Στον πατέρα μου (ποίημα)

            

                                           Από το χέρι μ’ επιανες, με πήγαινες σχολείο,
                                      όμως στο έβγα της ζωής συ μού ’δωσες πτυχίο.
                                      Μας έμαθες το τι θα πουν δανικά κι αξίες,
                                      δασκάλων δάσκαλος εσύ, σοφές σου οι νουθεσίες.
                                      Πατέρας ήσουν πρότυπο, με δύναμη, με σθένος,
                                      με μια ψυχή αγγελική και στην κακία ξένος.
                                      Με τη μητέρα στήριγμα φυτέψατε τα πρέπει,
                                      πόσο με μάτι δίκαιο καθένας μας να βλέπει.
                                      Κι όταν τα βέλη απανωτά σου έστελνε η μοίρα,
                                      ολόρθος εστεκόσουνα. Δίδασκες χαρακτήρα.
                                      Κι αν γράμματα δεν έμαθες, σαν νέος στα θρανία,
                                      στης ζήσης τα περάσματα απέκτησε παιδεία.
                                      Πάντα μακριά σου έβλεπες κι ήθελες τα παιδιά σου
                                      άνθρωποι πρώτα να γενούν. Αυτό είχες στα όνειρά σου.
                                      Τώρα που έφυγες μακριά, άδειασε η ψυχή μας.
                                      Θα νοιώθουμε αστήριχτοι σε όλη τη ζωή μας.
                                      Περήφανος για σένανε στο δρόμο θα βαδίζω.
                                      Θα δείχνω πάντα όλ’ αυτά που μ’ έμαθες να χτίζω.
 
(Από την ποιητική μου συλλογή «Έμμετρα», εκδόσεις «Άπειρος Χώρα», 2008).
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 4.12.2022

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html