Περιμένουμε να ρίξει λίγο χιονάκι και έχουμε «παροπλιστεί» προκαταβολικά! Πόσοι, όμως, αναλογιστήκαμε τις δυσκολίες
που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι των χωριών μας, όχι από πλευράς μετακίνησης
μόνο, αλλά κυρίως από πλευράς κάλυψης των προσωπικών τους αναγκών, των αναγκών των κοπαδιών των κτηνοτρόφων
και γενικά των γεωργικών εργασιών. Και τούτο, αν σκεφθεί κανείς και τα
παλαιότερα χρόνια, που η χιονόπτωση ήταν πολύ περισσότερη. Σαν «μονάδα
μέτρησης» ύψους του χιονιού ήταν το γόνα (γόνατο) και οι μεγάλες δυσκολίες
άρχιζαν όταν το ύψος του ξεπέρναγε το συγκεκριμένο ύψος. Από «ένα γόνα χιόνι»
και πάνω υπολογιζόταν ως πολύ και τότε μετρίαζαν τις δραστηριότητές τους. Και ποιος μπορεί να ξεχάσει τις διαδρομές
που κάναμε για «δυο κλίτσες γράμματα», αφού ούτε τα σχολεία έκλειναν μ’ αυτές τις
δυσκολίες! Τα κοντινά χωριά με τα γυμνάσια της επαρχίας μας, των αποστάσεων
τριών και τεσσάρων χιλιομέτρων, θεωρούνταν… προνομιούχα(!), αν υπολογίσει
κανείς ότι μαθητές έκαναν τέσσερις ώρες
διαδρομή το πρωί (ίσως και περισσότερες) κι άλλες τόσες το μεσημέρι, για την
επιστροφή τους! Και δεν μιλάμε μόνο για μαθητές γυμνασίου, αλλά και του δημοτικού!
Αυτές οι εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, που
σήμερα δεν γίνονται εύκολα πιστευτές, δεν εμπόδισαν να «βγάλουν» προσωπικότητες
τα χωριά μας. Και δεν εννοούμε προσωπικότητες των «μεγάλων πολυθρόνων» και των
πολυτελών γραφείων, αλλά προσωπικότητες και υπηρέτες των αξιών και των ιδανικών,
αφανείς εν πολλοίς.
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 09.01.2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου