Προσωπική πνευματική ανασκόπηση 2022

       «Αποχωρώντας» το 2022, μια σύντομη προσωπική πνευματική ανασκόπηση νομίζω ότι «επιβάλλεται». Έχουμε και λέμε, λοιπόν: 

- Η έκδοση του βιβλίου μου «Η Ανάσταση στον καιρό της πανδημίας» (Μάρτιος 2022-εκδόσεις «ΑΠΕΙΡΟΣ ΧΩΡΑ».

- Ανάγνωση 14 βιβλίων-το 15ο είναι στο προσκήνιο.

- Ένα ακόμα βιβλίο ετοιμάζεται. Πιθανή έκδοση: άνοιξη 2023.

- Η συνέχεια των θεατρικών παραστάσεων του έργου μου «ζωοκτονία εξ αμελείας» από τη θεατρική ομάδα «Ταξιδευτές της πρόζας».

- Ομιλίες σε βιβλιοπαρουσιάσεις και σε άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

- 73 λογοτεχνικά θέματα, θέματα λαογραφίας – παράδοσης, καθώς και βιβλιοπαρουσιάσεις στο προσωπικό μου ιστολόγιο, τουτέστιν, ένα θέμα κάθε πέντε ημέρες. Εδώ να ευχαριστήσω θερμά τους πολλές χιλιάδες επισκέπτες και αναγνώστες του ιστολογίου μου, καθώς και για τα επίσης χιλιάδες τιμητικά και ευγενικά σχόλιά τους.

- Συμμετοχή σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές λαογραφικού-ιστορικού-πολιτιστικού περιεχομένου.

- Διπλή βράβευση από την ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ: Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ για το βιβλίο μου «Ανάσταση στον καιρό της πανδημίας» και ΕΙΔΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ για το ποίημα μου «ΣΜΥΡΝΗ», από τη συμμετοχή μου στον Πανελλήνιο και Παγκύπριο λογοτεχνικό διαγωνισμό με θέμα «εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή (1922-2022)».

     Για τη διπλή βράβευση μπορείτε να δείτε περισσότερα  ΕΔΩ .

  ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΟ, ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ 2023 ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 29.12.2022

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

ΣΜΥΡΝΗ (Ποίημα - ΕΙΔΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ Πανελλήνιου και Παγκύπριου λογοτεχνικού διαγωνισμού της ΕΝΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ 2Ο22)

                  Σμύρνη, της Ιωνίας γη, της δόξας περηφάνια,

                  που τ’ όνομά σου έφτανε ως τα εφτά ουράνια,

                  στολίδι του πολιτισμού σ’ ανατολή και δύση,

                  καλότυχος που του ’τυχε σε σένα να ’χει ζήσει,

                  πριγκίπισσα πεντάμορφη, διαμαντοστολισμένη,

                  μα κάποια μάγισσα κακιά σ’ ήθελε σκλαβωμένη.

                  Κι έστειλε απολίτιστους, χωρίς πόνο να νοιώσουν,

                  αιώνων τον Ελληνισμό φρικτά να ξεριζώσουν.

                  Φωτιές, σφαγές ανείπωτες, πληγές πολλές ανοίγουν,

                  χιλιάδες άλλους μάρτυρες στη θάλασσα τους πνίγουν.

                  Μαυρίλα ως τον ουρανό, τέτοια ποτέ δεν είδα,

                  μαυρίλα,  πίσσα κι οι ψυχές και πουθενά ελπίδα.

                  Παιδάκια βυζανιάρικα, δυο μέρες απ’ τη γέννα

                  και άνθρωποι ανήμποροι με μάτια τρομαγμένα,

                  στοίβες σε πλοία προσφυγιάς. Θλίψη και δυστυχία.

                  Πώς, Παναγιά μου, την μπορείς μια τέτοια αδικία;

                  Κι  αν κάποιοι τον ξεριζωμό, «συνωστισμό» τον λένε,

                  οι μνήμες αξεθώριαστες πάντα πονούν και κλαίνε.

 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 28.12.2022

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

 

Συμβουλές του παλιού χρόνου στο νέο! (ποίημα)

                            Καινούργιος χρόνος και παλιός, στην πόρτα συναντιούνται,
                            για μια στιγμή κοιτάζονται και λίγο χαιρετιούνται.
                            Φεύγει ο ένας σκυθρωπός, σκυφτός και κουρασμένος
                            και μπαίνει ο άλλος ζωηρός, μ’ ελπίδες φορτωμένος.
                            Μια συμβουλή στα γρήγορα, δίνει ο παλιός στο νέο:
                            «Να με ακούσεις, φίλε μου, μ’ αγάπη σου το λέω.
                            Τόσες χαρές που έταξες και δώρα κι υποσχέσεις,
                            αν τα τσιγκουνευτείς κι εσύ, στο τέλος θα πονέσεις.
                            Βλέπεις πώς σ’ υποδέχονται και στρώνουν να καθίσεις;
                            Να μην σου πούνε φεύγοντας: “Να πας, να μη γυρίσεις”».
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 28.12.2022

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

ΟΝΕΙΡΟ (ποίημα)

 

Στης Πόλης το απαύγασμα, την πρώτη εκκλησία,
σε όνειρ’ ολοζώντανο εβρέθηκα εψές.
Και τέτοια μεγαλόπρεπη γινόταν Λειτουργία,
το ίδιο σαν να ψέλνανε ουράνιες φωνές.
 
Και χτύπαγαν ολόχαρα, χαρμόσυνα οι καμπάνες,
Χριστούγεννα λες κι ήτανε και Πασχαλιά μαζί!
Και μαγεμένος, ένοιωθα πως τίποτα δεν θα ’ναι
καλύτερ’, ομορφότερο ο άνθρωπος να ζει.
 
Του Πατριάρχη τι σεπτή, τι θεία η μορφή του!
Ήτανε σαν να ’βλεπες Τον ίδιο Το Χριστό!
Πρωτόγνωρη κατάνυξη! Σαν κάτι απ’ την ψυχή του
σ’ άγγιζε, σε συνέπαιρνε, που ’ταν θαυματουργό.
 
Κι εμπήκ’ ο αυτοκράτορας κι ακόλουθοι πλειάδα!
Ολόλαμπρος, ολαύστραυτος, ημίθεος σωστός!
Σαν τί να πρωτοθαύμαζες; Τους θρίαμβους αράδα;
Τη δόξα του; Το άκουσμα; Το που ’ναι δυνατός;
 
Μου ήρθε κι αναστέναξα πριν τ’ όνειρο τελειώσει.
Η Πόλη, συλλογίστηκα, πως έχει αλωθεί.
Η αίγλη της επάλιωσε, η δόξα έχει ματώσει
κι η πρώτη εκκλησία της εγίνηκε τζαμί.
 
Κι η Πλατυτέρα από ψηλά με κοίταξε θλιμμένη,
μα κι άκουσα να μού ’λεγε κουβέντα χαρωπή:
«Να δεις που ξυπνήσουνε όλ’ οι μαρμαρωμένοι
και πάλι μεγαλόπρεπη θα γίνει τελετή»! 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος-από τις πρώτες ποιητικές μου δημιουργίες
https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

Βιβλιοπαρουσίαση: «Ανακαλύπτοντας το βυζαντινό κάστρο των Ιωαννίνων», της αρχαιολόγου Κωνσταντίνας Ζήδρου

     Είναι βέβαιο ότι μια έκθεση φωτογραφίας με θέμα «Ανακαλύπτοντας το βυζαντινό κάστρο των Ιωαννίνων, Τοπογραφία – Ιστορική αναδρομή – Μνημεία», που θα φιλοξενηθεί τις επόμενες μέρες στον Πολιτιστικό Πολυχώρο «Δ. Χατζής» των Ιωαννίνων (9-27 Ιανουαρίου 2023), ξεκίνησε από μια ιδέα. Η ιδέα αυτή στην προετοιμασία της, γέννησε άλλη ιδέα: Τη συγγραφή και έκδοση ενός εξαιρετικού βιβλίου από την αρχαιολόγο και συγγραφέα Κωνσταντίνα Ζήδρου, με θέμα ίδιο με αυτό της έκθεσης!
     Η αρχαιολόγος Κωνσταντίνα Ζήδρου κάνει με θαυμαστό τρόπο μια τεκμηριωμένη ιστορική διείσδυση, καταγραφή, ανάλυση και ξενάγηση στο κάστρο, που πραγματικά μαγεύει τον αναγνώστη, ο οποίος συνάμα «περπατάει» μαζί της στο χώρο και στο χρόνο στο ιστορικό μνημείο, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της.
     Από την αρχαιότητα ρίζες του κάστρου και ο όρος «ρίζες» δεν είναι μόνο μεταφορικός. Τα πρώτα ίχνη κατοίκησης ανάγονται στον 4^ο π.Χ. αιώνα, για να επισκευαστεί και να αποκατασταθούν φθορές την βυζαντινή και μεταβυζαντινή περίοδο, που προκάλεσε ο χρόνος, κυρίως, όμως, εχθρικές επιθέσεις.
     Την τελική μορφή του έλαβε από τον Αλή πασά των Ιωαννίνων. Αν και σε όλη την αρχιτεκτονική του κυριαρχεί το οθωμανικό χρώμα, το μάτι ενός ειδικού, όπως π.χ. της αρχαιολόγου-συγγραφέως Κωνσταντίνας Ζήδρου, μπορεί εύκολα να διακρίνει τη διαφορετική δόμηση, που ανάγει στις τρεις χρονολογικές περιόδους, της κατασκευής του και των επισκευών-προεκτάσεών του.
     Το εν λόγω μεγάλου ενδιαφέροντος βιβλίο, είναι βέβαιο ότι θα «πρωταγωνιστήσει» στην έκθεση φωτογραφίας που έχει προγραμματιστεί, ως προαναφέρεται. Αξίζει να σημειωθεί ότι, εκτός από την έντυπη μορφή του, κυκλοφορεί και σε ηλεκτρονική μορφή στο διαδίκτυο και μπορεί καθένας να το ξεφυλλίσει, να το διαβάσει και να το μελετήσει ΕΔΩ. Η αρχαιολόγος-υποψήφια διδάκτωρ του πανεπιστημίου Ιωαννίνων και πολύ καλή φίλη Κωνσταντίνα Ζήδρου, το μοιράζεται απλόχερα μαζί μας και μας δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε πολύ καλύτερα το επιβλητικό αυτό μνημείο της πρωτεύουσας της Ηπείρου, που «πρώτη στ’ άρματα, στα γρόσια και στα γράμματα», έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στο ιστορικό γίγνεσθαι της περιοχής και όλης της Ελλάδος.
     Επιβάλλεται δεοντολογικά ν’ αναφερθούν στην σύντομη αυτή βιβλιοπαρουσίαση, τόσο η Μαρία Βλάχου, όσο και ονόματα άλλων ακόμα συνεργατών της συγγραφέως, που συνέβαλαν με πλούσιο φωτογραφικό υλικό -εικόνων του κάστρου- στο πόνημα αυτό, έκδοση του Πνευματικού Κέντρου Ιωαννιτών: Χρόνης Δρούγιας, Χάρης Μπινώλης, Αλεξάνδρα Μπόμπολη, Σπύρος Μπουκουβάλας, Νίκη Ράτσικα. Να σημειωθεί, ακόμα, και η πολύ πλούσια βιβλιογραφία, στην οποία ανέτρεξε η συγγραφέας για την άντληση ιστορικών πληροφοριών.
     Αγαπητή μου Ντίνα, ευχαριστώντας σε για το πολύτιμο αυτό δώρο σου, σου εύχομαι πάντα να μεγαλουργείς!
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 23.12.2022

( Σύντομο βιογραφικό σημείωμα δείτε  ΕΔΩ )

Στίχοι των μεγάλων της λογοτεχνίας μας για τα Χριστούγεννα

Από το ποίημα του Γεωργίου Βερίτη «Δεύτε Ίδωμεν Πιστοί»:

 
Ω, συ μεγάλε Αναμενόμενε
του δύστυχου πεσμένου ανθρώπου!
Για Σε ψαλμοί κι ωδές και σίβυλλες,
για σένα οι θρύλοι κάθε τόπου.
……………………………
Ήρθες! Μπροστά σου γονατίζουμε
-Μάγοι φτασμένοι από τα ξένα,
και ταπεινά σε χαιρετίζουμε
τον λατρευτό μας και τον Ένα.
 
 
Από το ποίημα του Στέλιου Σπεράντζα «Χριστούγεννα»:
 
Στη γωνιά μας κόκκινο
τ’ αναμμένο τζάκι.
Τούφες χιόνια πέφτουνε
στο παραθυράκι.
………………………..
Έλα κι γωνίτσα μας
καρτερεί να ‘ρθεις.
Σου ‘στρωσα Χριστούλη μου
για να ζεσταθείς.
 
 
Από το ποίημα του Κωστή Παλαμά «Χριστούγεννα»:
 
Να ‘μουν του στάβλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι
την ώρα π’ άνοιγ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.
Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του,
το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του.
Να λάμψω από τη λάμψη του κι’ εγώ σαν διαμαντάκι
κι’ από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι.
Να μοσκοβοληθώ κι’ εγώ από την ευωδία,
που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία.
 
