Το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης ήταν
ένας πετυχημένος θεσμός, στον οποίο κυριάρχησε περισσότερο το ελαφρολαϊκό
τραγούδι. Διοργανώθηκε για πρώτη φορά στη συμπρωτεύουσα το 1962, στα πλαίσια της
Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, ενώ είχαν προηγηθεί τα τρία προηγούμενα χρόνια
ισάριθμες διοργανώσεις στην Αθήνα. Θα έλεγε κανείς πως ήταν η «τελετή λήξης» του
μεγάλου εμπορικού γεγονότος της Θεσσαλονίκης και όλης της Ελλάδας. Κύριος
διοργανωτής ήταν του Εθνικό Ίδρυμα
Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) και μετέπειτα η ΕΡΤ
και ο μακροβιότερος παρουσιαστής του ο αξέχαστος Άλκης Στέας με την κρυστάλλινη φωνή του. Η πορεία του όμορφου αυτού
πολιτιστικού γεγονότος των δεκαετιών 1960, 70 και 80, διακόπηκε το 1997 και μετά
από 36 συνεχόμενα χρόνια. Αν και το 2005 ανασυστάθηκε, διήρκεσε μόνο λίγο, αφού
το 2009 σταμάτησε να διεξάγεται.
 |
| Ο αξέχαστος Άλκης Στέας, του οποίου το όνομα είχε συνδεθεί με μεγάλες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές |
Το φεστιβάλ ελαφρολαϊκού τραγουδιού
Θεσσαλονίκης ήταν μέγα πολιτιστικό γεγονός για όλη τη χώρα στις αρχές του
φθινοπώρου. Τα τρία πρώτα τραγούδια που εκλέγονταν κάθε χρονιά, και ιδίως το
πρώτο, γίνονταν σουξέ της εποχής και τα σιγοτραγουδούσαμε μικροί και μεγάλοι.
Ορισμένα άφησαν εποχή.
Πέρα από την επιτυχία του κάθε τραγουδιού,
στη γενιά μου πιστεύω έχουν μείνει σαν ανάμνηση και ο αγώνας και η αγωνία μαζί ν’
ακούσουμε την ανακήρυξη των πρώτων επιτυχιών και των ερμηνευτών τους, από τη ζωντανή
μετάδοση στο ραδιόφωνο. Μοναδικό μέσο ψυχαγωγίας στα παιδικά μας χρόνια και
ειδικά στα χωριά το ραδιόφωνο μπαταρίας, που και αυτού η λήψη ήταν
προβληματική. Ποιος μπορεί να ξεχάσει με τι ενδιαφέρον πραγματικά κρεμόμαστε
από το μαγικό αυτό «κουτί» που «μίλαγε» και «τραγούδαγε», για ν’ ακούσουμε ποιο
θα έβγαινε πρώτο! Και όταν τη φωνή του εκφωνητή και το άκουσμα της μελωδίας
έκοβαν ή αλλοίωναν τα παράσιτα, το γυρίζαμε από δω, το γυρίζαμε από κει, το
ανεβάζαμε ψηλά, σηκώναμε την κεραία, το πηγαίνανε κοντά σε κάποιο σύρμα
απλώματος ρούχων και πολλά παρόμοια ακόμα και με γρήγορες κινήσεις πάντα, για να
πετύχουμε καλύτερη λήψη! Απαραίτητα πριν την αναμενόμενη εκπομπή, αλλάζαμε τις
μπαταρίες με καινούργιες, που, οπωσδήποτε, εξασφάλιζαν καλύτερη απόδοση.
Σημειώνω επτά από τα τραγούδια του
Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, που δεν έχουν ξεθωριάσει, ούτε θα ξεθωριάσουν στη μνήμη μου.
Φυσικά, δεν παραβλέπω και δεν αδικώ όλα τα άλλα, όμως είναι θέμα προσωπικής
επιλογής, αναμνήσεων, ιδιαίτερων στιγμών και συναισθημάτων.
1970:
Αδέλφια μου αλήτες πουλιά - Γιάννης Βογιατζής.
1972:
Αν ήμουν πλούσιος - Δώρος Γεωργιάδης.
1974:
Ποιός να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τι
κρύβει ο Θεός για μας - Τώνης Βαβάτσικος.
1975:
Σαν ένα όνειρο - Ρόμπερτ Ουίλλιαμς και Μπέσυ Αργυράκη.
1977:
Ας κάνουμε απόψε μια αρχή - Άννα Βίσση.
1979:
Αν ξανακατεβείς Χριστέ τη γη - Γιώργος Πολυχρονιάδης.
1980:
Της γιαγιάς τα παραμύθια - Τζίνα Σπηλιωτοπούλου.
Νίκος Χρ.Παπακωνσταντόπουλος, 8.9.2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου