Νικόλαος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος BLOG: Ο ποντικός τρώει αυγά; Ναι, και δείτε πώς τα «κλέβει»!

Σάββατο 14 Μαΐου 2022

Ανάρτηση στη μνήμη του πατέρα μου

     Η φύση είναι να μεγάλο σχολείο και χαρά σ’ αυτόν που μπορεί να παρακολουθήσει μαθήματα στα θρανία του!
    Ορεσίβιοι οι γονείς μου και οι παππούδες μου, όπως κι εγώ στα παιδικά-εφηβικά μου χρόνια, είχαμε διδαχθεί πολλά στο σχολείο αυτό. Ιδιαίτερα επιμελής μαθητής της, αλλά και δάσκαλος σ’ εμάς τα παιδιά του ήταν ο πατέρας, του οποίου πάντα θαύμαζα τις γνώσεις κι ας είχε τελειώσει μόνο την πρώτη δημοτικού! Τα «ιδιαίτερα» μαθήματά του με όσα είχε διδαχθεί ο ίδιος, σ’ εμάς τα παιδιά του ήταν συνεχή.
     Μικρής ηλικίας τότε εγώ, σαν «μαθητής» θα έλεγα ότι ήμουν λίγο «αμελής». Και η αμέλειά μου αυτή οφειλόταν περισσότερο στο ότι θεωρούσα κάποια πράγματα υπερβολικά ή τελείως εκτός πραγματικότητος και δεν πολυέδινα σημασία. Έλα, όμως, που ορισμένα απ’ όσα με είχε διδάξει τα παρακολούθησα σε «επανάληψη», σε ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση, σε μεγάλη ηλικία. Φυσικά, τότε τα συναισθήματα ήταν πολλά και ανάμικτα.
Το συγκεκριμένο «σημερινό μάθημα», λοιπόν, ήταν με ποιόν τρόπο κλέβουν αυγά τα ποντίκια! Κάποια στιγμή ο πατέρας είδε σε μια αποθήκη, που… σύχναζαν και ποντικοί, αυγά κότας «ολόκληρα» με μια τρύπα σε κάποιο σημείο και μέσα άδεια. Κατάλαβε πως είναι «δουλειά» των αντιπαθών αυτών τρωκτικών, δεν μπορούσε να καταλάβει, όμως, πώς τα αυγά έφταναν μέχρι εκεί και αφιέρωνε χρόνο να παρακολουθήσει το φαινόμενο.
     Ως πολύ έξυπνο και πονηρό συνάμα ζώο ο ποντικός, σπάνια τρώει την (συνήθως κλεμμένη) τροφή του στον τόπο της κλοπής. Την μεταφέρει στη φωλιά του, όπου εκεί ταΐζει τα παιδιά του και τρώει και ο ίδιος με την ησυχία του, χωρίς κινδύνους.
     Κάποια στιγμή, είδε κάτι που με τίποτα δεν μπορούσε να το φανταστεί: Δύο ποντικοί μαζί μετέφεραν ένα αυγό! Ο ένας το είχε πιάσει-το είχε «αγκαλιάσει» με τα τέσσερα πόδια του και είχε γυρίσει ανάσκελα, με την πλάτη αποκάτω! Ο άλλος τον «έσερνε» από την ουρά, μαζί με το αυγό και με κατεύθυνση προς τη φωλιά τους!!! Εκεί τα τρυπούσαν με τα μυτερά και κοφτερά τους δόντια και τα ρουφούσαν με την ησυχία τους, αφήνοντας μόνο το τσόφλι! Προφανώς απολάμβαναν το «γεύμα»… οικογενειακώς!