Σε προεκλογικά δρώμενα όλη η χώρα και
λίγες μέρες πριν την μεγάλη αναμέτρηση του 1981, τα δυο αδέλφια, ο Γρηγόρης και
ο Περικλής, πήγαν στο χωριό να δουν τη μάνα τους, κάτι που το συνήθιζαν τακτικά,
πότε ο ένας και πότε ο άλλος, αλλά τούτη τη φορά κατάφεραν να πάνε και οι δυο
μαζί.
Το πρώτο βράδυ κιόλας της ολιγοήμερης
παραμονής τους εκεί, σχεδόν με το που καθίσανε στο τραπέζι να φάνε την κότα,
που με περισσή φροντίδα και τέχνη είχε μαγειρέψει η κυρά Φρόσω, άρχισε και η
εκλογική κατήχηση:
«Μάνα, ξέρεις τα συμφέροντά μας, ξέρεις
και τις παραδοσιακές πολιτικές μας πεποιθήσεις. Είναι ένας δικός μας άνθρωπος
που βάζει για βουλευτής και είναι βέβαιο ότι άμα βγει θα υποστηρίξει και τον
τόπο κι εμάς και πρέπει να τον στηρίξουμε».
«Ναι, παιδιά μου! Εγώ, ξέρετε, απ’ όταν
έφυγε ο πατέρας σας, ότι μου πείτε εσείς κάνω. Άλλωστε, εγώ δεν περιμένω τίποτα
τώρα… Εσείς που έχετε τη ζωή μπροστά σας, θα έχετε και τη στήριξή μου, όπως πάντα».
Τότε ο Γρηγόρης, έβγαλε από την τσέπη του
σακακιού του ένα χαρτί, καλά διπλωμένο στα τέσσερα, μέσα σ’ ένα άσπρο φάκελο.
«Να μάνα, εδώ έχουμε το ψηφοδέλτιο. Είναι
έτοιμο, με το σταυρό στο βουλευτή που θέλουμε να βγει. Εσύ δεν έχεις να κάνεις
τίποτ' άλλο, παρά μόνο να το έχεις βγάλει από τούτο το φάκελο από πριν, για να το
βάλεις στο φάκελο που θα σου δώσουν στην εφορευτική επιτροπή και να το ρίξεις
στην κάλπη. Πρόσεχε, μάνα! Μην το ξεχάσεις…».
«Εντάξει, παιδιά μου… Μην ανησυχείτε.
Σάμπως είναι η πρώτη φορά που ψηφίζω και δεν ξέρω;…».
Το πρωί των εκλογών, η κυρά Φρόσω με το
φάκελο στην τσέπη ξεκίνησε για την εκκλησία, που δεν ήταν και τόσο κοντά. Βγαίνοντας
στη δημοσιά, την έφτασε ένα αυτοκίνητο και σταμάτησε μπροστά της.
«Θεία, καλημέρα! Να ψηφίσεις πας;» τη ρώτησε
ο οδηγός από το ανοιχτό παράθυρο.
«Στην εκκλησία, πάω, παιδιά μου. Άμα
σχολάσει θα πάω να ψηφίσω».
« Έλα μέσα θεία, να σε πάμε εμείς».
Θεόσταλτο δώρο ένοιωσε το αυτοκίνητο που
την πήρε για την εκκλησία και κάθισε στα πίσω καθίσματα. Αμέσως, όμως, και ο
οδηγός και ο συνοδηγός άρχισαν να της λένε για ένα «δικό μας παιδί», που έχει
όρεξη για δουλειά και αγαπάει τον τόπο. Η κυρά Φρόσω όλο «ναι» τους έλεγε, για
να μην τους χαλάσει χατίρι. Λίγο πριν κατέβει για την εκκλησία, της έδωσαν στα
χέρια και το ψηφοδέλτιο με σταυρό στο «καλό παιδί». Εκείνη τους ευχαρίστησε, τους
έδωσε την ευχή της κι αυτοί συνέχισαν το δρόμο τους.
Λίγες μέρες αργότερα, ο ένας από τους δυο της
γιους ξαναπήγε στο χωριό κι από τις πρώτες κουβέντες, ρώτησε τη μάνα του αν
ψήφισε όπως της είπαν.
«Όχι, παιδάκι μου», του απάντησε, και του
εξήγησε πώς άλλαξε γνώμη.
«Ρε, μάνα τί έκανες; Γιατί δεν μας άκουσες; Χαμένος πήγε ο ψήφος σου! Αν έπαιρνε λίγους ψήφους ακόμα, θα έβγαινε το παλληκάρι…», της απάντησε με
θυμό.
«Αφού με βάλανε στ’ αυτοκίνητο και γλίτωσα
τον ποδαρόδρομο, να μην τους ευχαριστήσω;» ήταν η απάντηση της κυρά Φρόσως!
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 2.7.2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου