Σμύρνη, της Ιωνίας γη, της δόξας περηφάνια, που τ’ όνομά σου έφτανε ως τα εφτά ουράνια, στολίδι του πολιτισμού σ’ ανατολή και δύση, καλότυχος που του ’τυχε σε σένα να ’χει ζήσει, πριγκίπισσα πεντάμορφη, διαμαντοστολισμένη, μα κάποια μάγισσα κακιά σ’ ήθελε σκλαβωμένη. Κι έστειλε απολίτιστους, χωρίς πόνο να νοιώσουν, αιώνων τον Ελληνισμό φρικτά να ξεριζώσουν. Φωτιές, σφαγές ανείπωτες, πληγές πολλές ανοίγουν, χιλιάδες άλλους μάρτυρες στη θάλασσα τους πνίγουν. Μαυρίλα ως τον ουρανό, τέτοια ποτέ δεν είδα, μαυρίλα, πίσσα κι οι ψυχές και
πουθενά ελπίδα. Παιδάκια βυζανιάρικα, δυο μέρες απ’ τη
γέννα και άνθρωποι ανήμποροι με μάτια τρομαγμένα, στοίβες σε πλοία προσφυγιάς. Θλίψη και δυστυχία. Πώς, Παναγιά μου, την μπορείς μια τέτοια αδικία; Κι αν κάποιοι τον ξεριζωμό,
«συνωστισμό» τον λένε, οι μνήμες αξεθώριαστες πάντα πονούν και κλαίνε.
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 28.12.2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου