Εύθυμες ιστορίες του χωριού: Οι φωνές της κουκουβάγιας

     Το αλώνι του μαχαλά είχε γεμίσει με πολλές γυναίκες εκείνο το απόβραδο, όπως και όλα τα προηγούμενα και όλα όσα θα ακολουθούσαν στο καλοκαίρι. Ήταν ακριβώς επάνω στο καταράχι κι εκεί στην άπλα του εύρισκαν λίγη δροσιά κάθε ηλικίας νοικοκυρές. Το βραδινό αεράκι τους χάιδευε δροσερά τα πρόσωπα, βάλσαμο στην κούραση και στο κάμα της ημέρας στα χωράφια και στις άλλες σκληρές δουλειές. Πόσες και πόσες φορές δεν συγχώραγαν και ξανασυγχώραγαν εκείνους που το είχαν κτίσει στο μέρος αυτό, άριστους γνώστες της δουλειάς τους, αφού στ’ αλώνια σε καταράχια σχεδόν πάντα φυσάει και βοηθάει στο λίχνισμα.   

     Ποτέ και καμιά τους δεν πήγαιναν εκεί με άδεια χέρια. Άλλες κράταγαν το πλεκτό τους κι άλλες τη ρόκα που έγνεθαν. Αυτές οι δουλειές δεν απαιτούσαν ιδιαίτερο φωτισμό και το φως του φεγγαριού, ακόμα και το λίγο, τους ήταν αρκετό. Πολλές έφταναν εκεί, κρατώντας και το σκαμνάκι τους, για να κάθονται πιο αναπαυτικά. Μόνο το κέντημα δεν μπορούσε να γίνει εκείνες τις ώρες, γιατί αυτό απαιτεί λεπτομέρεια και μέτρημα κάθε βελονιάς. Το γνέσιμο και το πλέξιμο τα έκαναν και με κλειστά μάτια, αφού ύστερα από τόσα χρόνια καθημερινή εξάσκηση, το χέρι «πήγαινε μόνο του»!

     Και τι δεν έλεγαν σ’ εκείνες τις βραδινές τους μαζώξεις: Τα νέα της κάθε μέρας από τις δουλειές τους, νέα από το χωριό τους, νέα που μάθαιναν από γειτονικά χωριά, αστεία και πειράγματα μεταξύ τους και πολύ συχνά έπιαναν και το τραγούδι, χωρίς τα χέρια τους καθόλου να χαλαρώνουν απ’ ότι έκανε καθεμιά τους.

     Εκείνη τη βραδιά, τους είχαν κοπεί τα γέλια κι ένας φοβερός τρόμος τις είχε καταλάβει όλες. Σταυροκοπιόντουσαν πότε όλες μαζί και πότε όχι, λέγοντας φωναχτά ή και ψιθυριστά κάποιες σύντομες προσευχές, είτε αυτοσχέδιες είτε από τα εκκλησιαστικά βιβλία που είχαν μάθει απέξω. Δεν είχε νυχτώσει ακόμα κι έτρεμαν για το πώς θα τις βρει το ξημέρωμα, τις ίδιες και τις οικογένειές τους. Τρεις-τέσσερις, μάλιστα, δεν έχασαν χρόνο κι έφυγαν για τα σπίτια τους, ν’ ανάψουν λιβάνι! Αιτία όλου αυτού του «κακού», μια κουκουβάγια που είχε καθίσει στην κορυφή μιας κολώνας λίγο παραπέρα και συνέχεια φώναζε. Η φωνή της και μάλιστα η επίμονη,  για τους προληπτικούς προμηνύει κάποιο μεγάλο κακό!

     Όσο κι αν προσπάθησαν να την διώξουν από τη θέση που βρισκόταν, είτε με χουγιάσματα, είτε με κατάρες, είτε με πέτρες που συνεχώς της πέταγαν, αλλά καμία δεν έφτανε τόσο ψηλά και να τη χτυπήσει ή να περάσει από κοντά της, τίποτα. Η επιμονή της να φωνάζει τις έκανε ν’ ανατριχιάζουν και οι καρδιές τους να χτυπάνε γρήγορα και δυνατά.

     «Αν είναι αλήθεια όσα λένε για το κλάμα της κουκουβάγιας, δεν θα μείνει κανένας στο χωριό, έτσι που κάνει», είπε η Ασήμω, μια γυναίκα μεσόκοπη, κι έβγαλε έναν παρατεταμένο αναστεναγμό.

