Τύχη και ευλογία ήταν η εκπομπή της κ. Νόπης
Γραικούση «ΓΕΦΥΡΕΣ», όπως και κάθε της εκπομπή στο διαδικτυακό
ραδιοφωνικό σταθμό «Σύζευξη» (https://www.syzefxi.gr/listen-live-chat/), της 21.4.2021. Τύχη, γιατί κέρδισα στην κλήρωση το
βιβλίο «Ίσκιοι στο Φως», της κ. Άρτεμις Παπανδρέου, που
παρουσιάστηκε στην εκπομπή εκείνη. Σε λίγες μέρες το έλαβα με συγκινητική ιδιόχειρη
αφιέρωση και ευχές από τη συγγραφέα! Το διάβασμά του ήταν η ευλογία! Μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον, γιατί
το έργο της το αφιερώνει με ευαισθησία ψυχής στο «ασθενές φύλο», που πολύ συχνά
αποδεικνύει με τους αγώνες και τις πράξεις του πως είναι ισχυρότερο του
«ισχυρού». Ειδικότερα, όμως, όταν η ζωή έχει περάσει/περνάει μέσα από
συμπληγάδες, τότε φαίνεται πολύ πιο ευδιάκριτα η αξιοσύνη του (του «ασθενούς
φύλου»), που ως «Μπουμπουλίνα» της καθημερινότητος κερδίζει μία μετά την άλλη
τις νίκες της ζωής. Στην εποχή που ζούμε, στην εποχή τους
εκφυλισμού και της ισοπέδωσης των Αξιών, αναζητάμε περισσότερο από κάθε άλλη
εποχή πρότυπα. Πρότυπα, όχι σαν αυτά που παρουσιάζονται με «περιτύλιγμα» και
χωρίς περιεχόμενο από πολλές «βιτρίνες», αλλά πρότυπα που θα μας εμπνεύσουν,
που θα μας καθοδηγήσουν. Πρότυπα που η «φωτορύπανση» τα κάνει μη ευδιάκριτα,
όμως αυτά υπάρχουν και είναι ενεργά. Είναι η «ζύμη» της κοινωνίας, που αν και
σε μικρές ποσότητες, «όλο το φύραμα ζυμεί», όπως και ο Απόστολος Παύλος μας
λέει στην προς Γαλάτας επιστολή του. Ο αναγνώστης που έχει ασχοληθεί και με τη συγγραφή
και την έκδοση βιβλίων, συναντάει αρκετές φορές τον εαυτό του μέσα στο έργο «Ίσκιοι στο Φως» και ειδικότερα στα κεφάλαιά του
«ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΝΤΙΤΥΠΟ» και «Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΡΩΤΗ», σελίδες 321 και 326,
αντίστοιχα. Είναι οι ομορφότερες στιγμές, μετά από την ολοκλήρωση ενός
πνευματικού έργου όταν αυτό έχει λάβει «σάρκα και οστά» και μπορείς να το
ξεφυλλίσεις, να το μυρίσεις, να το απολαύσεις πρώτος. Και είναι το ίδιο όμορφες
οι στιγμές της δια ζώσης επικοινωνίας του με το αναγνωστικό του κοινό στις
αίθουσες της παρουσίασης. Γενικότερα, όμως, o αναγνώστης -ο
κάθε αναγνώστης- «βαδίζει» πλάι με τη συγγραφέα. Σ’ αυτό συμβάλλουν καταλυτικά οι
θαυμαστές περιγραφές, οι εξαιρετικές παραστατικές εικόνες που σχηματίζονται
μπροστά στα μάτια του μέσα από τα κείμενά της, οι συνεχείς
μεταφορές, όπως και η πληθώρα των άλλων καλολογικών στοιχείων που τον μαγεύουν.
