Το δεντροφύτεμα στο Αγρίδι (Μάρτης 1972!)

     Οι πρωινές, δειλές ακτίνες του ήλιου που έσκασε πίσω από τον Τάρταρη¹, μας καλημέρισαν «κατά πρόσωπο» ένα τσούρμο Αγριδιωτόπουλα που πηγαίναμε στο γυμνάσιο του Σοπωτού, εκείνο το πρωινό προς το τέλος του Μάρτη του 1972. Τίποτα ξεχωριστό από τ’ άλλα πρωινά, μα ήταν ξεχωριστή η μέρα εκείνη. Ή μάλλον όχι! Ξεχωριστό και το πρωινό εκείνο, γιατί ήταν από τα πρώτα που βεβαίωναν τον ερχομό της άνοιξης. Όλοι μας, αγόρια και κορίτσια, ήμαστε αδιάβαστοι για το σχολείο, γιατί ξέραμε από την προηγούμενη τί θα επακολουθούσε. Κι επειδή δεν το είχαμε «σιγουρεμένο» ότι θα πραγματοποιηθεί, έτρεμε λίγο και το φυλλοκάρδι μας, μην και παραμείνουμε στο μάθημα! Η αισιοδοξία μας, όμως, μας έκανε ευχάριστη τη διάθεση, όπως σαν να πηγαίναμε εκδρομή!
     Μετά τη πρωινή προσευχή και την έπαρση της σημαίας, όπως κάθε μέρα πριν μπούμε στις τάξεις, ο γυμνασιάρχης Γεώργιος Πανουτσόπουλος είπε:
     «…Για να βγουν έξω οι Αγριδαίοι…», εννοώντας έξω από τη «γραμμή» της στοίχισης. Περισσότερο από δέκα μαθητές και μαθήτριες, μεταξύ των οποίων και εγώ, βγήκαμε «έξω».
     «Μπράβο! Έχει τόσους μαθητές το Αγρίδι;» αναρωτήθηκε, αφού τα κενά που δημιουργήθηκαν στη «γραμμή» ήταν εμφανή και η «μάζα» των Αγριδιωτών που ξεχώρισε δίπλα έδειχνε τη δυναμική του μικρού χωριού. Προφανώς και ο ίδιος δεν είχε υπολογίσει ότι ήμαστε τόσοι…      
     «Σήμερα, παιδιά μου, το Αγρίδι έχει δεντροφύτευση», είπε απευθυνόμενους σε όλους και συνέχισε: «Με παρεκάλεσε ο πρόεδρος της κοινότητος να σας χορηγηθεί άδεια για σήμερα, για να συμμετέχετε στο σπουδαίο αυτό έργο. Αύριο, που θα μεγαλώσετε, τα σημερινά φυτώρια θα έχουν γίνει μεγάλα δέντρα που θα σας γεμίζουν συναισθήματα…. Είστε ελεύθεροι, λοιπόν!».
     Ανάμικτα συναισθήματα μας συνεπήραν. Ευτυχισμένη μέρα που γλιτώσαμε την εξέταση στα μαθήματα, μα η ευτυχία αυτή συγκρούονταν με το δικαιολογημένο θυμό μας, που δεν μας το είχε πει από την προηγούμενη, να κερδίσουμε λίγο περισσότερο πρωινό ύπνο και το πρωινό «δρομολόγιο» των δύο και κάτι χιλιομέτρων.
     Συγκαταλεγόμενος στους Αγριδιώτες κι εγώ, αφού εκεί ήμουν φιλοξενούμενος. Τη φοίτησή μου στο γυμνάσιο της Αροανίας (του Σοπωτού), την οφείλω στους θείους μου Φώτω και Σωτήρη  Ασημακόπουλο («Λεϊμονή»), που τα τρία αυτά χρόνια με είχαν όπως και τα δικά τους παιδιά. Τα χρόνια αυτά ήταν και ο πρώτος «απογαλακτισμός» μου και το πρώτο άνοιγμα των οριζόντων μου, μα είναι και τα όμορφα και ανεξίτηλα βιώματα με όλους τους Αγριδιώτες, μικρούς και μεγάλους, που συνέβαλαν στη διάπλαση του χαρακτήρα μου και της προσωπικότητάς μου. Ήταν ακόμα και ο λόγος που αγάπησα πραγματικά το χωριό της μητέρας μου το ίδιο με το Λειβάρτζι που γεννήθηκα και μεγάλωσα.  
     Γυρνώντας στο χωριό, πήγαμε κατ’ ευθείαν στο χώρο της δεντροδύτευσης, πάνω από την Κρυάβρυση. Αφήσαμε σε μια άκρη τις τσάντες με τα βιβλία μας και χωρίς καθυστέρηση επιδοθήκαμε στη δουλειά. Ο πρόεδρος Ανδρέας Δημητρακόπουλος  («Πουρνάρας»), θείος μου-αδελφός της μητέρας μου, και τα άλλα μέλη του Κοινοτικού Συμβουλίου είχαν φροντίσει για όλα: Είχαν εξασφαλίσει μεγάλο αριθμό δενδρυλλίων, κυρίως πεύκων, και πολλά σκαπτικά εργαλεία, για να τελειώσει γρήγορα η δουλειά. Ξέσπιτα² και κάθε ηλικίας οι κάτοικοι συμμετείχαν πρόθυμα και με πιστεύω στην κοινή αυτή δραστηριότητα. Μαζί και οι μαθητές των μεγάλων τάξεων του δημοτικού σχολείου του χωριού, με το δάσκαλο Χρήστο Στεφάνου.
     Τα αστεία, τα καλοπροαίρετα πειράγματα μεταξύ των εθελοντών, η καθοδήγηση των μικρότερων από τους μεγαλύτερους έδιναν την εικόνα μιας πραγματικής γιορτής! Ακούραστος «τελετάρχης» ο πρόεδρος της Κοινότητος Ανδρέας Δημητρακόπουλος, με την τσάπα στα χέρια κι αυτός να σκάβει, να φυτεύει και να συντονίζει μαζί, είχε προβλέψει και για την τελευταία λεπτομέρεια.
     Πριν το μεσημέρι τα δέντρα είχαν όλα φυτευτεί, μα κι αν άλλα τόσα υπήρχαν, κανείς δεν θα βαρυγκωμούσε! Μια πορτοκαλάδα για τον «άμαχο πληθυσμό», τις γυναίκες και τα παιδιά, που εδώ ήμαστε όλοι το ίδιο μάχιμοι, και τσίπουρο για τους άνδρες ήταν το κέρασμα, το ευχαριστώ και η επιβράβευση της κοινότητος στους συμμετέχοντες. Όχι μόνο οι άντρες, αλλά και κάποιες γυναίκες «έσφιξαν» κι ένα-δυο τσιπουράκια!
     Τα χρόνια πέρασαν, περνούν και σήμερα καμαρώνουμε όλοι μας το «ημίγυμνο» τότε «δασάκι της Κρυάβρυσης», που έχει πραγματικά θεριέψει και νοσταλγούμε τα παιδικά μας χρόνια. Τα λόγια του αείμνηστου καθηγητή μας Γεώργιου Πανουτσόπουλου βρίσκουν την αξία τους: «Αύριο, που θα μεγαλώσετε, τα σημερινά φυτώρια θα έχουν γίνει μεγάλα δέντρα που θα σας γεμίζουν συναισθήματα»!
     Θα ήταν παράλειψη η μη παράθεση ορισμένων ονομάτων των τότε Αγριδιωτών μαθητών γυμνασίου και δημοτικού που συμμετείχαν, όσων μπορώ να θυμηθώ: Θεόδωρος Λουρίδας, Σταμάτης Τσαβλίρης (συμμαθητής μου), Αριστείδης Χρυσανθόπουλος (συμμαθητής μου), Θανάσης Δημητρακόπουλος (συμμαθητής μου), Ανδρέας Δημητρακόπουλος, Γιώργος Δημητρακόπουλος, Αγγελική Τσαβλίρη, Θανάσης Τσαβλίρης(+), Παναγιώτης Μπέκιος, Κώστας Μπέκιος, Παναγιώτης Μαραγκός, Θεοδώρα Μαραγκού, Νικολίτσα Πορετσάνου(+), Θανάσης Παναγόπουλος, Νίκος Λουρίδας, Παναγιώτης Λιακόπουλος, Νίκος Κυριακόπουλος και ο… υποφαινόμενος.  
     Εκφράζω, τέλος, τις θερμές μου ευχαριστίες στον Κώστα Μπέκιο, που πολύ πρόθυμα φωτογράφισε και μου έστειλε τις φωτογραφίες του δάσους, για τις ανάγκες αυτού του άρθρου.
     Συμπληρωματικά να σημειωθεί ότι η Κρυάβρυση, η «Κρύα», όπως χάριν συντομίας λέγεται μεταξύ των Αγριδιωτών, είναι ο καλύτερος χώρος αναψυχής για τους χωριανούς. Η πηγή στο σημείο αξιοποιήθηκε και η βρύση κτίστηκε το 1964, με το πρόγραμμα «βελτίωσις ορεινών περιοχών», την Υπηρεσίας «Δασοτεχνικών Έργων».

 Η «κρύα βρύση» του Αγριδιού
(Παλιότερη φωτογραφία της Αθανασίας Παπασπηλιωτοπούλου-2008)

========================

    
¹  Τάρταρης: Το βουνό που υψώνεται «πίσω»-ανατολικά του Σοπωτού.
² Ξέσπιτα: Λέξη που χρησιμοποιούμε όταν οι άνθρωποι των σπιτιών συμμετέχουν όλοι μαζί σε μια δουλειά-σε μια δραστηριότητα.

Σημείωση: Για μεγέθυνση των φωτογραφιών, "πατήστε" επάνω σ' αυτές.
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 9.5.2021

( Σύντομο βιογραφικό σημείωμα δείτε ΕΔΩ )