     Ξαφνικά, βλέπουν ορισμένες με τη γωνία του ματιού τους ένα γατάκι να βγαίνει μέσα από πέτρες και με πολύ μεγάλη ταχύτητα να τρέχει προς την άκρη του μαχαλά. Την ίδια στιγμή η κουκουβάγια, με μια αστραπιαία «βουτιά» σαν γεράκι από την κορυφή της κολώνας, κατεβαίνει στο έδαφος και πιάνει το γατάκι στα νύχια της! Αμέσως μετά πήρε ύψος, χτυπώντας δυνατά τα φτερά της, και χάθηκε μέσα στο μισοσκόταδο. Εκείνο το καημένο νιαούριζε τρομαγμένο και μάταια προσπαθούσε να ξεφύγει από τα φονικά νύχια της. Από εκείνη τη στιγμή δεν ξανακούστηκε η ανατριχιαστική φωνή του «καταραμένου πουλιού»!

     Για πολλά βράδια μετά, μοναδικό θέμα στην κουβέντα τους ήταν εκείνο το πάθημά τους, που άλλες έλεγαν ότι η θυσία της γάτας απέτρεψε κάποιο πολύ μεγαλύτερο κακό στο χωριό κι άλλες πως τάχα δεν φοβήθηκαν, γιατί «αυτά τα πράγματα δεν είναι όλα αλήθεια»! Μια απ’ όλες, η κυρά Πόπη, είπε γελώντας και μαζί της γέλασαν και οι άλλες:

     «Μωρέ, δεν μπορούμε να πούμε τίποτα και στους άντρες μας, γιατί θα μας κοροϊδεύουνε!». 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 23.9.2021

( Σύντομο βιογραφικό δείτε ΕΔΩ )

Βιβλιοπαρουσίαση: «Η σπάλα», του Γιάννη Α. Σιδέρη, εκδόσεις «διαπολιτισμός»

     Ήταν μια μεγάλη εκδήλωση αγάπης σε μένα και στη σύζυγό μου η πρόσκληση σε γεύμα, από τους πολύ αγαπητούς μας φίλους Αφροδίτη Σκαλτσά-Δημητρακοπούλου και το σύζυγό της Γιώργο Δημητρακόπουλο στα Βραχναίικα Πατρών, το Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου του 2021. Εκεί, πλάι στο κύμα και υπό τις μοσχοβολιές των εδεσμάτων του εστιατορίου, η Αφροδίτη προχώρησε σε μια ακόμα κίνηση/εκδήλωση αγάπης: Μας χάρισε το βιβλίο του Γιάννη Σιδέρη, με τίτλο «Η σπάλα»! Δεν θα παραλείψω να σημειώσω εδώ, ότι στην Αχαϊκή πρωτεύουσα βρεθήκαμε εκείνες τις μέρες για τις παραστάσεις του θεατρικού μου έργου «ζωοκτονία εξ αμελείας», από την ερασιτεχνική ομάδα «Ταξιδευτές της Πρόζας», με υπεύθυνη τη φίλη Αφροδίτη. Στην παράσταση της Παρασκευής, 10 Σεπτεμβρίου στο Θεατράκι στις Ιτιές, γνώρισα σε μια σύντομη, αλλά ζεστή χειραψία και το συγγραφέα.  
     Από τον τίτλο και μόνο του έργου σχημάτισα την εντύπωση ότι κρύβει λαογραφικούς θησαυρούς στις σελίδες του και δεν έπεσα έξω. Ανάλογα προϊδεάζει και η εικόνα του εξωφύλλου. Με καταγωγή/προέλευση από το Σούβαρδο Καλαβρύτων, δηλαδή από τα «δικά μου νερά» ο Γιάννης Σιδέρης, ξετυλίγει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του ξεχωριστές ιστορίες, που αρέσουν ιδιαίτερα, γι’ αυτό και το διάβασα «μονοκοπανιά», όπως λέμε και στον τόπο μας.
     To έργο του αυτό το αφιερώνει στον παππού του τον Αντρέα και στο θείο του το Γιάννη, πρωταγωνιστής του έργου ο πρώτος και συμπρωταγωνιστής ο δεύτερος. Δεν θα ήταν, όμως, καθόλου υπερβολή να σημειώσω, κι ας μου το επιτρέψει ο συγγραφέας, ότι κύριος πρωταγωνιστής είναι η παράδοση, με αφηγήσεις μεγαλύτερων, αλλά και με παιδικά βιώματα του ίδιου.
     Ειδικά σε όσους μεγαλώσαμε σε χωριά, μας συνεπαίρνουν ιδιαίτερα αυτές οι γραφές που ζωντανεύουν εικόνες των παιδικών μας χρόνων, όταν οι ιδιαίτερες πατρίδες μας έσφυζαν από ζωή. Πολύ, πάρα πολύ χαρισματική στην περιγραφή η πένα του, «παίρνει από το χέρι» τον αναγνώστη και «συμμετέχουν» μαζί στα δρώμενα, και «βιώνουν» τον τρόπο και τη ζωή των ανθρώπων, σε χρόνια μπορεί και τρεις και τέσσερις γενιές πριν από το σήμερα κι ας είναι βασισμένες σε αφηγήσεις μεγαλύτερων οι περισσότερες! Με τον ίδιο αριστοτεχνικό τρόπο και σε μια Παπαδιαμάντεια γραφή, κρατάει στο έργο του ατόφια τη ντοπιολαλιά στους διαλόγους, παραπέμποντας στο τέλος των σελίδων τη σημασία των τοπικών ιδιωματισμών.
     Τον τίτλο στο βιβλίο δανείζει το έβδομο από τα εννιά κεφάλαια, απόλυτα δικαιολογημένα και κατά και την ταπεινή μου άποψη, αφού σ’ αυτό η ωμοπλατοσκοπία («σπαλομαντεία») είναι και ο κύριος πρωταγωνιστής. Πολλοί από εμάς θυμόμαστε μητέρες και γιαγιάδες να είναι κυριολεκτικά «κρεμασμένες» από τη σπάλα του αρνιού, για να «δουν τί λέει» για τα μελλούμενα του σπιτιού, του νοικοκύρη, της οικογένειας, της οικονομίας, της σοδειάς και για κάθε τι που τους ενδιέφερε.
     Θεωρώ κορωνίδα των γραφών του (προσωπική η εκτίμηση) μια μικρή πρόταση από τη σελίδα 33, από τις κουβέντες του Ηρακλή: «Πρέπει να τα ξέρετε σεις οι νέοι»! Σε μια εποχή που παραδοσιακές Αξίες εκφυλίζονται, παραμερίζονται ή και χάνονται, ο συγγραφέας τις διασώζει με το έργο του. Γι’ αυτό και το βιβλίο του «Η σπάλα» είναι ένας πραγματικός θησαυρός, μια αληθινή παρακαταθήκη στο ιστορικό-λαογραφικό-ηθογραφικό, αλλά και σε πολλά σημεία βιωματικό έργο του!  
     Πολύ αγαπητή μας Αφροδίτη, σ’ ευχαριστώ/σ’ ευχαριστούμε από καρδιάς για το πολύτιμο δώρο της αγάπη μας! Αγαπητέ συντοπίτη, πνευματικέ συνοδοιπόρε και φίλε πλέον, Γιάννη Σιδέρη, σ’ ευχαριστώ για το όμορφο ταξίδι στο χώρο, στο χρόνο, στον τρόπο ζωής των ανθρώπων των χωριών μας και στις συνήθειές τους, στις αγνές εποχές, στην παράδοση! Εύχομαι και στους δυο σας πάντα πνευματικά αεικίνητοι και δημιουργικοί!
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 19.9.2021

( Σύντομο βιογραφικό δείτε ΕΔΩ )

Οι πρώτες θεατρικές παραστάσεις του έργου «ζωοκτονία εξ αμελείας-αποτιμήσεις

Από την πρεμιέρα στο Λειβάρτζι (1η Αυγούστου 2021)
Σε "δεύτερο πλάνο" το ιστορικό-διατηρητέο μνημείο, το δημοτικό σχολείο,
πρότυπο Κέντρο Λαογραφίας σήμερα (φωτο: Λευτέρης Αβραμίδης)

Από την παράσταση στο "θεατράκι", στις Ιτιές (Ελευθερία Στεργιπούλου)

     Ίσως φανεί υποκειμενική η άποψη/οι όποιες απόψεις  για το θεατρικό έργο του γράφοντος «ζωοκτονία εξ αμελείας» (κωμωδία), «ζωντανεμένο» από την ερασιτεχνική θεατρική ομάδα «Ταξιδευτές της Πρόζας», όμως οι ανταποκρίσεις του κοινού κάθε άλλο παρά υποκειμενικές τις καθιστούν.
     Μεγάλος ήταν ο ενθουσιασμός και η αναμονή της παρακολούθησης της πρεμιέρας της παράστασης της 1^η Αυγούστου 2021 στο χωριό μου, το Λειβάρτζι Καλαβρύτων. Πολύ ακόμα μεγαλύτερα τα συναισθήματα των θεατών, ντόπιων και ξενοχωριτών, που κατέκλυσαν τον προαύλιο του σχολείου (νυν πρότυπου λαογραφικού μουσείου), συναισθήματα που εκδηλώνονταν με συνεχές χειροκρότημα και ασταμάτητο γέλιο. Η φιλοξενία της θεατρικής ομάδας στον ξενώνα «το Γρέκι» αμέσως μετά, από το Σύλλογο Λειβαρτζινών Αθήνας και το Κέντρο Λαογραφίας και Λειβαρτζινής Παράδοσης (ΚΕ.ΛΑ.ΛΕΙ.ΠΑ) έλαβε μορφή γιορτής, μορφή πανηγυριού!
     Μεταξύ των επισήμων στο Λειβάρτζι, διακρίναμε τον πρόεδρο του Τοπικού Συμβουλίου κ. Παναγιώτη Καλογεράκη, τον δημοτικό σύμβουλο και πρώτο Δήμαρχο του Καποδιστριακού Δήμου Αροανίας κ. Λεωνίδα Βασιλόπουλο, τον πρόεδρο του Συλλόγου Λειβαρτζινών Αθήνας κ. Παναγιώτη Φράγκο, τον πρόεδρο του Συλλόγου Λειβαρτζινών Πάτρας κ. Βασίλη Θούα, τον αεικίνητο δημοσιογράφο-διευθυντή-εκδότη της ηλεκτρονικής εφημερίδας ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ ΝΕWS και της έντυπης «αδελφής» της ΩΡΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ κ. Νίκο Κυριαζή, τον πρόεδρο του ΚΕ.ΛΑ.ΛΕΙ.ΠΑ κ. Ζήση Ραβαζούλα, τον Κώστα Μπέκιο και τον Σταμάτη Τσαβλίρη ως εκπροσώπους του Συλλόγου των απανταχού Αγριδιωτών Καλαβρύτων. Θερμές ευχαριστίες, βεβαίως, στο Δήμο Καλαβρύτων για τη συμβολή του και σε όλους που παρακολούθησαν την παράσταση. Ιδιαίτερες ευχαριστίες και στους εκ Πατρών προσελθόντες, ειδικά για την παράσταση! Μεταξύ αυτών ο Πρόεδρος του Φεστιβάλ Πατρών κ. Ανδρέας Ανδριόπουλος, ο Νομικός και ποιητής κ. Φώτης Παλαιολόγου, η ραδιοφωνική παραγωγός κ. Ελευθερία Στεργιοπούλου (ΡΑΔΙΟ ΓΑΜΜΑ 94 FM Πάτρας). Από τους πρώτους που προσήλθαν στο χώρο να παρακολουθήσουν των παράσταση, ήταν και εφημέριος του χωριού π. Νικόλαος Σωτηρόπουλος.

     Ανάλογης αποδοχής έτυχε και η παράσταση στο Μάνεσι Καλαβρύτων, λίγες μέρες αργότερα (11 Αυγούστου), όπου εκτός των τοπικών παραγόντων και του πολυπληθούς κοινού, την παρακολούθησε και στην χειροκρότησε και ο πρόεδρος της Παγκαλαβρυτινής Ενώσεως κ. Δημήτριος Βαρβιτσιώτης.
     Τη σκυτάλη των επιτυχημένων παραστάσεων του έργου με την αξιαγάπητη θεατρική ομάδα «Ταξιδευτές της Πρόζας», πήρε η Αχαϊκή πρωτεύουσα, στις 10 και στις 11 Σεπτεμβρίου 2021, ενώ η προγραμματισμένη παράσταση για τις 12 του ίδιου μηνός αναβλήθηκε, λόγω καιρικών συνθηκών. Στις 10 του μήνα το  «θεατράκι» στις Ιτιές της Πάτρας είχε την τιμητική του! Τους θεατές καλωσόρισε ο κ. Κώστας Τσουραμάνης, ενώ χαιρετισμό απηύθυνε η πρόεδρος του πολιτιστικού οργανισμού του Δήμου Πατρέων κ. Κατερίνα Γεροπαναγιώτη, δεδομένου ότι η εκδήλωση τελούσε υπό την αιγίδα του Δήμου Πατρέων. Έκδηλος και, φυσικά δικαιολογημένος, ο ενθουσιασμός της υπεύθυνης της ομάδος, όπως και σε όλες τις παραστάσεις άλλωστε, κ. Αφροδίτης Σκαλτσά-Δημητρακοπούλου. Παρών κι εδώ ο πρόεδρος του Συλλόγου Λειβαρτσζινών Πάτρας κ. Βασίλης Θούας, ο Αθανάσιος Χρυσανθόπουλος ως εκπρόσωπος των απανταχού Αγριδιωτών Καλαβρύτων και ο πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου Γυμνοτόπου Πρέβεζας κ. Παναγιώτης Γιαννούλας. To ίδιο έγινε και την επόμενη μέρα (11 Σεπτεμβρίου) στον αύλειο χώρο της εκκλησίας της Αγίας Κυριακής στον Άγιο Βασίλειο. Αβραμιαία κι εδώ η φιλοξενία, τον οποία επιμελήθηκε ο Σύλλογος Γυναικών και η ίδια η Πρόεδρος και πρωταγωνίστρια Τασία Μπιρλή. Ήταν μια ευκαιρία που συναντήσαμε δύο ακόμα πολύ αγαπημένους φίλους εκεί, τον Θεόδωρο Θανόπουλο και τον Γεώργιο Γκλαβά με τις εκλεκτές συζύγους τους.

Από την παράσταση στον Άγιο Βασίλειο (Θ. Θανόπουλος)

     Αξίζει και πρέπει να σημειωθεί ότι με το θέμα ασχολήθηκε με τιμητικά λόγια μεγάλο μέρος του Αχαϊκού Τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού, ενώ τα σχόλια σε ιδιωτικές αναρτήσεις μέσων μαζικής δικτύωσης ήταν και συνεχίζουν να είναι πάμπολλα και διθυραμβικά. Μεταξύ αυτών και πνευματικών δημιουργών (λογοτεχνών-συγγραφέων-ποιητών), όπως της κ. Παναγιώτας Λάμπρη, του κ. Φώτη Παλαιολόγου, του κ. Θεόδωρου Θανόπουλου, του κ. Γεωργίου Γκλαβά, του κ. Παναγιώτη Τσιακούλια, τους οποίους θερμά ευχαριστώ/θερμά ευχαριστούμε όλοι.
     Η σκηνοθεσία, τα σκηνικά και η μουσική επένδυση είναι με τη φροντίδα της ομάδας «ΔΕΚΑ+5», ενώ τα κοστούμια των ηθοποιών είναι… από το σπίτι τους!
     Έπαιξαν/παίζουν οι ηθοποιοί: Νίκος Λιόλιος, Νίκος Σπυρόπουλος, Γιώργος Δημητρακόπουλος, Χριστίνα Σπυροπούλου, Αφροδίτη Σκαλτσά-Δημητρακοπούλου, Αγγελική Βρεττού, Κατερίνα Αντωνακοπούλου, Ελένη Ηλιοπούλου, Ναταλία Μπεσαραμπή, Αγγελική Μπιλάλη, Τασία Μπιρλή και guest star η Κατερίνα Λιβαδά.
     Ομάδα Υποστήριξης: Φάνης Γιαλυψός, Δημήτρης Βρεττός και Μαρία Καρδαμπίκη. Τιμώμενο πρόσωπο της ομάδας για το 2021, η «ταξιδευτίνα» κ. Αγγελική Μπιλάλη.

     Υπόθεση του έργου: Δυο παλιοί συμμαθητές, ο Άγγελος και η Άρτεμις, συναντιούνται τυχαία, πολλά χρόνια μετά το σχολείο και θυμούνται διάφορα ευτράπελα από τη μαθητική ζωή τους.
     Μια αναπάντεχα ευχάριστη έκπληξη μας κατέλαβε όλους τις τελευταίες μέρες: Η μεγάλη ζήτηση του «ζωοκτονία εξ αμελείας» από συλλόγους, ομάδες, φορείς, Δήμους, ιδρύματα, που θα κάνει το 2022 δεύτερη χρονιά θεατρικών παραστάσεων του έργου, σύμφωνα με απόφαση των «Ταξιδευτών της Πρόζας»! Ήδη περισσότερα από τριάντα (30) αιτήματα έχουν υποβληθεί στην ομάδα!
     Η ευχάριστη διάθεση, το χειροκρότημα, και το γέλιο που χαρίζει ένα κωμικό έργο, είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη αμοιβή για το δημιουργό του. Είναι, όμως, κατά πολύ μεγαλύτερη η αμοιβή για τους ηθοποιούς που υποδύονται τους ρόλους, γιατί αυτοί το «ζωντανεύουν». Προσωπικά νομίζω, ότι έχω το δικαίωμα να καυχώμαι μόνο για το χωριό μου, που το ξεκίνημα ενός σπουδαίου πολιτιστικού δρώμενου άρχισε από εκεί! Αγαπημένοι μου «Ταξιδευτές», ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΑΣ, ΤΙΜΩ ΣΑΣ, ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ! Μαζί και την ευγνωμοσύνη μου, γιατί οι "Ταξιδευτές της Πρόζας" σέβονται και το τελευταίο "και", και την τελευταία τελεία και το τελευταίο κόμμα του συγγραφέα! Νοιώθω ιδιαίτερη την τιμή που αισθάνομαι μέλος της μεγάλης και αγαπημένης σας οικογένειας!

    

                            Ολιγόλεπτα βίντεο-αποσπάσματα από τις παραστάσεις 

                                     στο Λειβάρτζι (επάνω) και στον Άγιο Βασίλειο (κάτω)

Λίγα λόγια για την θεατρική ομάδα «Ταξιδευτές της Πρόζας»
 
     Οι «Ταξιδευτές της Πρόζας» είναι μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα και δημιουργήθηκε το 2008, κατόπιν πρότασης της ταμίου της τότε «Ενώσεως Καλαβρυτινών Πάτρας», κ. Αφροδίτης Σκαλτσά-Δημητρακοπούλου και αμέσως στελεχώθηκε από ανθρώπους που αγαπούν το θέατρο. Η κ. Αφροδίτη Σκαλτσά-Δημητρακοπούλου, είναι και η υπεύθυνη της ομάδος.
     Η ομάδα αυτή έθεσε ως στόχο της να πηγαίνει στα χωριά μας τα καλοκαίρια, καθώς και όπου αλλού τους καλούν και βρίσκει «πόρτες ανοιχτές», (π.χ. σε οίκους ευγηρίας, ΚΑΠΗ, Συλλόγους, Προνοιακά Ιδρύματα κλπ), για να προσφέρει απλόχερα το γέλιο και τη χαρά, με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ! Απόλυτα δικαιολογημένα, λοιπόν, οι «Ταξιδευτές της Πρόζας» έχουν χαρακτηριστεί «λαϊκό μπουλούκι της προσφοράς», δεδομένου ότι πέραν της δωρεάν παροχής της ψυχαγωγίας, η ομάδα βοηθά τους σκοπούς και την ενίσχυση οικογενειών και ιδρυμάτων που έχουν ανάγκη από υλικά αγαθά. Επιβάλλεται να τονισθεί ακόμα, πως με τη λήξη του καλοκαιριού του 2019 άγγιξε τις τετρακόσιες παραστάσεις! Για το καλοκαίρι του 2019, ανέβασε με μεγάλη επιτυχία, όπως πάντα άλλωστε, την κωμωδία «ούτε γάτα, ούτε ζημιά», των  Αλέκου Σακελλάριου-Χρήστου Γιαννακόπουλου και ήταν αφιερωμένη στην Πατρινή πολυβραβευμένη Συγγραφέα και Δημοσιογράφο Τουρισμού κ. Θεοδώρα Μαρούδα-Ανεστοπούλου.
     Είναι απόλυτα βέβαιο ότι το «αναγκαστικό διάλειμμα» που επέφερε το 2020 η πανδημία, ήταν και χρόνος ανασύνταξης δυνάμεων των «Ταξιδευτών της Πρόζας»!
 
Σημείωση: Το φωτογραφικό υλικό είναι δανεισμένο από την κ. Ελευθερία Στεργιοπούλου, τον κ. Θεόδωρο Θανόπουλο και τον κ. Λευτέρη Αβραμίδη, ενώ τα ολιγόλεπτα ερασιτεχνικά βίντεο-αποσπάσματα είναι από το προσωπικό μου αρχείο και τις παραστάσεις στο Λειβάρτζι και στον Άγιο Βασίλειο.
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 17.9.2021

( Σύντομο βιογραφικό σημείωμα δείτε ΕΔΩ )     

Το «δικό μας» ΡΑΛΙ ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ (δεκαετία 1970)!

         Το ράλι «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ» στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970 περνούσε και από πολλά χωριά των Καλαβρύτων. Άθλιος ο δρόμος, αλλά και μοναδικής διαδρομής. Μαθητής γυμνασίου τότε, με διαμονή στο Αγρίδι Καλαβρύτων, όπως και σε άλλα κείμενά μου έχω γράψει, βίωνα το μοναδικό αυτό θέαμα μαζί με όλα τα «Αγριδιωτόπουλα» και τους Αγριδιώτες. Για μέρες μετά, το ράλι ήταν και το μοναδικό θέμα συζήτησης στις παρέες μας και στα πηγαδάκια των διαλειμμάτων του σχολείου. Ας πισωγυρίσουμε μέσα από το κείμενο που ακολουθεί κι ας δούμε/ας θυμηθούμε κάποιοι πώς το ζούσαμε εκείνη την εποχή, αλλά και το μοναδικό μας πάθημα με το φίλο μου και συμμαθητή μου, το Σταμάτη, με την ευκαιρία της αναμενόμενης σύγχρονης διοργάνωσης, 9-12 Σεπτεμβρίου 2021.

 
Σύντομο ιστορικό σημείωμα
 
     To Ράλι Ακρόπολις ήταν ένας από τους σημαντικότερους και παλαιότερους αγώνες αυτοκινήτου στην Ελλάδα, που πέρα από το αθλητικό και πολιτιστικό του ενδιαφέρον, ανεδείκνυε και τις περιοχές διέλευσής του. Η διοργάνωσή του ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1950 από την ΕΛΠΑ κι ένα από τα ιδρυτικά του μέλη ήταν και ο Απόστολος Νικολαΐδης. Το 1960 ο αγώνας συμπεριελήφθη στο Ευρωπαϊκό και από το 1973 και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα οδηγών και κατασκευαστών αυτοκινήτων. Από το 2013 δεν προσμετράται στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, λόγω οικονομικών δυσχερειών, ενώ το 2021 επιστρέφει όπως και πριν το 2013. Πιθανότατα η εκκίνησή του θα δοθεί κάτω από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης και ο τερματισμός του στο Ζάππειο, όπως και τότε.
 

***

 
     Πέρα από το Πάσχα και τις πασχαλινές διακοπές, την αναγέννηση της φύσης, την αισιοδοξία και την ευχάριστη διάθεση της άνοιξης, είχαµε κι άλλον έναν λόγο στα πρώτα γυµνασιακά µας χρόνια να θέλουµε να έλθει αυτή η εποχή: Το ράλι «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ»!
     Ένα κοµµάτι της διαδροµής του ήταν και το πέρασµα από τα χωριά µας, στο δρόµο Κλειτορία – Σοποτό – Τριπόταµα. Μέσα, λοιπόν, στο αναγεννημένο και γαλήνιο περιβάλλον των τόπου µας, μπορούσαμε κι απολαμβάναμε ζωντανά και με πραγματικό δέος το θέαµα αυτό, που δεν ήταν καθόλου μικρό και συνηθισµένο. Το ενδιαφέρον και η αγωνία, µα προ πάντων η οπτική και ακουστική επαφή με τα αγωνιστικά αυτοκίνητα διαφόρων χρωμάτων που «πέρναγαν σφεντόνα», έδιναν την απόλυτη φαντασμαγορική μοναδικότητα, αφού δεν είχαμε τη δυνατότητα πρόσβασης σε κανένα άλλο παρόμοιο γεγονός. Η υπαρκτή πιθανότητα να «τραφιαστούν» αυτοκίνητο, οδηγός το συνοδηγός ανέβαζε κατακόρυφα και τη δική µας αδρεναλίνη.
     Οι αγώνες γίνονταν προς στο τέλος του Μάη ή στις αρχές του Ιούνη, ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, την περίοδο των γραπτών εξετάσεων. Ποιος, όµως, έδινε σηµασία σε διαβάσµατα και εξετάσεις, αφού το ράλι ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον! Οι «δοκιµαστικές» διελεύσεις ξεκίναγαν κάνα µήνα πριν τους αγώνες, που για µας δεν είχαν µικρότερο ενδιαφέρον από τον «τελικό». Τα νέα είχαν κυκλοφορήσει αρκετές µέρες νωρίτερα και µαθεύονταν, από πού αλλού, από συµµαθητές και φίλους που διάβαζαν αθλητικές εφηµερίδες.
     Γνωρίζοντας κατά προσέγγιση την ώρα της εμφάνισης/διέλευσης του πρώτου αγωνιστικού αυτοκινήτου, βρισκόµαστε σε εγρήγορση και είχαµε επισηµάνει έγκαιρα το «στρατηγικό» σηµείο, που θα µας έδινε το πλεονέκτηµα της μεγαλύτερης οπτικής επαφής, τόσο στις επικίνδυνες στροφές, όσο και στις «ευθείες» και τρέχαμε στις προεπιλεγμένες θέσεις. Αν τύχαινε να περάσει νυχτερινές ώρες, που συνέβαινε κι αυτό, οι προβολείς των αυτοκινήτων προανάγγελλαν το γεγονός πριν ακόμα ακουστεί ο «ηδονιστικός» θόρυβος της μηχανής τους. Σε ελάχιστα λεπτά τα πρώτα αυτοκίνητα έφταναν στο Αγρίδι. Χειροκροτήματα, φωνές, επιφωνήματα, χειρονοµίες θαυµασµού και επιδοκιµασίας! Χαµός!... Όλες αυτές οι εκδηλώσεις γίνονταν µεγαλύτερες και πιο ενθουσιώδεις, όταν περνούσαν οι Έλληνες ραλίστες, γνωστοί ως και τον τελευταίο µας, όπως ο Μοσχούς, ο Ιαβέρης, ο Στρατισίνο, ο Λιβιεράτος. Βέβαια, είχαµε ενηµερωθεί προηγουµένως για τη µάρκα και το νούµερο του αυτοκινήτου του καθενός τους, αφού δεν υπήρχε δυνατότητα να τους δούµε και να τους αναγνωρίσουµε.
      Ένα µεγάλο και πολύ πυκνό σύννεφο σκόνης – «ντεκόρ» που σηκωνόταν και «ακολουθούσε», σιγά – σιγά απλωνόταν γύρω και προς τα πάνω, μέχρι που σκόρπιζε. Το σύννεφο αυτό γινόταν πολύ µεγαλύτερο, αν επικρατούσε άπνοια και τα αυτοκίνητα περνούσαν σε µικρές αποστάσεις το ένα από το άλλο.
     Ακολουθούσαµε το πολύ εντυπωσιακό αυτό θέαµα µε το βλέµµα σε όλη αυτή τη διαδροµή, όσο είχαµε οπτική επαφή, µέχρι που «σκαπέταγαν», λίγο πριν το «Καλογερικό Μύλο». Αν και καθόλου μικρή όλη αυτή απόσταση, από το Ματροχόρτι ως τον Καλογερικό Μύλο-κάπου δέκα-δώδεκα χιλιόμετρα, τα καταράχια μας έκρυβαν ένα πολύ μεγάλο μέρος της απόλαυσης.
     ∆ύο ήταν τα καταλληλότερα σηµεία στο Αγρίδι, ένα από τα χωριά με μεγάλο οπτικό πεδίο στο θέαμα:  Το πρώτο στην «Ξερόµαντρα», λίγο µετά το Αγρίδι προς το Σοποτό και το δεύτερο, στη στροφή «στ’ Αλώνια», στο έµπα του χωριού από δυτικά. Το δεύτερο το προτιµούσαµε περισσότερο, γιατί πολύ γρήγορα και εύκολα µπορούσαµε να βρεθούµε εκεί. Η «Ξερόµαντρα» έδινε περισσότερο θέαµα, αλλά ήταν µακριά. Τυχερός ήταν κανείς, αν βρισκόταν στη θέση εκείνη την ώρα που «ξανάφαιναν» στο Μαυροχόρτι. Χόρταινε να βλέπει! Κι αν το ράλι πέρναγε πρωί και σε ώρα µαθήµατος, πολύ µεγάλη τύχη! Συνήθως πηγαίναµε εκδροµή και το απολαμβάναμε από εκεί!
     Ριψοκίνδυνα, ως παιδιά, θέλαµε να ζυγώσουµε όσο γίνεται κοντύτερα στο δρόµο, ει δυνατόν στην άκρη, να το απολαύσουμε καλύτερα, ν’ «ακουµπήσουµε» τα αγωνιστικά αυτοκίνητα, αν γινόταν, να σκονιστούμε με τη σκόνη και να φτάσει στη μύτη μας η μυρωδιά τους! Ποιος έδινε και πολύ σηµασία στις επίµονες συµβουλές των καθηγητών µας και κάθε µεγαλύτερου, να παρακολουθούµε από µεγάλες αποστάσεις για την ασφάλειά μας! Το ίδιο συνέβαινε και µε τις παροτρύνσεις των χωροφυλάκων, που µε τη σφυρίχτρα στο στόµα έπιαναν κι αυτοί «δουλειά» σε καίρια σηµεία κατά µήκος της διαδροµής, να ελέγχουν και να αποµακρύνουν περίεργους και «φιλάθλους», κυρίως εμάς τα παιδιά, για την αποφυγή ατυχήματος.
     Όταν τελείωνε το θέαµα, άρχιζαν αµέσως τα σχόλια, αλλά και η µελαγχολία. Σχόλια για το πώς έτρεχε κάθε αγωνιστικό αυτοκίνητο και τις… δεξιοτεχνίες του οδηγού, µε µεροληπτική πάντα κριτική για τους Έλληνες αγωνιζόµενους, και µελαγχολία που τελείωσε! Από τη στιγμή εκείνη αρχίζαµε να ζούµε µε την αναµονή του επόµενου αγώνα, σ’ ένα χρόνο μετά!
     Είχα ακούσει από ένα αρκετά µεγαλύτερό µου παιδί και τούτο το παράδοξο και µου είχε σφηνωθεί στο µυαλό:
     «Αν κάτσεις κάτω από ένα γεφύρι, θα ζήσεις µια ξεχωριστή εµπειρία... Θα νοµίζεις πως σηκώνεται αεροπλάνο, τη στιγµή που περνάει το ράλι από πάνω...»!
    Ήθελα να «βιώσω» αυτήν την «εµπειρία του αεροπλάνου(!)», έστω και µέσα από ψευδαισθήσεις, έστω και µε τη φαντασία. Τα αεροπλάνα τα «ξέραµε» βλέποντάς τα µόνο να πετάνε σε κάποιες δεκάδες κάποιες χιλιάδες πόδια από πάνω µας, και σε µέγεθος µικρού πουλιού! Για το «εγχείρηµά» µου αυτό κατάφερα να πείσω και το συµµαθητή µου και φίλο µου, το Σταμάτη, να µε ακολουθήσει, κόντρα σε όλους τους άλλους που προτιµούσαν να βλέπουν και να ακούν. Αυτό που καταφέραµε µε το Σταμάτη, ήταν να χάσουµε ένα μεγάγάλο κοµµάτι από το θέαµα, αφού τρέξαµε και βρεθήκαμε κάτω από το µικρό γεφύρι, λίγα δευτερόλεπτα πριν φτάσουν τα πρώτα αγωνιστικά αυτοκίνητα. Και το µόνο που νοιώσαµε εκεί, ήταν ο στιγµιαίος θόρυβος της µηχανής των πρώτων δύο – τριών που πέρασαν και τις πέτρες µαζί µε χώµατα που πετάγονταν από τη µια κι από την άλλη πλευρά του γεφυριού. Ευτυχώς, καταλάβαµε γρήγορα την... «αποκοτιά» µας και το εγκαταλείψαµε, πιάνοντας ένα σηµείο, µε καλή οπτική επαφή!
     Για πολύ καιρό µετά µε ακολουθούσε η δικαιολογηµένη κοροϊδία και ειρωνεία του συµµαθητή µου και πολλών άλλων ακόµα, όταν μάθαιναν πώς την πάθαμε!

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 6.9.2021

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html