Εύθυμες ιστορίες του χωριού:

Η  γιορτή του αγίου Παύλου Αροανίας (Σοπωτού)

και μια σύντομη… ξενάγηση στο εκκλησάκι

     Μια έκπληξη μας περίμενε το πρωινό στις 22 του Μάη του 1971 στο γυμνάσιο του Σοπωτού. Μετά την πρωινή προσευχή και την έπαρση της σημαίας στο προαύλιο του σχολείου, τα λόγια του διευθυντή ήχησαν πολύ ευχάριστα στ’ αυτιά μας:

-     Παιδιά μου, σήμερα δεν θα κάνουμε μάθημα! Όπως είμαστε θα πάμε στην εκκλησία. Είναι η μνήμη του αγίου Παύλου, που γεννήθηκε εδώ, στην Αροανία, και μαρτύρησε στην Τρίπολη επί τουρκοκρατίας!...

     Χαράς ευαγγέλια για όλους μας, αφού θα γλιτώναμε το μάθημα και πραγματική ανακούφιση, γιατί ποιος είχε όρεξη μέσα στην καρδιά της άνοιξης και σε όλο το μεγαλείο της φύσης να κλειστεί στην αίθουσα!

     Μετά από λίγη ώρα ανηφορική πεζοπορία, φτάσαμε στο μικρό εκκλησάκι, νότια του χωριού. Η χωρητικότητά του ήταν πολύ μικρή και εκτός από το παπά, τον ψάλτη και τρία-τέσσερα ακόμα άτομα, δεν υπήρχε χώρος για άλλους. Έξω, δεξιά της εισόδου και η εικόνα του αγίου για το προσκύνημα και δίπλα της το μανουάλι για το άναμμα των κεριών.

     Παραμείναμε σε παράταξη και σχετικά στριμωγμένοι στο μικρό προαύλιο χώρο και οι ογδόντα-ενενήντα μαθητές και μαθήτριες του σχολείου, με την αυστηρή επιτήρηση των καθηγητών πάντα. Αρκετά πριν η εκκλησία σχολάσει, οι ακτίνες του ήλιου έφταναν πολύ ζεστές και μας προκαλούσαν δυσφορία και η δυσφορία ανησυχία. Ευτυχώς, όμως, την προσοχή μας απέσπασαν δυο-τρεις συμμαθητές μας, που μας «ξενάγησαν», δείχνοντας τα σημεία μέσα στο μικρό τότε πευκοδάσος στον περιβάλλοντα χώρο του ναού, που κατέφευγαν για το σκασιαρχείο τους! Παρά τα παρατεταμένα «σσσσσσ!» των καθηγητών που εύκολα μας αντιλαμβάνονταν, η «ξενάγηση» συνεχίστηκε πολύ ψιθυριστά, ενώ κάθε προσπάθεια να πνιγούν να αυθόρμητα γέλια που έβγαιναν από μέσα μας, δεν είχε πάντα επιτυχία!  
     Στη συνέχει ήταν περισσότερο επεξηγηματικοί:
-    Κάτω από εκείνο το πεύκο αράζει ο Τάσος. Από το διπλανό ο Γιώργης. Παραπέρα ο Ντίνος!... Ρίχνουμε κάτι ύπνους ξεγυρισμένους! Κι άμα σχολάσει το σχολείο, ακολουθούμε τα άλλα παιδιά για τα χωριά μας κι εμείς!

     Εύλογη, όμως, και η ερώτηση συμμαθήτριας προς τους «κοπανατζήδες»:

-    Και γιατί κάνετε τόσο δρόμο από τα χωριά σας, αφού δεν ερχόσαστε σχολείο;

    Αν και η απάντηση δεν χώραγε άλλες ερωτήσεις, σκόρπισε πιο δυνατά τα γέλια όσων συμμετείχαν στο πηγαδάκι:

-    Γιατί αν μας δει κάνα μάτι συγχωριανών μας, να έχουμε τη μαρτυρία του ότι ήρθαμε! Δεν θα πιστέψουν οι γονείς μας ότι φτάσαμε ως εδώ, μόνο για το σκασιαρχείο! Εδώ ο άγιος Παύλος μας προστατεύει!

    Ευτυχώς, σε λίγα λεπτά ακούστηκε το «δι’ ευχών» και απαλλαχτήκαμε από τα «σσσσσσ» των καθηγητών και τη δυσφορία της ανοιξιάτικης ζέστης.

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 10.5.2019

http://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html