Εύθυμες ιστορίες του χωριού:

Η «ανάσταση» των… σταφυλοφάγων!

     Ο δραγάτης* εκείνη τη χρονιά στο χωριό ήταν πολύ αυστηρός. «Σκυλί πεινασμένο» τον περιέγραφαν κάποιοι στις μεταξύ τους κρυφές συζητήσεις και όλοι οι χωριανοί ήταν προσεκτικοί και πειθαρχημένοι, γιατί κανένας δεν ήθελε νταραβέρια ούτε μαζί του, ούτε με τα δικαστήρια.  

     Είχε στήσει τη δραγάτα* του σε σημείο που μπορούσε να ελέγχει όλη την έκταση των αμπελιών. Ο υπερβάλλον ζήλος του στα καθήκοντά του, τον έστειλε μέχρι την κοντινότερη πόλη και πήρε κιάλια κι ένα μεγάλο προβολέα, για να μπορεί να ελέγχει και τη νύχτα το «πεδίο ευθύνης» του.

     Κάποιοι χωριανοί, όμως, δεν μπορούσαν να καταπιούν την αυστηρότητά του, αφού μέχρι την προηγούμενη μέρα της ανάληψης των καθηκόντων του, λίγοι τον υπολόγιζαν. Άλλωστε, κι άλλοι είχανε κάνει δραγάτες τις προηγούμενες χρονιές, αλλά κανένας δεν είχε πάρει τόσο σοβαρά το ρόλο του. Έτσι, λοιπόν, καμιά δεκαριά άτομα τα κουβέντιασαν μυστικά μεταξύ τους στο καφενείο ένα απόγευμα, πήραν τις αποφάσεις τους και οργανώθηκαν για το επόμενο βράδυ, για να του κάνουν ένα καλό χουνέρι που να το θυμάται!

     Την άλλη μέρα, πέρασαν αργά από το καφενείο, ήπιαν τα ποτηράκια τους, όπως συνήθιζαν και με το που νύχτωσε έφυγαν. Δεν είχε φεγγάρι κι αυτό βοηθούσε την… αποστολή τους. Μπήκαν ένας μετά τον άλλον μέσα στο νεκροταφείο, σύμφωνα με το σχέδιο, παίρνοντας όλοι τις προφυλάξεις τους από μάτια περαστικών και άλλων συγχωριανών, έχοντας μαζί τους ένα σεντόνι κι ένα κερί ο καθένας! Μόλις έπεσε το βαθύ σκοτάδι, τυλίχτηκαν με τα σεντόνια, άναψαν τα κεριά τους και πήδηξαν από τη χαμηλή μάντρα του νεκροταφείου, που ήταν αντικριστά στην πλαγιά με τ' αμπέλια και τη δραγάτα κι άρχισαν να τραγουδάνε δυνατά με τις φωνές τους αλλαγμένες και να χορεύουν! Το αυτοσχέδιο τραγούδι τους ακουγόταν στην ησυχία της νύχτας κι έφτανε καθαρά στ’ αυτιά του αυστηρού δραγάτη:

«Όσο ζήσαμε, σταφύλια δεν χορτάσαμε!

Τώρα π’ αναστηθήκανε, σταφύλι δεν θ’ αφήσουμε»!

     Άνοιξε κι ο δραγάτης σαστισμένος τον προβολέα του, μα δεν μπορούσε να διακρίνει πρόσωπα, αφού μόνο τα μάτια των «αναστημένων» ήταν ακάλυπτα από τα σεντόνια και η απόσταση δεν ήταν μικρή! Όσο προχωρούσαν τραγουδώντας και χορεύοντας, έβλεπε ότι κατευθύνονται προς το μέρος του! Έγκαιρα «κατάλαβε» ότι δεν είχε άλλη… επιλογή, από το να φύγει τρέχοντας για το χωριό!

     Την άλλη μέρα, πρωί-πρωί, ενημέρωνε του συγχωριανούς του ότι μετά τη δύση του ήλιου θα φεύγει από τη δραγάτα και θα φυλάει τ' αμπέλια από άλλο σημείο, που θα επέλεγε και θα ήξερε μόνο ο ίδιος (προφανώς από το… σπίτι του)! Τους προειδοποιούσε όμως, ότι από εκείνο το σημείο θα είχε καλύτερο έλεγχο τη νύχτα και, «μην τολμήσει κανείς να μπει σε ξένα αμπέλια και να κόψει σταφύλια»!   

==========================

* Δραγάτης: Εποχιακός φύλακας των αμπελιών, όταν ωριμάζουν τα σταφύλια. Δραγάτα: η συνήθως αυτοσχέδια πρόχειρη στέγαση (κιόσκι-φυλάκιό του), που τον προφυλάσσει από τις καιρικές συνθήκες, κυρίως από τον ήλιο. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για το δραγάτη σε άρθρο μας στο ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ NEWS, ΕΔΩ .

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος. 8.4.2020

(Σύντομο βιογραφικό δείτε ΕΔΩ)