Στο Αγρίδι, με αγάπη!

      Μια κρυφή και διακαής, θα έλεγα, επιθυμία μου έλαβε σάρκα και οστά στις 26 Αυγούστου 2018, στο χωριό της μητέρας μου, το Αγρίδι του Δήμου Καλαβρύτων, χάρις στην τιμητική για την ταπεινότητά μου πρόταση του εξαδέλφου μου και Εκπαιδευτικού Θανάση Χρυσανθόπουλου.

     Συγκεκριμένα, ο Θανάσης Χρυσανθόπουλος, «έφερε στην επιφάνεια» μια παλιότερη κουβέντα που είχαμε κάνει μαζί, για την παρουσίαση ενός βιβλίου μου στο Αγρίδι, προς απότισιν φόρου τιμής – θα μπορούσαμε να το πούμε και φιλολογικό μνημόσυνο – στους αγαπημένους μου θείους Φώτω (Φωτεινή) και Σωτήρη Ασημακόπουλο, γνωστό και με το ψευδώνυμο  «Λεμονής». Αδελφή της μητέρας μου Αγγελικής Παπακωνσταντοπούλου η θεία Φώτω, της μεγάλης Αργιδιώτικης οικογένειας των «Πουρναραίων», με φιλοξένησαν με το θείο Σωτήρη χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση των γονιών μου, για τα τρία χρόνια που φοίτησα στο γυμνάσιο του Σοπωτού (Αροανίας) των Καλαβρύτων.    

     Στη σεμνή και πολυπληθή κατά γενική ομολογία αυτή εκδήλωση, μίλησαν, εκτός από τον συντονιστή Θανάση Χρυσανθόπουλο ο συμμαθητής μου στα γυμνασιακά θρανία του Σοπωτού, αδελφικός φίλος και πνευματικός μου συνοδοιπόρος, καταξιωμένος και πολυβραβευμένος Συγγραφέας και Λογοτέχνης Κωνσταντίνος Νικολόπουλος-Καμενιανίτης και εκ μέρους της οικογένειας Ασημακόπουλου η συγγενής μου (ανιψιά) Φωτεινή Ασημακοπούλου, εγγονή της αείμνηστης θείας Φώτως που έχει και το όνομά της, ενώ ποιήματά μου από το βιβλίο απήγγειλαν οι κόρες μου Μαρίνα και Αγγελική. Όλων τα λόγια ήταν ιδιαίτερα τιμητικά και κολακευτικά για την ταπεινότητά μου και την πνευματική μου διαδρομή και εξ όσων γνωρίζω θα ασχοληθεί με το θέμα και ο τοπικός έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος. Η εκδήλωση είχε τεθεί υπό την αιγίδα των Συλλόγων του Αγριδίου, κάτι ακόμα ιδιαίτερα τιμητικό για τον γράφοντα.

     ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ τον εξάδελφό μου Θανάση Χρυσανθόπουλο για την πρωτοβουλία και τον άψογο συντονισμό. Εκτός τούτου, ο Θανάσης αγκάλιασε με πολλή αγάπη το βιβλίο, πριν ακόμα εκδοθεί, και το προλογίζει. Από καρδιάς ευχαριστώ ακόμα τους Συλλόγους που έθεσαν υπό την αιγίδα τους την εκδήλωση, τους ομιλητές, τους προσωπικούς μου προσκεκλημένους, όλους όσους παρευρέθησαν, καθώς κι εκείνους που ενώ το επιθυμούσαν, κάποιο κώλυμα δεν τους το επέτρεψε, αναμφισβήτητα όμως η σκέψη τους ήταν εκεί.

     Θέλω, επίσης, να ευχαριστήσω την οικογένειά μου, τη σύζυγό μου Ελένη και τις κόρες μας Μαρίνα και Αγγελική, τις «μούσες» μου, όπως συνηθίζω να λέω, αφού πάντα με εμπνέουν με την ομορφιά τους, τη δροσιά τους και την αγάπη τους. Τις ευχαριστώ ακόμα για την απέραντη κατανόησή τους και την άοκνη στήριξή τους στις πνευματικές μου δημιουργίες.

     Ευχαριστώντας, τέλος, όλους εσάς τους συγχωριανούς της μητέρας μου (και δικούς μου), αγαπητοί  Αγριδιώτες, θα θυμάμαι πάντα τ’ «όνομά» μου που ακούω και σήμερα απ’ όλους σας, με το δικό σας όμορφο τρόπο και μου αρέσει: «Ο Νίκος της Αγγελικής από το Λειβάρτζι»! Έχω ζήσει κι έχω μοιραστεί τόσα πολλά μαζί σας! Παιδί τότε, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όπως και πολλοί από εσάς, με όλη τη ζωντάνια, το σφρίγος και τη δύναμη να κατακτήσουμε τη ζωή! Σήμερα, μια ανάσα από την τρίτη ηλικία, των περισσότερων «αι κεφαλαί ελευκάνθησαν», όπως έλεγε και ο Χρήστος Τσαγανέας στη γνωστή κι αγαπημένη ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» και ορισμένοι έφυγαν από αυτή τη ζωή. Οι αναμνήσεις όμως παραμένουν ολοζώντανες, σαν να ήταν μόλις χτες!

     Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς και πόσο μελάνι και πόσο χαρτί και πόσος χρόνος χρειάζεται να τα πει και να τα γράψει όλ’ αυτά! Εδώ παίξαμε, εκεί καθόμαστε και βλέπαμε το ράλι «Ακρόπολις» που περνούσε από τα χωριά μας τότε, κάτω από εκείνο το δέντρο μοιραστήκαμε κάποιο μυστικό, σ’ εκείνη την κερασιά ανεβήκαμε και φάγαμε κεράσια με το φόβο μην μας δει ο ιδιοκτήτης της, παραπέρα φάγαμε την πρώτη τούμπα με το ποδήλατο του Παναγιώτη του Μαραγκού ή του Ανδρέα του Δημητρακόπουλου, γιατί ήταν οι μόνοι που είχαν ποδήλατο και μ’ αυτά μάθαμε όλοι! Μήπως ξεχνιούνται και τα παρακάλια κάθε πρωί στον εισπράκτορα του λεωφορείου, να μας πάρει ένα τσούρμο παιδιά μέχρι το Σοπωτό, χωρίς εισιτήριο; Και το δειλινό στη κρύα βρύση  για νερό! Αλλά το νερό τις περισσότερες φορές ήταν το πρόσχημα! Το χαμόγελο που περιμέναμε να μας χαρίσει η γειτονοπούλα μάς πήγαινε εκεί στα πρώτα εφηβικά μας σκιρτήματα!...

          Ποτέ δεν θα ξεκολλήσει το μυαλό μου από όλες αυτές τις εμπειρίες, τα βιώματα, τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα που μοιράστηκα μαζί σας! Ποτέ δεν θα ξεχάσω και την αγάπη με τη οποία με περιβάλλατε και με περιβάλλετε όλοι! ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 2.9.2018

http://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

Σημείωση:

     Μπορείτε να δείτε και να διαβάστε περισσότερα για το εν λόγω βιβλίο σε προηγούμενη ανάρτησή μου, εδώ:

http://nikolpapak.blogspot.com/2018/05/blog-post_7.html

     Δείτε επίσης και κριτικές:

     α). Του συμμαθητή μου στα γυμνασιακά χρόνια στο Σοπωτό, αδελφικού φίλου, πνευματικού συνοδοιπόρου και ανεκτίμητου συντοπίτη/συνδημότη Κωνσταντίνου Νικολόπουλου-Καμενιανίτη:

https://www.kalavrytanews.com/2018/06/blog-post_698.html#.WzOxZ_Fh6OQ.facebook

     β) Της εκλεκτής και πολύτιμης φίλης Παναγιώτας Π. Λάμπρη, Φιλολόγου, Εκπαιδευτικού και Συγγραφέως:

http://users.sch.gr/panlampri/Bipar37.html
     γ) Του ανεκτίμητου φίλου, Eκπαιδευτικού, συντοπίτη, Ερευνητή και Συγγραφέα Θεόδωρου Θανόπουλου:

http://www.kalavrytanet.com/arthro/graphei-gia-ta-epilegmena-o-th-thanopoylos

     Ακολουθούν φωτογραφίες από την εκδήλωση: