Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που τελείωσαν το σχολείο, στα δεκαοχτώ τους, και δεν ξανάσμιξαν οι συμμαθήτριες Κατερίνα και Αντριάνα. Πενηντάρες, πλέον, και πολύ πολύ ευχάριστη έκπληξη η συνάντηση και εύκολη η γνωριμία. Χαρές, σφιχταγκαλιάσματα, φιλιά, ξεφωνητά και
δάκρυα συγκίνησης στο χάος της μεγαλούπολης! Χρήμα ο χρόνος, αλλά ξέκλεψαν λίγο για
να πιούν στα γρήγορα ένα καφέ στην κοντινότερη καφετέρια, με τη θερμή υπόσχεση
να ξαναβρεθούν σύντομα και να πουν πολλά περισσότερα. Θυμήθηκαν τα σχολικά τους
χρόνια, τα πρώτα ερωτικά τους σκιρτήματα στα θρανία, ζαβολιές στους καθηγητές
τους κι ένα σωρό άλλες ιστορίες που τις έκαναν για λίγο να πισωγυρίσουν στην
όμορφη νιότη τους.
Μίλησε για το γάμο της και με υπερηφάνεια για τα δυο παιδιά της που μόλις είχαν ολοκληρώσει τις σπουδές τους η Κατερίνα κι αμέσως μετά ρώτησε:
«Εσύ, Αντριάνα, τι οικογένεια έχεις;».
«Τρεις κόρες και το στερνοπούλι μου είναι αγόρι. Η μεγαλύτερη φέτος τελειώνει το λύκειο και ο μικρός πάει τετάρτη δημοτικού. Παντρεύτηκα λίγο μεγάλη, σε σχέση μ’ εσάς…».
«Τέσσερα παιδιά;», θαύμασε η Κατερίνα και, χαριτολογώντας, συνέχισε: «Θυμάμαι που έλεγες στο σχολείο ότι ήσουν κατά του γάμου και ότι ήθελες να μείνεις ελεύθερη!».
«Ναι, έτσι έλεγα και έτσι πίστευα, αλλά έφτασα να κάνω πολύτεκνη οικογένεια, “για να μην πει τίποτα ο κόσμος!”».
«Δηλαδή;…», ρώτησε η Κατερίνα.
«Εγώ δεν είχα το νου μου καθόλου για γάμο τότε. Ονειρευόμουνα να είμαι ανεξάρτητη στη ζωή και χωρίς υποχρεώσεις. Όλα ξεκίνησαν από την “πλύση εγκεφάλου” των γονιών μου, και περισσότερο της μάνας μου, που συνέχεια μου λέγανε: “Δεν θα παντρευτείς; Τα χρόνια περνάνε. Τι θα πει ο κόσμος; Άλλες σαν κι εσένα έχουνε παιδιά…”. Κάθε μέρα αυτή δουλειά, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τόσο πολύ με πίεζαν, που είχα περάσει τα είκοσι πέντε και ένοιωθα γεροντοκόρη! Φοβόμουνα ότι κι ο κόσμος κάπως έτσι θα μ’ έβλεπε και δεν έπεσα έξω: Μια μακρινή θεία μου μου “την είπε” χοντρά: “Αντριάνα, όλες οι κοπέλες στην ηλικία σου παντρευτήκανε κι έχουνε και παιδιά. Εσύ τί θα κάνεις; Σκέφτεσαι να πας καλόγρια;” Με πείραξε η κουβέντα της κι αφού “είχε αρχίσει να λέει ο κόσμος”, τι να έκανα κι εγώ; Είπα το μεγάλο “ναι” στον νεαρό που με πολιορκούσε, και είναι και λίγο μικρότερός μου, “για να μην πει κι άλλα ο κόσμος”! Και οι γονείς μου για να δείξουνε “στον κόσμο” ότι “η καλή δουλειά αργεί να γίνει”, μου έκαναν τρικούβερτο γάμο!”.
Μίλησε για το γάμο της και με υπερηφάνεια για τα δυο παιδιά της που μόλις είχαν ολοκληρώσει τις σπουδές τους η Κατερίνα κι αμέσως μετά ρώτησε:
«Εσύ, Αντριάνα, τι οικογένεια έχεις;».
«Τρεις κόρες και το στερνοπούλι μου είναι αγόρι. Η μεγαλύτερη φέτος τελειώνει το λύκειο και ο μικρός πάει τετάρτη δημοτικού. Παντρεύτηκα λίγο μεγάλη, σε σχέση μ’ εσάς…».
«Τέσσερα παιδιά;», θαύμασε η Κατερίνα και, χαριτολογώντας, συνέχισε: «Θυμάμαι που έλεγες στο σχολείο ότι ήσουν κατά του γάμου και ότι ήθελες να μείνεις ελεύθερη!».
«Ναι, έτσι έλεγα και έτσι πίστευα, αλλά έφτασα να κάνω πολύτεκνη οικογένεια, “για να μην πει τίποτα ο κόσμος!”».
«Δηλαδή;…», ρώτησε η Κατερίνα.
«Εγώ δεν είχα το νου μου καθόλου για γάμο τότε. Ονειρευόμουνα να είμαι ανεξάρτητη στη ζωή και χωρίς υποχρεώσεις. Όλα ξεκίνησαν από την “πλύση εγκεφάλου” των γονιών μου, και περισσότερο της μάνας μου, που συνέχεια μου λέγανε: “Δεν θα παντρευτείς; Τα χρόνια περνάνε. Τι θα πει ο κόσμος; Άλλες σαν κι εσένα έχουνε παιδιά…”. Κάθε μέρα αυτή δουλειά, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τόσο πολύ με πίεζαν, που είχα περάσει τα είκοσι πέντε και ένοιωθα γεροντοκόρη! Φοβόμουνα ότι κι ο κόσμος κάπως έτσι θα μ’ έβλεπε και δεν έπεσα έξω: Μια μακρινή θεία μου μου “την είπε” χοντρά: “Αντριάνα, όλες οι κοπέλες στην ηλικία σου παντρευτήκανε κι έχουνε και παιδιά. Εσύ τί θα κάνεις; Σκέφτεσαι να πας καλόγρια;” Με πείραξε η κουβέντα της κι αφού “είχε αρχίσει να λέει ο κόσμος”, τι να έκανα κι εγώ; Είπα το μεγάλο “ναι” στον νεαρό που με πολιορκούσε, και είναι και λίγο μικρότερός μου, “για να μην πει κι άλλα ο κόσμος”! Και οι γονείς μου για να δείξουνε “στον κόσμο” ότι “η καλή δουλειά αργεί να γίνει”, μου έκαναν τρικούβερτο γάμο!”.
Αμέσως μετά το γάμο, το τριβέλισμα
συνεχίστηκε: “Δεν θα κάνετε κάνα παιδάκι; Άλλονών στην ηλικία σας τα παιδιά τους
πάνε σχολείο και κοντεύουνε να τα παντρέψουνε! Τι θα πει ο κόσμος;”. Μα μόλις
περάσανε έξι μήνες από την γέννηση του πρώτου παιδιού, ξανά τα ίδια: “Μ’ ένα
παιδάκι θα μείνετε; Άλλοι έχουνε τέσσερα και πέντε κι αυτό θα θέλει παρέα όταν
μεγαλώσει. Τί θα πει κι ο κόσμος;”. Για να μη σου τα πολυλογώ, φιλενάδα, όχι ότι πήγε άσχημα ο γάμος μου, αλλά παντρεύτηκα
και είμαι πολύτεκνη, “για να μην πει τίποτα ο κόσμος!”. Τελικά, μετά το δεύτερο
παιδί άρχισα να καταλαβαίνω τις ανησυχίες των γονιών μου, και όχι για το “τι θα πει ο κόσμος”, αλλά για πολλά άλλα θέματα…».
Νίκος
Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 11.2.2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου