Η ομιλία μου - επίλογος στην παρουσίαση του βιβλίου μου

«Επιλεγμένα (ποιήματα-διηγήματα)»

το Σάββατο 13 Απριλίου 2019

στην αίθουσα του πρώτου ορόφου

του Παμπελοποννησιακού Σταδίου Πατρών

     Βροχή οι αναρτήσεις στο διαδίκτυο και καταιγισμός διθυραμβικών σχολίων, τιμητικών και επαινετικών πάντα, για την εκδήλωση πρωτίστως και για την ταπεινότητά μου δευτερευόντως! Ο λόγος για την παρουσίαση του βιβλίου μου «Επιλεγμένα (ποιήματα-διηγήματα)» στην αίθουσα εκδηλώσεων του πρώτου ορόφου του ΠΑΜΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ, στις 13.4.2019, παρουσία και του Δημάρχου Καλαβρύτων κ. Γεωργίου Λαζουρά.

     Οι πολλές, πάμπολλες αναρτήσεις στο διαδίκτυο έχουν κάνει ευρέως γνωστό το θέμα, γι’ αυτό και δεν θα «επιμείνω» σ’ αυτό. Δεν θα ήταν αντικειμενικό, άλλωστε. Κρατάω στο κεντρικότερο σημείο της καρδιάς μου την αγάπη όλων: διοργανωτών, ομιλητών, συντελεστών παρευρισκομένων! Θα μου επιτραπεί, όμως, να υπογραμμίσω μια παράγραφο από το άρθρο της ηλεκτρονικής εφημερίδας https://www.kalavrytanews.com/ , που πραγματικά νοιώθω ότι «έπιασε το σφυγμό μου»:

   […]Αξίζει να σημειώσουμε ότι στην αποφώνησή του ο πατριδολάτρης συμπατριώτης μας, επεσήμανε πως μεγαλύτερη βαρύτητα για τον ίδιο μέσα από τις πνευματικές του δημιουργίες και εκδηλώσεις, είναι που προβάλλεται το χωριό του, το Λειβάρτζι, και γενικότερα ο τόπος μας![…].

     Θεωρώντας ότι το θέμα έχει καλυφθεί «πανταχόθεν», λοιπόν, θα περιοριστώ να παραθέσω την ομιλία μου, με την οποία έκλεισε και η εκδήλωση:

« Κύριε Δήμαρχε, αγαπητοί διοργανωτές, φίλες και φίλοι,

     Είναι κάποιες ξεχωριστές στιγμές με κάποια ξεχωριστά συναισθήματα που πραγματικά σου σημαδεύουν ανεξίτηλα τη ζωή. Δεν βρίσκω λόγια να πω τίποτα περισσότερο, παρά να σας ευχαριστήσω από καρδιάς όλους. Αρκετοί από σας διανύσατε πολλές δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιόμετρα για να παρευρεθείτε εδώ σήμερα. Να σημειώσω παράλληλα, πως στους δύσκολους καιρούς που μας έχουν ξημερώσει, πνευματικές συγκεντρώσεις όπως αυτή εδώ απόψε, είναι φάρος ελπίδας και προσανατολισμού.

     Ευχαριστώ, λοιπόν, εν πρώτοις, τους οικοδεσπότες για την άψογη διοργάνωση, την Πρόεδρο του Συλλόγου Γυναικών Αγίου Βασιλείου, την κ. Τασία Μπιρλή, που η ίδια είναι και υπεύθυνη της Λέσχης Ανάγνωσης «ΟΜΑΔΑ» του Συλλόγου. Στο πρόσωπό της ευχαριστώ όλο το Σύλλογο και όλη την ΟΜΑΔΑ. Ευχαριστώ τον συδιοργανωτή Πρόεδρο του Συλλόγου Λειβαρτινών Πάτρας κ. Βασίλη Θούα, και στο πρόσωπό του όλο το Σύλλογο, που είναι και συγχωριανοί μου. Σας ευχαριστώ και για τη φιλοξενία και για τα κολακευτικά λόγια που είπατε για την ταπεινότητά μου.