 
Από το ποίημα το Τέλλου Άγρα «Χριστούγεννα»:
 
Όξω πέφτει αδιάκοπα και πυκνό το χιόνι,
κρύα και κατασκότεινη κι αγριωπή η νυχτιά.
Είναι η στέγη ολόλευκη, γέρνουν άσπροι κλώνοι,
μες το τζάκι απόμερα ξεψυχά η φωτιά.
Τρέμει στα εικονίσματα το καντήλι πλάγι
και φωτάει στη σκυθρωπή, στη θαμπή εμορφιά.
Να η φάτνη, οι άγγελοι κι ο Χριστός κι οι Μάγοι
και το αστέρι ολόλαμπρο μες στη συννεφιά!
…………………………..
Πέφτει ακόμη αδιάκοπο κι άφθονο το χιόνι,
όλα ξημερώνονται μ’ άσπρη φορεσιά
στον αγέρα αντιλαλούν του σημάντρου οι στόνοι,
κάτασπρη, γιορτάσιμη λάμπει η εκκλησιά.

Από το ποίημα του Γεωργίου Δροσίνη «Νύχτα Γεννήσεως»:
 
Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη λυγούν τα πόδια
και προσκυνούν γονατιστά στη φάτνη τους τα άδολα βόδια.
Κι ο ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα σταυροκοπιέται
και λέει με πίστη απ’ της ψυχής τ’ απόβαθα: «Χριστός γεννιέται»!

Από το ποίημα του Κώστα Κρυστάλλη  «Ξημέρωσαν Χριστούγεννα»:

Ξημέρωσαν Χριστούγεννα. Οι εκκλησιές σημαίνουν,
κουνιούνται τα καμπαναριά, κι οι φωνές που βγαίνουν
απ’ το βαθύ και δίπλα το κάθε καμπάνας στόμα,
μοιάζουν χερουβικούς ψαλμούς, σαν απ’ το ουράνιο δώμα.
Χιλιάδες τα Χριστούγεννα τα τραγουδούν οι άγγελοι,
και κάθε αχτίδα από ψηλά, που κάθε αστέρι στέλλει,
μοιάζει αγγελική ματιά. Θρησκεία! Γλυκιά μάνα,
τι όμορφη δίνεις εσύ λαλιά και στην καμπάνα,
και πόσο εκείνη η λαλιά σαλεύει την καρδιά μας!
 
 
Από το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Η Γλυκοφιλούσα»:
 
Και πάλι κίνησα να ’ρθω, Χριστέ μου, στην αυλή Σου,
να σκύψω στα κατώφλια Σου, τα τρισαγαπημένα,
οπού με πόθο αχόρταγο τα λαχταρεί η ψυχή μου.
 
Η σάρκα μου αναγάλλιασε σιμά σου κ’ η καρδιά μου.
Το χελιδόνι ηύρε φωλιά και το τρυγόνι σκέπη,
να βάλουν τα πουλάκια τους, τα δόλια, να πλαγιάσουν,
τον ιερό Σου το βωμό, αθάνατε Χριστέ μου.
 
Από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη «Η Γέννηση»
 
Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.
Μου ’δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
«Είδες – μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία».
Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες
και δε θα ’χαμε να πούμε
τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό. 

              Ν.Π., 20.12.2022

 https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.htm 

Δύο βραβεία πνευματικών μου έργων μαζί – Χριστουγεννιάτικα δώρα!

     Δικαιολογημένα, πιστεύω, τα όμορφα συναισθήματα, όταν οι τιμητικές διακρίσεις πνευματικών σου έργων έρχονται «σε δυάδες» και ως Χριστουγεννιάτικα δώρα, που σου ευφραίνουν την ψυχή!

      Δύο τα βραβεία στην ταπεινότητά μου για εφέτος (2022), από τη συμμετοχή μου στον Πανελλήνιο και Παγκύπριο διαγωνισμό ποίησης και διηγήματος, του ιστορικού Σωματείου ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ, με θέμα «100 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή (1922-2022)»: Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ στο βιβλίο μου «Η Ανάσταση στον καιρό της πανδημίας, διηγήματα-ποιήματα» και ΕΙΔΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ στο ποίημα μου «Σμύρνη».

     Ενημερωτικά να σημειώσω ότι η ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ, της οποίας έχω την τιμή να είμαι Μέλος, είναι το αρχαιότερο λογοτεχνικό σωματείο στην Ελλάδα. Ιδρύθηκε το 1930 και μεταξύ των ιδρυτικών μελών του συγκαταλέγονται ο Κωστής Παλαμάς, ο Γεώργιος Δροσίνης, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος και άλλοι σύγχρονοί τους. Πρώτος πρόεδρός του διετέλεσε ο Ιωάννης Γρυπάρης. Όλους σχεδόν τους λογοτέχνες που την ίδρυσαν, τους έχουμε διδαχθεί στα σχολεία, ιδίως οι μεγαλύτεροι.

    Σε ειδική πανηγυρική τελετή της ΕΝΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ, που πραγματοποιήθηκε την 14^η Δεκεμβρίου 2022 στην αίθουσα της ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ, στο κέντρο της Αθήνας, επιδόθηκαν οι τιμητικές διακρίσεις στα έργα των συμμετεχόντων που διακρίθηκαν. Θέλω να ευχαριστήσω θερμά, τόσο τον Πρόεδρο της ΕΝΩΣΗΣ κ. Λευτέρη Τζόκα και όλο Διοικητικό  Συμβούλιο, όσο και την ειδική Κριτική Επιτροπή.

     Θέλω ακόμα να ευχαριστήσω την οικογένειά μου, τη σύζυγό μου Ελένη και τις κόρες μας Μαρίνα και Αγγελική, που με την ομορφιά τους, την αγάπη τους και τη δροσιά τους πάντα με στηρίζουν και με ενθαρρύνουν στις «μοναχικές» πνευματικές μου ενασχολήσεις, όσο και που με περιστοίχισαν στην πανηγυρική εκδήλωση των απονομών. Ιδιαίτερα τιμητική και η περιτοίχιση αγαπημένων μου προσώπων στην εκδήλωση των βραβεύσεών μου, του Παναγιώτη και της Γιώτας, που και αυτούς ευχαριστώ θερμά.  

     Παραθέτω το ποίημα (πρώτη δημοσίευση), με το οποίο συμμετείχα στο διαγωνισμό της ΕΝΩΣΗΣ:

 

                                                         ΣΜΥΡΝΗ

 

           Σμύρνη, της Ιωνίας γη, της δόξας περηφάνια,

          που τ’ όνομά σου έφτανε ως τα εφτά ουράνια,

          στολίδι του πολιτισμού σ’ ανατολή και δύση,

          καλότυχος που του ’τυχε σε σένα να ’χει ζήσει

          πριγκίπισσα πεντάμορφη, διαμαντοστολισμένη,

          μα κάποια μάγισσα κακιά σ’ ήθελε σκλαβωμένη.

          Κι έστειλε απολίτιστους, χωρίς πόνο να νοιώσουν,

          αιώνων τον Ελληνισμό φρικτά να ξεριζώσουν.

          Φωτιές, σφαγές ανείπωτες, πληγές πολλές ανοίγουν,

          χιλιάδες άλλους μάρτυρες στη θάλασσα τους πνίγουν.

          Μαυρίλα ως τον ουρανό, τέτοια ποτέ δεν είδα,

          μαυρίλα,  πίσσα κι οι ψυχές και πουθενά ελπίδα.

          Παιδάκια βυζανιάρικα, δυο μέρες απ’ τη γέννα

          και άνθρωποι ανήμποροι με μάτια τρομαγμένα,

          στοίβες σε πλοία προσφυγιάς. Θλίψη και δυστυχία.

          Πώς, Παναγιά μου, την μπορείς μια τέτοια αδικία;

          Κι  αν κάποιοι τον ξεριζωμό, «συνωστισμό» τον λένε,

          οι μνήμες αξεθώριαστες πάντα πονούν και κλαίνε.

Απαγγέλοντας το ποίημα "Σμύρνη", αμέσως μετά τη διπλή βράβευση

Η στιγμή της απονομής των βραβεύσεων από τον Πρόεδρο 
της ΕΝΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ κ. Λευτέρη Τζόκα

 

     Για το βιβλίο «Η Ανάσταση στον καιρό της πανδημίας», παραθέτω αυτούσιο τον πρόλογο του εκπαιδευτικού  Α΄/βάθμιας εκπαίδευσης Χρήστου Βασ. Γάλλιου:

     Το βιβλίο που κρατάτε είναι το αποτέλεσμα γοητείας που μας ασκεί το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Η φυσική περιέργεια του συγγραφέα έγινε έρευνα και η αναζήτηση αυτή μας προσέφερε απρόβλεπτες συναντήσεις με ανθρώπους – αγωνιστές της καθημερινής ζωής. Οι ιστορίες που περιέχονται στις σελίδες του είναι μαρτυρίες και εμπειρίες ανεπηρέαστες από συμφέροντα και ιδεολογικές σκοπιμότητες. Αυτονόητη και η ευγνωμοσύνη του δημιουργού του πνευματικού έργου στους πρωταγωνιστές των διηγήσεων και των γεγονότων που του τις εμπιστεύτηκαν.

    Ήρεμη δύναμη ο συγγραφέας, αλλά και ανήσυχος και αεικίνητος ταυτόχρονα, με τα χαρακτηριστικά του αυτά βάζει τα δικά του πετραδάκια στην Ελληνική Γραμματολογία.

Το βιβλίο Η Ανάσταση στον καιρό της πανδημίας είναι το τελευταίο στη σειρά έκδοσης. Συμβολική και η χρήση του αριθμού 14 των διηγημάτων του (2X7). Το 7 συνδυάζεται με τα ιερά και τα όσια, ως αριθμός τελειότητος, αλλά το 14 δίνει ζωηρή φαντασία, γεμάτη ιδέες, ενέργεια, ζωτικότητα, ρίσκο και απόδραση από την πραγματικότητα.

  Περισσότερο έμπειρος και δημιουργικός σήμερα ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος, κάνει μια νέα διείσδυση, τόσο στη διήγηση, όσο και στην ποίηση και δίνει πολλές επιλογές στον αναγνώστη: Να προβληματιστεί, ν’ αναζητήσει, να παραδειγματιστεί-να διδαχθεί, να χαλαρώσει, να ταξιδέψει, να ενθουσιαστεί, να νοιώσει αγαλλίαση αλλά και πόνο ψυχής, με πολλές από τις ευαίσθητες χορδές του να ταλαντεύονται και να διεγείρουν πολλά ακόμα συναισθήματα. Τον συγχαίρω για τα μηνύματα που στέλνει, τις αρχές και τις αξίες που διδάσκει, για τον κόσμο της αρετής που ονειρευόμαστε,

τον κόσμο της αγάπης, της σοφίας και προ πάντων της ηθικής και του εύχομαι καλοτάξιδο το νέο του πόνημα.

                                                                         Χρήστος Βασ. Γάλλιος

                                                                       Ιωάννινα-Μάρτιος 2022

Το βιβλίο μου "Η Ανάσταση στον καιρό της πανδημίας"

Περιστοιχισμένος από την οικογένειά μου με τα λουλούδια της αγάπης της!

Με τη σύζυγό μου Ελένη,
 τον αγαπημένο εξάδελφο Παναγιώτη, Στρατηγό της ΕΛ.ΑΣ ε.α. (επάνω)
και την καλή φίλη και συνάδελφο Γιώτα (κάτω).
Όταν η χαρά μοιράζεται, πολλαπλασιάζεται! 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος  14.12.2022

(Σύντομο βιογραφικό σημείωμα δείτε ΕΔΩ)  

 

Βιβλιοπαρουσίαση: «Αγαθά στοιχειά», της Παναγιώτας Π. Λάμπρη

Αυτοέκδοση σε ηλεκτρονική μορφή, με ελεύθερη πρόσβαση ανάγνωσης στο διαδίκτυο

     Πάντα οι γραφές της πολύτιμης φίλης Παναγιώτας Π. Λάμπρη, φιλολόγου-εκπαιδευτικού Β΄/βάθμιας εκπαίδευσης, με μαγεύουν και με καθηλώνουν. Μόνο που αυτή το φορά δρομολογημένες-τρέχουσες δραστηριότητες μού καθυστέρησαν την ανάγνωση του παρουσιαζόμενου βιβλίου της «Αγαθά στοιχειά», που, όπως και άλλα προηγούμενα η συγγραφέας μοιράζεται ελεύθερα και απλόχερα με το αναγνωστικό της κοινό, χωρίς καμία απολύτως οικονομική επιβάρυνση.  
     «Υπερφυσικό ον», μία από τις ερμηνείες της λέξης «στοιχειό» στα λεξικά και πράγματι, «στοιχειά» είναι και οι δεκατέσσερις γυναίκες-τίτλοι και πρωταγωνίστριες των ισάριθμων διηγημάτων της Παναγιώτας Λάμπρη. «Στοιχειά» που δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα τη «μοίρα» τους, χωρίς αυτό να επηρεάσει την άδολη προσφορά της αγάπης τους (π.χ. η Λένη), «στοιχειά» που αντιστάθηκαν στο «πεπρωμένο» τους με την επανάστασή τους (π.χ. η Μαριάννα), «στοιχειά» προσηλωμένα αταλάντευτα στη «φύλαξη της παράδοσης» και στις παραδοσιακές αξίες του τόπου τους και τη φυλής μας, «στοιχειά» στυλοβάτες της οικογένειας, «στοιχειά» με πολλές ιδιότητες και αρμοδιότητες: της γυναίκας «που ανάστησε γενιές», της μάνας, της συζύγου, της θυγατέρας, της γιαγιάς, της χαροκαμένης, της ξωμάχας εργάτριας, του τίμου μόχθου και ιδρώτα, «στοιχειά» κι ένας πραγματικός ύμνος στη γυναίκα!
     Οι αξιοθαύμαστες περιγραφές της Παναγιώτας Λάμπρη στις 174 σελίδες του βιβλίου της, ζωντανεεύουν πλήθος υπέροχων εικόνων στον αναγνώστη, όπως και σε όλα τα πνευματικά της έργα, άλλωστε, που τον κάνουν να είναι «εκεί» και όχι μόνο να παρακολουθεί, αλλά και να συμμετέχει στα δρώμενα. «Ξεπηδάει» μεγαλόπρεπα μέσα από τις γραφές της η παράδοση, με διάφορα ήθη, έθιμα, συνήθειες και τελετουργικά, παραγκωνισμένα ή ξεχασμένα σήμερα, που για τους πρωταγωνιστές των δεκατεσσάρων διηγημάτων και για τους κοντινούς προγόνους μας, αλλά και για όσους μπολιαστήκαμε με αυτά, ήταν και είναι τρόπος ζωής, ήταν και είναι είναι άγραφοι νόμοι, ισότιμοι και ισοδύναμοι των γραπτών. Κυρίαρχα συναισθήματα για τον αναγνώστη σε όλα τα διηγήματα, θα έλεγα ότι είναι η συμπάθεια, αλλά και ο θαυμασμός στις ηρωίδες, που παρά τα δεινά, στάθηκαν ολόρθες σε κάθε πτυχή της ζωή τους. Βέβαιο συναίσθημα και η νοσταλγία στιγμών από τη ζωή τους, που αν και σε χρόνια δύσκολα, «πέτρινα», έχουν πάντα μια ιδιαίτερη αίγλη.
     Το βιβλίο, το οποίο η συγγραφέας αφιερώνει «στη μητέρα της και στις άλλες αγρότισσες μανάδες, τις αγαθοδαίμονες της Ρωμιοσύνης, με ευγνωμοσύνη»,  «ντύνουν» κατάλληλα φωτογραφίες του πολύ κοντινού συγγενικού περιβάλλοντος της συγγραφέως από το προσωπικό της αρχείο-απότιση φόρου τιμής-, που μόνο ιστορικές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, ενώ το γλωσσάρι στις τελευταίες σελίδες του δίνει την ερμηνεία λέξεων-τοπικών ιδιωματισμών της πατρίδας της, τους οποίους πολύ συχνά και περίτεχνα χρησιμοποιεί στα κείμενά της.

      Αξίζει να σημειώσω, νομίζω, τελειώνοντας αυτή τη σύντομη παρουσίαση του βιβλίου «αγαθά στοιχειά», ότι οι «κάτι γριές» του παραμυθιού της γιαγιάς, στις σελίδες 124-125, ήταν μία στο παραμύθι της δικής μου γιαγιάς, που «νομίζοντας ότι ήρθε ο Μάρτης και μπήκε η άνοιξη, άφησε ελεύθερα τα κατσίκα να βοσκήσουν στο δάσος. Μα ο Μάρτης είναι πεντάγνωμος (αλλάζει πέντε γνώμες την ημέρα) και ξαφνικά, εκεί που είχε λιακάδα, συννέφιασε, μπουμπούνιξε κι άρχισε να ρίχνει κοκορόβι (χαλάζι). Για να γλιτώσει το κοκορόβι η γριά, μπήκε κάτω από ένα μεγάλο κακάβι! Το άκουγε που χτύπαγε πάνω στον πάτο του αναποδογυρισμένου κακαβιού και νόμιζε ότι χοροπηδούσαν τα κατσίκια της και χαιρόταν», μέχρι που αργότερα είδε τη συμφορά της, από "του Μάρτη τα καμώματα"»!
     Εύχομαι να πολυταξιδέψει και να πολυδιαβαστεί και αυτό το βιβλίου σου, κάτι που θεωρώ βέβαιο, αγαπητή και πολύτιμη φίλη μου, Γιώτα, όπως και όλα τα προηγούμενα! Φυσικά, περιμένουμε και το επόμενο!
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 9.12.2022

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

Υποκατάστατα προϊόντων και αντικειμένων που έδιναν εύκολες και πρακτικές λύσεις

     Σε δύσκολους οικονομικά καιρούς, σε εποχές που οι μετακινήσεις των κατοίκων από τα χωριά στις πόλεις ήταν πολύ δύσκολες, δύσκολο και το εμπόριο, σε καταστάσεις που το οδικό δίκτυο -ιδίως το επαρχιακό- ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση και οι συγκοινωνίες μεγάλη πολυτέλεια, οι άνθρωποι εύρισκαν τρόπους να ανταπεξέρχονται εύκολα στην καθημερινότητά τους. Αξιοποιούσαν διάφορα απλά μέσα, που με αυτά υποκαθιστούσαν προϊόντα και αντικείμενα, τα οποία σ’ εμάς σήμερα μπορεί να είναι τελείως άγνωστα, ειδικά στους νεότερους. Ας δούμε-ας θυμηθούμε μερικές από αυτές τις απλές, αλλά έξυπνες επινοήσεις τους:
Ανώριμο (άγουρο) σταφύλι: Επειδή τα εσπεριδοειδή δεν ευδοκιμούν σε πολύ ορεινές περιοχές, τους καλοκαιρινούς μήνες χρησιμοποιούσαν το χυμό του μη ώριμου σταφυλιού αντί για λεμόνι, με ισάξια αποτελέσματα. Το μη ώριμο, (άγουρο) και πολύ ξινό σταφύλι, είναι γνωστό και με την ονομασία αγουρίδα.
Εφημερίδα: Μ’ ένα μικρό κομμάτι εφημερίδας, διπλωμένο τρεις-τέσσερις φορές κι ένα μικρό καρφάκι έφτιαχναν μια «αυτοσχέδια πινέζα», για τη συγκράτηση ελαφρών αντικειμένων στο τοίχο ή σε ξύλινα αντικείμενα.

Αυτοσχέδια «πινέζα»

Επίσης, η εφημερίδα ήταν «δεξί χέρι» σε πολλές ακόμα χρήσεις, όπως ως χαρτί για τσιγάρο καπνιστών, άριστο μέσο/υλικό καθαρισμού τζαμιών, πρώτης επιλογής χαρτί περιτυλίγματος κι άλλες ακόμα, που μπορείτε να δείτε σε άλλη ανάρτησή μου, ΕΔΩ. Η εφημερίδα, επίσης, γίνονταν και «δαντέλα» σε εορταστικούς στολισμούς στο σπίτι – δείτε περισσότερα ΕΔΩ.
Ζυμάρι: Μια λεπτή επίστρωση με ζυμάρι γινόταν άριστο μέσο συγκόλλησης μικροαντικειμένων, ιδίως χαρτιού. Είναι η λεγόμενη ζυμαρόκολα ή αλευρόκολα, με την οποία έκλειναν για περισσότερη ασφάλεια και τους φακέλους των γραμμάτων αλληλογραφίας.   
Κερί μέλισσας: Οι ανθεκτικές συνθετικές και νάιλον κλωστές και σπάγκοι δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα. Με το κερί κέρωναν τη βαμβακερή ή τη μάλλινη κλωστή και το σπάγκο και γίνονταν πολύ ανθεκτικά. Το κερί μέλισσας, επίσης, ήταν ένα καλό μέσο για την αντιμετώπιση διαρροών-στεγανοποίηση βαρελιών που περιείχαν υγρά, π.χ. νεροβάρελα, κρασοβάρελα, βαρέλια τυριού, βαρέλες κλπ. Έσταζαν λίγες σταγόνες λιωμένο κερί στο σημείο διαρροής, αφού προηγουμένως είχε στεγνώσει καλά, και τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά.

Κερί μέλισσας στο σχήμα του δοχείου, μετά την τήξη του σε σκεύος στη φωτιά

Ξύγκι (λίπος ζώων): Επειδή το λάδι ήταν πραγματικά δυσεύρετο, αφού στις ορεινές περιοχές ούτε ελιά ευδοκιμεί, χρησιμοποιούσαν αντί γι’ αυτό λίπος ζώων. Όταν έσφαζαν ζώα με περισσότερο λίπος (αμνοερίφια, χοιρινά, ακόμα και παχιές κότες που είχαν ξύγκι) έβγαζαν μέρος από αυτό και το «έλιωναν» σε κατσαρόλα στη φωτιά. Το έβαζαν μετά σε δοχεία, π.χ. βάζα, κι έτσι άρταιναν τα φαγητά. Να σημειωθεί, ακόμα, ότι χρησιμοποιούσαν το λίπος και για το «γυάλισμα» των δερμάτινων υποδημάτων ή άλλων (δερμάτινων) αντικειμένων, που εκτός από «γυάλισμα» περιόριζε και την απορρόφηση υγρασίας στους χειμερινούς μήνες.
Σύρμα: Το λεπτό σύρμα κατάλληλα στριμμένο, χρησιμοποιούσαν και ως βελόνα για το ράψιμο, π.χ. υποδημάτων. Με ένα ειδικό εργαλείο, το σουβλί, («τσαγκαρόσουγλο» στην Καλαβρυτινή ντοπιολαλιά-βλ. εικόνα) έκαναν προηγουμένως τις τρύπες στο σημείο που ήθελαν να ράψουν το παπούτσι ή άλλο σκληρό δέρμα ή αντικείμενο, οι οποίες «άνοιγαν δρόμο» να περάσει συρμάτινη αυτοσχέδια βελόνα με τον κερωμένο σπάγκο.

Επάνω: Αυτοσχέδιο «τσαγκαρόσουγλο» με τη θήκη του, 

για λόγους προστασίας
Κάτω: Αυτοσχέδια συρμάτινη βελόνα με κλωστή

Συνεχίζεται…
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος,

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

«Κεντημένη» εφημερίδα: Η «δαντέλα» των φτωχόσπιτων στους εορταστικούς στολισμούς!

     Ανέκαθεν ο εορταστικός στολισμός μαζί με την καθαριότητα στο σπίτι έδινε ξεχωριστή χάρη και ατμόσφαιρα, όπως, βεβαίως, δίνει και σήμερα. Δεν ήταν μόνο οι οικονομικές δυσκολίες άλλων εποχών που έφερναν εμπόδια για περίτεχνους στολισμούς που γνωρίζουμε, αλλά και οι πολλές ασχολίες των ανθρώπων. Πάντα, όμως, οι νοικοκυρές εύρισκαν εύκολες και γρήγορες λύσεις που ξεχώριζαν τις γιορτινές ημέρες. Πολύ συχνά οι παλιές/ετεροχρονισμένες εφημερίδες αντικαθιστούσαν ή συμπλήρωναν τις πλεκτές και κεντημένες δαντέλες στη διακόσμηση κι έδιναν μια διαφορετική και αρχοντική εικόνα στα χωριατόσπιτα, με τη μέθοδο της απλής χαρτοκοπτικής, χωρίς την απαίτηση χρόνου, κόπου και ιδιαίτερης τέχνης. Ας θυμηθούμε, λοιπόν, την τέχνη των γιαγιάδων μας, που γινόταν σε πέντε απλά και γρήγορα στάδια, όπως δείχνουν και οι παρακάτω εικόνες:
Στάδιο πρώτο: Διπλώνουμε να φύλλο εφημερίδας τέσσερις, πέντε ή και έξι φορές.

Στάδιο δεύτερο: Κόβουμε τη μία από τις δύο στενές πλευρές σε μορφή  «βέλους».

Στάδιο τρίτο: «Κεντάμε» κόβοντας με το ψαλίδι τη μία στενή πλευρά του «βέλους», όπως δείχνει κι εδώ η εικόνα.

Στάδιο τέταρτο: Ξεδιπλώνουμε το κεντημένο φύλλο εφημερίδας, που είναι έτοιμο για χρήση!

Στάδιο πέμπτο: «Τσακίζουμε (να κάνει γωνία στο σημείο που θέλουμε), στρώνουμε την «κεντημένη» εφημερίδα στο ράφι και δίπλα της βάζουμε άλλο φύλλο, με τον ίδιο τρόπο κεντημένο. Τοποθετούμε ύστερα επάνω τα αντικείμενα-σκεύη της προτίμησής μας που το σταθεροποιούν στο ράφι και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό! Σε σημεία που θέλουμε να κολλήσουν οι εφημερίδες, είτε μεταξύ τους είτε στο ράφι ή στον τοίχο, η λύση είναι το ίδιο απλή: Λίγο ζυμαράκι!

 Μπορείτε να δείτε και άλλες καθημερινές χρήσεις της εφημερίδας ΕΔΩ.

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 4.12.2022

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

Στον πατέρα μου (ποίημα)

            

                                           Από το χέρι μ’ επιανες, με πήγαινες σχολείο,
                                      όμως στο έβγα της ζωής συ μού ’δωσες πτυχίο.
                                      Μας έμαθες το τι θα πουν δανικά κι αξίες,
                                      δασκάλων δάσκαλος εσύ, σοφές σου οι νουθεσίες.
                                      Πατέρας ήσουν πρότυπο, με δύναμη, με σθένος,
                                      με μια ψυχή αγγελική και στην κακία ξένος.
                                      Με τη μητέρα στήριγμα φυτέψατε τα πρέπει,
                                      πόσο με μάτι δίκαιο καθένας μας να βλέπει.
                                      Κι όταν τα βέλη απανωτά σου έστελνε η μοίρα,
                                      ολόρθος εστεκόσουνα. Δίδασκες χαρακτήρα.
                                      Κι αν γράμματα δεν έμαθες, σαν νέος στα θρανία,
                                      στης ζήσης τα περάσματα απέκτησε παιδεία.
                                      Πάντα μακριά σου έβλεπες κι ήθελες τα παιδιά σου
                                      άνθρωποι πρώτα να γενούν. Αυτό είχες στα όνειρά σου.
                                      Τώρα που έφυγες μακριά, άδειασε η ψυχή μας.
                                      Θα νοιώθουμε αστήριχτοι σε όλη τη ζωή μας.
                                      Περήφανος για σένανε στο δρόμο θα βαδίζω.
                                      Θα δείχνω πάντα όλ’ αυτά που μ’ έμαθες να χτίζω.
 
(Από την ποιητική μου συλλογή «Έμμετρα», εκδόσεις «Άπειρος Χώρα», 2008).
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 4.12.2022

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

Βιβλιοπαρουσίαση: «Η ΙΕΡΑ ΣΙΝΔΟΝΗ & Η ΑΓΙΑ ΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ - Η διέλευση από την Αθήνα», του Χάρη Κουδούνα.

 

     Ένα εξόχως ενδιαφέρον νέο βιβλίο στολίζει τη βιβλιοθήκη μου και πλουτίζει σε μεγάλο βαθμό τις γνώσεις μου. Είναι το «Η ΙΕΡΑ ΣΙΝΔΟΝΗ & Η ΑΓΙΑ ΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ - Η διέλευση από την Αθήνα», του κ. Χάρη Κουδούνα, εκδόσεις «Φυλάτος». Μου εστάλη κατόπιν προτροπής του συγγραφέα, από την πιστοποιημένη φίλη στα Γιάννενα Κωνσταντίνα Ζήδρου, αρχαιολόγο, η οποία προλογίζει και το έργο. Ο πρόλογός της μεστός, όπως όλα τα κείμενά της, οι συγγραφικές ενασχολήσεις της και οι επιστημονικές έρευνες και δημοσιεύσεις της, προϊδεάζουν από την πρώτη στιγμή για την βαρύτητα ενός πραγματικά «συναρπαστικού» έργου.
     Έχοντας μια ιδιαίτερη σχέση και ευαισθησία σε θρησκευτικά θέματα, εντρύφησα με πολλή προσοχή και ενδιαφέρον στο βιβλίο του Χάρη Κουδούνα. Ο τίτλος του και μόνο, άλλωστε, δεν μπορεί ν’ αφήσει αδιάφορο καθέναν που βαδίζει σε αυτές τις ράγες.
     Φυσικά, σε μια βιβλιοπαρουσίαση λίγων παραγράφων, είναι φύσει αδύνατον να μπορέσει να μιλήσει κάποιος επάξια για ένα τέτοιας βαρύτητας έργο. Παράκλησή μου προς τούτο, να κριθεί με επιείκεια η ασήμαντη αυτή προσπάθειά μου, τόσο από τον μεγάλο ερευνητή και συγγραφέα, όσο και από το αναγνωστικό κοινό.
     Στην πολύ προσεγμένη-πολυτελή έκδοση των 340 σελίδων, αποτελούμενη από τρία μέρη, ο καταξιωμένος ερευνητής και συγγραφέας ακολουθεί τον 12^ο-13^ο-14^ο αιώνα την διαδρομή των ιερών συμβόλων από τους Αγίους Τόπους – Ναζαρέτ, που μέσω Κύπρου φτάνουν στην Ελλάδα, για να «σταθμεύσουν» και εδώ σε διάφορες ιστορικές Μονές, π.χ. Δαφνίου-Πόρτα Παναγιάς (Θεσσαλία)-Άρτας, μέχρι να καταλήξουν στο Λορέτο της Ιταλίας. Πραγματικά θαυμαστό αυτό το «ξετύλιγμα» της πορείας των ιερών αυτών συμβόλων, της Αγίας Σινδόνης του Χριστού και των Ιερών Λίθων της «[…]Αγίας Οικίας της Θεοτόκου Μαρίας (που) αποτελείτο από τρεις τοίχους οι οποίοι περιείχαν και μια σπηλιά, σκαμμένη στο βράχο, η οποία μέχρι σήμερα συνυπάρχει και τιμάται στα εσωτερικά του Ι.Ν. του Ευαγγελισμού στη Ναζαρέτ[…]».
     Πολλά έχουν ακουστεί κατά καιρούς για την Αγία Σινδόνη, πολλές οι αμφισβητήσεις που έχουν εγερθεί, πολλές οι έρευνες που ανατρέπουν η μία την άλλη, όμως ο καταξιωμένος ερευνητής και συγγραφέας κ. Χάρης Κουδούνας δίνει το στίγμα στις σελίδες 186-187 του βιβλίου του, δανεισμένο από άλλη πηγή (βιβλίο της Εμμανουέλας Μαρινέλλι): «Η Σινδόνη είναι ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο: εάν είναι αυθεντική, είναι καρπός μιας υπεράνθρωπης αγάπης. Εάν δεν είναι αυθεντική, είναι καρπός μια υπεράνθρωπης ιδιοφυίας». Και βέβαια, ο ίδιος δεν ξεκίνησε την έρευνά του ούτε με προκαταλήψεις, ούτε με αμφισβητήσεις, παρά μόνο με πολύ ξεχωριστό ενδιαφέρον σ’ αυτή του την μεγάλης βαρύτητας διατριβή και ιδιαίτερη αγάπη στο αντικείμενο, αφού «[…]ο άνθρωπος πάντα αισθάνθηκε την ανάγκη ν’ ακουμπήσει την πίστη του σε κάτι το χειροπιαστό και αντιληπτό, ώστε να γίνει ο ενδιάμεσος μεταξύ αυτού και της θεότητας[…]» (σελ. 50). «Μακρύς ο δρόμος» για μια τέτοια «Ιθάκη», όπως μας λέει ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής Κ. Καβάφης, που στίχους του ομώνυμου ποιήματός του επικαλείται και παραθέτει και η Κωνσταντίνα Ζήδρου στον πρόλογό της. Και είναι εύκολο ν’ αντιληφθεί κανείς το χρόνο (τα χρόνια) που αφιέρωσε ο ερευνητής-συγγραφέας στην παρατήρηση, στις μεγάλου αριθμού συμβολολογίες, στις επισταμένες μελέτες του, στις αποκρυπτογραφήσεις κρυμμένων κωδικών, στις αναζητήσεις στοιχείων και πληροφοριών από πάμπολλες πηγές και με διασταυρωμένες θέσεις, για να καταλήξει σε επιστημονικές τεκμηριώσεις, με δεδομένο, μάλιστα, ότι «τα κείμενα και οι διαθέσιμες πληροφορίες στο ελληνικό έδαφος, αποδεικνύεται ότι μέχρι σήμερα είναι σχεδόν ανύπαρκτες», και να δώσει στον αναγνώστη άπειρα στοιχεία για τα ιερά αυτά κειμήλια της πίστης μας και της παράδοσής μας.
     Προχωρώντας στην ιστορική έρευνά του, «σταθμεύει» και  αποκωδικοποιεί επισταμένα πολλές βαρύνουσες συμβολολογίες. Ενδεικτικά να σημειωθεί αυτή στις σελίδες 43-44, όπου γράφει: «Πάντα κατά το ίδιο έτος, (1285 μ.Χ.) στο άγιο μοναστήρι, την τωρινή Πόρτα Παναγιά (Θεσσαλίας), τοποθετήθηκαν οι δύο εικόνες του Χριστού και της Παναγίας κατά αντίθετο τρόπο, (Θεοτόκος στα δεξιά), κωδικοποιώντας έτσι τη σημασία του μοναστηριού και το ρόλο του, στο να είναι έτοιμο να δεχθεί κάτι πολύ σημαντικό (τα αναφερόμενα ιερά κειμήλια), όπου η εικόνα της Θεοτόκου ήταν περισσότερο σημαντική από εκείνη του Χριστού. Κανένα άλλο μέρος της προσευχής της ορθοδόξου πίστεως μέχρι σήμερα, είχε τοποθετήσει τις δύο εικόνες με αντίστροφο τρόπο».  
     Εξ ίσου θαυμαστές, ενδεικτικά πάντα, και οι παραδόσεις της «φιλοσοφικής λίθου» και του «Santo Graal»  (Αγίου Δισκοπότηρου) - (σελ. 183-184). Είναι πολλές οι παραδόσεις που προσέγγισαν στο Santo Graal τον αρχαίο συμβολισμό της γνώσης, της σοφίας […] ή αρχέγονης παράδοσης, που θα μπορούσε […] να εκπροσωπούσε τον “χαμένο λόγο”[…] του Αδάμ, που συμβολικά προσεγγίζεται στο δέντρο της ζωής. Ακολουθώντας αυτή τη λογική, η δυτική μυστική παράδοση χαράζει την παρακάτω ιστορία του Graal: Το δισκοπότηρο, στην ουσία ένα διαμάντι, έπεσε από το μέτωπο του εωσφόρου, χάνεται από τον Αδάμ, ανακτιέται από τον Σεθ και ξαναχάνεται, για να σωθεί κατά τη διάρκεια του κατακλυσμού του Νώε και κατόπιν να χρησιμοποιηθεί από τον Μελχισεδέκ, για να ευλογήσει τον Αβραάμ και τη Σάρα. Ακόμα μια φορά το Graal επιστρέφει στο Μωυσή, άρα στους Πατριάρχες, για να εξαφανιστεί στη συνέχεια οριστικά. Η παράδοση υποστηρίζει ότι ξαναβρέθηκε από μια γυναίκα γνωστή ως Βερόνικα η θεραπεύτρια, που το παρέδωσε στο Χριστό για τη λειτουργία του Μυστικού Δείπνου[…]».
     Η επεξεργασία, μελέτη και παράθεση εικόνων και σχεδίων από το συγγραφέα, σε ειδικό παράρτημα στο τέλος του βιβλίου (σελ. 209-245), δίνει οπωσδήποτε μια σφαιρικότερη και απτή άποψη στον αναγνώστη. Επίσης, στις σελίδες 249-292 παραθέτει χρονολογικό πίνακα του κειμένου, αρχής γενομένης από το 600 μ.Χ. έως και σήμερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αναφορές στο έργο του πολύ νωρίτερα χρονολογικά, με παραδόσεις και από την Παλαιά Διαθήκη. Τηρώντας απόλυτο σεβασμό στη δεοντολογία, αναφέρεται και στις εκατοντάδες πηγές-βιβλιογραφία που ανέτρεξε, μεταξύ των σελίδων 293-305. Το ίδιο αξιοθαύμαστες και οι επίσης εκατοντάδες παραπομπές στις σελίδες του, που δίνουν εισέτι μεγάλο αριθμό πληροφοριών στον αναγνώστη. Σπουδαία, τέλος, και η εικονογράφηση του εξωφύλλου, με το αποτύπωμα Του Προσώπου Του Ιησού στην Ιερά Σινδόνη στο κέντρο, σε μια εικόνα που συνειρμικά παραπέμπει στον Πανάγιο Τάφο.
     Θέλω να ευχαριστήσω θερμά το συγγραφέα και τη φίλη Αρχαιολόγο Κωνσταντίνα Ζήδρου, τόσο για το ανεκτίμητο αυτό δώρο τους, όσο και γι’ αυτή την εντρύφηση που μου προσέφεραν και να ευχηθώ και στους δύο για την δεδομένη «καλή συνέχεια»!
 
Λίγα λόγια για το συγγραφέα (από το βιογραφικό σημείωμα στο βιβλίο του)
 
     Ο Χάρης Κουδούνας γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι πτυχιούχος Ιστορίας του τμήματος ιστορικών και θρησκευτικών μελετών του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης. Διδάσκει μαθήματα Ελληνικού Πολιτισμού επί της έδρας του Αρχαιολογικού Κρατικού Μουσείου του νομού των Μάρκε Ιταλίας. Είναι ιδρυτής και διευθυντής  του Ελληνικού Ινστιτούτου Πολιτιστικής Διπλωματίας, με έδρα την Ανκόνα της Ιταλίας. Συγγραφέας, ποιητής ακαδημαϊκός, ιστορικός ερευνητής, και καθηγητής των συστημάτων αποκωδικοποίησης της Ελληνικής γλώσσας, είναι μέλος της Ακαδημίας επιστημών Γραμμάτων και Τεχνών «Ακαδημία Marchigiana» και Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Ινστιτούτου της Ανκόνας της Ιταλίας της Ακαδημίας Επιστημών, Γραμμάτων και Τεχνών «Angelica Costantiniana» της Ρώμης και μέλος μιας ομάδας επιστημόνων και ιστορικών μελετών για την Ιερά Σινδόνη. Συνεργάζεται με ακαδημαϊκούς ιστορικούς ερευνητές και αρχαιολόγους, τόσο στην Ιταλία, όσο και στην Ελλάδα.
     Οι μελέτες του, οι εκδόσεις του και γενικά το ερευνητικό, επιστημονικό και συγγραφικό έργο του είναι πολυδιάστατο και θαυμαστό.
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 2.12.2022

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html