Αναστάσιος Παναγόπουλος: Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ!

Ο Αναστάσιος Παναγόπουλος με τη σύζυγό του Θεοπίστη, σε νεαρή ηλικία.

Εικόνα: Από το βιβλίο μου «Λειβάρτζι, σ’ ευχαριστώ!», έκδοση 2002

     Ήταν κάπου δεκαπέντε χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα όσα άφησε πίσω του, όταν  πρωτοήλθε στο χωριό μου, στο Λειβάρτζι (δημοτικό διαμέρισμα σήμερα του Δήμου Καλαβρύτων), ένας νεαρός δάσκαλος από το γειτονικό Βερσίτσι, σήμερα Σειρές, γεμάτος φιλοδοξίες, αφοσίωση στο λειτούργημά του και πολλή όρεξη για δουλειά. Το όνομά του ήταν Αναστάσιος Παναγόπουλος και πριν λίγο είχε αποφοιτήσει με άριστα  από την Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης. Χάρηκαν οι χωριανοί όταν έμαθαν ότι ήταν από το γειτονικό Βερσίτσι (σήμερα Σειρές) και γρήγορα έγινε για όλους «ο δάσκαλος ο Τάσος». Στο Λειβάρτζι υπηρέτησε ένδεκα (11) συναπτά έτη, όχι απλά ως δάσκαλος και διευθυντής του 3/θέσιου Δημοτικού Σχολείου, αλλά και ως ένας πραγματικός αναμορφωτής, αφήνοντας πολύ μεγάλη τη σφραγίδα του.

     Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς! Την πατρική του στοργή στους μαθητές του – «στα παιδιά» του, όπως ο ίδιος έλεγε; Το ότι μίλαγε πάντα για το «κύτταρο της κοινωνίας», την οικογένεια, δημιουργώντας ο ίδιος μια οικογένεια πρότυπο; Το ότι κάθε καλοκαίρι που τα σχολεία έκλειναν, με πολύ συγκίνηση και με δάκρυα αποχαιρετούσε τους μαθητές του; Τα φροντιστήρια που έκανε αφιλοκερδώς στους απόφοιτους του Δημοτικού, μέχρι τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Γυμνάσιο; Την πρωτοποριακή  λειτουργία του σχολείου, με μουσείο, με σχολικό κουρείο, με ομάδα Α΄ βοηθειών αποτελούμενη από μαθητές, με σχολικό συνεταιρισμό, με κατασκευή σύγχρονων λουτρών από δωρεές των Συλλόγων Αθήνας και Αμερικής; Τις δόξες που γνώρισε ο σχολικός μας ανθόκηπος; Την υποδειγματική λειτουργία των σχολικών μαγειρείων; Τους πάμπολλους επαίνους που έλαβε το Δημοτικό Σχολείο του χωριού μας, για την υποδειγματική λειτουργία του, επί των ημερών του, από Επιθεωρητές, από Νομάρχες και Υπουργούς;  Ή μήπως το πρώτο και μοναδικό Παιδαγωγικό Συνέδριο που έγινε με δική του πρωτοβουλία και διοργάνωση στο σχολείο του Λειβαρτζίου; Στο συνέδριο αυτό περευρέθησαν και το παρακολούθησαν πολλές προσωπικότητες των Γραμμάτων και ο τότε Υπουργός Παιδείας!

     Όμως, δεν περιορίστηκε στα του σχολείου μόνο. Με τις πρωτοποριακές ιδέες του συμμετείχε και συνέβαλε στην αναμόρφωση ολόκληρου του χωριού. Έζησε μαζί μας τα ομορφότερα χρόνια της ζωής σου, όπως και ο ίδιος έλεγε. Χόρεψε στη χαρά μας και έκλαψε στον πόνο μας. Δεν έχανε καμία ευκαιρία να δηλώνει υπερήφανα ότι νοιώθει «Λειβαρτζινός»! Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού εκεί δημιούργησε την οικογένειά του με την, επίσης εκπαιδευτικό, εκ Δίβρης (Λαμπείας Ηλείας) Θεοπίστη Καρυανού και εκεί, στο ναό της Αγίας Παρασκευής, βάφτισαν τα παιδιά τους, τον Κώστα, Διευθύνοντα Σύμβουλο της γνωστής εταιρίας ALCO και το Γιώργο, διαπρεπή δικηγόρο.

     Μετά από ένδεκα χρόνια έφυγε από το χωριό μας και λίγο αργότερα προήχθη σε Επιθεωρητή και μετά Νομαρχιακό Επιθεωρητή Α΄/βάθμιας Εκπαίδευσης. Για το Λειβάρτζι, όμως, είναι και θα μείνει, όχι απλά «Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ» με το άρθρο υπογραμμισμένο και με «Δ» κεφαλαίο, αλλά με όλα τα γράμματα κεφαλαία!

     Μα και μετά τη συνταξιοδότησή του, ποτέ δεν «ησύχασε». Πέρα από την επιτυχή ενασχόλησή του με τα κοινά, δημοσίευε συνεχώς άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, συνεχίζοντας να υπηρετεί την παιδεία που τόσο αγάπησε και με αυτόν τον τρόπο. Και βέβαια, αξέχαστος μένει σε όλους μας ο ιδιαίτερα καλλιτεχνικός τρόπος γραφής του.

Γράμμα (5.6.2001) του αείμνηστου πρώτου δασκάλου μου

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

από την προσωπική του αλληλογραφία με

την κόρη μου Μαρίνα, μαθήτρια ΣΤ΄ δημοτικού τότε.

(Για μεγέθυνση της εικόνας "πατήστε" επάνω σ΄αυτή)

     Όλα τα επόμενα χρόνια «ο δάσκαλος ο Τάσος» ήταν το μέτρο σύγκρισης για όλους τους μετέπειτα δασκάλους που υπηρέτησαν στο χωριό. Αν, μάλιστα, ληφθούν υπ' όψιν και οι μεγάλες και σε πολλές περιπτώσεις ανυπέρβλητες δυσκολίες εκείνης της εποχής, που σήμερα μπορεί να ακούγονται ως εξωπραγματικές, η προσφορά του λαμβάνει πολύ μεγαλύτερη αξία.  Η μνήμη του, τ’ όνομά του και η προσφορά του μένουν και θα μένουν ανεξίτηλα στις καρδιές, όχι μόνο των Λειβαρτζινών, αλλά και των δεκάδων ακόμα χιλιάδων μαθητών του και συνεργατών του.

                                Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 5.5.2019

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html