     Θέλω ακόμα να ευχαριστήσω για τις τέλειες απαγγελίες των ποιημάτων και την απόδοση των κειμένων. Και δεν θα χάσω την ευκαιρία να εξάρω την προσφορά των «Ταξιδευτών της Πρόζας». Το θέατρο δεν είναι μόνο ψυχαγωγία. Είναι και διδασκαλία, και κάποιες φορές κυρίως διδασκαλία. Και οι «Ταξιδευτές της Πρόζας» δίνουν δυναμικά το παρόν και στο ποιείν ήθος. Ήξεραν πολύ καλά το λόγο οι αρχαίοι μας πρόγονοι που επεδείκνυαν μεγάλη σημασία στον τομέα αυτό και κάθε πόλη είχε το δικό της θέατρο.

     Και βέβαια, δεδομένες οι ευχαριστίες μου στον κ. Δήμαρχο και στους κύριους ομιλητές. Τον Κωνσταντίνο Νικολόπουλου-Καμενιανίτη και την Παναγιώτα Λάμπρη.

     Εκτός από συμμαθητές στα γυμνασιακά χρόνια με τον Συγγραφέα, λογοτέχνη και τ. Αντιπρόεδρο της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Κωνσταντίνο Νικολόπουλο-Καμενιανίτη, μας συνδέουν πολλές ακόμα ιδιότητες και δεσμοί, που τους ακούσατε πριν από λίγο από τον ίδιο. Ο Κώστας πίστεψε πολύ νωρίς στην ταπεινή μου πένα και μου έδωσε πρώτος τον τίτλο του συγγραφέα. Μα δεν έμεινε εκεί. Στα πρώτα δειλά λογοτεχνικά μου βήματα με κράτησε από το χέρι, όπως και πάντα μου δίνει το χέρι του. Και σήμερα μιλάει με τα κολακευτικότερα λόγια για την ελαχιστότητά μου. Κώστα μου, σ’ ευχαριστώ πολύ!

      Με την εκπαιδευτικό, ερευνήτρια, συγγραφέα, λογοτέχνη, λαογράφο Παναγιώτα Λάμπρη, καθώς και με την πολύ πλούσια και πολυδιάστατη ακόμα πνευματική της δράση, γνωριστήκαμε σε εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη το 2008. Έκτοτε συμπορευόμεθα και  πνευματικά και ως πολύ καλοί φίλοι. Να υπογραμμίσω ότι η Παναγιώτα είναι τρεις φορές δική μας: Μία φορά, γιατί προέρχεται από τα νερά της συζύγου μου, την Ήπειρο. Άλλη μία γιατί υπηρέτησε στο παρελθόν στο Αίγιο και ήταν μέλος του συνδέσμου Εκπαιδευτικών Αιγίου και Καλαβρύτων. Και μία τρίτη φορά, γιατί σήμερα διδάσκει εδώ στην Πάτρα. Γιώτα  μου, Σ’ ευχαριστώ πολύ! Κρίμα που δεν είμαστε κοντύτερα, να ανταμώνουμε πολύ πιο συχνά!

     Το γράψιμο είναι τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας. Είναι όμως και μοναχική ενασχόληση και αισθάνομαι πολλές φορές «παρών-απών» από την οικογένειά μου. Ευχαριστώ και τις τρεις μούσες μου, που πάντα με εμπνέουν με την αγάπη τους, τη δροσιά τους και την ομορφιά τους, τη σύζυγό μου Ελένη και τις δυο κόρες μας, τη Μαρίνα και την Αγγλική, τόσο για τη στήριξή τους όσο για την κατανόησή τους και, κάποιες φορές για την ανοχή τους! Τα δυο κορίτσια μας δεν μπόρεσαν να είναι μαζί μας απόψε…

     Από τα βιβλία που βρίσκονται εδώ και που μπορείτε να πάρετε, κανένα δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Οι εισπράξεις απλά καλύπτουν τις ανάγκες έκδοσης, αφού όλα έχουν αυτοχρηματοδοτηθεί. Τρία μόνο εξ αυτών εκδόθηκαν με χορηγίες, και οι εισπράξεις τους είναι για σκοπούς και αναφέρονται στα ίδια τα βιβλία.

     Κα Σκαλτσά-Δημητρακοπούλου, Αφροδίτη μου αγαπημένη, σε αφήνω για το τέλος και θα δεις το γιατί. Πριν το τέλος, όμως, θέλω να πω τούτο: ένα μεγάλο και ξεχωριστό ευχαριστώ σε όλους, γιατί έμμεσα μέσα από αυτή την εκδήλωση προβάλλεται το λατρεμένο μου χωριό και το χωριό της μητέρας μου, που είναι κι αυτό χωριό μου και για εμένα αυτό είναι το μείζον και το λέω με πολλή συγκίνηση.

     Αφροδίτη μου! Αγαπημένη φίλη και φίλη του χωριού μου, υπερηφανεύομαι και υπερηφανευόμαστε όλοι μας πάρα πολύ όταν λες, και ξέρω ότι το νοιώθεις, «χωριό της καρδιάς σου» το Λειβάρτζι! Η αποψινή εκδήλωση ξεκίνησε από τη δική σου τιμητική πρόταση. Και είσαι εσύ που κίνησες και πρωτοστάτησες στις διαδικασίες, σε συνεργασία με τον Πρόεδρο του Συλλόγου Λειβαρτζινών Πάτρας, την αγαπητό μας Βασίλη Θούα. Σαν ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης στην εξαιρετική τιμή που μου κάνεις, θέλω να σου αφιερώσω ένα βιβλίο, που σχεδόν έχει ολοκληρωθεί, αλλά ακόμα δεν έχει εκδοθεί. Είναι μία προσπάθεια, με την οποία θα επιχειρήσω να «κολυμπήσω λίγο στα βαθειά». Συγκεκριμένα, πρόκειται για θεατρικό, στο οποίο το κωμικό και το συναισθηματικό στοιχείο, είτε εναλλάσσονται, είτε συνυπάρχουν. Ο τίτλος που του έχω δώσει είναι «ζωοκτονία εξ αμελείας» και σου το αφιερώνω με όλη μου την αγάπη, και αν δεν έχεις αντίρρηση να το προλογίσεις! Είσαι η πλέον ειδική! ».

     Επιβάλλεται να εκφράσω ακέραιες τις ευχαριστίες μου και σε συγχωριανούς μου, καθώς και στο Σύλλογο Λειβαρτζινών Αθήνας, που δρομολογημένες δραστηριότητες δεν επέτρεψαν να παρευρεθούν, παρ' όλο που το επιθυμούσαν διακαώς. Συγκεκριμένα αναφέρομαι στις εργασίες που βρίσκονται σε εντατικούς ρυθμούς στον περιβάλλοντα χώρο του ναού του αγίου Ιωάννου του του Προδόμου στο χωριό, για την ανέγερση του κτιριακού συγκροτήματος/ξενώνα «Καλλιόπη», δωρεά στο Σύλλογο της Αθήνας της αείμνηστης Καλλιόπης Ραβαζούλα, όπου εκεί είναι απαραίτητο να δοθεί απόλυτη προτεραιότητα. 

     Να αναφερθώ και σε μια όμορφη και τιμητική πρωτοβουλία του συνδιοργανωτή Συλλόγου Λειβαρτινών Πάτρας: Μετά το τέλος της παρουσίασης του βιβλίου, παρέθεσε δείπνο προς τιμή του τιμώμενου και των συντελεστών στο κέντρο «Περιβόλα», στην ομώνυμη περιοχή της Πάτρας, όπου περάσαμε πολύ-πολύ όμορφα!

     Προωθώ/παραπέμπω, τέλος, στο άρθρο του https://www.kalavrytanews.com/, που «έπιασε το σφυγμό μου», όπως προανέφερα, και που καθρεφτίζει την επιτυχία της εκδήλωσης:

https://www.kalavrytanews.com/2019/04/blog-post_59.html  

     ΤΟ  ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!

     Ακολουθούν φωτογραφίες από την εκδήλωση και το δείπνο. Για μεγέθυνση, «πατήστε» επάνω σ’ αυτές.

Η προσωποποίηση της τελειότητας του συντονισμού,

«αεικίνητη», «παλαιάς κοπής» αναγνώστρια,

υπεύθυνη των «ταξιδευτών της Πρόζας

και πολύ αγαπητή φίλη και φίλη του χωριού μου

Αφροδίτη Σκαλτσά-Σημητρακοπούλου

Ο χαιρετισμός του Δημάρχου Καλαβρύτων

κ. Γεωργίου Λαζουρά.

Δεξιά μου οι ομιλητές Παναγιώτα Λάμπρη

και ο Κωνσταντίνος Νικολόπουλος

Το «αδιαχώρητο» στην αίθουσα

Με Μέλη των «Ταξιδευτών της Πρόζας»

και τον ομιλητή λογοτέχνη-Συγγραφέα

Κωνσταντίνο Νικολόπουλο-Καμενιανίτη

Με τους:

Δήμαρχο Καλαβρύτων, Αφροδίτη Δημητρακοπούλου

Κωνσταντίνο Νικολόπουλο,, Θεόδωρο Θανόπουλο

Χαιρετισμός του Προέδρου

του Συλλόγου Λειβαρτζινών Πάτρας, Βασίλη Θούα

Χαιρετισμός του εκπαιδευτικού και συγγραφέα

Θανάση Χρυσανθόπουλου,

του «ηθικού αυτουργού»

της δημιουργίας του βιβλίου

«Επιλεγμένα»

Με τους:

Τάκη κόρδα, Θανάση Χρυσανθόπουλο

Παναγιώτη Φωτόπουλο

Στο κέντρο «Περιβόλα», με τις κυρίες:

Αφροδίτη Δημητρακοπούλου

Τασία Μπιρλή (κέντρο)

Ελένη Ηλιοπούλου (αριστερά)

Στο κέντρο «Περιβόλα»

με τον πρόεδρο Βασίλη Θούα

με τους αγαπημένους μου φίλους

Βάσω Κίτσου και Γιάννη Λαλάκο

Στο κέντρο «Περιβόλα»

με τη σύζυγό μου Ελένη

και τους αγαπημένους μας φίλους

Ασπασία και Μάκη Δημητρίου

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 16.4.2019

http://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

Ερωτικό ποίημα («ραβασάκι»)
αγνώστου ανδρός και χωρίς τίτλο,

με σύντομη μελέτη-ανάλυση 

     Το ερωτικό αυτό ποίημα είναι γραμμένο με πένα σε δύο σελίδες «Α3», που το χαρτί έχει «κιτρινίσει» από το χρόνο, αλλά διατηρείται σε καλή κατάσταση. Βρέθηκε μέσα σε φθαρμένο βιβλίο παλαιοπωλείου.

    Η πρώτη σελίδα έχει ένδεκα (11) στροφές και η δεύτερη οι δεκατρείς (13). Συνολικά στροφές είκοσι τέσσερις (24).

     Είναι ξεκάθαρο πως ο ποιητής-συγγραφέας του είναι άνδρας. Αυτό φαίνεται τόσο από το «πρώτο πρόσωπο» που το γράφει, όσο και από το «δεύτερο πρόσωπο», στο οποίο απευθύνεται.

     Ο ποιητής προόριζε να παραδώσει, πιθανότατα, (ή είχε παραδώσει) το ποίημα του στην αγαπημένη του, ως «ραβασάκι». Σε καμία από τις δύο σελίδες δεν είναι γραμμένο ούτε το δικό του όνομα, ούτε της αγαπημένης του, προφανώς να μη γίνει γνωστή η ταυτότητά τους σε τρίτους. Επίσης, δεν αναφέρεται ούτε η χρονολογία της συγγραφής του. Από το έτος έκδοσης του βιβλίου, πιθανολογείται ότι έχει γραφεί την περίοδο του β΄ παγκοσμίου πολέμου ή και λίγο αργότερα.

     Ευαίσθητος ο ψυχισμός, έντονος και ο λυρισμός του, γίνεται αισθητός τόσο από τον τρόπο που «χειρίζεται» και εκφράζει τα συναισθήματά του, όσο και από τις διάφορες «ζωγραφιές», σχετικά καλαίσθητες, που «ντύνουν» και «συμβαδίζουν» με το ποίημα.

     Φαίνεται όμως πως η «αγαπημένη» του, είτε δεν ανταποκρινόταν στα αισθήματά του, είτε (το πιθανότερο) είχε ανταποκριθεί αρχικά και στη συνέχεια, ή «απέσυρε» τα δικά της αισθήματα, είτε «βαρύνοντες» οικογενειακοί λόγοι (π.χ. «υποχρεωτικό» συνοικέσιο) την ανάγκασαν να «απομακρυνθεί».

     Είναι ακόμα προφανές πως στο ποίημα του ο «πληγωμένος» από τα βέλη του φτερωτού θεού ποιητής, χρησιμοποιεί όλα του τα «όπλα» προκειμένου να πετύχει το σκοπό του. Να «αναγκάσει», δηλαδή, την αγαπημένη του να αλλάξει γνώμη: Επιδιώκει να τη συγκινήσει – ίσως και να την κάνει να τον θαυμάσει –, να την κάνει να νοιώσει οίκτο γι αυτόν, ακόμα και να την «εκβιάσει» με την απειλή της αυτοκτονίας!        

     Το ποίημα είναι γραμμένο σε στροφές των τεσσάρων στίχων, σε ιαμβικό οκτασύλλαβο και επτασύλλαβο, αντίστοιχα, και ομοιοκαταληξία. Ο πραγματικά αξιοπρόσεκτος τρόπος «καλλιτεχνικής» γραφής φανερώνει το αρκετά καλό (για την εποχή) μορφωτικό επίπεδο του πνευματικού δημιουργού, αν και κάποια «κραυγαλέα» ορθογραφικά και εκφραστικά λάθη δεν λείπουν! Λείπουν, όμως, παντελώς τα σημεία στίξης. Φαίνεται ακόμα πολύ καθαρά και πως ο ποιητής είχε κάποιες εμπειρικές ποιητικές γνώσεις, μάλλον από τη δημοτική ποίηση.

     Αξιοσημείωτο είναι και το ότι ο «αποστολέας» είχε «διπλώσει» με τέτοιον τρόπο το «ραβασάκι» του και είχε αριθμήσει έτσι τις στροφές του ποιήματος, ώστε η «παραλήπτρια» αγαπημένη του να βλέπει να «εκτυλίσσεται» η «υπόθεση» του ποιήματος στα χέρια της με τρόπο «τελετουργικό», που θα έκανε το ενδιαφέρον της και την αγωνία της μεγαλύτερη! «Πετυχαίνει» ο αποστολέας να διαβαστεί το ποίημα του από την αγαπημένη του με τέτοιον τρόπο, σαν να «ανοίγει» η ίδια με τα χέρια της «ένα-ένα» τα «φύλλα της καρδιάς του»! Σίγουρα η «μαστοριά» του αυτή, είναι πολύ ενδιαφέρουσα!

     Κάποιες στροφές του ποιήματος έχουν αποτυπωθεί «ανάποδα» και σε άλλη επιφάνεια του χαρτιού. Αυτό εκτιμάται ότι έγινε κατά το «δίπλωμα», επειδή πιθανότατα το μελάνι δεν είχε στεγνώσει καλά.

     Παρατίθεται το ποίημα σε πιστή αντιγραφή, με τη διευκρίνιση πως ο τονισμός είναι με το μονοτονικό σύστημα, αντί του πολυτονικού που χρησιμοποιεί ο ποιητής. Στην αντιγραφή τονίζονται και οι μονοσύλλαβες λέξεις, χωρίς όμως περισπωμένες και πνεύματα:

-1-

«Σιγά σιγά  μέ προσοχή

άνοιξε τό χαρτίον

καί εντός αυτού θέ νά ιδής

τόν δυστηχί μου βίον

 -2-

Καί τούτο θέλει προσοχή

καί μαστοριά μεγάλη

Διά νά ξεύρεις έπειτα 

νά τό σφαλίσεις πάλι

-3-

Ωσάν αυτό τό λούλουδο          

                   έτσι καί γώ ανθούσα                             

Καί μέ καρδία καθαρά

Χαρά παντού σκορπούσα

        (Κάτω από τη στροφή 3 είναι ζωγραφισμένο ένα λουλούδι)       

-4-

Έτσι καί η καρδούλα μου       

ήτανε ανθυσμένη                      

Καί σύ μού τήν εμάρανες

νεκρά κι αποθαμένει

        (Κάτω από τη στροφή 4 είναι ζωγραφισμένα λουλούδια)

-5-

Κλαίω καί παραδέρνομαι

σάν τού βοργιά τό κύμα

ως πού νά βρώ αγάπη μου

τό σκοτινό μου μνήμα

-6-

Τά δύο φύλλα τής καρδιάς

πουλί μου νά τραβήξης

καί τότε τήν καρδούλα μου

εύκολα θέ ν’ ανοίξης

-7-

Ιδού λοιπόν …  (δυσανάγνωστη λέξη ή λέξεις)

τήν πάσχουσα Καρδίαν

Αφ’ ότου τήν επλήγωσες

δέν είδε θεραπίαν

-8-

Βλέπεις τό πόσον ο έρωτας

μού τήν έχει πληγώσει

Καί τώρα ποιος θά δυνιθή

γιατριά νά τήν (της;) δώσει

-9-

          Γιά κύτα τήν Καρδούλα μου            

                     μαχαίρι τήν τρυπάει                         

                    καί φίδι ολοζώντανο                        

                  τό αίμα της ρουφάει                        

     (Δεξιά της στροφής 9 είναι ζωγραφισμένη μια καρδιά, μ’ ένα μαχαίρι να την τρυπάει και ένα φίδι να «της πίνει» το αίμα. «Μέσα» στην καρδιά δυο ακόμα σκίτσα, ενός άνδρα και μιας γυναίκας, προφανώς του νέου και της αγαπημένης του).

-10-

όχι ποτέ δέ σέ ξεχνώ

θά σ’ αγαπώ ακόμα

Κι όταν σπεπάση τό κορμί

τής γής τό μαύρο χώμα

-11-

Τό πρώτο φίδι σκόθηκε (σηκώθηκε)

κτύπισε(;) τήν κορφί μου

τό άνω(άλλο;) φύλο άνοιξε

να δής και την μορφή μου

     
(Στο κάτω μέρος της πρώτης σελίδας είναι σκιτσαρισμένες δύο «μορφές»: μια ανδρική πλάι σε μια γυναικεία και οι δυο μαζί «μέσα» σε μια καρδιά. Την καρδιά έχει «καρφώσει» ένα  σπαθί (το μεγαλύτερο μέρος της «λεπίδας» είναι «μέσα»), ενώ ένα φίδι την έχει «πλησιάσει»… απειλητικά).

     Συνεχίζει η δεύτερη σελίδα:

-12-

Μού είπες πώς θά μ’ αρνηθής

μάθετο πώς παθαίνω

Και ζωντανό αποχωρισμό

εγώ δέν υπομένο

-13-

Ιδού τό δηλητήριον

τού έρωτος πού πίνω

Τό πίνω καί σέ χαιρετό

καί τήν υγειά σ’ αφίνο

-14-

Αλύπητη λυπήσουμαι

πάω ν’ ανοίξω μνήμα

Για ν’ άμπω μέσα ζωντανός

κι άς έχεις σύ το κρίμα

-15-

Άμα πεθάνω βάλε μου

μιά πλάκα μαρμαρένια

καί γράψ’ απάνω αγάπι(;) μου

πώς πέθανα γιά σένα

-16-

Καί τού αέρος θά τού πώ

νά μήν σέ χαιρετάει

καί νά σού πεί πώς ένας νιός

γιά σέ στόν Άδη πάει

-17-

Γιά τελευταία μου φορά

σέ αποχαιρετάω

Τό κάτω φύλο άνοιξε

νά δεις καί πού θά πάω

     (Μεταξύ των στροφών 12, 13, 14, 15 και 16, 17 υπάρχουν δύο ζωγραφιές: Στην πρώτη (αριστερά) φαίνεται ένα τραπέζι με «πόδια» «χιαστί», πάνω στο οποίο είναι ένα ποτήρι, που περιέχει «δηλητήριο». Στη δεύτερη (δεξιά) «φαίνεται» ένας ευπαρουσίαστος νέος άνδρας, με κοστούμι και γραβάτα, να «δείχνει» το ποτήρι με το δηλητήριο, το οποίο προορίζεται για… τον ίδιο!)

-18-

Τό βλέπεις κίνο τό πουλί

πού τρώει τό σταφύλι(;)

Έτσι καί τήν καρδούλα μου

τήν τρώει τό μαύρο φίδι

     (Κάτω και αριστερά από τη στροφή 18, είναι ζωγραφισμένο ένα κλήμα και ένα πουλί τρώει ένα σταφύλι).

-19-

Τέσσερα φύλα έχει η Καρδιά

τά δυό τά ές (τα έχεις) παρμένα

τά άλλα δύο τάφησες (τα άφησες)

κομένα μαραμένα

-20-

Βλέπεις τόν τάφο τόν κενό(;)

πού μέ περιμένει

εγώ γιά σένα πάω νά μπώ

τή γή τή μαυρισμένη

-21-

Εις τό ψυχρόν τού τάφου μου

τό μάρμαρο επάνω

άρα θά χείσης δάκρυα

Όταν θέ νά πεθάνω(;)

-22-

Να ’ξερα ποιός θά λυπηθή

ποιός θά μυρολοΐσι 

Τό άμοιρο τό Σώμα μου

Στο χώμα πρίν σαπίσι

-23-

Άν ίσως καί σού φέρουνε

τά κολυβάμου φάτα

κι ειπέ θεός συνχώρησε

το νέο που μ’ αγάπα

-24-

Κι τάφι (Κι οι τάφοι) δέν μέ θέλουνε

καί οι νεκροί φωνάζουν(:)

εμείς δέν θέλουμαι ψυχές

Νά βαργιαναστενάζουν»

   

     (Κάτω και δεξιά της δεύτερης σελίδας υπάρχουν δυο ζωγραφιές, που στην ουσία είναι μία: Ένας «χορταριασμένος» τάφος, πού γύρο του έχουν  «φυτρώσει» και αγριολούλουδα. Στο πάνω μέρος του τάφου βρίσκεται ένας μαρμάρινος σταυρός. Επάνω στον τάφο «φαίνεται» ένας ακόμα σταυρός, πιθανότατα λουλουδένιος, ενώ υπάρχει και μία ακόμα αξιοπρόσεκτη λεπτομέρεια: Ένα μικρό σκεύος, που μπορεί να είναι λιβανιστήρι, ή το ποτήρι από το… δηλητήριο!).

Επιμέλεια: Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 12.4.2019

http://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

Η εφημερίδα και οι άγνωστες σε πολλούς χρήσεις της

     Η έντυπη μορφή της εφημερίδας, που και αυτή γνωρίζει μεγάλη κρίση στις μέρες μας, ήταν τις περασμένες δεκαετίες το μοναδικό μέσο μαζικής ενημέρωσης. Δύσκολη, όμως, τότε η διακίνηση και στα απομακρυσμένα χωριά έφτανε με καθυστέρηση ημερών, εβδομάδων ή και μηνών! Τα βράδια που μαζευόταν όλη η οικογένεια γύρω από το τζάκι, κάποιος, κατά προτίμηση ο αρχηγός ή ένας με ευχέρεια στην ανάγνωση, διάβαζε μεγαλόφωνα και όλοι ενημερώνονταν ετεροχρονισμένα για τις «τελευταίες» ειδήσεις γύρω από διάφορα θέματα. Αυτό συνέβαινε για τους λάτρεις της ενημέρωσης. Άλλοι που δεν ενδιαφέρονταν να «πιάσουν» εφημερίδα στα χέρια τους», μάθαιναν τυχαία νέα «από δω και από κει», ετεροχρονισμένα πάντα. Ήταν και μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων των χωριών μας, που όταν «έπεφτε» εφημερίδα στα χέρια τους, την «ξεκοκάλιζαν», κι ας ήταν δύο και τριών ή και περισσότερων μηνών. Ανεξίτηλα έχει μείνει στη μνήμη μου, που παππούδες συγχωριανοί μου διάβασαν και είδαν φωτογραφίες για το θάνατο του βασιλιά Παύλου (το Μάρτιο το 1964) τρεις μήνες αργότερα!

     Όμως, η εφημερίδα ήταν πολύτιμη σε χίλιες δυο άλλες χρήσεις, που τα όσα έγραφε ήταν κατά πολύ υποδεέστερα για ορισμένους! Ας δούμε μερικές από τις χρήσεις αυτές, ειδικά στα χωριά μας:

-   Ήταν το υπ’ αριθμόν ένα (και το μοναδικό) χαρτί περιτυλίγματος του παραδοσιακού παντοπώλη των χωριών μας. Χαρτί περιτυλίγματος, βεβαίως, και για κάθε σπίτι.

-  Χρησίμευε και ως πρόχειρο-καθημερινό «τραπεζομάντηλο μιας χρήσης» ή και περισσότερων χρήσεων, ανάλογα με τη φθορά της, την ώρα του φαγητού, κυρίως στα χωράφια. 

-  «Δεξί χέρι» και πολλών καπνιστών για το «στριφτό» τσιγάρο, ελλείψει άλλου τσιγαρόχαρτου.

-   Πολύ καλό-άριστο μέσο/υλικό για το καθάρισμα των τζαμιών.

-   Από τα καλύτερα προσανάμματα για το τζάκι.

-  «Γεμίζει» και κρατάει σε φόρμα τα παπούτσια που δεν χρησιμοποιούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα.

-  Πολύ καλή λύση για το περιτύλιγμα των προς μεταφορά αυγών ή άλλων εύθραυστων αντικειμένων.

-  Πολύ καλό «μονωτικό μέσο» για το κρύο και προστασία από το κρυολόγημα: Συχνά την έβαζαν στο στήθος τους, μέσα από τα ρούχα κατά τους χειμερινούς μήνες, ειδικά όταν ήταν αναγκασμένοι να μείνουν εκτεθειμένοι σε μεγάλη παγωνιά (π.χ. κτηνοτρόφοι, αγρότες ή και οδηγοί δικύκλων).

-   Η «καλοκεντημένη» εφημερίδα καθρέφτιζε στα φτωχόσπιτα και την αξιοσύνη της νοικοκυράς και έδινε μεγάλη αρχοντιά: Με κατάλληλο συμμετρικό δίπλωμα και κόψιμο χρησίμευε και ως «δαντέλα» στα ράφια του τοίχου, στο εικόνισμα του σπιτιού και σε πολλά ακόμα σημεία που θα μπορούσε να στολίσει, να ομορφύνει ή να «κρύψει» κάτι. Οι άξιες νοικοκυρές δίδασκαν από μικρά τα κορίτσια να κόβουν και να κεντάνε εφημερίδες για τους σκοπούς αυτούς. Έτσι, παραμονές μεγάλων γιορτών και γιορτινών ημερών για το σπίτι, τα ψαλίδια έπαιρναν φωτιά και μαζί με αυτά οι… διαγωνισμοί μεταξύ των κοριτσιών! 

     Για την εφημερίδα «δαντέλα», μπορείτε να δείτε/διαβάστε  ΕΔΩ.

Εφημερίδα σε… ρόλο δαντέλας στο εικονοστάσι σπιτιού

     Για όλους τους παραπάνω λόγους, πολλά μπακάλικα πουλούσαν παλιές εφημερίδες «με το κιλό», και σε πολύ συμφέρουσα τιμή, φυσικά.

    

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 6.4.2019

http://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

Παρουσίαση βιβλίου

«Λιανοτράγουδα»

της Φιλολόγου και Συγγραφέως Παναγιώτας Π. Λάμπρη.

Αυτοέκδοση-ανάρτηση στον προσωπικό της ιστότοπο

     Έχει τον τρόπο να μας αιφνιδιάζει συχνά και ευχάριστα η καταξιωμένη εκπαιδευτικός και πολυβραβευμένη συγγραφέας, λογοτέχνις και λαογράφος Παναγιώτα Λάμπρη. Άλλο ένα βιβλίο της σε ηλεκτρονική μορφή έρχεται να προστεθεί στο μεγάλο πνευματικό της κεφάλαιο, τα «Λιανοτράγουδα».

     Η νέα της αυτή πνευματική δημιουργία είναι ένας ύμνος στην αγάπη, με τη γνωστή λογοτεχνική/ποιητική της τελειότητα. Ο λυρισμός περισσεύει και καθόλου τυχαία, αφού είναι αφιερωμένο στο σύντροφό της. Μοναδικές εικόνες ξεδιπλώνονται στους στίχους της, που πολλές φορές ο αναγνώστης θα ήθελε να είναι ο ίδιος η ενσάρκωσή τους, είτε από την πλευρά του δότη, είτε από την πλευρά του λήπτη!

«Κόκκινα κερασάκια στήν ποδιά μου μάζωνα

τά δάγκωνα στήν άκρη καί σού τά ’δινα»

     Ανάγλυφα ζωγραφισμένη και η δίψα του ανθρώπου για άνοδο/συνεχή ανοδική πορεία:

«Όταν θωρώ τόν αετό τ’ αψήλου ν’ ανεβαίνει

καίγεται η καρδούλα μου μαζί του νά πηγαίνει»

     Αστείρευτη πηγή έμπνευσης της αγαπημένης φίλης Παναγιώτας ο γενέθλιος τόπος, η Ροδαυγή Άρτας, δεν θα μπορούσαν η φυσική της ομορφιά και οι συναισθηματικοί  δεσμοί μ' αυτήν να μείνουν έξω από τα «Λιανοτράγουδα»:

«Τής Ροδαυγής οι ομορφιές σάν δίχτυα μέ κρατάνε,

όπου κι άν πάω, ό,τι κι άν δώ, ασύγκριτες θενά ’ναι»

     Αξίζει να υπογραμμιστεί κι εδώ η «επιμονή» της ποιήτριας στο πολυτονικό σύστημα, η κατάργηση του οποίου ήταν και η απαρχή δεινών στην παιδεία μας.

     Αγαπημένη και ξεχωριστή φίλη Παναγιώτα, σ’ ευχαριστώ για τη μεγάλη πνευματική αυτή προσφορά σου και σου εύχομαι πάντα να ανεβαίνεις σε όμορφα αισθήματα, συναισθήματα και σε καταξιώσεις!

    Για να δείτε/διαβάσετε το βιβλίο, το τρίτο που η λογοτέχνις διαθέτει δωρεάν μέσω διαδικτύου, πατήστε  εδώ .

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 3.4.2019

http://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html