ΜΠΟΡΕΙ… (ποίημα, αφιερωμένο στη σύζυγό μου)

                                         Μπορεί να σ' έφερε τ' αστέρι              
                                         που άκουσε κρυφή ευχή,
                                         μπορεί κι ευλογημένο χέρι,
                                         μπορεί και κάποια προσευχή.
 
                                         Μπορεί τ’ αλάθητο που ξέρει,
                                         και τα λουλούδια του αγρού,
                                         μπορεί το δροσερό αγέρι
                                         στο κάμα του καλοκαιριού.
 
                                         Μπορεί αόρατος προστάτης,
                                         μπορεί το βλέμμα της στιγμής.
                                         Ίσως, ο δρόμος της αγάπης,
                                         το φως του ήλιου της αυγής.
 
                                         Μπορεί η μέρα η μεγάλη,
                                         η ανοιξιάτικη Λαμπρή.
                                         Μπορεί τ’ ολόγιομο φεγγάρι,
                                         σε κάποια νύχτα μαγική.
 
                                         Ό,τι κι αν σ’ έφερε κοντά μου,
                                         από βαθιά ευχαριστώ.
                                         Ζεσταίνεις πάντα την καρδιά μου,
                                         συ, της ζωής μου φυλαχτό.
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 2.10.2024

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html