Λίγες σκέψεις στο προφητικό Ευαγγέλιο

της Θ. Λειτουργίας της Μεγάλης Δευτέρας

(Ματθαίου, Κεφ. ΚΔ΄, 3 – 35)

     

    Είναι αλήθεια πως σαν έρχονται μεγάλες γιορτές, και ιδιαίτερα το Πάσχα, το θρησκευτικό μας συναίσθημα γίνεται πιο έντονο. Αναζητάμε – θέλουμε κάτι παραπάνω να κάνουμε, για να νοιώσουμε περισσότερο τη συγκίνηση των ημερών. Μας συνεπαίρνουν οι ψαλμοί, τα τροπάρια, τα Ευαγγέλια… Πιστεύουμε πως αν μπορέσουμε να εισχωρήσουμε περισσότερο στο νόημά τους, θα ήταν και το θρησκευτικό μας συναίσθημα και η ψυχική μας ανάταση μεγαλύτερα.

    Η πρώτη ημέρα της «τελικής ευθείας» για το Πάσχα, η Μεγάλη Δευτέρα, είναι μια εργάσιμη ημέρα. Εξ αιτίας των οικογενειακών και των επαγγελματικών υποχρεώσεων, λίγοι έχουμε τη δυνατότητα να πάμε στην εκκλησία και να ακούσουμε αυτή τη σπουδαία Ευαγγελική περικοπή, που είναι και μια σημαντική προφητεία. Μελετώντας, λοιπόν, το Ευαγγέλιο της ημέρας αυτής, που ο Χριστός στο Όρος των Ελαιών προλέγει στους Μαθητές Του γεγονότα που θα προηγηθούν της Δευτέρας Παρουσίας,  κάνουμε κάποιες διαπιστώσεις. Μερικές απ’ αυτές:

    Στη σημερινή εποχή όλο και περισσότερο αμφισβητείται η θρησκεία μας, όχι μόνο από τους μη χριστιανούς, αλλά και από εμάς τους ίδιους που θεωρούμαστε οπαδοί της. Πολλοί είναι οι παράγοντες που συμβάλουν σε αυτό και ας μην προσπαθήσουμε να τους αναλύσουμε τώρα. Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε όμως λίγο περισσότερο τούτο: H συγκεκριμένη Ευαγγελική Περικοπή, επικεντρώνεται στην προφητεία της καταστροφής της Ιερουσαλήμ, που έγινε από τα στρατεύματα του αυτοκράτορα Τίτο, το 70 μ. Χ. και σε γεγονότα που θα προηγηθούν της Δευτέρας Παρουσίας. Εκτιμάται ότι πολλοί είμαστε εκείνοι που έχουμε πειστεί ότι  κάποιες από τις προφητείες αυτές έχουν επαληθευτεί ή επαληθεύονται στις μέρες μας, όπως και αυτή: «Διά το πληθυνθήναι την ανομίαν, ψυγήσεται η αγάπη των πολλών». Γνωρίζουμε πολύ καλά, πώς μεγάλωσαν οι γονείς μας και οι προηγούμενες γενιές: Είχαν αγάπη μεταξύ τους. Ο ένας εμπιστευόταν το άλλον και τα σπίτια τους οι περισσότεροι τα άφηναν ανοιχτά, ιδίως στα χωριά. Άνοιγαν την πόρτα και σε κάθε άγνωστο περαστικό και τον φιλοξενούσαν σαν δικό τους άνθρωπο. Τον κοίμιζαν στο σπίτι τους και του έδειχναν εμπιστοσύνη σαν να τον γνώριζαν χρόνια πριν, σαν να είχαν φάει πολύ «ψωμί κι αλάτι» μαζί. Κι αυτός, βέβαια, φαινόταν αντάξιος των συναισθημάτων τους. Αυτόν τον τρόπο ζωής, τον γευτήκαμε και πολλοί από μας. Σήμερα όμως, πώς είναι οι σχέσεις των μεταξύ των ανθρώπων;...

     Ακόμα, με τις γνώσεις που έχουμε με τη βοήθεια της επιστήμης, μπορούμε να «δούμε» ότι κάποιες άλλες προφητείες θα επαληθευτούν στο μακρινό μέλλον, όπως π.χ. ότι «ο ήλιος σκοτισθήσεται και η σελήνη ου δώσει το φέγγος αυτής». Αλλά και στο πολύ κοντινό μας μέλλον μια τέτοια εκδοχή είναι πιθανή, από μια πολύ μεγάλη πυρηνική έκρηξη, π.χ..

    Σε κάποιο άλλο σημείο της Αγία Γραφής (Αποκάλυψη Ιωάννου, κεφ. η΄) αναφέρεται: «και απέθανε το τρίτον των κτισμάτων των εν τη θαλάσση». Ερώτηση: Θα μπορούσε να πιστέψει κανείς (όχι πολύ παλιά, αλλά) πενήντα – εξήντα χρόνια πριν ότι θα «ξέρναγαν» τα ποτάμια και οι θάλασσες τόνους και τόνους ψάρια από τη μόλυνση των νερών και γενικότερα του περιβάλλοντος; Απάντηση: Μάλλον όχι, ή καλύτερα: σίγουρα όχι.

     Αν φέρουμε στο νου μας και άλλες, μεταγενέστερες προφητείες, ό-πως π.χ. αυτές του Κοσμά του Αιτωλού, ίσως «ταρακουνηθούμε» περισσότερο. Μπορεί επειδή τα όσα έχουν ειπωθεί από άγιο τον Κοσμά τον Αιτωλό, να τα θεωρούμε πιο «απτά», πιο κοντινά μας, πιο σημερινά.

     Κάνοντας παρόμοιες σκέψεις, μπορούμε να πούμε με κάποια «άνεση», ότι κάποια «πράγματα» έχουν ειπωθεί και έχουν γραφεί τυχαία; Και ίσως το επισφράγισμα όλων αυτών να "κρύβεται στις λέξεις του Κυρίου: «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσιν» «Ματθαίου ΚΔ΄, 35).

  

Επιμέλεια: Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 13.4.2020