Βραβείο Πρώτου Ανδρικού Ρόλου στο θεατρικό μου έργο «ζωοκτονία εξ αμελείας»!

Η κ. Κατερίνα Λιβαδά στο ρόλο του Αρίστου (όρθια-δεξιά)
(Φωτογραφία από την πρεμιέρα στο Λειβάρτζι, 1 Αυγούστου 2021)

     Θέλω και μέσα από το προσωπικό μου ιστολόγιο να εκφράσω εκ βαθέων τα ειλικρινή και θερμά μου συγχαρητήρια στην κ. Κατερίνα Λιβαδά, Μέλος του Ερασιτεχνικού Θιάσου της Πάτρας «Ταξιδευτές της Πρόζας», για το ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΡΩΤΟΥ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ (στο ρόλο του «Αρίστου»), στο θεατρικό μου έργο-κωμωδία «ζωοκτονία εξ αμελείας», στο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Σάτιρας Ερασιτεχνικών Θιάσων «Μώμος ο Πατρεύς»! Εξ ίσου οι ευχαριστίες μου, η ευγνωμοσύνη του και τα εκ βαθέων συγχαρητήριά του και σε όλο τον ερασιτεχνικό θίασο - «ομάδα της προσφοράς», τους «Ταξιδευτές της Πρόζας», όπως την έχει ονοματίσει ο Δήμαρχος Πατρέων κ. Κώστας Πελετίδης!
     Από την πρώτη στιγμή η υπεύθυνη του θιάσου κ. Αφροδίτη Σκαλτσά-Δημητρακοπούλου, καθώς και όλοι οι «Ταξιδευτές» πίστεψαν στο έργο μου, το αγκάλιασαν και δούλεψαν και δουλεύουν ακαταπόνητα επάνω σε αυτό. Το ευχαριστώ της καρδιάς μου κατατεθειμένο! 

      Εκφράζω τις ευχαριστίες μου στην ηλεκτρονική εφημερίδα ΚΑΛΑΡΥΤΑ ΝΕWS, την έντυπη "αδελφή" της ΩΡΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ και στον Πατρινό Τύπο για την προβολή του θέματος.
     Στο «ζωοκτονία εξ αμελείας» συμπρωταγωνιστούν: Αφροδίτη Σκαλτσά-Δημητρακοπούλου, Νίκος Λιόλιος, Νίκος Σπυρόπουλος, Γιώργος Δημητρακόπουλος, Χριστίνα Σπυροπούλου, Αγγελική Βρεττού, Ναταλία Μπεσαράπμη, Κατερίνα Αντωνακοπούλου, Ελένη Ηλιοπούλου, Αγγελική Μπιλάλη, Τασία Μπιρλή και η guest star η Κατερίνα Λιβαδά.
     Την ομάδα υποστήριξης αποτελούν οι: Φάνης Γιαλυψός, Δημήτρης Βρεττός και Μαρία Καρδαμπίκη. Τιμώμενο πρόσωπο της ομάδας για το 2021, η «ταξιδευτίνα» κ. Αγγελική Μπιλάλη. Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν και το 2022 (δεύτερη χρονιά παραστάσεων του «ζωοκτονία εξ αμελείας»).

***

     Το Πανελλήνιο Φεστιβάλ Σάτιρας Ερασιτεχνικών Θιάσων «Μώμος ο Πατρεύς» είναι μια από τις σημαντικές εκδηλώσεις που έχουν ενταχθεί στο επίσημο πρόγραμμα του Πατρινού Καρναβαλιού και είναι ιδέα του Ερασιτεχνικού Σχήματος Πάτρας «Ρεφενέ». Το 2022 έχει πλέον μετεξελιχθεί σε σημαντικό θεσμό του Πατρινού Καρναβαλιού, φτάνοντας αισίως στην 14η χρονιά του και έχοντας κερδίσει τη θερμή ανταπόκριση του κοινού και βέβαια την καίρια συμμετοχή των Ερασιτεχνικών Θιάσων από όλη την Ελλάδα.
     Το Πανελλήνιο Φεστιβάλ Σάτιρας Ερασιτεχνικών Θιάσων «Μώμος ο Πατρεύς» συνδιοργανώνουν ο Δήμος Πατρέων, η Κοινωφελής Επιχείρηση Δήμου Πατρέων – Καρναβάλι Πάτρας, το Ερασιτεχνικό Σχήμα Πάτρας «Ρεφενέ» και τελεί υπό την αιγίδα της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και Μουσικοσυνθετών (Ε.Ε.Θ.Σ.Μ).
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 27.2.2022

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

Βιβλιοπαρουσίαση «ΔΡΥΣ ΛΑΛΕΟΥΣΑ» Ποιητική συλλογή του Γεωργίου Ε. Γεωργάκη, εκδόσεις «ΝΙΚΑΣ»

     Βλέποντας στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου τον πρωτότυπο τίτλο της νέας ποιητικής συλλογής του γνωστού ποιητή Γεωργίου Γεωργάκη, «ΔΡΥΣ ΛΑΛΕΟΥΣΑ», μου μαγνήτισε το βλέμμα και το πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι συνειρμοί, άλλωστε, που μου προκάλεσε ο τίτλος του, ήταν εξόχως δελεαστικοί: Η ομιλούσα-ιερή βελανιδιά της Δωδώνης και η «αδελφή» της «παγά» (πηγή), όπως και το «αδελφό» της Δωδώνης μαντείο των Δελφών, πάντα έχουν κάτι ενδιαφέρον να «πουν».
     Ξεφυλλίζοντας, διαβάζοντας-μελετώντας στις σελίδες του, θαύμασα και πάλι τα χαρίσματα του ποιητή και τα μηνύματα που «στέλνει» με τους στίχους του.
     Ο ποιητής «συνομιλεί με τις Μούσες», όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας κ. Απόστολος Αθανασάκης, που προλογίζει το βιβλίο. Και πέρα από τη «συνομιλία» του αυτή, υμνεί, εκφράζει τις ευαισθησίες του, θαυμάζει, ανησυχεί-προβληματίζεται-στηλιτεύει, νοσταλγεί, διδάσκεται και διδάσκει, εκφράζει παράπονο, μα και ελπίζει και αισιοδοξεί μέσα από την αρμονία των τέλειων στίχων του, που το τέλειο δεν τολμάς να το αγγίξεις. Γι’ αυτό προτιμώ οι αναγνώστες της παρούσας βιβλιοπαρουσίασης να έλθουν σε άμεση επαφή με το έργο του Γεωργίου Γεωργάκη, έστω και ενδεικτικά.  

     Υμνεί, λοιπόν, ο ποιητής τον έρωτα και εκφράζει τις ευαισθησίες του:

«Θα μπω στο περιβόλι της καρδιάς σου

σεβάσμιος προσκυνητής[…]

Θα μπω στον ωραίο σου κόσμο

με ιερότητα, σαν εκκλησιά,[…]

(Ποίημα «La perpetuum», σελ. 72)

***

«Με ρώτησαν, καλή μου,

γιατί τόσο πολύ σ’ αγάπησα εγώ[…]

Γιατί έχεις της Ελένης τη θωριά,

έχεις την αφοσίωση της Πηνελόπης,

έχεις της Ιουλιέτας την απέραντη αγάπη!».

(Ποίημα «Εξήγηση», σελ. 94)

***

«Με ποιο λουλούδι μοιάζεις, ποθητή μου εσύ

και τόσο πολύ μ’ αναστατώνει η ομορφιά σου

και τ’ άρωμά σου;[…].

Μήπως με το γαλάζιο μενεξέ;[…]

Μα ό,τι κι αν μοιάζεις, ακριβή μου εσύ,

είσαι ένα λούλουδο για με λαχταριστό

και με μεθάει τ’ άρωμά σου!».

(Ποίημα «Ομοιώσεις», σελ. 102)

 
Θαυμάζει κα δοξάζει τη Σοφία Του Δημιουργού και την αρμονία της φύσης:

«Πολιορκούμαι από μύρια λουλούδια του Απρίλη[…]

Το χορτάρι της γης αποκρίνεται στο θερμό

αγκάλιασμα της άνοιξης και μεγαλώνει[…]

Χίλια μελίσσια πάνω στα άνθη ετοιμάζουν

τους καρπούς του φθινοπώρου.

Τα παρατηρώ όλα αυτά και δεν μπορώ παρά

να αναφωνήσω: Δόξα εν υψίστοις,

πάντα εν σοφία…».

(Ποίημα «Πάντα εν σοφία»…», σελ. 44)

 
Νοσταλγεί:

«Δεν θα έλθουν πάλι οι παλιές στιγμές,

τα παιχνίδια στην αυλή του σχολείου,

η άδολη παρέα[…]

καθώς οι καιροί, αδελφέ μου,

έχουν τόσο αλλάξει,

έχουν τόσο αγριέψει».

(Ποίημα «Δεν θα έλθουν πάλι οι παλιές στιγμές», σελ. 80)

***

«Αχ, το σπιτάκι μας το πατρικό,

το σπίτι με τ’ άλλα αδέρφια, γύρω γύρω στη γωνιά[…]

Και βγήκαμε ως πέρα, τι παράξενο,

εμείς που όπλα τίποτα δεν είχαμε

και πολεμήσαμε σαν και τόσοι άλλοι[…]

Κι απ’ τη συσπείρωση η διαίρεση

κι απ’ την αγάπη η απόσταση.

Αλλάξαμε; Μας άλλαξαν;[…]»

(Ποίημα «Το σπίτι μας το πατρικό», σελ. 108)

 
Διδάσκεται και διδάσκει:

«Ο στεναγμός μου χάνεται στο σύμπαν[…]

Η αγανάκτηση κι αυτή περισσεύει.

Πόσο καλά που επιτέλους είμαι

δάσκαλος μόνος μου,

που με διδάσκουν  τούτα τα αμίλητα γύρω μου, ο

 ουρανός τα δέντρα, τα νερά, ο τόπος[…]

και δίπλα περνάει ξεδιάντροπη η βλακεία του κόσμου».

(Ποίημα «Εκφάνσεις», σελ. 78)

 
Εκφράζει παράπονο:

«Υπάρχουν ναοί,

υπάρχουν αγάλματα,

υπάρχουν εικόνες, […]

Υπάρχουν σκοποί[…]

Όμως δεν υπάρχουν πιστοί

να τα πιστεύουν»

(Ποίημα «Η κακοτυχία των ιδεωδών», σελ. 40)

 
Ανησυχεί-προβληματίζεται-στηλιτεύει:

«Σ’ έβαλαν μέσα στα κουμπιά, στους αριθμούς,

μπρος στις οθόνες[…]

Στο τροχάδην που σταματημό δεν έχει,

μήτε σκοπό[…]

και περιμένουν  να γελάς, να τραγουδάς,

ν’ ανθίζεις».

(Ποίημα «Η εποχή των εποχών», σελ. 50)

***

«Ούτε ντροπή έχεις ούτε συστολή ούτε έλεος,

 πιο πέρα κι απ’ τα θηρία της ζούγκλας βρίσκεσαι, καημένε,[…]

Έσπασες τα μνημεία, έκαψες τα βιβλία,

σκότωσες του ανθρώπους[…]

Όρμησες με τη σημαία του δικαίου μα ήσουν

ένας τύραννος, ένας αχόρταγος[…]

(Ποίημα «Βυζάντιο και Ελλάς», σελ. 62)

 
Μα, ελπίζει και αισιοδοξεί:

«Ήμουν για χρόνια αμέριμνος, με οράματα,

με πίστη, με καθαρότητα, με παιδικότητα,

με αφέλεια[…]

Είδα το παρόν αργά αργά,

το παρόν το βαρύ, το ασήκωτο, το μοχθηρό[…]

Όχι, δεν γίνεται, δεν πάει.

Θα προσπαθήσουμε ξανά, ξανά και πάλι,

διασφαλίζοντας τον πλουν καλύτερα από πρώτα,

για σταθερό ταξίδι, πάντα εμπρός».

(Ποίημα «Επιμονή», σελ. 66)

 
    Το βιβλίο «ΔΡΥΣ ΛΑΛΕΟΥΣΑ» είναι ιδιαίτερα επιμελημένης έκδοσης, αποτελείται από 164 σελίδες. Έχει εκδοθεί ταυτόχρονα στην Ελληνική και στην Αγγλική, σε μετάφραση (στην Αγγλική) του κ. Απόστολου Αθανασάκη, ο οποίος προλογίζει και το έργο. Στην Ελληνική είναι οι ζυγού αριθμού σελίδες (αριστερά) και οι μονού αριθμού (δεξιά) είναι στην Αγγλική. Εύχομαι να πολυταξιδέψει και να πολυδιαβαστεί!
 
Λίγα λόγια για τον πνευματικό δημιουργό Γεώργιο Γεωργάκη:
 
     Ο Γεώργιος Γεωργάκης του Ευαγγέλου, γεννήθηκε στο Μπιζάνι Ιωαννίνων. Εισήχθη με υποτροφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ηπειρωτικής πρωτεύουσας και υπηρέτησε σε σχολεία Μ.Ε. πολλών περιοχών της πατρίδας μας. Πρόσφερε ακόμα εκπαιδευτική υποστήριξη σε σχολεία της Ελληνικής ομογένειας, σε θέματα Ελληνικής Γλώσσας και Ελληνικού Πολιτισμού.
     Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά και έχει γράψει μεγάλο αριθμό βιβλίων.
     Έχει δημιουργήσει ακόμα και πολλές μουσικές συνθέσεις πάνω σε δικούς του στίχους, σε γνήσια δημοτική, έντεχνη και λαϊκή μουσική. Ήδη κυκλοφορούν με το όνομά του δύο δίσκοι σε παραδοσιακό στίχο και παραδοσιακή μουσική.
    Είναι Μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών και Συγγραφέων, της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και της Αμφικτιονίας του Ελληνισμού.
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 23.2.2022

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

Εύθυμες ιστορίες του χωριού: «Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη…»!

     Και τι δεν είχε στο μαγαζί του ο μπάρμπα-Μάνθος: Εκτός από καφενείο και χώρος συνάντησης και ψυχαγωγίας του αντρικού πληθυσμού του χωριού, εύρισκαν εκεί κάθε τι που χρειάζονταν οι κάτοικοί του. Από κλωστές και βελόνες, μέχρι χρώματα και βαφές υφασμάτων, μέχρι είδη οικιακής χρήσεως, μέχρι τρόφιμα-φρούτα-λαχανικά, μέχρι υλικά για μαστορέματα, μέχρι και γραβάτες και παπούτσια. Πάντα φιλικός και με το χιούμορ του, ευγενής, πρόθυμος, γλυκομίλητος στους πελάτες και συγχωριανούς του, ήταν αγαπητός απ’ όλους, χωρίς κανένας να μπορεί να του βρει κάτι να τον κακολογήσει. Είχε, όμως, κι ένα μειονέκτημα: Να βασιλεύει μόνιμα μια ακαταστασία μέσα στο μαγαζί του. Μπορούσες να δεις το ο,τιδήποτε, σε τελείως διαφορετική θέση από τη δική του.
     Σχεδόν συνομήλικός του, πολύ φίλος του από το σχολείο και μόνιμος θαμώνας του τα απογεύματα και ο μπάρμπα-Σωτήρης, γνωστός για τη φτώχια του, όπως και όλοι μετά την κατοχή και τον εμφύλιο, αλλά γνωστός και για την «ταχυδακτυλουργία» του στην «αρπαγή». «Σήμα κατατεθέν» και τα ρούχα του με τις μεγάλες τσέπες, για να «χώνει», όπως πολλοί έλεγαν, διάφορα μικροπράγματα που «έβαζε στο μάτι».  Σε όποιο σπίτι κι αν έμπαινε, δεν τον άφηναν από τα μάτια τους οι νοικοκυραίοι. Το ίδιο διακριτικά τον παρακολουθούσε μέσα στο κατάστημά του ο μπάρμπα-Μάνθος, αλλά κάποιες φορές διαπίστωνε εκ των υστέρων  ότι κάτι του έλειπε: το φλιτζάνι που του είχε σερβίρει τον καφέ, το κουταλάκι κι άλλοτε το πιατελάκι του γλυκού, άλλοτε το μπουκάλι της πορτοκαλάδας και μια φορά η τράπουλα.
     Μια φορά είχε «βάλει στο μάτι» ένα ζευγάρι παπούτσια, αφού ο ακατάστατος μπάρμπα-Μάνθος τα είχε όλα «ένα σωρό» σε μια γωνιά του μαγαζιού του και από τη στιγμή που τα είδε σκεπτόταν πώς να τα «χτυπήσει». Βιαζόταν κιόλας, γιατί ήταν στην κορυφή του «σωρού» και φοβόταν μήπως σε λίγο δεν θα βρίσκονταν εκεί. Κατέστρωσε με κάθε λεπτομέρεια το σχέδιό του κι εκείνο το απόγευμα κάθισε σε μια καρέκλα, σε απόσταση μόλις λίγων εκατοστών από το προϊόν της αρεσκείας του. Χωρίς να υποψιαστεί ο καταστηματάρχης και φίλος του, αφού μέχρι τότε ευτελούς αξίας πράγματα του είχαν λείψει, του ετοίμαζε τον καφέ που είχε παραγγείλει, μέσα από τον πάγκο του καφενείου. Ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή να πραγματοποιήσει το… εγχείρημά του και αυτό έκανε αστραπιαία, βάζοντάς τα το ένα στη δεξιά και το άλλο στην αριστερή εσωτερικές τσέπες του πανωφοριού του.
     Η συνηθισμένη οικειότητα και η κουβέντα που ακολούθησε σε λίγο με το φίλο του καταστηματάρχη, τον βεβαίωσε ότι η πράξη του δεν είχε γίνει αντιληπτή. Αφού απόλαυσε τον καφέ του ο μπάρμπα-Σωτήρης κι έπαιξε μερικές παρτίδες δηλωτή με συνομηλίκους του που μπήκαν στο μαγαζί μετά απ’ αυτόν, ζύγωσε και το βράδυ. Σηκώθηκε από την καρέκλα του και με τον αχώριστο σύντροφό του, το κομπολόι του στο χέρι, έφυγε από το μαγαζί, καληνυχτίζοντας θαμώνες και καταστηματάρχη.
     Φτάνοντας στο σπίτι του, δεν είπε τίποτα για τη νέα «αγορά» που έκανε, ούτε στη γυναίκα του, ούτε στα παιδιά του. Προχώρησε στο δωμάτιο που δεν ήταν κανένας εκείνη τη στιγμή και, αφού έβαλε μια καρέκλα πίσω από την πόρτα, να νοιώθει πιο ασφαλής, έβγαλε να δοκιμάσει τα νέα του παπούτσια. Αμέσως, όμως, είδε τί γκάφα είχε πάθει: Ήταν και τα δύο αριστερά! Κούνησε το κεφάλι του, φούσκωσε και ξεφούσκωσε, χαμογέλασε σαρκαστικά στον εαυτό του και ψέλλισε:
     «Με πρόκοψες, Μάνθο, με την ακαταστασία σου, πρόκοψα κι εγώ με τη βιασύνη μου και τη στραβωμάρα μου!... Αλλά, “μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη”… στο κεφάλι μου γύρισε η αδικία!...»!
     Την άλλη μέρα, έβαλε τα παπούτσια στη θέση τους στο μαγαζί, με τον ίδιο τρόπο που τα πήρε, αφού του ήταν άχρηστα!
     «Πάλι καλά», ήταν τα λόγια της γυναίκας του για τον αδιόρθωτο άντρα της, όταν καιρό αργότερα της ομολόγησε την πράξη του.
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 22.2.2022