Χάρισμα, επίσης, της συγγραφέως και οι μικρές προτάσεις, που κάνουν ακόμα πιο
ευκολοδιάβαστο το βιβλίο. Συνυπάρχουν με όλα αυτά και έντονη η εγρήγορση και το
καρδιοχτύπι για την έκβαση του έργου, που στο τέλος τους ήρωες δαφνοστεφανώνουν
οι ευσεβείς πόθοι τους, η επιμονή τους και οι αγώνες τους, αφού οι ίδιοι έχουν
περάσει μέσα από πολλές ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις. Μαζί τους και ο
αναγνώστης, ο οποίος έχει να αντλήσει πολλά διδάγματα. Μα η «ζηλιάρα μάγισσα» πάντα παραμονεύει
και μπορεί η μηχανή της βάρκας να σταματήσει να δουλεύει μεσοπέλαγα. Τότε τα
μπράτσα του βαρκάρη πρέπει να ξαναβρούν τις δυνάμεις τους και τα κουπιά να «πάρουν
φωτιά», για να βγει πάλι η βάρκα στη στεριά. Διαβάζοντας το βιβλίο «Ίσκιοι στο Φως»,
μου έρχονταν στο νου ένας μύθος του Αισώπου, από εκείνους που πολύ συχνά μου
έλεγε ο πατέρας μου. Αυτός ο μύθος έχει γίνει και το μότο μου σ’ ένα από τα
βιβλία μου, το «όταν η ελπίδα άρχισε ν’ ανατέλλει». Θεωρώ ότι πρέπει να τον
παραθέσω, σαν επίλογο: «Μια φορά, δυο ποντικοί έπεσαν σ’ ένα
καρδάρι με γάλα. Βέβαιος ο ένας πως δεν υπάρχει σωτηρία, αφέθηκε και πνίγηκε. Ο
άλλος κολύμπησε πολλή ώρα και από το χτύπημα που έκαναν τα πόδια του στο γάλα,
αυτό έπηξε! Περπάτησε τότε πάνω στο στερεό πλέον σώμα ο αγωνιστής ποντικός και
σώθηκε»! Μικρά και ευκολοδιάβαστα τα 44 κεφάλαια
των 510 σελίδων του βιβλίου και συνέχεια κάθε επόμενο του προηγούμενου,
ενώνονται μεταξύ τους με αρχιτεκτονική λογοτεχνική πληρότητα και πλοκή. Εύχομαι
στην ταλαντούχο συγγραφέα κ. Άρτεμις Παπανδρέου, τις ευχάριστες εκπλήξεις και
απολαύσεις που προσφέρει στους αναγνώστες της μέσα από τα έργα της, να τις
απολαμβάνει πρωτίστως και πολλαπλά η ίδια σε κάθε έκδοσή της! Νίκος Χρ.
Παπακωνσταντόπουλος, 25.5.2021
Στην εποχή που ζούμε, στην εποχή τους
εκφυλισμού και της ισοπέδωσης των Αξιών, αναζητάμε περισσότερο από κάθε άλλη
εποχή πρότυπα. Πρότυπα, όχι σαν αυτά που παρουσιάζονται με «περιτύλιγμα» και
χωρίς περιεχόμενο από πολλές «βιτρίνες», αλλά πρότυπα που θα μας εμπνεύσουν,
που θα μας καθοδηγήσουν. Πρότυπα που η «φωτορύπανση» τα κάνει μη ευδιάκριτα,
όμως αυτά υπάρχουν και είναι ενεργά. Είναι η «ζύμη» της κοινωνίας, που αν και
σε μικρές ποσότητες, «όλο το φύραμα ζυμεί», όπως και ο Απόστολος Παύλος μας
λέει στην προς Γαλάτας επιστολή του.
Διαβάζοντας το βιβλίο «Ίσκιοι στο Φως»,
μου έρχονταν στο νου ένας μύθος του Αισώπου, από εκείνους που πολύ συχνά μου
έλεγε ο πατέρας μου. Αυτός ο μύθος έχει γίνει και το μότο μου σ’ ένα από τα
βιβλία μου, το «όταν η ελπίδα άρχισε ν’ ανατέλλει». Θεωρώ ότι πρέπει να τον
παραθέσω, σαν επίλογο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου