Εύθυμες ιστορίες του χωριού: Από την πόλη έρχομαι!

    Γειτονόπουλα, συνομήλικοι, συμμαθητές και μαζί μεγαλωμένοι ο Χρήστος και η Μαρία στο χωριό τους, τους συνέδεε από μικρά μια αδελφική φιλία. Οι μικροπαρεξηγήσεις, όμως, για «ψύλλου πήδημα», γίνονται συχνά αιτίες διχόνοιας. Έτσι και οι δυο τους, που, αν και επιζητούσαν μια αφορμή για να ξαναμιλήσουνε ύστερα από έναν αδικαιολόγητο καβγά, ο εγωισμός δεν άφηνε κανέναν να κάνει το πρώτο βήμα.
     Είχε περάσει κάμποσος καιρός από εκείνη την «κακιά ώρα» και η Μαρία έφυγε για την πόλη, μένοντας για αρκετές μέρες στα παιδιά της. Το συνήθιζε αυτό από τότε που έχασε τον άντρα της, ειδικά το χειμώνα. Χαιρέτισε κι εκείνη τη φορά όλους τους γείτονές της, εκτός από το Χρήστο, κι έφυγε. Το Χρήστο τον πείραξε πολύ αυτό, αλλά το προσπέρασε.
     Στον ένα-ενάμισι μήνα, η Μαρία γύριζε από την πόλη και αφού το λεωφορείο αποβίβαζε τους επιβάτες κάνα εικοσάλεπτο έξω από το χωριό, η Μαρία με τις μικροαποσκευές της ανηφόρισε με τα πόδια. Ο Χρήστος εκείνη τη στιγμή ήταν κοντά στο δρόμο με το κοπάδι του και είχε πιάσει κουβέντα κι έστριβαν τσιγάρο μ’ έναν περαστικό κυνηγό, τον Κώστα. Μόλις είδε τη Μαρία ν’ ανηφορίζει, σκέφθηκε πως του δόθηκε η καταλληλότερη ευκαιρία, με τον κυνηγό δίπλα του. Όταν εκείνη έφτασε στο ύψος τους, λέει στον κυνηγό ο Χρήστος, χωρίς δεύτερη σκέψη:
     «Ρε, Κώστα, δώσε μου το ντουφέκι…».
     Εκείνος, έχοντάς του εμπιστοσύνη, αφού και μαζί γνωρίζονταν από μικρά παιδιά, του το έδωσε χωρίς καμία αντίρρηση.
     «Γεμάτο είναι;», τον ρώτησε.
     «Ναι», απάντησε ο κυνηγός.
     Τότε ο Χρήστος ρίχνει δυο ντουφεκιές στον αέρα και φωνάζει δυνατά:
     «Βρεεε, καλώς τη Μαρία από την πόληηη! Καλωσόρισες Μαρίαααα! Καλωσόόόριιισεεεες!»
     Στην αρχή η Μαρία χαμογέλασε κι αμέσως μετά γέλασε με την ψυχή της! Η υποδοχή με πυροβολισμούς έλυσε την ίδια στιγμή την παρεξήγηση!

                    Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 6.5.2022
          https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html