Βιβλιοπαρουσίαση «ΔΡΥΣ ΛΑΛΕΟΥΣΑ» Ποιητική συλλογή του Γεωργίου Ε. Γεωργάκη, εκδόσεις «ΝΙΚΑΣ»

     Βλέποντας στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου τον πρωτότυπο τίτλο της νέας ποιητικής συλλογής του γνωστού ποιητή Γεωργίου Γεωργάκη, «ΔΡΥΣ ΛΑΛΕΟΥΣΑ», μου μαγνήτισε το βλέμμα και το πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι συνειρμοί, άλλωστε, που μου προκάλεσε ο τίτλος του, ήταν εξόχως δελεαστικοί: Η ομιλούσα-ιερή βελανιδιά της Δωδώνης και η «αδελφή» της «παγά» (πηγή), όπως και το «αδελφό» της Δωδώνης μαντείο των Δελφών, πάντα έχουν κάτι ενδιαφέρον να «πουν».
     Ξεφυλλίζοντας, διαβάζοντας-μελετώντας στις σελίδες του, θαύμασα και πάλι τα χαρίσματα του ποιητή και τα μηνύματα που «στέλνει» με τους στίχους του.
     Ο ποιητής «συνομιλεί με τις Μούσες», όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας κ. Απόστολος Αθανασάκης, που προλογίζει το βιβλίο. Και πέρα από τη «συνομιλία» του αυτή, υμνεί, εκφράζει τις ευαισθησίες του, θαυμάζει, ανησυχεί-προβληματίζεται-στηλιτεύει, νοσταλγεί, διδάσκεται και διδάσκει, εκφράζει παράπονο, μα και ελπίζει και αισιοδοξεί μέσα από την αρμονία των τέλειων στίχων του, που το τέλειο δεν τολμάς να το αγγίξεις. Γι’ αυτό προτιμώ οι αναγνώστες της παρούσας βιβλιοπαρουσίασης να έλθουν σε άμεση επαφή με το έργο του Γεωργίου Γεωργάκη, έστω και ενδεικτικά.  

     Υμνεί, λοιπόν, ο ποιητής τον έρωτα και εκφράζει τις ευαισθησίες του:

«Θα μπω στο περιβόλι της καρδιάς σου

σεβάσμιος προσκυνητής[…]

Θα μπω στον ωραίο σου κόσμο

με ιερότητα, σαν εκκλησιά,[…]

(Ποίημα «La perpetuum», σελ. 72)

***

«Με ρώτησαν, καλή μου,

γιατί τόσο πολύ σ’ αγάπησα εγώ[…]

Γιατί έχεις της Ελένης τη θωριά,

έχεις την αφοσίωση της Πηνελόπης,

έχεις της Ιουλιέτας την απέραντη αγάπη!».

(Ποίημα «Εξήγηση», σελ. 94)

***

«Με ποιο λουλούδι μοιάζεις, ποθητή μου εσύ

και τόσο πολύ μ’ αναστατώνει η ομορφιά σου

και τ’ άρωμά σου;[…].

Μήπως με το γαλάζιο μενεξέ;[…]

Μα ό,τι κι αν μοιάζεις, ακριβή μου εσύ,

είσαι ένα λούλουδο για με λαχταριστό

και με μεθάει τ’ άρωμά σου!».

(Ποίημα «Ομοιώσεις», σελ. 102)

 
Θαυμάζει κα δοξάζει τη Σοφία Του Δημιουργού και την αρμονία της φύσης:

«Πολιορκούμαι από μύρια λουλούδια του Απρίλη[…]

Το χορτάρι της γης αποκρίνεται στο θερμό

αγκάλιασμα της άνοιξης και μεγαλώνει[…]

Χίλια μελίσσια πάνω στα άνθη ετοιμάζουν

τους καρπούς του φθινοπώρου.

Τα παρατηρώ όλα αυτά και δεν μπορώ παρά

να αναφωνήσω: Δόξα εν υψίστοις,

πάντα εν σοφία…».

(Ποίημα «Πάντα εν σοφία»…», σελ. 44)

 
Νοσταλγεί:

«Δεν θα έλθουν πάλι οι παλιές στιγμές,

τα παιχνίδια στην αυλή του σχολείου,

η άδολη παρέα[…]

καθώς οι καιροί, αδελφέ μου,

έχουν τόσο αλλάξει,

έχουν τόσο αγριέψει».

(Ποίημα «Δεν θα έλθουν πάλι οι παλιές στιγμές», σελ. 80)

***

«Αχ, το σπιτάκι μας το πατρικό,

το σπίτι με τ’ άλλα αδέρφια, γύρω γύρω στη γωνιά[…]

Και βγήκαμε ως πέρα, τι παράξενο,

εμείς που όπλα τίποτα δεν είχαμε

και πολεμήσαμε σαν και τόσοι άλλοι[…]

Κι απ’ τη συσπείρωση η διαίρεση

κι απ’ την αγάπη η απόσταση.

Αλλάξαμε; Μας άλλαξαν;[…]»

(Ποίημα «Το σπίτι μας το πατρικό», σελ. 108)

 
Διδάσκεται και διδάσκει:

«Ο στεναγμός μου χάνεται στο σύμπαν[…]

Η αγανάκτηση κι αυτή περισσεύει.

Πόσο καλά που επιτέλους είμαι

δάσκαλος μόνος μου,

που με διδάσκουν  τούτα τα αμίλητα γύρω μου, ο

 ουρανός τα δέντρα, τα νερά, ο τόπος[…]

και δίπλα περνάει ξεδιάντροπη η βλακεία του κόσμου».

(Ποίημα «Εκφάνσεις», σελ. 78)

 
Εκφράζει παράπονο:

«Υπάρχουν ναοί,

υπάρχουν αγάλματα,

υπάρχουν εικόνες, […]

Υπάρχουν σκοποί[…]

Όμως δεν υπάρχουν πιστοί

να τα πιστεύουν»

(Ποίημα «Η κακοτυχία των ιδεωδών», σελ. 40)

 
Ανησυχεί-προβληματίζεται-στηλιτεύει:

«Σ’ έβαλαν μέσα στα κουμπιά, στους αριθμούς,

μπρος στις οθόνες[…]

Στο τροχάδην που σταματημό δεν έχει,

μήτε σκοπό[…]

και περιμένουν  να γελάς, να τραγουδάς,

ν’ ανθίζεις».

(Ποίημα «Η εποχή των εποχών», σελ. 50)

***

«Ούτε ντροπή έχεις ούτε συστολή ούτε έλεος,

 πιο πέρα κι απ’ τα θηρία της ζούγκλας βρίσκεσαι, καημένε,[…]

Έσπασες τα μνημεία, έκαψες τα βιβλία,

σκότωσες του ανθρώπους[…]

Όρμησες με τη σημαία του δικαίου μα ήσουν

ένας τύραννος, ένας αχόρταγος[…]

(Ποίημα «Βυζάντιο και Ελλάς», σελ. 62)

 
Μα, ελπίζει και αισιοδοξεί:

«Ήμουν για χρόνια αμέριμνος, με οράματα,

με πίστη, με καθαρότητα, με παιδικότητα,

με αφέλεια[…]

Είδα το παρόν αργά αργά,

το παρόν το βαρύ, το ασήκωτο, το μοχθηρό[…]

Όχι, δεν γίνεται, δεν πάει.

Θα προσπαθήσουμε ξανά, ξανά και πάλι,

διασφαλίζοντας τον πλουν καλύτερα από πρώτα,

για σταθερό ταξίδι, πάντα εμπρός».

(Ποίημα «Επιμονή», σελ. 66)

 
    Το βιβλίο «ΔΡΥΣ ΛΑΛΕΟΥΣΑ» είναι ιδιαίτερα επιμελημένης έκδοσης, αποτελείται από 164 σελίδες. Έχει εκδοθεί ταυτόχρονα στην Ελληνική και στην Αγγλική, σε μετάφραση (στην Αγγλική) του κ. Απόστολου Αθανασάκη, ο οποίος προλογίζει και το έργο. Στην Ελληνική είναι οι ζυγού αριθμού σελίδες (αριστερά) και οι μονού αριθμού (δεξιά) είναι στην Αγγλική. Εύχομαι να πολυταξιδέψει και να πολυδιαβαστεί!
 
Λίγα λόγια για τον πνευματικό δημιουργό Γεώργιο Γεωργάκη:
 
     Ο Γεώργιος Γεωργάκης του Ευαγγέλου, γεννήθηκε στο Μπιζάνι Ιωαννίνων. Εισήχθη με υποτροφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ηπειρωτικής πρωτεύουσας και υπηρέτησε σε σχολεία Μ.Ε. πολλών περιοχών της πατρίδας μας. Πρόσφερε ακόμα εκπαιδευτική υποστήριξη σε σχολεία της Ελληνικής ομογένειας, σε θέματα Ελληνικής Γλώσσας και Ελληνικού Πολιτισμού.
     Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά και έχει γράψει μεγάλο αριθμό βιβλίων.
     Έχει δημιουργήσει ακόμα και πολλές μουσικές συνθέσεις πάνω σε δικούς του στίχους, σε γνήσια δημοτική, έντεχνη και λαϊκή μουσική. Ήδη κυκλοφορούν με το όνομά του δύο δίσκοι σε παραδοσιακό στίχο και παραδοσιακή μουσική.
    Είναι Μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών και Συγγραφέων, της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και της Αμφικτιονίας του Ελληνισμού.
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 23.2.2022

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html