Αγία Μαρία Μαγδαληνή: Μία εκ των Μυροφόρων, πρώτη μάρτυς της Αναστάσεως του Χριστού και 13η Απόστολος

    «[…]Διαγενομένου του Σαββάτου, Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν Αυτόν[...], μας πληροφορεί ο Ευαγγελιστής Μάρκος, (κεφ. ΙΣΤ΄, 1) στο εωθινό Ευαγγέλιο της Κυριακής του Πάσχα, το οποίο αναγιγνώσκεται και την Κυριακή των Μυροφόρων. Η Σαλώμη ήταν πρώτη εξαδέλφη της Παναγίας, με  σύζυγο τον Ζεβεδαίο και γιους τους Μαθητές του Κυρίου Ιάκωβο και Ιωάννη. Μαρία του Ιακώβου-σύζυγος του Κλωπά (Κλεώπα) ήταν, πιθανότατα, μητέρα του Ιακώβου, γιου του Αλφαίου, δεύτερου μαθητή Του Χριστού με το όνομα Ιάκωβος. Επικεντρωνόμαστε περισσότερο στην Μαρία τη Μαγδαληνή, την οποία πολύ εσφαλμένα κάποιοι θεωρούν «αμαρτωλή».
     Ορισμένοι ισχυρίζονται ή πιστεύουν ότι η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν η πόρνη που άλειψε με ακριβό μύρο Τα Πόδια του Ιησού, λίγο πριν το Πάθος Του, στην οικία του Φαρισαίου. Από τον βίο της δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Η αγία αυτή της Εκκλησίας μας, καταγόταν από τα Μάγδαλα της Γαλιλαίας και δεν ήταν αμαρτωλή, αλλά άρρωστη-δαιμονισμένη. Όταν άκουσε ότι διέρχεται ο Ιησούς από την περιοχή της, Τον ακολούθησε και της θεράπευσε επτά δαιμόνια. Θεωρείται η δέκατη τρίτη Απόστολος, αφού μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος διακόνησε την πρώτη Χριστιανική Εκκλησία στην Ιερουσαλήμ και μετά ακολούθησε τον άγιο Ιωάννη το Θεολόγο και Ευαγγελιστή στην Έφεσο, όπου και πέθανε. Σημειώνεται δε, ότι κανένας από τους τέσσερις Ευαγγελιστές και κανένας από τους Πατέρες της Εκκλησίας δεν αναφέρει, ούτε "υπονοεί" ότι η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν αμαρτωλή.
     Σύμφωνα με εκκλησιαστικούς συγγραφείς, π.χ. τον Θεοφάνη τον Κεραμέα, η Μαρία δεν υπέφερε από επτά δαιμόνια, αλλά από πάθη της ψυχής, όπως τις αντίθετες ενέργειες της σύνεσης, της σοφίας, της βουλής, της χριστιανικής ισχύος, της γνώσεως, της ευσέβειας και του φόβου Θεού. Η γυναίκα που με μύρο και τα δάκρυά της έπλυνε με συντριβή Τα Πόδια Του Ιησού, λίγο πριν το Πάθος Του στην οικία του Φαρισαίου, δεν ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή, αλλά μία άλλη αμαρτωλή που μεταμελήθηκε. Κατά τον Ευαγγελιστή Λουκά ήταν «γυνή τις αμαρτωλός εν τη πόλει», που στο συγκεκριμένο Ευαγγέλιο δεν αναφέρεται το όνομά της (Λουκά Ζ΄ 36). Εξ αιτίας παρερμηνειών του Ευαγγελίου, όμως, έχει «επικρατήσει» η εντελώς λανθασμένη αυτή άποψη, που είναι και κατασυκοφάντηση για την αγία.
     Φίλη της Μάρθας και της Μαρίας, αδελφών του Λαζάρου η Ισαπόστολος Μαρία η Μαγδαληνή, ήταν παρούσα στην ανάστασή του, ένεκα της οποίας στερεώθηκε η πίστη της. Ήταν και από εκείνες τις γυναίκες που ακολούθησαν Τον Ιησού στη Σταύρωση, στην Ταφή, καθώς και από τις Μυροφόρες που πήγαν ν’ αλείψουν το Νεκρό Σώμα Του με μύρο στον Τάφο, όπου εκεί πληροφορήθηκαν από τον Άγγελο ότι έχει αναστηθεί, γεγονότα που αναφέρονται από τους Ευαγγελιστές. Ήταν, ακόμη, εκείνη που πρώτη είδε τον Αναστηθέντα Κύριο ως κηπουρό και κλαίγοντας Τον ρώτησε αν είχε πάρει εκείνος το Σώμα του Ιησού από τον Τάφο. Τότε Τον γνώρισε από Τη Φωνή Του, που την κάλεσε με τ’ όνομά της: «Μαρία».
     Λείψανα της αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής βρίσκονται: Το δεξί της χέρι στη μονή Διονυσίου, το αριστερό της στη μονή Σιμωνόπετρας και τμήμα του αριστερού ποδιού της στη μονή Εσφιγμένου του αγίου Όρους. Μικρότερα τμήματα λειψάνων της βρίσκονται στις μονές Αγίου Γεωργίου Φενεού Κορινθίας και 40 Μαρτύρων Σπάρτης. Λείψανά της βρίσκονται, επίσης, και σε καθολικές εκκλησίες της Ιταλίας και της Γαλλίας. Πέραν της Κυριακής των Μυροφόρων, μνήμη της τιμάται από την Εκκλησία μας και στις 22 Ιουλίου.
 
Απολυτίκιο της αγίας:
 
«Χριστώ τω δι' ημάς εκ Παρθένου τεχθέντι, σεμνὴ Μανδαληνή, ηκολούθεις Μαρία, Αυτού τα δικαιώματα και τους νόμους φυλάττουσα, όθεν σήμερον την παναγίαν σου μνήμην εορτάζοντες, ανευφημούμεν σε πίστει και πόθω γεραίρομεν».
-------------------------------
Πηγές:
- Κατά Μάρκος Ευαγγέλιο
- Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο
- Ορθόδοξος Συναξαριστής
 

Επιμέλεια: Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 21.7.2020

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

«Σαν να σού ’φαγ’ ο γάιδαρος το ψωμί»!

     Με την «απόσυρση» από πολλές δραστηριότητες της ζωής του συμπαθητικού γαϊδαράκου, που ήταν και δεξί χέρι στις δουλειές κάθε μικρού ή και μεγαλύτερου νοικοκυρόσπιτου, μάλλον έχει «αποσυρθεί» και η παροιμιώδης έκφραση «είσαι σαν να σού ’φαγ’ ο γάιδαρος το ψωμί».

     Η έκφραση αυτή προέρχεται, πιθανότατα, από την αδυναμία του γαϊδάρου στο ψωμί, που αν το βρει, το τρώει χωρίς αναστολές. Έτσι λοιπόν, όταν πήγαιναν και δούλευαν στα χωράφια οι άνθρωποι, αν δεν σιγούρευαν και το ψωμί τους και το ζωντανό τους, αυτό με τη μυρωδιά και μόνο το εύρισκε εύκολα και το έτρωγε. Η απώλεια αυτή έφερνε κατήφεια στο νοικοκύρη και η κατήφεια την ανάλογη έκφραση του προσώπου, αφού ήταν αναγκασμένος να δουλέψει νηστικός. Η ερώτηση και η πιθανότερη εξήγηση από τους γείτονές του και τους περαστικούς ήταν συγκεκριμένη: «Πώς είναι έτσι τα μούτρα σου, λες να σού φαγ’ ο γάιδαρος το ψωμί», που συνηθιζόταν/συνηθίζεται να λέγεται όταν βλέπουμε τα μούτρα του φίλου μας ή του γνωστού μας «κατεβασμένα».

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 19.7.2020

https://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

Το ρήμα «σβερκώνω» και οι σημασίες του

     Βρήκα σε λεξικό το ρήμα «σβερκώνω» και μπορώ να πω ότι εξεπλάγην, αφού αυτό αποτελεί λέξη της Πελοποννησιακής, κυρίως, ντοπιολαλιάς. Το αναζήτησα και σε δύο μεγάλα λεξικά που έχω στη βιβλιοθήκη μου, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

     Η κύρια σημασία του προέρχεται, πιθανότατα, από τη λέξη «σβερκιά», που σημαίνει δυνατό χτύπημα στον αυχένα (στο «σβέρκο»). Προφέρεται με το πρώτο γράμμα ως «ζ», όπως και όλες που αρχίζουν από «σ» και το δεύτερο είναι β, γ, ή μ. Στο ουσιαστικό σβερκιά οφείλει και τη σημασία του το ρήμα της ενεργητικής φωνής και δεν το συναντάμε τόσο στον ενεστώτα ούτε σε πρώτο πρόσωπο, αλλά σε χρόνους του παρελθόντος και του μέλλοντος, π.χ. σε σβέρκωσε, θα τον σβερκώσει.

     Στη μέση-παθητική φωνή, όμως, η σημασία του ρήματος είναι διαφορετική. Το «σβερκώνομαι» έχει δύο έννοιες και τελείως διαφορετικές από το ενεργητικό ρήμα, αλλά και διαφορετικές μεταξύ τους. Σημαίνει: 1: πέφτω (από απροσεξία) στο έδαφος με σοβαρές συνέπειες και, 2: πέφτω/ξαπλώνω να κοιμηθώ ύστερα από μεγάλη κούραση (σβερκώθηκα=κοιμήθηκα πολύ βαριά). Σε επιτακτική/προστακτική σημασία («πήγαινε σβερκώσου») έχει την έννοια «πήγαινε κοιμήσου, (π.χ. να ησυχάσουμε από σένα)», (βαριά, σαν να είσαι πολύ κουρασμένος)! Επίσης, αποτελεί και κατάρα: Να σβερκωθείς=να γκρεμιστείς, να τσακιστείς! Το συναντάμε και εδώ στη μέση φωνή, σε δεύτερο και τρίτο πρόσωπο, όπως επίσης και σε χρόνους του παρελθόντος και του μέλλοντος.

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 14.7.2020

https://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

Εύθυμες ιστορίες του χωριού: Ο «Γρηγόρης» κι ο «Σταμάτης»!

     Πάντα μετρημένες οι κουβέντες του μπάρμπα-Θανάση σε όλη του τη ζωή. Όλοι στο χωριό του ήξεραν πως όταν άνοιγε το στόμα του να μιλήσει, θα έλεγε πάντα ή κάτι πολύ ζουμερό ή κάτι πολύ αστείο, αφού αντιμετώπιζε τη ζωή με φιλοσοφία και θυμοσοφία, αλλά και με ευθυμία.

     Δεν ήταν τακτικός θαμώνας στα καφενεία, μα όταν πήγαινε όλοι κάτι καλό περίμεναν ν’ ακούσουν από το στόμα του. Και το καλό αυτό ερχόταν κυρίως τις Κυριακές, μετά την εκκλησία, που ένα από αυτά ήταν στο δρόμο για το σπίτι του.  

     Έτσι, λοιπόν, κι αυτή τη φορά. Είχε λείψει κάμποσο καιρό από την παρέα του, αφού είχε πάει στην Αθήνα να ιδεί τα παιδιά του.  

     «Καλημέρα, λεβέντες», ήταν ο χαιρετισμός του, όπως πάντα, απευθυνόμενος σε γεροντότερους, συνομηλίκους και νεότερους θαμώνες, που άλλοι έπιναν κι άλλοι περίμεναν τον καφέ τους από τον καφετζή, μετά τον εκκλησιασμό της Κυριακής εκείνου του Σεπτέμβρη.

     «Καλώς το Θανάση» και «καλώς το μπάρμπα-Θανάση, ανταπέδωσαν όλοι, ανάλογα με την ηλικία τους.

     Αφού οι πρώτες ερωτήσεις για την υγεία των παιδιών του «τελείωσαν», δεν πέρασε πολλή ώρα και ο φίλος του, γείτονάς του, συμπολεμιστής του στη Μικρά Ασία και συνομήλικός του, ο μπάρμ’-Αλέκος, του είπε:

     «Για πες μας καμιά ιστορία από την Αθήνα», ρε Θανάση!».

     Επεκράτησε ησυχία, όλοι κρεμάστηκαν από τα χείλη του και σε λίγο εκείνος άρχισε, μ ε λίγα λόγια, όπως πάντα:

     «Πήγαινα να περάσω τη διασταύρωση κi ένας τροχονόμος μ’ έπιασε από το μπράτσο και με σταμάτησε.

      “Πού πάς, μπάρμπα;”, μου λέει. “Θες να σε σκοτώσει κάνα αυτοκίνητο; Το κόκκινο φανάρι δεν το είδες;”.

     “Μωρ’ εκείνο το είδα… Εσένα δεν είδα”, του είπα», τέλειωσε την ιστορία του χωρίς να γελάσει! Το τι έγινε, όμως, μέσα και έξω από το καφενείο από τα γέλια των άλλων, δεν λέγεται!  

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 13.7.2020

( Σύντομο βιογραφικό δείτε ΕΔΩ )

Κυνέγειροι των Αξιών

Ο Κυνέγειρος κρατάει το περσικό πλοίο με το χέρι

(Εικόνα: https://www.thoughtco.com/persian-wars-battle-of-marathon-120238)

     Ο Κυνέγειρος ήταν αδελφός του τραγικού ποιητή Αισχύλου, με τον οποίο πολέμησαν μαζί στη μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.). Μετά την πρώτη φάση της σύγκρουσης, οι Πέρσες τρομοκρατήθηκαν κι έτρεξαν να φύγουν με το στόλο τους. Στο σκληρό αγώνα που ακολούθησε, ο Κυνέγειρος προσπάθησε να συγκρατήσει ένα περσικό πλοίο με το χέρι του, για να μην αποπλεύσει, μέχρι να έλθουν κι άλλοι συμπολεμιστές του να το καταλάβουν. Τότε ένας πέρσης στρατιώτης του έκοψε το χέρι με το σπαθί του. Αμέσως ο Κυνέγειρος  το κράτησε με το άλλο χέρι, αλλά ο πέρσης του το έκοψε κι αυτό. Τότε προσπάθησε να το συγκρατήσει με τα δόντια του, οπότε του έκοψε και το κεφάλι.

    Για την πράξη του αυτή οι Αθηναίοι ανακήρυξαν ήρωα τον Μαραθωνομάχο Κυνέγειρο, ενώ ο ζωγράφος Πολύγνωτος αποθανάτισε την πράξη του σε πίνακα ζωγραφικής. Σημειωτέον ότι ο Πλούταρχος γράφει για τον Πολύγνωτο, πως δεν ζωγράφιζε για τα χρήματα, αλλά από τα ευγενικά του αισθήματα προς τους Αθηναίους.

     Σήμερα, σε μια εποχή που οι Παραδοσιακές μας Αξίες σφυροκοπούνται και κάποιες απλό αυτές εκφυλλίζονται ή χάνονται, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μεταφορικά η ενέργεια του Κυνέγειρου και για όσους με κάθε τρόπο πασχίζουν να τις διατηρήσουν. Και πασχίζουν ακούραστα  με τον ανιδιοτελή και μόχθο τους, με την αγωνία τους, πασχίζουν με το παράδειγμά τους που είναι διδασκαλία, με τις ικανότητές τους, με την παιδεία τους και αξιοποιώντας το κάθε τι που μπορεί να συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση.

     Κυνέγειροι των Αξιών και οι πολιτιστικοί σύλλογοι, όπως και κάθε αξιοκεντρικός σύλλογος, που με τις ποικιλότροπες δράσεις τους και κάτω από μεγάλες δυσκολίες και πολλές φορές αντίξοες συνθήκες,  αξιώνουν στη μύηση  και στο σεβασμό σε όλα εκείνα τα ιδανικά που καθοδηγούν στο εύ ζην και κράτησαν ψηλά την Πατρίδα μας σε χαλεπούς καιρούς. Προσοχή όμως! Αν δεν τους ακολουθήσουμε, κινδυνεύουμε να χάσουμε σε καιρούς ευμερίας ό,τι κρατήσαμε ψηλά στους χαλεπούς καιρούς!

     Υποκλινόμαστε, λοιπόν, σε όλους τους σύγχρονους Κυνέγειρους, που ισοδυναμούν με ισχυρά τείχη προστασίας των παραδοσιακών Αξιών μας.

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 9.7.2020

https://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

Κράνος και μάσκα: Πότε δεν μας προστατεύουν;

     Σταματημένος στο φανάρι και περιμένοντας ν’ ανάψει το πράσινο, πριν λίγο καιρό, ήταν σταματημένη στα δεξιά μου μια μηχανή μεσαίου κυβισμού και ο οδηγός της κράταγε το κράνος του στο χέρι του. Ακούω αριστερά μου από το ανοιχτό παράθυρο μία μαμά να λέει στο παιδάκι της, που κάθονταν και οι δύο στο πίσω κάθισμα του διπλανού αυτοκινήτου:

     «Βλέπεις; Ο κύριος στη μηχανή δεν φοράει το κράνος και θα “τον γράψει” ο τροχονόμος»!

     Το αυστηρό βλέμμα μου επάνω της, μάλλον την ενόχλησε!

***

     Μπαίνοντας πολύ πρόσφατα σ’ ένα κατάστημα εστίασης, ο νεαρός υπάλληλος φορούσε τη μάσκα προστασίας κάτω από το σαγόνι, στο «λαιμό»! Δεν «κρατήθηκα» και τον ρώτησα αν με τον τρόπο αυτό έχει την εντύπωση ότι τον προστατεύει. Η απάντησή του ήταν «αποστομωτική», όχι ιδιαίτερα ευγενική  και «συνώνυμη» με εκείνη της μαμάς, που έδινε εντελώς λάθος μήνυμα στο παιδί της για το κράνος:

     «Τι να κάνω, ρε φίλε! Αν περάσει κάνας αστυνομικός και δεν τη φοράω θα με “γράψει”…»!

    Ίσως θα πρέπει να είμαστε περισσότερο προσεκτικοί στα μηνύματα που «στέλνουμε», ΠΩΣ τα στέλνουμε και ειδικά στους νεότερους και στα παιδιά, γιατί μια λάθος διδασκαλία, λάθος προσλαμβάνεται.

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 7.7.2020

https://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

«Ανεπιτήρητα» ζώα, σήμερα και άλλοτε

Τα «ανεπιτήρητα» ζώα σήμερα

και τα «μαρτίνια» μια άλλης εποχής

     Πρόσφατα μου μαγνήτισε το βλέμμα  ένα άρθρο στον Τύπο, με τίτλο «ψάχνουν τσοπάνο για τα ανεπιτήρητα». Σύμφωνα με αυτό, μεγάλος δήμος της Ηπείρου αναζητεί τσοπάνη για τα ανεπιτήρητα ζώα, τα οποία «δεν… γνωρίζουν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας» και πέφτουν θέματα τροχαίων ατυχημάτων, αλλά έχουν κινδυνεύσει και άνθρωποι. Ο τοπικός δήμος, γράφει το άρθρο, ζητά την κατάθεση προσφορών από ενδιαφερόμενους, επίσημος διαγωνισμός δηλαδή, ώστε να βάλει τέλος στην ασυδοσία που επικρατεί εδώ και χρόνια. Ο ανάδοχος που θα επιλεγεί, θα εξασφαλίσει έναν αρκετά ικανοποιητικό μισθό, ανάλογο με τον αριθμό των ανεπιτήρητων ζώων που θα περισυλλέξει και θα αναλάβει να φροντίζει.

     Διαβάζοντας αυτά, θυμήθηκα τι γινόταν στο χωριό μου μέχρι και τη δεκαετία του 1970: Κάθε νοικοκύρης που είχε ένα-δυο μανάρια («μαρτίνια» στην τοπική «διάλεκτο»), για να μην τα έχει περιορισμένα στο χώρο ενός μικρού στάβλου, τα παρέδιδε κάθε απόγευμα στον τσοπάνη, που με ιδιωτική και προφορική συμφωνία με τον κάθε ενδιαφερόμενο είχε αναλάβει αυτή την αποστολή.

     Ο συγκεκριμένος τσοπάνης δεν είχε δικό του κοπάδι και με αυτό τον τρόπο εξασφάλιζε μέρος της παραγωγής (γάλα, κρέας, μαλλί) ή αμοιβή σε μετρητά. Η διαδικασία παράδοσης από τους ιδιοκτήτες στον τσοπάνη ήταν η εξής: Το απόγευμα χτύπαγε ο ίδιος την καμπάνα και οι ιδιοκτήτες των ζώων τα πήγαιναν στο προκαθορισμένο σημείο. Μαζευόταν, έτσι, ένα μεγάλο κοπάδι από γίδια και πρόβατα, που έβοσκε στα βουνά, μέχρι αργά το βράδυ, οπότε επέστρεφαν στο χωριό και τα παραλάμβαναν πάλι από το ίδιο σημείο οι ιδιοκτήτες τους. Όπως και τα οργανωμένα κοπάδια, είχαν και αυτά τα κουδούνια τους, τον ήχο των οποίων γνώριζε καθένας στο ζωντανό του και μπορούσε να εντοπίσει πού είναι!

     Παρ' όλο που τα ζώα εκείνης της εποχής δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ανεπιτήρητα ή αδέσποτα, εν τούτοις όμως έχουν κάποιες ομοιότητες με τα σημερινά ανεπιτήρητα, όπως καταγράφονται στο άρθρο. «Σιωπηλές» κι ανθρώπινες δραστηριότητες της καθημερινότητος άλλων εποχών, στη σημερινή μορφή τους επιλαμβάνονται οι τοπικές αυτοδιοικήσεις και σίγουρα αυτό δεν είναι προς κατηγορίαν! Και καλό θα είναι να παραδειγματιστούν κι άλλοι δήμοι προς αυτή την κατεύθυνση...  

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 5.7.2020

https://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html

        

Εύθυμες ιστορίες του χωριού: Η χαμένη ψήφος

     Σε προεκλογικά δρώμενα όλη η χώρα και λίγες μέρες πριν την μεγάλη αναμέτρηση του 1981, τα δυο αδέλφια, ο Γρηγόρης και ο Περικλής, πήγαν στο χωριό να δουν τη μάνα τους, κάτι που το συνήθιζαν τακτικά, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, αλλά τούτη τη φορά κατάφεραν να πάνε και οι δυο μαζί.

     Το πρώτο βράδυ κιόλας της ολιγοήμερης παραμονής τους εκεί, σχεδόν με το που καθίσανε στο τραπέζι να φάνε την κότα, που με περισσή φροντίδα και τέχνη είχε μαγειρέψει η κυρά Φρόσω, άρχισε και η εκλογική κατήχηση:

     «Μάνα, ξέρεις τα συμφέροντά μας, ξέρεις και τις παραδοσιακές πολιτικές μας πεποιθήσεις. Είναι ένας δικός μας άνθρωπος που βάζει για βουλευτής και είναι βέβαιο ότι άμα βγει θα υποστηρίξει και τον τόπο κι εμάς και πρέπει να τον στηρίξουμε».

     «Ναι, παιδιά μου! Εγώ, ξέρετε, απ’ όταν έφυγε ο πατέρας σας, ότι μου πείτε εσείς κάνω. Άλλωστε, εγώ δεν περιμένω τίποτα τώρα… Εσείς που έχετε τη ζωή μπροστά σας, θα έχετε και τη στήριξή μου, όπως πάντα».

     Τότε ο Γρηγόρης, έβγαλε από την τσέπη του σακακιού του ένα χαρτί, καλά διπλωμένο στα τέσσερα, μέσα σ’ ένα άσπρο φάκελο.

     «Να μάνα, εδώ έχουμε το ψηφοδέλτιο. Είναι έτοιμο, με το σταυρό στο βουλευτή που θέλουμε να βγει. Εσύ δεν έχεις να κάνεις τίποτ' άλλο, παρά μόνο να το έχεις βγάλει από τούτο το φάκελο από πριν, για να το βάλεις στο φάκελο που θα σου δώσουν στην εφορευτική επιτροπή και να το ρίξεις στην κάλπη. Πρόσεχε, μάνα! Μην το ξεχάσεις…».

     «Εντάξει, παιδιά μου… Μην ανησυχείτε. Σάμπως είναι η πρώτη φορά που ψηφίζω και δεν ξέρω;…».

     Το πρωί των εκλογών, η κυρά Φρόσω με το φάκελο στην τσέπη ξεκίνησε για την εκκλησία, που δεν ήταν και τόσο κοντά. Βγαίνοντας στη δημοσιά, την έφτασε ένα αυτοκίνητο και σταμάτησε μπροστά της.

     «Θεία, καλημέρα! Να ψηφίσεις πας;» τη ρώτησε ο οδηγός από το ανοιχτό παράθυρο.

     «Στην εκκλησία, πάω, παιδιά μου. Άμα σχολάσει θα πάω να ψηφίσω».

    « Έλα μέσα θεία, να σε πάμε εμείς».

    Θεόσταλτο δώρο ένοιωσε το αυτοκίνητο που την πήρε για την εκκλησία και κάθισε στα πίσω καθίσματα. Αμέσως, όμως, και ο οδηγός και ο συνοδηγός άρχισαν να της λένε για ένα «δικό μας παιδί», που έχει όρεξη για δουλειά και αγαπάει τον τόπο. Η κυρά Φρόσω όλο «ναι» τους έλεγε, για να μην τους χαλάσει χατίρι. Λίγο πριν κατέβει για την εκκλησία, της έδωσαν στα χέρια και το ψηφοδέλτιο με σταυρό στο «καλό παιδί». Εκείνη τους ευχαρίστησε, τους έδωσε την ευχή της κι αυτοί συνέχισαν το δρόμο τους.

     Λίγες μέρες αργότερα, ο ένας από τους δυο της γιους ξαναπήγε στο χωριό κι από τις πρώτες κουβέντες, ρώτησε τη μάνα του αν ψήφισε όπως της είπαν.

     «Όχι, παιδάκι μου», του απάντησε, και του εξήγησε πώς άλλαξε γνώμη.

     «Ρε, μάνα τί έκανες; Γιατί δεν μας άκουσες; Χαμένος πήγε ο ψήφος σου! Αν έπαιρνε λίγους ψήφους ακόμα, θα έβγαινε το παλληκάρι…», της απάντησε με θυμό.

    «Αφού με βάλανε στ’ αυτοκίνητο και γλίτωσα τον ποδαρόδρομο, να μην τους ευχαριστήσω;» ήταν η απάντηση της κυρά Φρόσως!

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 2.7.2020

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html

«ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΑ ΑΝΑΛΕΚΤΑ»

Βιβλιοπαρουσίαση

«ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΑ ΑΝΑΛΕΚΤΑ»

Του Κωνσταντίνου Νικολόπουλου-Καμενιανίτη

Εκδόσεις «Ινφογνώμων», 2020

     Τραγουδιστής και υμνωδός του γενέθλιου τόπου της Καλαβρυτινής Γης από τα εφηβικά του χρόνια ο Κωνσταντίνος Νικολόπουλος-Καμενιανίτης! Και την τραγουδάει και την υμνεί ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως τη Γη μας: Με την συνεχή φυσική παρουσία του στα αγιασμένα χώματα και τα δρώμενά τους, πάντα μάχιμος και με την ακούραστη δραστηριοποίησή του στα κοινά, με την προσωπική του εθελοντική εργασία, με τη λογοτεχνική και συγγραφική του πένα, με τον πάντα καλό του λόγο. Και ο μελωδικός ήχος του τραγουδιού και ο ύμνος του ακούγονται καθαρά και δυνατά και σε παρασύρουν στη χαρά και στην κατάνυξη.

     Και συν τω χρόνω, το τραγούδι και η υμνολογία συνεχίζονται με περισσότερη γνώση, πείρα και θέληση, και ο Κωνσταντίνος Νικολόπουλος-Καμενιανίτης γίνεται κι αυτός όλο και περισσότερο καλλικέλαδος σε όλες του τις δραστηριότητες, όπως φυσικά και στην πένα του, που «παίρνει φωτιά» και φωτίζει με την νέα του πνευματική δημιουργία «ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΑ ΑΝΑΛΕΚΤΑ».

     Το εξώφυλλο του βιβλίου κοσμεί φωτογραφία του βράχου της Παναγίας Δροβολοβού Καλαβρύτων, με τον ομώνυμο σπηλαιώδη ναό, σύμβολο ανεξαρτησίας και αγώνων για την Πατρίδα, που σηματοδοτεί όλη την περιοχή.  Στο οπισθόφυλλο, το Ηρώο Καμενιανιτών Αγωνιστών, στον αύλειο χώρο του ναού του αγίου Αθανασίου Καμενιάνων.

