ΟΝΕΙΡΟ (ποίημα)
Στης Πόλης το
απαύγασμα, την πρώτη εκκλησία,
σε όνειρ’ ολοζώντανο
εβρέθηκα εψές.
Και τέτοια
μεγαλόπρεπη γινόταν Λειτουργία,
το ίδιο σαν να ψέλνανε ουράνιες φωνές.
Και χτύπαγαν ολόχαρα,
χαρμόσυνα οι καμπάνες,
Χριστούγεννα λες κι
ήτανε και Πασχαλιά μαζί!
Και μαγεμένος,
ένοιωθα πως τίποτα δεν θα ’ναι
καλύτερ’, ομορφότερο
ο άνθρωπος να ζει.
Του Πατριάρχη τι
σεπτή, τι θεία η μορφή του!
Ήτανε σαν να ’βλεπες
Τον ίδιο Το Χριστό!
Πρωτόγνωρη κατάνυξη!
Σαν κάτι απ’ την ψυχή του
σ’ άγγιζε, σε
συνέπαιρνε, που ’ταν θαυματουργό.
Κι εμπήκ’ ο
αυτοκράτορας κι ακόλουθοι πλειάδα!
Ολόλαμπρος,
ολαύστραυτος, ημίθεος σωστός!
Σαν τί να
πρωτοθαύμαζες; Τους θρίαμβους αράδα;
Τη δόξα του; Το άκουσμα;
Το που ’ναι δυνατός;
Μου ήρθε κι
αναστέναξα πριν τ’ όνειρο τελειώσει.
Η Πόλη, συλλογίστηκα,
πως έχει αλωθεί.
Η αίγλη της επάλιωσε,
η δόξα έχει ματώσει
κι η πρώτη εκκλησία
της εγίνηκε τζαμί.
Κι η Πλατυτέρα από ψηλά με κοίταξε θλιμμένη,
μα κι άκουσα να μού
’λεγε κουβέντα χαρωπή:
«Να δεις που
ξυπνήσουνε όλ’ οι μαρμαρωμένοι
και πάλι μεγαλόπρεπη
θα γίνει τελετή»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου