Το άγγιγμα της Αντιγόνης

(Λίγες σκέψεις για το βιβλίο

«ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΙΣ… ΕΛΛΗΝΑΣ!

Δέκα συναντήσεις με την Ελλάδα»,

του Sam Chekwas, εκδόσεις Μπαζαίος).

    Στα χέρια ενός Νιγηριανού σπουδαστή, του Sam Chekwas, έπεσε το βιβλίο η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, μεταφρασμένο στην Αγγλική, την ώρα που τακτοποιούσε μια βιβλιοθήκη στο σχολείο του, στη Νιγηρία. Όπως ο ίδιος εξομολογείται, το βιβλίο αυτό «τού άνοιξε το δρόμο στην τροχιά του αγώνα του πραγματικού ανθρώπου»! Ήταν η αιτία να έλθει στην Ελλάδα και να σπουδάσει Οδοντιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, ήταν η αφορμή να ιδρύσει τον εκδοτικό Οίκο Seaburn Books και να γίνει Πρεσβευτής Ελληνισμού!

     Δέκα τα κεφάλαια του βιβλίου του, «ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΙΣ… ΕΛΛΗΝΑΣ δέκα συναντήσεις με την Ελλάδα». Δέκα βιωματικές αφηγήσεις, μέσα στις οποίες εξιστορεί ότι γνώρισε εκτός από την «Αντιγόνη» και τον «Κρέοντα»  ανθρώπους απλοϊκούς, μα σημαντικούς, όπως τον ταξιτζή, την Τασούλα, το Θόδωρο, που τού ξετύλιξαν όλο το μεγαλείο της ψυχής τους, που στηρίχτηκε πάνω τους και περπάτησαν μαζί. Γνώρισε όμως κι άλλους, όπως το Γιώργο και τη νοικοκυρά με το τριάρι,   με τους οποίους δεν μπόρεσε να ταυτιστεί.

     «Έλληνες είναι οι μετέχοντες της Ελληνικής παιδείας», λέει ο Ισοκράτης και ο Sam Chekwas το αποδεικνύει περίτρανα αυτό. Δανείζεται πολύ συχνά και παραθέτει με μεγάλη ευχέρεια αποσπάσματα από έργα μεγάλων Ελλήνων συγγραφέων, τόσο της αρχαιότητας, όσο και συγχρόνων. Με την ίδια ευχέρεια αναφέρεται και υποκλίνεται σε μεγάλους σταθμούς της Ελληνικής Ιστορίας.

     Όλο το βιβλίο γεμίζει τον αναγνώστη συναισθήματα, μα κάποιες παράγραφοι πολύ περισσότερο, όπως στο τέλος της 120^ης σελίδας, που συνεχίζει και στην επόμενη:

     «Μια λέξη μόνο από την πατρίδα αποκτά διαστάσεις τεράστιες στην ξενιτειά. Αντικαθιστά τον ήλιο και το νερό, τη φωνή της μάνας και τη συμβουλή του πατέρα, τα ποτάμια και τις στεριές, τα λουλούδια και την άνοιξη. Μια λέξη Ελληνική γίνεται ξαφνικά Ελλάδα και κάνει τα μάτια να λάμπουν και την καρδιά να ανηφορίζει, αφήνονται πίσω την καταχνιά της μελαγχολίας της»!

     Μιλώντας για την ανάπτυξη του πνεύματος στην Αφρική, που έχει όμως και εφαρμογή σε κάθε σημείο του πλανήτη, γράφει στη σελίδα 25:

     «Όταν δεν υπάρχει ούτε ένα βιβλίο διαθέσιμο ή διδασκόμενο, από τον πλούτο της Αρχαίας Ελλάδος, όταν ένας Καβάφης, ένας Σεφέρης, ένας Ρίτσος, ένας Ελύτης, ένας Βρεττάκος δεν υπάρχει, για να υφάνει στον καμβά μιας νέας ζωής, τα μυστικά του κόσμου το άρωμα της ιστορίας και την τελειότητα της δημιουργίας; Όταν το κυνήγι της ευτυχίας βασίζεται στο κυνήγι της ύλης και όχι στην κατάκτηση ιδανικών, που δίνουν ποιότητα στη ζωή και τη υψώνουν πέρα από το θάνατο;».

    Και πιο κάτω, στη σελίδα 57, διαβάζουμε:

     «Την ημέρα που θα πάψει ο Ελληνισμός να είναι κληρονόμος της μεγάλης ιστορίας του, καήκαμε όλοι!».

     Αξιότιμε Κύριε Sam Chekwas, τι και αν η γνωριμία μας φτάνει μέχρι μια σύντομη χειραψία και εν μέσω πολλών προσκεκλημένων, το βράδυ της 3^ης Νοεμβρίου 2014 στην Εκδήλωση της Παγκαλαβρυτινής Ενώσεως για την Ελληνική γλώσσα! Το βιβλίο σας και το έργο σας με κάνει να σας γνωρίζω πολύ περισσότερο! Και ως Έλληνας, σας ευχαριστώ που ήλθατε «προσκυνητής» στη χώρα μου, όπως τόσο ποιητικά και συναισθηματικά λέτε στο βιβλίο σας!

     Στη ζωή υπάρχουν πάντα Κρέοντες, υπάρχουν όμως και Αντιγόνες!

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος

http://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

Η Ευφροσύνη της μυθολογίας και η Αγία Ευφροσύνη

Οι τρεις Χάριτες, από τον πίνακα του  Μποτιτσέλι «Άνοιξη» 
(Πινακοθήκη, Φλωρεντίας).

     Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, η Ευφροσύνη ήταν μία από τρεις Χάριτες. Οι άλλες δύο ήταν η Αγλαΐα και η Θάλεια, αν και από περιοχή σε περιοχή παρατηρούνται διαφορές, Έτσι, συχνά συναντάμε ως Χάριτες και την  Αυξώ, τη Χάρις, την Ηγεμόνη, τη Φαένα, τη Πασιθέα. Ήταν θεότητες της γοητείας, κόρες του Δία και την Ευρυνόμης, που και εδώ, όμως, οι πηγές διαφέρουν και αναφέρονται είτε ως κόρες του Διονύσου και της Αφροδίτης ή του Ήλιου και της Ναϊάδας Αίγλης.

     Οι Χάριτες αγαπούσαν την ομορφιά και έδιναν στους ανθρώπους χαρίσματα και ταλέντα. Μαζί τους είχαν ασχοληθεί πολλοί αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, μεταξύ των οποίων κα ο Όμηρος. Λατρεύονταν σε πολλά μέρη της Ελλάδος. Στην Αθήνα δε, είχαν αφιερώσει σ’ αυτές ναό στην Αγορά, ενώ σύμπλεγμα τριών γλυπτών υπήρχε και στην είσοδο της Ακρόπολης.

Η Αγία Ευφροσύνη

     Η Αγία Ευφροσύνη έζησε στα χρόνια του Θεοδοσίου του μικρού, αρχές του 5^ου αιώνα μ.Χ. Ήταν μοναχοκόρη του Παφνούτιου, ενός από του πλουσιότερους εμπόρους της Αλεξάνδρειας. Σε μικρή ηλικία έχασε τη μητέρα της και πριν ενηλικιωθεί, ο πατέρας της ήθελε να την παντρέψει με έναν νέο της υψηλής κοινωνικής τάξης της πόλης. Όμως, οι κοσμικότητες αποτελούσαν εμπόδιο για την Ευφροσύνη, που ήθελε να αφιερωθεί συστηματικά στην ελεημοσύνη και στην υπηρεσία του συνανθρώπου. Γι’ αυτό, αφού μοίρασε τα υπάρχοντά της στους φτωχούς, έφυγε κρυφά από το σπίτι, και μετά από πολλές περιπέτειες κατέληξε μεταμφιεσμένη σε άνδρα σε κοινόβιο ανδρικό μοναστήρι. Εκεί πήρε το όνομα Σμάραγδος και οι μοναχοί θαύμαζαν τον πνευματικό της αγώνα και τη διακονία που πρόθυμα πρόσφερε σε όλους. Εκεί έζησε 38 χρόνια και στο τέλος της ζωής της συναντήθηκε και με τον πατέρα της, όταν και αυτός έγινε μοναχός στο ίδιο μοναστήρι. Το τέλος του επίγειου βίου της ήταν «εν ειρήνη».

     Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη της στις 25 Σεπτεμβρίου.

 =====================

Πηγές:

Εγκυκλοπαίδεια «Ελλαδική»

Ορθόδοξος Συναξαριστής

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 25.9.2018

http://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

Συλλογή αγαπημένων αποφθεγμάτων

«Όταν δεν έχεις γνώση, δεν δικαιούσαι να έχεις γνώμη
Πλάτων

«Αν δεχθείς μια χάρη να τη θυμάσαι».
Μένανδρος
 
«Ποιανού τα δάχτυλα έχουν μέλι και τα δίνει σε άλλον να τα γλύψει;».
(Το έλεγε σκωπτικά ο πατέρας μου)
 
«Ένα γραμμάριο δράσης ισούται με έναν τόνο θεωρίας».
Φρίντριχ Ένγκελς (Γερμανός Φιλόσοφος)
 
Για να έχεις γνώμη, πρέπει να έχεις γνώση.
(Κοινή λογική).
 
«Πρέπει να σωπαίνεις ή να λες κάτι καλύτερο από τη σιωπή;».
Πυθαγόρας
 
Εκείνοι που πετροβολούν την καρυδιά, δεν περιφρονούν τα καρύδια της.
(Από τα συμπεράσματα της ζωής).
 
«Κανείς δεν μπορεί να σε καβαλήσει, αν δεν είσαι σκυμμένος».
Μάρτιν Λούθερ Κινκγ
 
«Για τους συνετούς, δάσκαλος είναι η λογική. Για τους ανόητους, η συμφορά».
Δημόκριτος
 
«Ένα θεριό που δεν ξέρει ότι είναι θεριό, είναι η νιότη».
Νίκος Καζαντζάκης
 
«Η ντροπή είναι σημαντικό στοιχείο της σωφροσύνης».
Θουκυδίδης
 
«Εκεί όπου καίνε βιβλία, μία μέρα θα καίνε και ανθρώπους».
Χάινριχ Χάινε, Γερμανός ποιητής
 
«Καθένας την πραμάτεια του διαλαλεί και κατά τα λεφτά που έχει καθείς αγοράζει».
Από τα συμπεράσματα της ζωής...
 
«Εκεί που καίνε βιβλία, μια μέρα θα καίνε ανθρώπους».
Χάινριχ Χάινε
 
«Κανένας δεν έστησε τρόπαιο νίκης ξαπλωμένος».
Μέγας Βασίλειος
 
«Για να κάνεις εχθρούς δεν χρειάζεται να κηρύξεις πόλεμο. Αρκεί να πεις ανοικτά αυτό που σκέφτεσαι». 
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
 
«Ένα τοπίο δεν είναι, ‘όπως το αντιλαμβάνονται μερικοί, κάποιο απλώς σύνολο γης, φυτών και υδάτων. Είναι η προβολή ενός λαού επάνω στην ύλη».
Οδυσσέας Ελύτης
 
«Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης».
Άγιος Παΐσιος
 
«Αληθινός αφέντης είναι εκείνος που έκαμε πρώτα δούλος».
Γεώργιος Καραϊσκάκης
 
«Ο Ελληνικός λαός που πολέμησε για να βρει την ελευθερία του, απλώς και μόνον μετήλλαξεν τυράννους».
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
 
«Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους, έθνη δεν υπάρχουν».
Στρατηγός Μακρυγιάννης
 
«Όταν ένα λουλούδι ανθίζει, οι μέλισσες μαζεύονται απρόσκλητες».
Σρι Ραμακρίσνα Παραμασχάμα, Ινδός φιλόσοφος
 
«Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο».
Αδαμάντιος Κοραής
 
«Κάποια μέρα κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία».
Ζίγκμουντ Φρόυντ
 
«Εάν τούτον απολύσης, ουκ εί φίλος του Καίσαρος»
Κατά Ιωάννης Ευαγγέλιο, ΙΘ΄, 12)
 
«Ο ανώτερος άνθρωπος κρίνει τον εαυτό του, ο κατώτερος κρίνει τους άλλους». Κομφούκιος
 
«Η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση. Η λογική θα σε πάει από το Α στο Β. Η φαντασία θα σε πάει παντού».
Αλ. Αϊνστάιν.
 
«Όπου γάρ εστίν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών».
Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφ. ΣΤ, εδάφιο 21)
 
«Εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί».
Μάνος Χατζηδάκις
 
«Από τα άγρια θηρία το χειρότερο δάγκωμα το κάνει ο συκοφάντης, από τα ήμερα ο κόλακας».
Διογένης ο Σινωπεύς
 
«Από λάθος σε λάθος ανακαλύπτει κανείς όλη την αλήθεια».
Ζίγκμουντ Φρόυντ
 
«Ο κακός μάστορας τα βάζει με τα εργαλεία του».
Παροιμία
 
«Τους άδειους ασκούς τους φουσκώνει ο αέρας και τα άδεια κεφάλια η έπαρση».
Σωκράτης
 
«Η ομορφιά είναι η καλύτερη συστατική επιστολή».
Αριστοτέλης
 
«Στο τέλος δεν θα θυμόμαστε τα λόγια των εχθρών μας, αλλά τη σιωπή των φίλων μας».
Μάρτιν Λούθερ Κινκγ
 
«Καλό αποτέλεσμα φέρουν καρπό οι σεμνοί τρόποι».
Μένανδρος
 
«Εάν το τραγούδι σου δεν είναι πιό ωραίο από τη σιωπή, τότε σώπα».
Αραβική παροιμία
 
«Η παιδεία είναι δεύτερος ήλιος για τους ανθρώπους».
Πλάτων
 
«Ο άνθρωπος εκτίθεται περισσότερο από τα πλεονεκτήματα που νομίζει ότι έχει, παρά από τα μειονεκτήματα που έχει στην πραγματικότητα».
Μέγας Βασίλειος
 
«Δεν με κοροϊδεύεις εσύ, αλλά ο τόπος στον οποίο στέκεις».
Αίσωπος
 
«Οι μεγάλοι παλεύουν για τα συμφέροντά τους. Οι μικροί ικανοποιούν τα συμφέροντα των μεγάλων, για να μπορέσουν να επιβιώσουν».
π. Γεώργιος Μεταλληνός
 
«Με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους».
Οδυσσέας Ελύτης.
 
«Η δημοκρατία είναι κακό πολίτευμα, αλλά τα άλλα είναι χειρότερα».
Ουίνστον Τσώρτσιλ.
 
«Το χειρότερο είναι να κουβαλάει ο άνθρωπος τη φυλακή μέσα του»
Ναζίμ Χικμέτ (Τούρκος ποιητής)
 
«Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου».
Αβραάμ Λίνκολν
 
«Η προκοπή σας και ή μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας».   
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
 
«Η διαφορά ανάμεσα στην ηλιθιότητα και στην ευφυΐα, είναι ότι η δεύτερη έχει όρια».
Αϊνστάιν
 
«Η ελευθερία δεν αξίζει τίποτα, αν δεν έχεις την ελευθερία να κάνεις λάθη».
Μαχάτμα Γκάντι
 
«Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του».
Γιάννης Ρίτσος
 
«Γέμισαν οι φυλακές κοινωνία».
«Σύνθημα» έξω από τις φυλακές σοφωονιστικό κατάστημα, 2010
 
«Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονό μας.
Οίνστον Τσώρτσιλ
 
«Χωρίς Ελληνομάθεια δεν υπάρχει παιδεία».
Λέων Τολστόι
 
Αν δεν υπήρχε η ανδρεία και η γενναιοψυχία των Ελλήνων, δεν γνωρίζομε ποιό θα ήταν το αποτέλεσμα του Β' Παγκοσμίου πολέμου.
Ουίνστον Τσώρτσιλ
 
«Όπως οι χωρίς περιεχόμενο ασκοί φουσκώνουν με τον αέρα έτσι και οι χωρίς πνευματική υπόσταση άνθρωποι διογκώνονται από την έπαρση, την αλαζονεία, και την εσφαλμένη για τον εαυτό τους γνώμη».
Σωκράτης
 
«Άλλοι έχουν πολλά λεφτά κι άλλοι τίποτα. Είναι σαν κάποιον που δεν βρίσκει νερό ούτε για να ξεδιψάσει και σαν έναν άλλο που ψάχνει να βρει γέφυρα να περάσει το νερό.»
Αριστοτέλης Ωνάσης
 
«Ο κόσμος είναι η διαστελλόμενη Ελλάς και η Ελλάς είναι ο συστελλόμενος κόσμος».
Βίκτωρ Ουγκώ
 
«Υπάρχουν άνθρωποι ηλίθιοι από φανατισμό και άλλοι φανατικοί από ηλιθιότητα».
Ασημάκης Πανσέληνος
 
«Η φύση μας έδωσε μια γλώσσα και δυο αυτιά ,για να ακούμε διπλάσια από όσα λέμε».
Ζήνων ο Ελεάτης
 
«Είναι καλύτερα να στέκεσαι όρθιος με σπασμένο και μπανταρισμένο κεφάλι, από το να σέρνεσαι με την κοιλιά για να γλιτώσεις το κεφάλι σου».
Μαχάτμα Γκάντι
 
«Όπου δεν εκτιμάται η αρετή, η κακία μιλάει ελεύθερα».
Δημόκριτος
 
«Αν στην βιβλιοθήκη του σπιτιού σας δεν έχετε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε μένετε σε ένα σπίτι δίχως φως».
Τζωρτζ Μπερνάρ Σω
 
«Τα λεφτά είναι σαν την κοπριά. Αν τα σκορπίσεις τριγύρω, κάνουν καλό. Αν τα μαζέψεις σ' ένα σωρό, βρωμάνε απαίσια»
Φραγκίσκος Βάκων
 
«Ζήσε σα να ήταν να πεθάνεις αύριο και μάθαινε σα να είσαι αθάνατος».
Μαχάτμα Γκάντι
 
«Ένα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων αρχίζει με ένα βήμα».
Λάο Τσε
 
«Το μόνο αποτέλεσμα που θα έχει το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" είναι ότι θα καταλήξει να κάνει όλον τον κόσμο τυφλό».
Μαχάτμα Γκάντι

«Το ναι και το όχι , αν και είναι οι πιο σύντομοι από όλες τις λέξεις δια να τις προφέρει κανείς , ωστόσο χρειάζεται να σκεφθεί πολύ προηγουμένως». 
Πυθαγόρας

«Περισσότεροι προσκυνούν τον ήλιο όταν ανατέλλει παρά όταν δύει».
Πομπήιος Καίσαρ

«Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον»
Γιώργος Σεφέρης

«Δεν μπορείς να ανακαλύψεις  νέους ωκεανούς αν δεν έχεις το κουράγιο να χάσεις την ακτή από τα μάτια σου».

Πλάτωνας

«Στόχευε για το φεγγάρι...ακόμα κι αν αστοχήσεις, θα βρεθείς κάπου ανάμεσα στα Αστέρια».
Πλάτωνας

«Εκείνος που διαπράττει αδικία βλάπτει περισσότερο τον εαυτό του από ότι εκείνον που θα την υποστεί».
 Σωκράτης

«Χιλιάδες κεριά μπορούν να αναφτούν από μονάχα ένα κερί και η ζωή αυτού του κεριού δε θα μικρύνει. Έτσι κα η ευτυχία: ποτέ δε μειώνεται με το να τη μοιράζεσαι».
Αριστοτέλης

Ν.Π., 23.9.2018

Εύθυμες ιστορίες του χωριού: To πρώτο… ταξίδι με αεροπλάνο!

     Η εμπορο-ζωοπανήγυρη στα Τριπόταμα Καλαβρύτων το πρώτο τριήμερο του Σεπτέμβρη, ήταν και εξακολουθεί να είναι μέγα εμπορικό, αλλά και κοινωνικό και ψυχαγωγικό γεγονός, όχι μόνο των Τριποτάμων, αλλά και όλης της γύρω περιοχής. Πέρα από τις αγορές και τις ανταλλαγές (τράμπες) των πολλών χιλιάδων(!) ζώων (άλογα, μουλάρια και γαϊδούρια), τα γεωργικά εργαλεία, τα είδη οικιακής χρήσεως, τα υφάσματα, η ένδυση, η υπόδηση και πολλά ακόμα είδη του εμπορίου, είχαν όλα την τιμητική τους. Την τιμητική τους είχαν ακόμη και τα είδη προικός, που οι νοικοκυρές συμπλήρωναν με αυτά τα χειροποίητα και τα υφαντά από τις ίδιες, για το γάμο των κοριτσιών. 

     Για εμάς, παιδιά τότε, και μιλάμε για τις πρώτες δεκαετίες μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, ήταν «αρκετό» να πάμε για να δούμε μόνο(!) τα παιχνίδια! Στην καλύτερη περίπτωση μπορούσαμε να πάρουμε μια σφυρίχτρα, μια μικρή καραμούζα, το πολύ μια φυσαρμόνικα ή ένα αυτοκινητάκι, εμείς τα αγόρια! Όνειρο κάθε κοριστσιού ήταν η κούκλα που όταν "ξάπλωνε" έκλεινε τα μάτια. Γι' αυτό και συγκεντρώναμε δεκάρα-δεκάρα και πενηνταράκι-πενηνταράκι από την άνοιξη το απαιτούμενο ποσό! Τις μέρες του πανηγυριού, μαζευόμαστε ομάδες των δέκα-δεκαπέντε παιδιών και ξεκινάγαμε το πρωί από τα χωριά μας,  με τα πόδια, φυσικά, για να πάμε και να περάσουμε όλη την ημέρα στα Τριπόταμα, να χορτάσει το μάτι μας και να γυρίσουμε κατάκοποι το βράδυ στα σπίτι μας, με τη σφυρίχτρα στα χέρια, σφυρίζοντας σε όλο το δρόμο! Στο έμπα του χωριού μας, το σφύριγμα γινόταν εντονότερο, που σήμαινε ότι «φτάνουμε»!  

     Ήταν, θυμάμαι, αρχές της δεκαετίας του 1970 και μεταξύ των εμπόρων, είχε στήσει τον πάγκο του κι ένας φωτογράφος, με όλο τον εξοπλισμό του: Την τρίποδη φωτογραφική μηχανή του, μια λευκή οθόνη και διάφορες άλλες με εικόνες για φόντο. «Ο σπεσιαλήστας της φοτογραφίας»,  έγραφε με μαύρα γράμματα, και μάλιστα ανορθόγραφα, σ’ ένα μεγάλο μπεζ κακοκομμένο χαρτόνι! Όταν δεν φωτογράφιζε, συνέχεια φώναζε: «Φωτογραφίες για ταυτότητες, φωτογραφίες αναμνηστικές, φωτογραφίες οικογενειακές! Έλατε, Ελάτε! Εδώ ο σπεσιαλίστας! Εδώ ο καλλιτέχνης»!  

     Μεταξύ των «σεντονιών» με εικόνες που είχε για φόντο, ήταν κι ένα με αεροπλάνο, σε εμφανές σημείο. Αυτή την οθόνη φαίνεται ότι την πρόσεξαν κι άλλοι και φωτογραφήθηκαν εκεί κι αυτό αποδείχθηκε αργότερα, όταν άνοιξαν τα σχολεία: Τις πρώτες μέρες των μαθημάτων, στα μικρότερα και μεγαλύτερα πηγαδάκια των διαλειμμάτων στο προαύλιο, ο καθένας μιλάγαμε για τις αναμνήσεις του το καλοκαίρι. Ποτέ δεν έλειπαν από τέτοιες κουβέντες εκείνοι που τα... παραφούσκωναν, μεταξύ αυτών ο γνωστός για τις υπερβολές του συμμαθητής μας ο Γρηγόρης, ξεπέρασε τον εαυτό του! «Έβαλε» όλη του τη σοβαρότητα, λέγοντάς μας ότι είχε την εμπειρία που δεν θα μπορούσε να έχει ο καθένας μας: Ότι ταξίδεψε με αεροπλάνο! Όλοι γελάσαμε και «τον πήραμε στο ψιλό»! Επιμένοντας, όμως, ο ίδιος και θέλοντας να μας πείσει, έβγαλε μια φωτογραφία από την τσέπη του. Είχε φωτογραφηθεί στα Τριπόταμα, με φόντο το αεροπλάνο του φωτογράφου! Κάποιοι τη γνωρίσαμε πολύ εύκολα, και το τί επακολούθησε, δεν περιγράφεται! Η καζούρα συνεχίστηκε και τα πρώτα λεπτά μέσα στην τάξη, μη μπορώντας και ο καθηγητής να κάνει μάθημα!
     

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 21.9.2018

http://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

Στίχοι σε ταξιδιώτη

 Σ’ αυτά τα μέρη που περνάς,

εκεί που σεργιανίζεις,

για όλα ’κείνα π’ αγαπάς,

πάντα να ξεχωρίζεις!

Ν.Π., 19.9.2018

http://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

Εύθυμες ιστορίες του χωριού: Ο μπάρμπα-Γιάννης, η κότα και το αυγό

  

     Ο μπάρμπα-Γιάννης ήταν ένας πολύ έμπειρος τεχνίτης της οικοδομής. Τα χέρια του έπιαναν το κάθε τι γύρω από τη δουλειά αυτή: Χτισίματα, σκεπές, ταβανώματα, καλουπώματα, μπετά και πολλά ακόμα, μα εκεί που πραγματικά ζωγράφιζε, ήταν το σοβάτισμα. Η φήμη του είχε ξεπεράσει κατά πολύ το μικρό χωριό του και τον προτιμούσαν και σε μακρινά χωριά. Ήταν όμως και κάπως περίεργος τύπος ανθρώπου, που μπορεί να διακρινόταν για τη μεγάλη του υπομονή για σοβαρότερα πράγματα, πολύ ολιγόλογος, ενώ για μηδαμινά γινόταν πολύ οξύθυμος και σχεδόν πάντα απρόβλεπτος.

     Η γυναίκα του, η Αγγέλω, που ήξερε τα χούγια του όσο κανένας άλλος, μόλις τον έβλεπε που ερχόταν στο δημόσιο δρόμο, του έβαζε το φαγητό του επάνω στο τραπέζι της αυλής, κάτω από τον ίσκιο της μεγάλης ακακίας τα καλοκαίρια και το σκέπαζε με ένα άδειο πιάτο. Δίπλα ακριβώς το ψωμί τυλιγμένο στην πετσέτα, με κουτάλι, πιρούνι και μαχαίρι. Αν δεν ήταν στρωμένο να κάτσει να φάει με το που πήγαινε σπίτι του, μπορεί και να της έσερνε όσα σηκώνει ένα κάρο!