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

Προσωπικές σκέψεις για τη «γιορτή των ερωτευμένων»

     Πολύ πριν πλησιάσει η «γιορτή των ερωτευμένων», που τάχα «γιορτάζουμε» τον άγιο Βαλεντίνο, «τρελαίνονται» οι αγορές, το ίδιο και τα ΜΜΕ, φυσικά και το διαδίκτυο. Ένας ξενόφερτος άγιος, για τον οποίο τίποτα ή έστω ελάχιστα γνωρίζουμε όλοι και όμως τον έχουμε αποδεχθεί, τον έχουμε «υιοθετήσει» και τον γιορτάζουμε μεγαλοπρεπώς. Βέβαια, αυτό δεν είναι και τόσο περίεργο, γιατί και για τους «δικούς» μας αγίους δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ξέρουμε και πολλά, αφού δεν έχουμε ενδιαφερθεί να μάθουμε, ούτε, ίσως, και για τον άγιο που έχουμε το όνομά του!
     Αν γυρίσουμε λίγα χρόνια πίσω, εκτός από τη γιορτή της μητέρας, δεν γνωρίζαμε άλλη παρόμοια, που κι αυτή τη γιορτάζαμε με λίγα Μαγιάτικα αγριολούλουδα και μόνο. Σήμερα έχουν κατακλύσει το χρόνο τέτοιες γιορτές, και όχι πως αυτό είναι προς κατηγορίαν, αφού πολλές από αυτές σκοπό έχουν την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση. Γιορτή του παιδιού, της γυναίκας,  του άντρα, του πατέρα, των ζώων, της τρίτης ηλικίας, ημέρα περιβάλλοντος, ημέρα της γης και κάμποσες εκατοντάδες ακόμα (ο Οκτώβρης μόνο έχει τριάντα τέτοιες «γιορτές»). Μεταξύ αυτών και η «παγκόσμια ημέρα μαξιλαροπόλεμου», στις 2 Απριλίου!
     «Ηγετική» θέση ανάμεσα σε όλες αυτές έχει η «γιορτή των ερωτευμένων», του Αγίου Βαλεντίνου, στις 14 Φλεβάρη. Ο εορτασμός την ημέρα αυτή είναι πλέον οικουμενικός και στην παγκόσμια «μόδα» δίνεται πάντα μεγάλη έμφαση. Αναρωτιέται, όμως, κανείς: Αν δεν είχε δοθεί αυτή η υπερβολική δημοσιότητα, αν δεν υπήρχε τόσο εμπορικό χρώμα, αν δεν είχαν επενδυθεί αστρονομικά κεφάλαια στη διαφήμιση-για εμπορικούς λόγους πάντα, πόσοι θα την ήξεραν; Πόσο οι αγορές θα ανθοστολίζονταν και πόσο θα δωροστολίζονταν; Πόσο θα τρέχαμε να πάρουμε κάτι, έστω και ευτελές, για το έτερον ήμισύ μας; Και σιγά μη νοιάστοικαν οι αγορές και οι «οπαδοί του αγίου Βαλεντίνου» να τιμήσουν το «άγιό» τους! Όσο για την πρόταση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, στην προσπάθειά του να γιορτάζουμε Ορθόδοξα στις 13 Φεβρουαρίου, μάλλον «έχει πέσει στο κενό», αφού η ξενομανία υπερισχύει. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν οι Ορθόδοξοι Άγιοι και Απόστολοι από την Ιουδαία Ακύλας και Πρίσκιλλα, που κατοικούσαν στην Κόρινθο και βαπτίστηκαν από τον Απόστολο Παύλο.

Το ζεύγος Ορθόδοξων Αγίων Ακύλας και Πρίσκιλλα,  
που κατοικούσαν στην Κόρινθο και βαπτίστηκαν από τον Απόστολο Παύλο.
Η επίγεια ζωή τους τελείωσε με μαρτυρικό θάνατο, λόγω της πίστης τους.
Η μνήμη τους τιμάται στις 13 Φεβρουαρίου

     Πολλές είναι οι φορές που διαπιστώνουμε ότι η αγάπη και ο έρωτας γιορτάζουν πάντα, μέρα και νύχτα και δεν περιμένουμε «την ημέρα τους», μια φορά το χρόνο! Ούτε περιμένουμε ο εορτασμός να μας επιβληθεί επιτακτικά και τυποποιημένα από τον οποιονδήποτε. Σίγουρα κάθε καθημερινή αυθόρμητη εκδήλωση έχει υπέρ-πολλαπλάσια αξία, από μια… εμπορικά στημένη χειρονομία!
 

Νίκος Παπακωνσταντόπουλος, 13.2.2022

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

«ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»!

     Ημέρα μνήμης (θανάτου) του Εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού η 9η Φεβρουαρίου, αλλά και Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας και την ημέρα αυτή (9.2.2022) συναντηθήκαμε διαδικτυακά και συνομιλήσαμε Ελληνικά με σύγχρονους Φιλέλληνες, από διαφορετικές περιοχές του πλανήτη! Ήταν μια πολύ μεγάλη στιγμή σε μια ημέρα με ιδιαίτερη σημασία για τη χώρα μας και εκφράζω τις πλέον θερμές και εγκάρδιες ευχαριστίες και τα πλέον ειλικρινή συγχαρητήρια:
-  1: Στην Αρχαιολόγο κ. Κωνσταντίνα Ζήδρου για την πρωτοπόρο πρότασή της, που εξέφρασε πρώτα στην ταπεινότητά μου.
-  2: Στην κ. Σοφία Τσιατούρα για το μήνυμα συμμετοχής που έστειλε σε όλους μας.
-  3: Στην κ. Μαρία Βλάχου, διευθύντρια του ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΗΜΟΥ ΙΩΑΝΝΙΤΩΝ, για τη φιλοξενία στο κόσμημα αυτό των Ιωαννίνων και τον υποδειγματικό συντονισμό της συνομιλίας.

-  3: Στην εκ Σκεπαστού Καλαβρύτων πολυβραβευμένη ποιήτρια κ. Παρασκευή (Βούλα) Μέμου, που από την πρώτη στιγμή και χωρίς κανένα ενδοιασμό αποδέχθηκε την πρόταση που της μετέφερα εκ μέρους της κ. Ζήδρου και έφερε στην παρέα μας τον Ινδό Φιλέλληνα κ. Ujjal Ghosh.
-  4: Του Ελβετούς Φιλέλληνες και προσωπικούς μου αδελφικούς φίλους κ. Julien Grivel και Alain Morgantini, που πολύ πρόθυμα ανταποκρίθηκαν στην προσωπική μου πρόσκληση.
- 5: Τον Καθηγητή-Ιστορικό κ. Χάρη Κουδούνα, τόσο για τη συμμετοχή του, όσο και για την επιστημονική ανάλυση στο θέμα. 

- Τον μαθητή γυμνασίου Απόστολο Τσόλα, που απήγγειλε Οδυσσέα Ελύτη.
     Ενθουσιασμένοι όλοι μας από την πολύ ζεστή αυτή συνάντηση, δώσαμε μια υπόσχεση: Ότι είναι η αρχή μιας καλής συνέχειας!
     Την ωριαία (και πλέον) κουβέντα μας στην όμορφη παρέα μας, μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=PcpHf-lsl6s
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 9.2.2021

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

Εύθυμες ιστορίες του χωριού: Το έγραφε η σπάλα του αρνιού!

     Ήταν γνωστή για τις… μαντικές της ικανότητες η Μέλπω. Πολλά «έβλεπε» στον καφέ, μα στη σπάλα του αρνιού ήταν αξεπέραστη! Συχνά γειτόνισσες και συγχωριανές  την καλούσαν για καφέ και τη συμβουλευόντουσαν, αλλά το Πάσχα και όσες άλλες φορές το χρόνο είχαν οι άνθρωποι αρνί στο τραπέζι τους, είχε κι εκείνη εξασφαλισμένη τη θέση της, να τους «διαβάσει» τη σπάλα.
     Είχε «βρει» προξενιά, αρραβώνες, γάμους, χαρές, είχε προβλέψει πότε θα έρχονταν ξενιτεμένοι, όπως είχε «δει» πολύ νωρίτερα και σεισμούς, μεγάλες καταιγίδες, αλλά και θανάτους.
     Δεν ήταν και τόσο στα καλά του ο γείτονάς της ο μπάρμπα-Μήτσος που είχε περάσει τα ενενήντα πέντε και η Μέλπω είχε «δει» στον καφέ ότι «δεν έχει πολλά ψωμιά ακόμα»! Σε λίγες μέρες που «χτύπησε η καμπάνα», για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε ως «πολύ καλή καφετζού»!
     Ο γαμπρός της από αδελφή, ο Χρήστος, δεν πίστευε σε κάτι τέτοια και πάντα την πείραζε καλοπροαίρετα και μη. Μια χρονιά, λίγες μέρες μετά το Πάσχα, είχε βρεθεί και η Μέλπω στο φτωχικό τους, που για το πανηγύρι του χωριού είχαν σφάξει αρνί. Ήταν και ο καιρός του η δεύτερη κόρη του προξενευόταν. Αφού τελειώσανε το φαΐ και ευχήθηκαν πάλι «χρόνια πολλά», ζητώντας και τη βοήθεια του αγίου Κωνσταντίνου, πολιούχου του χωριού τους που πανηγύριζε, με όλη της τη σοβαρότητα η Μέλπω πήρε στα χέρια της τη σπάλα, που  επίτηδες της είχε σερβίρει στο πιάτο της η αδερφή της, για να τη «διαβάσει». Την σήκωσε ψηλά στο φως του παραθύρου και αφού την κοίταξε κάμποσα δευτερόλεπτα, ανακοίνωσε τί είχε «δει»:
 -  Χαρές βλέπω!.... Προξενιό και αρρεβώνα βλέπω!... Δεν φαίνεται να είναι πολύ μακριά και ο γάμος!
     Ο Χρήστος χαμογέλασε σαρκαστικά και κάπως «πνιγμένα» για να μη δειχθεί και της είπε, πειράζοντάς την, όπως κι άλλες φορές:
-   Μωρ’, Μέλπω, αυτό το ξέρουμε! Τίποτα άλλο που δεν ξέρουμε, βλέπεις να μας πεις;
     Τα παιδιά γέλασαν, όχι όμως και η Μέλπω με την αδελφή της, η Βάσω, που κάπως ενοχλήθηκαν! Ειδικά η Βάσω, θεώρησε περιττή την κουβέντα του άντρα της!
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 6.2.2022

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html