     Όσο ο αναγνώστης προχωράει στο διάβασμα-μελέτη των ποιημάτων του, με το χέρι στην καρδιά θα πει: «ευλογημένη και επετειακή έκδοση»! Και πράγματι είναι ευλογημένη και επετειακή, γιατί έχει έντονο το χρώμα της Λευτεριάς, που σε λίγο θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια Παλιγγενεσίας. Κι αν οι «μεγάλοι» μας «ξεχνούν» ή μας απαξιώνουν ως κοιτίδα της Λευτεριάς, εμείς είμαστε εδώ και έχουμε να τους επιδεικνύουμε έργα μεγάλα και ανιδιοτελή, όπως του Κωνσταντίνου Νικολόπουλου-Καμενιανίτη, για να τους το θυμίζουμε!

     Εκτός από τα 22 ποιήματά του ο Κωνσταντίνος Νικολόπουλος-Καμενιανίτης, συμπεριλαμβάνει στο βιβλίο του και προσωπικά του αποφθέγματα, πραγματικά αποστάγματα γνώσης, εμπειρίας και «καθημερινής διαπάλης, από το διάκοσμο των δικών του συναισθημάτων». Συμπεριλαμβάνει ακόμα και «εξειδικευμένα αποσπάσματα ομιλιών, που ειπώθηκαν σε μια ιδιαίτερη χαρακτηριστικά, πνευματική-τιμητική εκδήλωση», για την προσωπικότητά του. Μεταξύ αυτών και της ταπεινότητάς μου, για την οποία του καταθέτω το ευχαριστώ της  καρδιάς μου.

     Ξεχωριστέ και αγαπημένε φίλε, συμμαθητή στα γυμνασιακά θρανία, συντοπίτη-συνδημότη, πνευματικέ συνοδοιπόρε και συναθλητή σε «πνευματικά γυμνάσματα», Κωνσταντίνε Νικολόπουλε-Καμενιανίτη, δεν θα μπορούσα να «διαλέξω» ένα από τα ποιήματά σου και να πω: «να, αυτό είναι το καλύτερο»! Θα μου επιτρέψεις, όμως, να σταθώ για λίγο στο «ΑΝ…», που θυμίζει και Ράντγιαρντ Κίπλινγκ. Αν ενστερνιστούμε τα «ΑΝ…» του ποιήματός σου, θα γίνουν γονυκλισία προς την Καλαβρυτινή Γη, «θα γίνουν ένα μήνυμα αισιοδοξίας και αγωνιστικότητας για τους Έλληνες που θέλουν να αντικρύσουν με θάρρος και ελπίδα το μέλλον, αγκαλιάζοντας με σεβασμό, αγάπη και ευαισθησία το ιστορικό μας παρελθόν», όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο εκδότης Σάββας Καλεντερίδης, που προλογίζει το βιβλίο σου!

      Κλείνοντας, από καρδιάς σ’ ευχαριστώ για το ανεκτίμητο δώρο σου, που το συνοδεύει η εγκάρδια ιδιόχειρη αφιέρωσή σου! Και από καρδιάς πάλι εύχομαι να το διαβάσουν/μελετήσουν πολλές χιλιάδες αναγνώστες κι εσύ να έχεις υγεία για την καλή και λαμπρή συνέχεια! Συνέχισε να τραγουδάς τον τόπο μας, Κώστα μου, για να παρασύρεις και να ξεσηκώνεις κι εμάς κι άλλους στο τραγούδι και, γιατί όχι, και στο χορό!
---------------------------------------

Σημειώσεις:
1: Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε στις εκδόσεις "Ινφογνώμων", Φιλελλήνων 14, Αθήνα. 
2: Η «βιβλιοπαρουσίαση» δημοσιεύεται και στην έντυπη έκδοση της έγκριτης εημερίδας ΩΡΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ, φύλλο Ιουνίου 2020.

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 1.7.2020

( Σύντομο βιογραφικό δείτε ΕΔΩ )