     Έτσι κι εκείνο το μεσημέρι που γύρισε από τη δουλειά του, ακούμπησε τη λαστιχένια εργαλειοθήκη του δίπλα στο τραπέζι. Έβγαλε το καπέλο του, έκανε βιαστικά το σταυρό του και πριν προλάβει να καταπιεί τρεις-τέσσερις μπουκιές, μια κότα φτερούγισε από τη φωλιά της, πήγε και στάθηκε λίγα μέτρα μπροστά από το μπάρπα-Γιάννη και με συνεχόμενα και δυνατά κακαρίσματα διαλαλούσε το αυτό που μόλις είχε γεννήσει. Αυτός δεν ήθελε πολύ να εκνευριστεί εκείνη τη στιγμή και αφού την κοίταξε τρεις-τέσσερις φορές «υπό γωνίαν», σκύβει και βγάζει από την εργαλειοθήκη του ένα σκεπάρνι και το πετάει με δύναμη επάνω της! Το σκεπάρνι την χτύπησε στο κεφάλι και ο θάνατός της ήταν σχεδόν ακαριαίος, ενώ ο μπάρμπα-Γιάννης  συνέχισε το φαΐ του σαν να μην έγινε τίποτα!

- Ε! Χριστιανέ μου! Τι σου έφταιξε τώρα η κότα; Τον ρώτησε με επιφύλαξη η γυναίκα του, περιμένοντας κάποια υπερβολική και αδικαιολόγητη έκρηξή του, όπως συνήθιζε για υποδεέστερα θέματα.

- Αϊ μου στο διάολο! Τόση φασαρία για έν' αυγό!

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 17.9.2018

http://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης: Μια όμορφη ανάμνηση!

     Το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης ήταν ένας πετυχημένος θεσμός, στον οποίο κυριάρχησε περισσότερο το ελαφρολαϊκό τραγούδι. Διοργανώθηκε για πρώτη φορά στη συμπρωτεύουσα το 1962, στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, ενώ είχαν προηγηθεί τα τρία προηγούμενα χρόνια ισάριθμες διοργανώσεις στην Αθήνα. Θα έλεγε κανείς πως ήταν η «τελετή λήξης» του μεγάλου εμπορικού γεγονότος της Θεσσαλονίκης και όλης της Ελλάδας. Κύριος διοργανωτής ήταν του Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) και μετέπειτα η ΕΡΤ και ο μακροβιότερος παρουσιαστής του ο αξέχαστος Άλκης Στέας με την κρυστάλλινη φωνή του. Η πορεία του όμορφου αυτού πολιτιστικού γεγονότος των δεκαετιών 1960, 70 και 80, διακόπηκε το 1997 και μετά από 36 συνεχόμενα χρόνια. Αν και το 2005 ανασυστάθηκε, διήρκεσε μόνο λίγο, αφού το 2009 σταμάτησε να διεξάγεται.

Ο αξέχαστος Άλκης Στέας,
του οποίου το όνομα είχε συνδεθεί με μεγάλες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές

     Το φεστιβάλ ελαφρολαϊκού τραγουδιού Θεσσαλονίκης ήταν μέγα πολιτιστικό γεγονός για όλη τη χώρα στις αρχές του φθινοπώρου. Τα τρία πρώτα τραγούδια που εκλέγονταν κάθε χρονιά, και ιδίως το πρώτο, γίνονταν σουξέ της εποχής και τα σιγοτραγουδούσαμε μικροί και μεγάλοι. Ορισμένα άφησαν εποχή.

     Πέρα από την επιτυχία του κάθε τραγουδιού, στη γενιά μου πιστεύω έχουν μείνει σαν ανάμνηση και ο αγώνας και η αγωνία μαζί ν’ ακούσουμε την ανακήρυξη των πρώτων επιτυχιών και των ερμηνευτών τους, από τη ζωντανή μετάδοση στο ραδιόφωνο. Μοναδικό μέσο ψυχαγωγίας στα παιδικά μας χρόνια και ειδικά στα χωριά το ραδιόφωνο μπαταρίας, που και αυτού η λήψη ήταν προβληματική. Ποιος μπορεί να ξεχάσει με τι ενδιαφέρον πραγματικά κρεμόμαστε από το μαγικό αυτό «κουτί» που «μίλαγε» και «τραγούδαγε», για ν’ ακούσουμε ποιο θα έβγαινε πρώτο! Και όταν τη φωνή του εκφωνητή και το άκουσμα της μελωδίας έκοβαν ή αλλοίωναν τα παράσιτα, το γυρίζαμε από δω, το γυρίζαμε από κει, το ανεβάζαμε ψηλά, σηκώναμε την κεραία, το πηγαίνανε κοντά σε κάποιο σύρμα απλώματος ρούχων και πολλά παρόμοια ακόμα και με γρήγορες κινήσεις πάντα, για να πετύχουμε καλύτερη λήψη! Απαραίτητα πριν την αναμενόμενη εκπομπή, αλλάζαμε τις μπαταρίες με καινούργιες, που, οπωσδήποτε, εξασφάλιζαν καλύτερη απόδοση.

     Σημειώνω επτά από τα τραγούδια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, που δεν έχουν ξεθωριάσει, ούτε θα ξεθωριάσουν στη μνήμη μου. Φυσικά, δεν παραβλέπω και δεν αδικώ όλα τα άλλα, όμως είναι θέμα προσωπικής επιλογής, αναμνήσεων, ιδιαίτερων στιγμών και συναισθημάτων.

1970: Αδέλφια μου αλήτες πουλιά - Γιάννης Βογιατζής.

1972: Αν ήμουν πλούσιος - Δώρος Γεωργιάδης.

1974: Ποιός να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας - Τώνης Βαβάτσικος.

1975: Σαν ένα όνειρο - Ρόμπερτ Ουίλλιαμς και Μπέσυ Αργυράκη.

1977: Ας κάνουμε απόψε μια αρχή - Άννα Βίσση.

1979: Αν ξανακατεβείς Χριστέ τη γη - Γιώργος Πολυχρονιάδης.

1980: Της γιαγιάς τα παραμύθια - Τζίνα Σπηλιωτοπούλου.

Νίκος Χρ.Παπακωνσταντόπουλος, 8.9.2018

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

     Ιερά Λιτανεία στο Αγρίδι (31.8.2018)     

     Το Αγρίδι του Δήμου Καλαβρύτων  γιορτάζει-πανηγυρίζει στις 31 Αυγούστου, την Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου! Στο σύντομο βίντεο αυτό (31.8.2018) η έξοδος της Ιεράς και Θαυματουργικής Εικόνας από το γραφικό ξωκκλήσι, το οποίο έχει ανεγερθεί στο σημείο στο οποίο αυτή ευρέθη, σύμφωνα με την Παράδοση. 

     Στο δεύτερο βίντεο, δείτε εδώ: 

https://www.youtube.com/watch?v=Uh15R1KgqUg&feature=youtu.be ,

το χωριό υποδέχεται με κωδωνοκρουσίες της ιερά Λιτανεία την Εικόνα! Συγκινητικές είναι οι στιγμές της διέλευσης της θρησκευτικής πομπής, όπου πολλοί πιστοί έχουν φτάσει νωρίτερα στα σημαιστολισμένα σπίτια τους και την υποδέχονται έξω από αυτά με θυμίαμα και αναμμένες λαμπάδες! Άλλοι πάλι, που κάποιο πρόβλημα υγείας η κινητικότητας δεν τους επιτρέπει να εκκλησιαστούν στο ξωκκλήσι, προσκυνούν την Εικόνα στη διέλευσή της, σε στιγμιαίες στάσεις της πομπής! Η Λιτανεία κατευθύνεται στο κέντρο του χωριού, όπου και ενθρονίζεται στον ομώνυμο καθεδρικό ναό, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα.

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 3.9.2018
http://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

Στο Αγρίδι, με αγάπη!

      Μια κρυφή και διακαής, θα έλεγα, επιθυμία μου έλαβε σάρκα και οστά στις 26 Αυγούστου 2018, στο χωριό της μητέρας μου, το Αγρίδι του Δήμου Καλαβρύτων, χάρις στην τιμητική για την ταπεινότητά μου πρόταση του εξαδέλφου μου και Εκπαιδευτικού Θανάση Χρυσανθόπουλου.

     Συγκεκριμένα, ο Θανάσης Χρυσανθόπουλος, «έφερε στην επιφάνεια» μια παλιότερη κουβέντα που είχαμε κάνει μαζί, για την παρουσίαση ενός βιβλίου μου στο Αγρίδι, προς απότισιν φόρου τιμής – θα μπορούσαμε να το πούμε και φιλολογικό μνημόσυνο – στους αγαπημένους μου θείους Φώτω (Φωτεινή) και Σωτήρη Ασημακόπουλο, γνωστό και με το ψευδώνυμο  «Λεμονής». Αδελφή της μητέρας μου Αγγελικής Παπακωνσταντοπούλου η θεία Φώτω, της μεγάλης Αργιδιώτικης οικογένειας των «Πουρναραίων», με φιλοξένησαν με το θείο Σωτήρη χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση των γονιών μου, για τα τρία χρόνια που φοίτησα στο γυμνάσιο του Σοπωτού (Αροανίας) των Καλαβρύτων.    

     Στη σεμνή και πολυπληθή κατά γενική ομολογία αυτή εκδήλωση, μίλησαν, εκτός από τον συντονιστή Θανάση Χρυσανθόπουλο ο συμμαθητής μου στα γυμνασιακά θρανία του Σοπωτού, αδελφικός φίλος και πνευματικός μου συνοδοιπόρος, καταξιωμένος και πολυβραβευμένος Συγγραφέας και Λογοτέχνης Κωνσταντίνος Νικολόπουλος-Καμενιανίτης και εκ μέρους της οικογένειας Ασημακόπουλου η συγγενής μου (ανιψιά) Φωτεινή Ασημακοπούλου, εγγονή της αείμνηστης θείας Φώτως που έχει και το όνομά της, ενώ ποιήματά μου από το βιβλίο απήγγειλαν οι κόρες μου Μαρίνα και Αγγελική. Όλων τα λόγια ήταν ιδιαίτερα τιμητικά και κολακευτικά για την ταπεινότητά μου και την πνευματική μου διαδρομή και εξ όσων γνωρίζω θα ασχοληθεί με το θέμα και ο τοπικός έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος. Η εκδήλωση είχε τεθεί υπό την αιγίδα των Συλλόγων του Αγριδίου, κάτι ακόμα ιδιαίτερα τιμητικό για τον γράφοντα.

     ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ τον εξάδελφό μου Θανάση Χρυσανθόπουλο για την πρωτοβουλία και τον άψογο συντονισμό. Εκτός τούτου, ο Θανάσης αγκάλιασε με πολλή αγάπη το βιβλίο, πριν ακόμα εκδοθεί, και το προλογίζει. Από καρδιάς ευχαριστώ ακόμα τους Συλλόγους που έθεσαν υπό την αιγίδα τους την εκδήλωση, τους ομιλητές, τους προσωπικούς μου προσκεκλημένους, όλους όσους παρευρέθησαν, καθώς κι εκείνους που ενώ το επιθυμούσαν, κάποιο κώλυμα δεν τους το επέτρεψε, αναμφισβήτητα όμως η σκέψη τους ήταν εκεί.

     Θέλω, επίσης, να ευχαριστήσω την οικογένειά μου, τη σύζυγό μου Ελένη και τις κόρες μας Μαρίνα και Αγγελική, τις «μούσες» μου, όπως συνηθίζω να λέω, αφού πάντα με εμπνέουν με την ομορφιά τους, τη δροσιά τους και την αγάπη τους. Τις ευχαριστώ ακόμα για την απέραντη κατανόησή τους και την άοκνη στήριξή τους στις πνευματικές μου δημιουργίες.

     Ευχαριστώντας, τέλος, όλους εσάς τους συγχωριανούς της μητέρας μου (και δικούς μου), αγαπητοί  Αγριδιώτες, θα θυμάμαι πάντα τ’ «όνομά» μου που ακούω και σήμερα απ’ όλους σας, με το δικό σας όμορφο τρόπο και μου αρέσει: «Ο Νίκος της Αγγελικής από το Λειβάρτζι»! Έχω ζήσει κι έχω μοιραστεί τόσα πολλά μαζί σας! Παιδί τότε, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όπως και πολλοί από εσάς, με όλη τη ζωντάνια, το σφρίγος και τη δύναμη να κατακτήσουμε τη ζωή! Σήμερα, μια ανάσα από την τρίτη ηλικία, των περισσότερων «αι κεφαλαί ελευκάνθησαν», όπως έλεγε και ο Χρήστος Τσαγανέας στη γνωστή κι αγαπημένη ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» και ορισμένοι έφυγαν από αυτή τη ζωή. Οι αναμνήσεις όμως παραμένουν ολοζώντανες, σαν να ήταν μόλις χτες!

     Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς και πόσο μελάνι και πόσο χαρτί και πόσος χρόνος χρειάζεται να τα πει και να τα γράψει όλ’ αυτά! Εδώ παίξαμε, εκεί καθόμαστε και βλέπαμε το ράλι «Ακρόπολις» που περνούσε από τα χωριά μας τότε, κάτω από εκείνο το δέντρο μοιραστήκαμε κάποιο μυστικό, σ’ εκείνη την κερασιά ανεβήκαμε και φάγαμε κεράσια με το φόβο μην μας δει ο ιδιοκτήτης της, παραπέρα φάγαμε την πρώτη τούμπα με το ποδήλατο του Παναγιώτη του Μαραγκού ή του Ανδρέα του Δημητρακόπουλου, γιατί ήταν οι μόνοι που είχαν ποδήλατο και μ’ αυτά μάθαμε όλοι! Μήπως ξεχνιούνται και τα παρακάλια κάθε πρωί στον εισπράκτορα του λεωφορείου, να μας πάρει ένα τσούρμο παιδιά μέχρι το Σοπωτό, χωρίς εισιτήριο; Και το δειλινό στη κρύα βρύση  για νερό! Αλλά το νερό τις περισσότερες φορές ήταν το πρόσχημα! Το χαμόγελο που περιμέναμε να μας χαρίσει η γειτονοπούλα μάς πήγαινε εκεί στα πρώτα εφηβικά μας σκιρτήματα!...

          Ποτέ δεν θα ξεκολλήσει το μυαλό μου από όλες αυτές τις εμπειρίες, τα βιώματα, τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα που μοιράστηκα μαζί σας! Ποτέ δεν θα ξεχάσω και την αγάπη με τη οποία με περιβάλλατε και με περιβάλλετε όλοι! ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 2.9.2018

http://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

Σημείωση:

     Μπορείτε να δείτε και να διαβάστε περισσότερα για το εν λόγω βιβλίο σε προηγούμενη ανάρτησή μου, εδώ:

http://nikolpapak.blogspot.com/2018/05/blog-post_7.html

     Δείτε επίσης και κριτικές:

     α). Του συμμαθητή μου στα γυμνασιακά χρόνια στο Σοπωτό, αδελφικού φίλου, πνευματικού συνοδοιπόρου και ανεκτίμητου συντοπίτη/συνδημότη Κωνσταντίνου Νικολόπουλου-Καμενιανίτη:

https://www.kalavrytanews.com/2018/06/blog-post_698.html#.WzOxZ_Fh6OQ.facebook

     β) Της εκλεκτής και πολύτιμης φίλης Παναγιώτας Π. Λάμπρη, Φιλολόγου, Εκπαιδευτικού και Συγγραφέως:

http://users.sch.gr/panlampri/Bipar37.html
     γ) Του ανεκτίμητου φίλου, Eκπαιδευτικού, συντοπίτη, Ερευνητή και Συγγραφέα Θεόδωρου Θανόπουλου:

http://www.kalavrytanet.com/arthro/graphei-gia-ta-epilegmena-o-th-thanopoylos

     Ακολουθούν φωτογραφίες από την εκδήλωση: