Βιβλιοπαρουσίαση: «Ίσκιοι στο Φως», της Άρτεμις Παπανδρέου. Εκδόσεις «ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΔΕΡΗ», 2020

   Τύχη και ευλογία ήταν η εκπομπή της κ. Νόπης Γραικούση «ΓΕΦΥΡΕΣ», όπως και κάθε της εκπομπή στο διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό «Σύζευξη» (https://www.syzefxi.gr/listen-live-chat/), της 21.4.2021. Τύχη, γιατί κέρδισα στην κλήρωση το βιβλίο «Ίσκιοι στο Φως», της κ. Άρτεμις Παπανδρέου, που παρουσιάστηκε στην εκπομπή εκείνη. Σε λίγες μέρες το έλαβα με συγκινητική ιδιόχειρη αφιέρωση και ευχές από τη συγγραφέα! Το διάβασμά του ήταν η ευλογία!

     Μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον, γιατί το έργο της το αφιερώνει με ευαισθησία ψυχής στο «ασθενές φύλο», που πολύ συχνά αποδεικνύει με τους αγώνες και τις πράξεις του πως είναι ισχυρότερο του «ισχυρού». Ειδικότερα, όμως, όταν η ζωή έχει περάσει/περνάει μέσα από συμπληγάδες, τότε φαίνεται πολύ πιο ευδιάκριτα η αξιοσύνη του (του «ασθενούς φύλου»), που ως «Μπουμπουλίνα» της καθημερινότητος κερδίζει μία μετά την άλλη τις νίκες της ζωής.

     Στην εποχή που ζούμε, στην εποχή τους εκφυλισμού και της ισοπέδωσης των Αξιών, αναζητάμε περισσότερο από κάθε άλλη εποχή πρότυπα. Πρότυπα, όχι σαν αυτά που παρουσιάζονται με «περιτύλιγμα» και χωρίς περιεχόμενο από πολλές «βιτρίνες», αλλά πρότυπα που θα μας εμπνεύσουν, που θα μας καθοδηγήσουν. Πρότυπα που η «φωτορύπανση» τα κάνει μη ευδιάκριτα, όμως αυτά υπάρχουν και είναι ενεργά. Είναι η «ζύμη» της κοινωνίας, που αν και σε μικρές ποσότητες, «όλο το φύραμα ζυμεί», όπως και ο Απόστολος Παύλος μας λέει στην προς Γαλάτας επιστολή του.

     Ο αναγνώστης που έχει ασχοληθεί και με τη συγγραφή και την έκδοση βιβλίων, συναντάει αρκετές φορές τον εαυτό του μέσα στο έργο «Ίσκιοι στο Φως» και ειδικότερα στα κεφάλαιά του «ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΝΤΙΤΥΠΟ» και «Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΡΩΤΗ», σελίδες 321 και 326, αντίστοιχα. Είναι οι ομορφότερες στιγμές, μετά από την ολοκλήρωση ενός πνευματικού έργου όταν αυτό έχει λάβει «σάρκα και οστά» και μπορείς να το ξεφυλλίσεις, να το μυρίσεις, να το απολαύσεις πρώτος. Και είναι το ίδιο όμορφες οι στιγμές της δια ζώσης επικοινωνίας του με το αναγνωστικό του κοινό στις αίθουσες της παρουσίασης. Γενικότερα, όμως, o αναγνώστης -ο κάθε αναγνώστης- «βαδίζει» πλάι με τη συγγραφέα. Σ’ αυτό συμβάλλουν καταλυτικά οι θαυμαστές περιγραφές, οι εξαιρετικές παραστατικές εικόνες που σχηματίζονται μπροστά στα μάτια του μέσα από τα κείμενά της, οι συνεχείς μεταφορές, όπως και η πληθώρα των άλλων καλολογικών στοιχείων που τον μαγεύουν. Χάρισμα, επίσης, της συγγραφέως και οι μικρές προτάσεις, που κάνουν ακόμα πιο ευκολοδιάβαστο το βιβλίο. Συνυπάρχουν με όλα αυτά και έντονη η εγρήγορση και το καρδιοχτύπι για την έκβαση του έργου, που στο τέλος τους ήρωες δαφνοστεφανώνουν οι ευσεβείς πόθοι τους, η επιμονή τους και οι αγώνες τους, αφού οι ίδιοι έχουν περάσει μέσα από πολλές ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις. Μαζί τους και ο αναγνώστης, ο οποίος έχει να αντλήσει πολλά διδάγματα.

     Μα η «ζηλιάρα μάγισσα» πάντα παραμονεύει και μπορεί η μηχανή της βάρκας να σταματήσει να δουλεύει μεσοπέλαγα. Τότε τα μπράτσα του βαρκάρη πρέπει να ξαναβρούν τις δυνάμεις τους και τα κουπιά να «πάρουν φωτιά», για να βγει πάλι η βάρκα στη στεριά.

     Διαβάζοντας το βιβλίο «Ίσκιοι στο Φως», μου έρχονταν στο νου ένας μύθος του Αισώπου, από εκείνους που πολύ συχνά μου έλεγε ο πατέρας μου. Αυτός ο μύθος έχει γίνει και το μότο μου σ’ ένα από τα βιβλία μου, το «όταν η ελπίδα άρχισε ν’ ανατέλλει». Θεωρώ ότι πρέπει να τον παραθέσω,  σαν επίλογο:

     «Μια φορά, δυο ποντικοί έπεσαν σ’ ένα καρδάρι με γάλα. Βέβαιος ο ένας πως δεν υπάρχει σωτηρία, αφέθηκε και πνίγηκε. Ο άλλος κολύμπησε πολλή ώρα και από το χτύπημα που έκαναν τα πόδια του στο γάλα, αυτό έπηξε! Περπάτησε τότε πάνω στο στερεό πλέον σώμα ο αγωνιστής ποντικός και σώθηκε»!

     Μικρά και ευκολοδιάβαστα τα 44 κεφάλαια των 510 σελίδων του βιβλίου και συνέχεια κάθε επόμενο του προηγούμενου, ενώνονται μεταξύ τους με αρχιτεκτονική λογοτεχνική πληρότητα και πλοκή.

      Εύχομαι στην ταλαντούχο συγγραφέα κ. Άρτεμις Παπανδρέου, τις ευχάριστες εκπλήξεις και απολαύσεις που προσφέρει στους αναγνώστες της μέσα από τα έργα της, να τις απολαμβάνει πρωτίστως και πολλαπλά η ίδια σε κάθε έκδοσή της!

 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 25.5.2021

( Σύντομο βιογραφικό διαβάστε  ΕΔΩ )

 

Η έννοια και η αξία της Παιδείας στην Ελευθερία: Λίγες σκέψεις, με αφορμή το βιβλίο «ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΚΟΡΑΗΣ, Αγώνες και αγωνίες του για την απελευθέρωση της Ελλάδας», του κ. Νίκου Δ. Βαρμάζη, Εκδόσεις «ΓΡΑΦΗΜΑ»

     Ένα σχόλιο της καθηγήτριας Αγάθης  Βαρμάζη, σε σελίδα του χωριού μου στο facebook, ήταν η ευλογημένη ευκαιρία να γνωριστούμε με την εκπαιδευτικό και ν’ αναπτυχθεί μια ειλικρινής και αμοιβαία διαδικτυακή φιλική σχέση μεταξύ μας, η οποία αναμφισβήτητα κάποια στιγμή θα λάβει και «δια ζώσης» μορφή! Η πολύ αγαπητή μου, πλέον, Αγάθη, με τιμά ιδιαίτερα και έμπρακτα με την αποστολή ενός σπουδαίου και περισπούδαστου βιβλίου του αδελφού της Νίκου Βαρμάζη, Φιλολόγου, Εκπαιδευτικού Β/βάθμιας Εκπαίδευσης, Σχολικού Συμβούλου και Καθηγητού στο Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του ΑΠΘ. Ο τίτλος του βιβλίου είναι «ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΚΟΡΑΗΣ, Αγώνες και αγωνίες του για την απελευθέρωση της Ελλάδας», με την «υποσημείωση»-μέρος του τίτλου «Από τη Γαλλική Επανάσταση ως τη δολοφονία του Καποδίστρια» και οι ευχαριστίες που εκφράζω στη φίλη Αγάθη είναι ειλικρινείς, μεγάλες και εγκάρδιες!
     Αν και δεν ήταν στις πρώτες προτεραιότητές μου να το διαβάσω, το ξεφύλλισμα με παρέσυρε και ορισμένες άλλες ενασχολήσεις μου πήραν προσωρινή αναβολή. Κάποιες προσωπικές σκέψεις που ξεπηδούσαν, όσο η ανάγνωσή του προχωρούσε, νοιώθω την ανάγκη να τις εξωτερικεύσω με βήμα το προσωπικό μου ιστολόγιο.
     Κατ’ αρχήν, θαυμάζω τον τρόπο που ο μελετητής του Έργου του Αδαμάντιου Κοραή, καθηγητής και συγγραφέας κ. Βαρμάζης, με την έκδοσή του αυτή συνεορτάζει με όλον τον Ελληνισμό τα διακοσάχρονα της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας. Όπως και ο ίδιος τονίζει στον πρόλογό του, «το βιβλίο είναι συνεισφορά στην επέτειο για τα 200 χρόνια από την έκρηξη της Επανάστασης των Ελλήνων κατά των Οθωμανών».
     Από τις μεγαλύτερες διακηρύξεις του Αδαμάντιου Κοραή, ήταν η παιδεία για την απόκτηση και τη διατήρηση της ελευθερίας, η οποία στα χρόνια της τουρκοκρατίας είχε μοιραία εξασθενήσει και στις περισσότερες των περιπτώσεων είχε εκλείψει. Tης ίδιας αξίας και σήμερα τα «σαλπίσματά» του και εύκολα μπορούμε ν’ αναρωτηθούμε: Πόσο «ελεύθεροι» μπορούμε να νοιώθουμε από το σύγχρονο τρόπο ζωής, από το σύγχρονο τρόπο δουλείας που μας επιβάλλεται άνευ όπλων; Πόσο ελεύθεροι μπορούμε να νοιώθουμε από τον καταναλωτισμό, την τηλεόραση, το διαδίκτυο και πολλά ακόμα;…
     Δεν είναι λίγες οι φορές που διαπιστώνουμε πόσο μακριά απέχει η παιδεία από το μορφωτικό επίπεδο, που το τελευταίο όλο και περισσότερο κατακτούμε. Και πόσες φορές ακόμα συνειδητοποιούμε, πως και οι πολύ κοντινοί πρόγονοί μας δεν είχαν ιδιαίτερη (ή και καθόλου) μόρφωση, είχαν όμως παιδεία και ήξεραν να κρατάνε γερά το τιμόνι της ζωής σε καιρούς δίσεκτους. Μήπως η φιλαυτία και μόνο αυτή μάς απομακρύνει από το «εμείς» του Στρατηγού Μακρυγιάννη;
     Υπ’ αριθμόν «ένα» θεμέλιο της ύπαρξής μας και η γλώσσα μας, η πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου, η γλώσσα των μακρινών και κοντινών προγόνων μας, που «ελαφρά τη καρδία» σήμερα ολίγον κατ’ ολίγον την παραγκωνίζουμε, υιοθετώντας  «μοντέρνους» τρόπους επικοινωνίας, όπως τα «γκρίκλις», ως και πολλούς ξενικούς όρους, π.χ. το πασίγνωστο «lockdown» που μας έχει προκύψει τελευταία.
     Μια άλλη σκέψη που συχνά-μόνιμα με απασχολεί, είναι τί είδους πρότυπα προβάλλονται σήμερα στις νεότερες γενιές από τα ΜΜΕ και δη από την τηλεόραση και το διαδίκτυο. Το πολύ ανησυχητικό, όμως, δεν είναι τί προβάλλεται, αλλά τί ζητείται να προβληθεί. Σε ρόλο «καταστήματος» πολλές φορές η τηλεόραση και ως «κατάστημα» διακινεί ό,τι ζητείται από τους πελάτες. Βλέπουμε, έτσι, εκπομπές υψηλού πολιτιστικού και μορφωτικού επιπέδου, απλά να μένουν στα «αζήτητα». Αντίθετα, άλλες εκπομπές με αμφιλεγόμενο επίπεδο, σημειώνουν μεγάλα ποσοστά τηλεθέασης.
     Ένας άλλος προβληματισμός που ξεπηδά μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και με αφορμή τη στάση των ευνοημένων τους τουρκοκρατίας, των γνωστών κοτζαμπάσηδων, το πρώτο χρονικό διάστημα μετά την Απελευθέρωση, όταν ένοιωθαν ότι έχαναν τα «κεκτημένα» τους, είναι και τούτος: Πόσοι από τους σύγχρονους Έλληνες που «ακολουθούν» ένα πολιτικό κόμμα, το ακολουθούν για τα πιστεύω του και τις διακηρύξεις του; Μήπως οι λόγοι σε ορισμένες περιπτώσεις είναι κάπως διαφορετικοί, γιατί εκεί έχουν τις «γνωριμίες» τους και τις διασυνδέσεις τους, άρα κάπου εκεί βρίσκονται και τα συμφέροντά τους; 
     Ειδικοί υποστηρίζουν ότι η χαλάρωση από τις παραδοσιακές μας Αξίες έφερε και την οικονομική κρίση, ένα ακόμα είδος σύγχρονης δουλείας, που αόπλως μας επιβάλλεται. Όχι απλά ανοιχτές, αλλά ολάνοιχτες κερκόπορτες όλα αυτά, με αποτέλεσμα να συνειδητοποιούμε ότι Αξίες που κρατήθηκαν από τους προγόνους μας αλώβητες 400 χρόνια τουρκοκρατίας, απεμπολούνται σε καιρούς ευημερίας και μάλιστα σε πολύ μικρά χρονικά διαστήματα!
     Εν κατακλείδι του παρόντος σύντομου κειμένου και όχι εν κατακλείδι των σκέψεων που προκύπτουν διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο (στις σκέψεις δεν μπορεί να υπάρχει κατακλείς), «για τη διαφύλαξη των αγαθών απαιτούνται άλλου είδους αρετές» και καλά θα κάνουμε να μας απασχολήσει όλους το ερώτημα του Δασκάλου του Γένους Αδαμάντιου Κοραή: «Τί συμφέρει κατά το παρόν να κάμωμεν;». Και πρέπει να μας απασχολήσει αυτό για δύο πρωτεύοντες λόγους: Ο πρώτος για τις παραδοσιακές μας Αξίες, που βλέπουμε ολοένα να εκφυλίζονται. Ο δεύτερος θα έλεγα ότι έχει δύο σκέλη: Το ένα για τη διαχείριση των δοκιμασιών της πανδημίας που προσδοκούμε σύντομα να μας απαλλάξει της παρουσίας της και το άλλο, στενής συγγένειας με αυτό, για την διαχείριση των δοκιμασιών της οικονομικής κρίσης που «τρέχει» και από την οποία δεν θα απελευθερωθούμε πολύ εύκολα.
     Ευχαριστώ τον καθηγητή κ. Νίκο Δ. Βαρμάζη, που με το πολύ αξιόλογο βιβλίο του με ώθησε να εξωτερικεύσω σκέψεις που πάντα με απασχολούν. Ιδιαιτέρως ευχαριστώ τη φίλη Αγάθη Βαρμάζη, που από την αρχή της γνωριμίας μας διέγνωσε τις ευαισθησίες και ανησυχίες μου και μού έστειλε το συγκεκριμένο βιβλίο, με ιδιόχειρη αφιέρωσή της. Την ευχαριστώ ακόμα περισσότερο, που μέσα από τη γνωριμία μας γνωρίζει και το χωριό μου, για το οποίο εκφράζει μεγάλο θαυμασμό! 
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 20.5.2021

https://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

Από τις ευθυμο-δύσθυμες ιστορίες του χωριού: Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένη!

 

     «Θανάάάάσ’!», φώναξε δυνατά ο Πάνος το γείτονά του, καθώς περνούσε κάτω από το σπίτι του, γυρνώντας το βράδυ από τα χωράφια του. Αφού δεν πήρε απάντηση κοντοστάθηκε και σε λίγο ξαναφώναξε ακόμα πιο δυνατά:
     «Ρε, Θανάσηηηηηη!».
     «Όπα!», ακούστηκε βαθιά η απάντηση μέσα από το σπίτι κι ο Θανάσης βγήκε στο ξύλινο μπαλκόνι του.
     «Πού είσαι, ρε, και δεν ακούς; Μες το βαγένι;¹», ρώτησε με διάθεση αστεϊσμού ο Πάνος, κάτι που πάντα το συνήθιζε κι ας ήταν κατάκοπος από τις δουλειές της ημέρας.
     «Έβαζα ψωμί στο ταγάρι μου, γιατί θα φύγω νύχτα, να πάω να ποτίσω το καλαμπόκι…».
     «Να ειπείς στη κυρά σου, της παραγγέλνει ο αδερφός της να πάει στο χωριό της να πάρει πατάτες!».
     Ακούγοντας την κουβέντα, βγήκε και η «κυρά» του Θανάση στο μπαλκόνι, η Βασίλω, και ο Πάνος απευθύνθηκε σ’ αυτή:
     «Βασίλω, είπα στον άντρα σου, άκουσέ το κι εσύ: Είδα τον αδελφό σου το Γρηγόρη και σου παραγγέλνει να πας τούτες τις μέρες στο χωριό σου με το γαϊδούρι να το φορτώσεις. Έβγαλε πολλή πατάτα και θέλει να σου δώσει κι εσένα…».
     Θανάσης και Βασίλω ευχαρίστησαν τον Πάνο και μπήκαν πάλι μέσα.
     «Να μην πας πουθενά!  Ο αδελφός σου θα σε κοροϊδέψει, όπως το έχει κάνει τόσες φορές!», είπε στη γυναίκα του ο Θανάσης. «Θυμάσαι πέρυσι με τη φακή και πρόπερσι με το τριφύλλι; Σε κουβάλησε στο χωριό, τάχα μου να σου δώσει και γύρισες με άδεια χέρια!», συμπλήρωσε.
     «Δεν θα μου κάμει τα ίδια τώρα! Αν μου το κάμει και τώρα, θα κόψουμε την καλημέρα κι ας είμαστε δίδυμοι!».
     Μη θέλοντας να επιμείνει άλλο ο Θανάσης, υποχώρησε λέγοντας: «Καλά… Αδέρφια είστε εσείς, θα τα βρείτε…», ξέροντας ότι η γυναίκα του ήταν πάντα ευκολόπιστη.
     Σε τρεις-τέσσερις μέρες η Βασίλω πήρε το γάιδαρο και δύο μεγάλα σακιά, να φορτώσει τις πατάτες, κάνα δυο ώρες πήγαινε κι άλλες τόσες έλα. Το απόγευμα γύρισε και αντί να έχει φορτωμένο στο ζώο πατάτες, είχε ανέβει η ίδια! Ο άντρας της την είδε από μακριά και είχε έτοιμο το σκωπτικό πείραγμά του:
     «Πού είναι το φόρτωμα οι πατάτες, Βασίλω;»!
     Η Βασίλω «έσκαγε το κάφυρο²»! Ύστερα από μια σύντομη κουβέντα με ένταση που είχαν με τον άντρα της, έπρεπε να δικαιολογήσει και το πάθημά της:
     «Πέρασ' ένας έμπορας εχτές και πούλησε όλη την παραγωγή!... Κράτησε για την οικογένειά του μόνο...»!
     Ο Θανάσης παρατήρησε ότι δεν ήταν στρωμένο στο σαμάρι του γαϊδουριού το καινούργιο πολύχρωμο απλάδι, που είχε υφάνει τελευταία η γυναίκα του στον αργαλειό και τη ρώτησε όλος απορία:
     «Καλά… Το πρωί που έφυγες δεν είχες στρώσει και απλάδι στο σαμάρι; Πού είναι τώρα;…».
     H Βασίλω ξεροκατάπιε και μη μπορώντας να κρύψει κι αυτό το πάθημά της, απάντησε συνεσταλμένη:
     «Αρέσανε και τα χρώματα και το σχέδιο στη νύφη μου (τη γυναίκα του αδελφού της), μου το ζήτησε και της το έδωσα!
-------------------------------------
 
¹ Βαγένι: Πολύ μεγάλο κρασοβάρελο, με «πόρτα», για να μπαίνει μέσα άνθρωπος να το καθαρίζει. Ευνόητο είναι τότε να μην ακούει τι γίνεται έξω, γι’ αυτό και η φράση λέγεται και ειρωνικά σε βαρήκοους.
² Δείτε τη σημασία της έκφρασης εδώ:
https://nikolpapak.blogspot.com/2020/05/blog-post_30.html
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 17.5.2021

https://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

Το δεντροφύτεμα στο Αγρίδι (Μάρτης 1972!)

     Οι πρωινές, δειλές ακτίνες του ήλιου που έσκασε πίσω από τον Τάρταρη¹, μας καλημέρισαν «κατά πρόσωπο» ένα τσούρμο Αγριδιωτόπουλα που πηγαίναμε στο γυμνάσιο του Σοπωτού, εκείνο το πρωινό προς το τέλος του Μάρτη του 1972. Τίποτα ξεχωριστό από τ’ άλλα πρωινά, μα ήταν ξεχωριστή η μέρα εκείνη. Ή μάλλον όχι! Ξεχωριστό και το πρωινό εκείνο, γιατί ήταν από τα πρώτα που βεβαίωναν τον ερχομό της άνοιξης. Όλοι μας, αγόρια και κορίτσια, ήμαστε αδιάβαστοι για το σχολείο, γιατί ξέραμε από την προηγούμενη τί θα επακολουθούσε. Κι επειδή δεν το είχαμε «σιγουρεμένο» ότι θα πραγματοποιηθεί, έτρεμε λίγο και το φυλλοκάρδι μας, μην και παραμείνουμε στο μάθημα! Η αισιοδοξία μας, όμως, μας έκανε ευχάριστη τη διάθεση, όπως σαν να πηγαίναμε εκδρομή!
     Μετά τη πρωινή προσευχή και την έπαρση της σημαίας, όπως κάθε μέρα πριν μπούμε στις τάξεις, ο γυμνασιάρχης Γεώργιος Πανουτσόπουλος είπε:
     «…Για να βγουν έξω οι Αγριδαίοι…», εννοώντας έξω από τη «γραμμή» της στοίχισης. Περισσότερο από δέκα μαθητές και μαθήτριες, μεταξύ των οποίων και εγώ, βγήκαμε «έξω».
     «Μπράβο! Έχει τόσους μαθητές το Αγρίδι;» αναρωτήθηκε, αφού τα κενά που δημιουργήθηκαν στη «γραμμή» ήταν εμφανή και η «μάζα» των Αγριδιωτών που ξεχώρισε δίπλα έδειχνε τη δυναμική του μικρού χωριού. Προφανώς και ο ίδιος δεν είχε υπολογίσει ότι ήμαστε τόσοι…      
     «Σήμερα, παιδιά μου, το Αγρίδι έχει δεντροφύτευση», είπε απευθυνόμενους σε όλους και συνέχισε: «Με παρεκάλεσε ο πρόεδρος της κοινότητος να σας χορηγηθεί άδεια για σήμερα, για να συμμετέχετε στο σπουδαίο αυτό έργο. Αύριο, που θα μεγαλώσετε, τα σημερινά φυτώρια θα έχουν γίνει μεγάλα δέντρα που θα σας γεμίζουν συναισθήματα…. Είστε ελεύθεροι, λοιπόν!».
     Ανάμικτα συναισθήματα μας συνεπήραν. Ευτυχισμένη μέρα που γλιτώσαμε την εξέταση στα μαθήματα, μα η ευτυχία αυτή συγκρούονταν με το δικαιολογημένο θυμό μας, που δεν μας το είχε πει από την προηγούμενη, να κερδίσουμε λίγο περισσότερο πρωινό ύπνο και το πρωινό «δρομολόγιο» των δύο και κάτι χιλιομέτρων.
     Συγκαταλεγόμενος στους Αγριδιώτες κι εγώ, αφού εκεί ήμουν φιλοξενούμενος. Τη φοίτησή μου στο γυμνάσιο της Αροανίας (του Σοπωτού), την οφείλω στους θείους μου Φώτω και Σωτήρη  Ασημακόπουλο («Λεϊμονή»), που τα τρία αυτά χρόνια με είχαν όπως και τα δικά τους παιδιά. Τα χρόνια αυτά ήταν και ο πρώτος «απογαλακτισμός» μου και το πρώτο άνοιγμα των οριζόντων μου, μα είναι και τα όμορφα και ανεξίτηλα βιώματα με όλους τους Αγριδιώτες, μικρούς και μεγάλους, που συνέβαλαν στη διάπλαση του χαρακτήρα μου και της προσωπικότητάς μου. Ήταν ακόμα και ο λόγος που αγάπησα πραγματικά το χωριό της μητέρας μου το ίδιο με το Λειβάρτζι που γεννήθηκα και μεγάλωσα.  
     Γυρνώντας στο χωριό, πήγαμε κατ’ ευθείαν στο χώρο της δεντροδύτευσης, πάνω από την Κρυάβρυση. Αφήσαμε σε μια άκρη τις τσάντες με τα βιβλία μας και χωρίς καθυστέρηση επιδοθήκαμε στη δουλειά. Ο πρόεδρος Ανδρέας Δημητρακόπουλος  («Πουρνάρας»), θείος μου-αδελφός της μητέρας μου, και τα άλλα μέλη του Κοινοτικού Συμβουλίου είχαν φροντίσει για όλα: Είχαν εξασφαλίσει μεγάλο αριθμό δενδρυλλίων, κυρίως πεύκων, και πολλά σκαπτικά εργαλεία, για να τελειώσει γρήγορα η δουλειά. Ξέσπιτα² και κάθε ηλικίας οι κάτοικοι συμμετείχαν πρόθυμα και με πιστεύω στην κοινή αυτή δραστηριότητα. Μαζί και οι μαθητές των μεγάλων τάξεων του δημοτικού σχολείου του χωριού, με το δάσκαλο Χρήστο Στεφάνου.
     Τα αστεία, τα καλοπροαίρετα πειράγματα μεταξύ των εθελοντών, η καθοδήγηση των μικρότερων από τους μεγαλύτερους έδιναν την εικόνα μιας πραγματικής γιορτής! Ακούραστος «τελετάρχης» ο πρόεδρος της Κοινότητος Ανδρέας Δημητρακόπουλος, με την τσάπα στα χέρια κι αυτός να σκάβει, να φυτεύει και να συντονίζει μαζί, είχε προβλέψει και για την τελευταία λεπτομέρεια.
     Πριν το μεσημέρι τα δέντρα είχαν όλα φυτευτεί, μα κι αν άλλα τόσα υπήρχαν, κανείς δεν θα βαρυγκωμούσε! Μια πορτοκαλάδα για τον «άμαχο πληθυσμό», τις γυναίκες και τα παιδιά, που εδώ ήμαστε όλοι το ίδιο μάχιμοι, και τσίπουρο για τους άνδρες ήταν το κέρασμα, το ευχαριστώ και η επιβράβευση της κοινότητος στους συμμετέχοντες. Όχι μόνο οι άντρες, αλλά και κάποιες γυναίκες «έσφιξαν» κι ένα-δυο τσιπουράκια!
     Τα χρόνια πέρασαν, περνούν και σήμερα καμαρώνουμε όλοι μας το «ημίγυμνο» τότε «δασάκι της Κρυάβρυσης», που έχει πραγματικά θεριέψει και νοσταλγούμε τα παιδικά μας χρόνια. Τα λόγια του αείμνηστου καθηγητή μας Γεώργιου Πανουτσόπουλου βρίσκουν την αξία τους: «Αύριο, που θα μεγαλώσετε, τα σημερινά φυτώρια θα έχουν γίνει μεγάλα δέντρα που θα σας γεμίζουν συναισθήματα»!
     Θα ήταν παράλειψη η μη παράθεση ορισμένων ονομάτων των τότε Αγριδιωτών μαθητών γυμνασίου και δημοτικού που συμμετείχαν, όσων μπορώ να θυμηθώ: Θεόδωρος Λουρίδας, Σταμάτης Τσαβλίρης (συμμαθητής μου), Αριστείδης Χρυσανθόπουλος (συμμαθητής μου), Θανάσης Δημητρακόπουλος (συμμαθητής μου), Ανδρέας Δημητρακόπουλος, Γιώργος Δημητρακόπουλος, Αγγελική Τσαβλίρη, Θανάσης Τσαβλίρης(+), Παναγιώτης Μπέκιος, Κώστας Μπέκιος, Παναγιώτης Μαραγκός, Θεοδώρα Μαραγκού, Νικολίτσα Πορετσάνου(+), Θανάσης Παναγόπουλος, Νίκος Λουρίδας, Παναγιώτης Λιακόπουλος, Νίκος Κυριακόπουλος και ο… υποφαινόμενος.  
     Εκφράζω, τέλος, τις θερμές μου ευχαριστίες στον Κώστα Μπέκιο, που πολύ πρόθυμα φωτογράφισε και μου έστειλε τις φωτογραφίες του δάσους, για τις ανάγκες αυτού του άρθρου.
     Συμπληρωματικά να σημειωθεί ότι η Κρυάβρυση, η «Κρύα», όπως χάριν συντομίας λέγεται μεταξύ των Αγριδιωτών, είναι ο καλύτερος χώρος αναψυχής για τους χωριανούς. Η πηγή στο σημείο αξιοποιήθηκε και η βρύση κτίστηκε το 1964, με το πρόγραμμα «βελτίωσις ορεινών περιοχών», την Υπηρεσίας «Δασοτεχνικών Έργων».

 Η «κρύα βρύση» του Αγριδιού
(Παλιότερη φωτογραφία της Αθανασίας Παπασπηλιωτοπούλου-2008)

========================

    
¹  Τάρταρης: Το βουνό που υψώνεται «πίσω»-ανατολικά του Σοπωτού.
² Ξέσπιτα: Λέξη που χρησιμοποιούμε όταν οι άνθρωποι των σπιτιών συμμετέχουν όλοι μαζί σε μια δουλειά-σε μια δραστηριότητα.

Σημείωση: Για μεγέθυνση των φωτογραφιών, "πατήστε" επάνω σ' αυτές.
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 9.5.2021

( Σύντομο βιογραφικό σημείωμα δείτε ΕΔΩ )

9 Μαΐου: Μνήμη του προστάτου των οδηγών αγίου Χριστοφόρου και ο άγιος Χριστόφορος ο Κυνοκέφαλος

      Εξαιρετικά σπάνια βλέπουμε σε τοιχογραφίες ναών και εικόνες τη μορφή του Αγίου Χριστοφόρου με εμφάνιση σκύλου στο πρόσωπο, τον επονομαζόμενο κυνοκέφαλο και το ενδιαφέρον και τα ερωτηματικά που μας γεννούνται είναι επίμονα.
     Σύμφωνα με την παράδοση ο Άγιος Χριστοφόρος έζησε τα πρώτα χριστιανικά χρόνια και μαρτύρησε επί του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Δεκίου, γύρω στο 250 μ.Χ. Είχε Λατινική καταγωγή, από τη φυλή των Μαρμαριτών της Βόρειας Αφρικής, τα μέλη της οποίας είχαν δύσμορφο πρόσωπο, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να επηρεάσει και την βυζαντινή εικονογραφία. Το δε αρχικό του όνομα ήταν Ρέπρεβος ή Ρέπροβος, που σημαίνει δύσμορφος. Στη διάρκεια ενός πολέμου συνελήφθη αιχμάλωτος και μαζί με άλλους 200 στρατιώτες μεταφέρθηκε στην Αντιόχεια, όπου βαπτίστηκε Χριστιανός και έλαβε το όνομα Χριστόφορος. Θανατώθηκε δι’ αποκεφαλισμού και αφορμή για το μαρτύριό του ήταν η άρνησή του να θυσιάσει στα είδωλα. Να υπογραμμισθεί δε, ότι το συναξάρι της Κωνσταντινουπόλεως αρνείται σθεναρά ότι ο άγιος ήταν κυνοκέφαλος.
     Μια άλλη εκδοχή, σύμφωνα με την παράδοση πάντα, περί της μορφής του Αγίου Χριστοφόρου, είναι ότι η ομορφιά του ήταν τόσο αξιοπρόσεκτη, ώστε πολλές γυναίκες έπεφταν σε πειρασμό βλέποντάς τον. Ο ίδιος δεν ήθελε να γίνεται αιτία σκανδαλισμού και δεήθηκε στο Θεό να του στερήσει την ομορφιά. Οι προσευχές του εισακούστηκαν και Άγγελος του άγγιξε το πρόσωπο, το οποίο έγινε αποκρουστικό. Ο αγιογράφος επέλεξε το κεφάλι σκύλου να δείξει με αλληγορικό και συμβολικό τρόπο πως καθένας έχει δικαίωμα στην Ορθόδοξη Πίστη, ανεξάρτητα από την μορφή του.
     Σύμφωνα με έρευνες ειδικών, φαίνεται να έχουν υπεισέλθει εδώ και στοιχεία από τη μυθολογία και τις δοξασίες των λαών της εγγύς και της άπω Ανατολής και κυρίως της Αιγύπτου. Έτσι, λοιπόν, κάποιοι έχουν επιχειρήσει να συσχετίσουν τον Άγιο Χριστόφορο με τον Αιγύπτιο Θεό Ανούβη, ο οποίος είχε κεφάλι σκύλου και μετέφερε στον ώμο του τον Ώρον, πάνω από τον Νείλο ποταμό. Ας θυμηθούμε εδώ και την Εκάτη από την Ελληνική μυθολογία, η οποία είχε κι αυτή κεφάλι σκύλου, όπως επίσης και τον Κέρβερο.
     Σύμφωνα με την παράδοση, νεαρός ακόμα ο Ρέμποβος εγκαταστάθηκε σε επικίνδυνο σημείο ποταμού, λόγω της ροής του, και μετέφερε δωρεάν στους ώμους του όσους ήθελαν να περάσουν απέναντι και δυσκολευόντουσαν. Μια μέρα παρουσιάστηκε και ζήτησε τη βοήθειά του ένα μικρό παιδί. Πρόθυμα εκείνος το πήρε στον ώμο του και στηριζόμενος στο ραβδί του ξεκίνησε να το περάσει απέναντι. Όσο όμως προχωρούσε μέσα στο ποτάμι, το βάρος του παιδιού αυξανόταν και με δυσκολία μεγάλη κατόρθωσε να το περάσει στην άλλη όχθη. Μόλις έφτασε στον προορισμό του, είπε στο παιδί πως και τον κόσμο όλο να σήκωνε στους ώμους του, δεν θα είχε τόσο βάρος. Το παιδί του απάντησε: «Δεν μετέφερες τον κόσμο, αλλά Εκείνον που έπλασε τον κόσμο. Είναι Αυτός στην υπηρεσία Του Οποίου έθεσες τις δυνάμεις σου και για να το πιστέψεις αυτό που σου λέω, φύτεψε το ραβδί σου κι αυτό θα βλαστήσει. Αμέσως το «παιδί» εξαφανίστηκε. Ο Χριστόφορος φύτεψε το ραβδί του και σε λίγες μέρες έβγαλε βλαστούς! Μετά το περιστατικό αυτό, βαπτίστηκε Χριστιανός από τον άγιο ιερομάρτυρα Βαβύλα, ο οποίος τον ονόμασε Χριστόφορο (Χριστός+φέρω). Στην εικονογραφία απεικονίζεται φέροντας το Χριστό στους ώμους του και θεωρείται προστάτης των οδηγών, των μεταφορών και του Σώματος Μεταφορών του στρατού. Στο Μικρό Ευχολόγιο της Εκκλησίας και συγκεκριμένα στην Ακολουθία για την ευλογία νέου οχήματος, υπάρχει πρώτο στη σειρά το απολυτίκιό του. Η μνήμη του τιμάται στις 9 Μαΐου.
===========================
 
Πηγές:
-  Ιστότοπος Ιεράς Μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικής
-  Βικιπαίδεια
-  https://www.kalavrytanews.com/
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 9.5.2021

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

Η Θεία και η ανθρώπινη Φύση Του Χριστού: Κάποιες σκέψεις…

     Ακούγοντας σήμερα, Παρασκευή της Ζωοδόχου Πηγής («Παρασκευή της Λαμπρής») το Ευαγγέλιο στην Εκκλησία, έκανα κάποιες προσωπικές σκέψεις.
 
Το Ευαγγέλιο (μεταφρασμένο κείμενο - Ιωάννου, κεφ. Β΄, 13-20):
 
     «[…]Πλησίαζε το Πάσχα τον Ιουδαίων και ανέβηκε ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα. Βρήκε μέσα στο Ναό (του Σολομώντος) εκείνους που πουλούσαν βόδια και πρόβατα και περιστέρια και τους ανταλλάκτες νομισμάτων να κάθονται. Τότε, αφού έφτιαξε φραγγέλλιο (μαστίγιο με ιμάντες που στην άκρη είχαν μικρά σιδερένια αντικείμενα), τους έβγαλε όλους έξω από το Ναό, και τα πρόβατα και τα βόδια και σκόρπισε τα κέρματα των ανταλλακτών νομισμάτων και ανέτρεψε τα τραπέζια τους. Σ’ εκείνους που πουλούσαν περιστέρια είπε: «Σηκώστε αυτά από εδώ. Μην κάνετε τον Οίκο Του πατρός μου οίκον εμπορίου»[…] Του μίλησαν τότε οι Ιουδαίοι και Τον ρώτησαν: «Τί σημείο μας δείχνεις (τί σημαίνουν όλα αυτά) και με ποια εξουσία τα κάνεις;» Τους απάντησε Ο Ιησούς: «Γκρεμίστε το Ναό τούτο και σε τρεις ημέρες θα τον ξαναχτίσω». Απάντησαν τότε οι Ιουδαίοι: «Σαράντα έξι χρόνια χρειάστηκαν να κτισθεί ο Ναός αυτός, κι εσύ θα τον χτίσεις σε τρεις ημέρες;[…]»
 
Οι σκέψεις μου:
 
     Ο Ιησούς μόνος του με το μαστίγιο στο χέρι, μπροστά στους εμπόρους και τους ανταλλάκτες συναλλάγματος, που σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, μαζί με τους προσκυνητές (Ιουδαίο κι αυτοί) ανέρχονταν σε κάτι χιλιάδες! Κανείς, μα κανείς όμως από αυτούς δεν τόλμησε να «υψώσει το ανάστημά του» απέναντί Του! Και ήταν οι ίδιοι που λίγο μετά Τον έφτυναν, Τον μαστίγωναν, Του έλεγαν «Χαίρε ο Βασιλεύς των Ιουδαίων» (Ματθαίου ΚΗ΄-29), οι ίδιοι που φώναζαν δυνατά «σταυρωθήτω» (Ματθαίου ΚΗ΄-23), οι ίδιοι που έλεγαν μεταξύ τους χλευάζοντάς Τον επάνω στο Σταυρό «άσε, να δούμε αν θα έλθει ο Ηλίας να Τον σώσει», οι ίδιοι που Του έδωσαν να πιει «χολήν και όξος» και οι ίδιοι που κουνούσαν ειρωνικά κι εκδικητικά τα κεφάλια τους λέγοντας: «Αυτός που μπορεί να ξαναχτίσει το Ναό σε τρεις μέρες» (Μάρκου ΙΕ΄-29) και «Αν είσαι Εσύ ο Υιός του Θεού, κατέβα από το Σταυρό για να δούμε και να πιστέψουμε» (Ματθαίου ΚΗ΄-42).
     Αναρωτήθηκα, λοιπόν, βάζοντας όλες αυτές τις εικόνες στο μυαλό μου: Σαν ποια θα ήταν η μορφή και η έκφραση Του Προσώπου του Χριστού μπροστά στα, μάλλον έντρομα, μάτια των Ιουδαίων, αφού δεν τόλμησε κανείς από αυτούς να Τον απομακρύνει, αφού δεν τόλμησε κανείς να «απλώσει χέρι επάνω του»!...

 

          «Και ποιήσας φραγέλλιον εκ σχοινίων πάντας εξέβαλεν εκ του ιερού»

                                                         (Ιωάννου Β΄-15)

-------------------------------------------

Σημείωση: Οι εικόνες είναι από το διαδίκτυο.

 

Ν.Π., 7.5.2021

Βιβλιοπαρουσίαση: «ΤΟ ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ», του Χάρη Κουδούνα - Εκδόσεις «Φυλάτος» 2020

     Ένοιωσα μεγάλη την τιμή, όταν η εξ Ιωαννίνων διαδικτυακή φίλη κ. Κωνσταντίνα Ζήδρου μου πρότεινε το βιβλίο του Χάρη Κουδούνα «ΤΟ ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ», το οποίο και μου έστειλε σε ηλεκτρονική μορφή. Μέρες Πασχαλιάς, όμως, θρησκευτική κατάνυξη, ετοιμασίες και εορτασμοί στη μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης μας, το «έπιασα» κάπως καθυστερημένα. Μα όταν το έπιασα, «κόλλησα»! Στο διάβασμα των πρώτων ποιημάτων σκέφθηκα τη θεωρητική ερώτηση που θα μου απευθυνόταν για έναν δεύτερο τίτλο του. Η απάντησή μου θα ήταν «Ύμνοι», αφού ο πνευματικός δημιουργός-ποιητής υμνεί τη μεγαλύτερη Αξία της ζωής, την Αγάπη! Συνεχίζοντας, ανέτρεξα σε λεξικά, αναζητώντας και «διασταυρώνοντας» την ακριβή σημασία της λέξης «γλωσσάριο», που όλα έδιναν την ίδια, ίσως ορισμένα με διαφορετικές λέξεις: «άγνωστες λέξεις ενός συγκεκριμένου κειμένου». Φυσικά, θαύμασα τον τίτλο που έδωσε ο ποιητής στο έργο του! Πολλές, πάμπολλες οι «άγνωστες λέξεις» στη ζωή που ανοίγεται μπροστά μας με το που ερχόμαστε στον κόσμο, μα περισσότερο «άγνωστες λέξεις» η ψυχή του καθ’ ενός μας και πολύ πιο «άγνωστες» η ψυχή του «δίπλα» μας. Μ’ αν θέλουμε να μην

«παίζουμε πιά κρυφτό,

ούτε μεταξύ μας, ούτε με τους άλλους»,

μας χρειάζεται ένα «γλωσσάριο» και το «ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ» είναι εκείνο που έχει τη δύναμη να μας αποτρέψει από αυτό το «παιχνίδι». Το «γλωσσάριο» αυτό θα μπορούσε να είναι πολλά μαζί, σε καμία περίπτωση όμως η «διγλωσσία» ή η «πολυγλωσσία» και ειδικά από την ίδια γλώσσα. Σίγουρα τότε θα μπορούσε να επικρατήσει και η πολυπόθητη «αρμονία».
     Κάθε ποίημα της συλλογής της έκδοσης, δυνητικά «οικειοποιείται» από τον καθένα μας, κάνοντας με αυτό τον αυτοέλεγχό του/την αυτοκριτική του, βρίσκοντας μέσα από τις λέξεις και τις σκέψεις του τις «άγνωστες λέξεις», πρωτίστως της δικής του ψυχής, για την «αφύπνιση της συνείδησής του», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει και ο ποιητής στον πρόλογό του.
     Τέσσερις οι θεματικές ενότητες της συλλογής «ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ», που οι τίτλοι τους και μόνο καταδεικνύουν τη «θεραπευτική» ικανότητα του βιβλίου: «Οι άπειροι δρόμοι της αγάπης», «Η εκλογή για το εσωτερικό μας μονοπάτι», «Αρχίζουμε από την ίδια την οικογένεια για μια καινούργια κοινωνία» και «Η φύση μας: Ταξίδι με κατεύθυνση τις ρίζες μας».
     «ΑΝ» είναι ο τίτλος του υπέροχου ποιήματος προτροπών του Άγγλου ποιητή Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, που ύστερα από τα πολλά προτρεπτικά «αν», το ποίημα καταλήγει:

«…Ε, παιδί μου, τότε,

θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου.

Θα ’σαι άνθρωπος σπουδαίος κι όλ’ η γη θα ’ναι δική σου».

      «ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ» κι ένα από τα 160 ελεύθερου στίχου ποιήματα της παρουσιαζόμενης συλλογής, σελ. 155-156, που μετά από αλλεπάλληλες προτροπές κι αυτό, καταλήγει στο

«…ΤΟΤΕ

θα ξυπνούσες γεμάτος ζωή και υγεία,

γεμάτος χαρά και ευτυχία, Παιδί Μου…».

     Με ανάλογο τρόπο, ο νους του αναγνώστη μπορεί να φτερουγίζει και σε άλλα ποιήματα και λογοτεχνικά έργα, αφού οι κατευθύνσεις και τα διδάγματα των ποιημάτων του Χάρη Κουδούνα, είναι Αξίες διαχρονικές.
     Σε άλλο ποίημα του, το «ΠΕΝΤΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ», σελ. 161, διαβάσουμε στους πρώτους στίχους:

«Απόψε, ας βρούμε μια στιγμή,

για ν’ ανακεφαλαιώσουμε την ημέρα που πέρασε…»

     «Ταμείο» της ημέρας θα μπορούσε να είναι το βράδυ-το κάθε βράδυ, που αν μετρήσουμε σωστά, πάντα το «ταμείο» μας δίνει τα «συν» και «πλην» της ημέρας/της κάθε χρονικής περιόδου της ζωής μας, της κάθε δοκιμασίας, της κάθε ευχάριστης στιγμής μας.
     Μία ακόμα προτροπή-ένας ακόμα αυτοέλεγχος στη «ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΗΣ», σελ. 196, ενδεικτικά πάντα, αφού αυτό μπορεί να ισχύσει για όλα τα ποιήματα:

«…Σ’ ευχαριστώ, Γη, εκ μέρους της ψυχής και της καρδιάς μου.

Κάθε μέρα θα καθαρίζω τα βήματα, όπου περπατώ

και εάν ο καθένας από εμάς σε αυτή τη Γη, το κάνει,

θα είναι το πιο ωραίο δώρο, για σένα και για τα παιδιά μας…».

     Τα ποιήματα του βιβλίου, κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά στην Ιταλία το 2017, από τον εκδοτικό ιταλικό οίκο ΑΚΕΑ EDIZIONI, με τον αντίστοιχο τίτλο: «Il linguaggio dell’anima». Η έκδοση αυτή έλαβε πολλά βραβεία σε μεγάλους  διεθνείς διαγωνισμούς λογοτεχνίας στη γειτονική χώρα. Πολλά δε από τα περιεχόμενα στην παρουσιαζόμενη έκδοση, κέρδισαν την περίοδο 1998-2013 μεμονωμένα βραβεία σε αξιοσημείωτους διεθνείς διαγωνισμούς ποιήματος.
     Ευχαριστώ πολύ τον καταξιωμένο και πολυβραβευμένο ποιητή Χάρη Κουδούνα για το ταξίδι αυτό στον όμορφο κόσμο των αναζητήσεων μέσω της ποίησής του, όπως ευχαριστώ΄ και την Αρχαιολόγο Κωνσταντίνα Ζήδρου, με την οποία εύχομαι η φιλία μας να λάβει και δια ζώσης μορφή το συντομότερο!
 
Λίγα λόγια για τον ποιητή Χάρη Κουδούνα
 
     Ο Συγγραφέας, ποιητής, ακαδημαϊκός, ιστορικός ερευνητής και καθηγητής των συστημάτων αποκωδικοποίησης της Ελληνικής γλώσσας Χάρης Κουδούνας γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι ο ιδρυτής και ο διευθυντής του παραρτήματος του Ελληνικού Ινστιτούτου Πολιτιστικής Διπλωματίας, που έχει έδρα την Ανκόνα Ιταλίας. Είναι ακόμα Μέλος της Ακαδημίας Επιστημών Γραμμάτων και Τεχνών «Ακαδημία Marchigiana» και Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Ινστιτούτου με έδρα ίδια πόλη και Μέλος της Ακαδημίας Επιστημών, Γραμμάτων και Τεχνών “Angelica Costantiniana” της Ρώμης. Σήμερα συνεργάζεται με διάφορους ακαδημαϊκούς ερευνητές ιστορικού ενδιαφέροντος, τόσο στην Ιταλία, όσο και στην Ελλάδα. Σπούδασε Ιστορία στο τμήμα ιστορικών και θρησκευτικών μελετών του Πανεπιστημίου Ελβετίας Univolta και Στατιστικές Επιστήμες στη Ρώμη, μετά από ολοκλήρωση των σπουδών με δύο Μaster Management «Futus Corporation Future Systems» στην Περούντζια και στη Σιένα Ιταλίας. Από τις πολλές ακόμα ιδιότητες και δραστηριότητές του διαβάζουμε στο βιογραφικό του σημείωμα στο τέλος του βιβλίου του: Καθηγητής Νέων Ελληνικών και μεθοδολογίας των γλωσσικών και ειδικών συστημάτων, στο Ακαδημαϊκό έτος 2017-18 για τους διευθύνοντες της Δημόσιας Διοίκησης και των Ιταλικών Αρχών, επί της έδρας του Κρατικού Οργανισμού Λιμενικών Συστημάτων της Κεντρικής Αδριατικής θάλασσας. Διδάσκει επίσης τα μαθήματα Ελληνικού Πολιτισμού επί της έδρας του Αρχαιολογικού Κρατικού Μουσείου του νομού των Μάρκε. Μέλος της Διεθνούς Επιτροπής για την προστασία των δένδρων (ITPC-ΙNTERNATIONAL TREE PROTECTION COMMISSION), στην Ιταλία. Είναι εγγεγραμμένος στο μητρώο των τεχνικών εμπειρογνώμων και συμβούλων του Ποινικού και Αστικού Δικαστηρίου της Ανκόνα και τεχνικός σύμβουλος της Εισαγγελίας της πόλης, επίσημος μεταφραστής και διερμηνέας της Δίωξης Οικονομικού εγκλήματος Ιταλίας στην Ανκόνα και της Τελωνειακής Διεύθυνσης αυτού. Σύμβουλος της Ι.Ε.Μ.Ο (International Emergency Management Organization), του Διακυβερνητικού Οργανισμού (O.I.G.) με διπλωματική οντότητα, αναγνωρισμένου από τον Ο.Η.Ε και καλύπτει τη θέση του Αξιωματικού σύνδεσης και συμβούλου του Β. και Α. Οίκου των Αγγέλων Κομνηνών Δούκα της Θεσσαλίας και Ηπείρου. Στο βιογραφικό του σημείωμα αναφέρονται πάμπολλες ακόμα και πολύ αξιόλογες δημοσιεύσεις του και εκδόσεις του.
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 6.5.2021

( Σύντομο βιογραφικό σημείωμα δείτε ΕΔΩ )