Προσκύνημα στο Άγιο Όρος - ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ

Μπορείτε να δείτε/διαβάσετε: 

Το ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ εδώ:

http://nikolpapak.blogspot.gr/2017/06/2.html 

το ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ εδώ:

http://nikolpapak.blogspot.gr/2017/06/httpnikolpapak.html

το ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ εδώ:

http://nikolpapak.blogspot.gr/2017/06/httpnikolpapak_22.html

Επίσκεψη σε άλλα μοναστήρια (συνέχεια)

A: Στη σκήτη του αγίου Ανδρέα και στη μονή Πρωτάτου

Οι πολύ μεγάλες καμπάνες στη σκήτη Αγίου Ανδρέου

     Την επόμενη μέρα, την Παρασκευή, είχε προγραμματίσει η ομάδα μας προσκύνημα στη σκήτη του αγίου Ανδρέα, στη μονή Πρωτάτου και στο κελί του αγίου Παΐσίου.

     Ανεβήκαμε με το λεωφορείο στις Καρυές κι εκεί προσκυνήσαμε στη σκήτη του αγίου Ανδρέα, πρώην ρωσικό μοναστήρι, που σήμερα ανήκει στη μονή Βατοπεδίου.

     Μπαίνοντας ο προσκυνητής στον αύλειο χώρο, αντικρίζει μια τεράστια καμπάνα και δύο μικρότερες, που βρίσκονται εκτός λειτουργίας. Η μεγάλη καμπάνα πρέπει να ζυγίζει περισσότερο από δέκα τόνους(!) και λέγεται πως όσοι την χτύπησαν χωρίς την απαραίτητη προφύλαξη, υπέστησαν βλάβη στην ακουστική ικανότητα. Στην παρόμοια και μάλλον λίγο μεγαλύτερη καμπάνα που βρίσκεται εν λειτουργία στη μονή Παντελεήμονος (ρώσικο μοναστήρι), απαιτούνται δύο άτομα για να τη χτυπήσουν!

     Στη μονή Πρωτάτου προσκυνήσαμε την ιερή εικόνα της Παναγίας «Άξιον Εστίν». Σύμφωνα με την παράδοση, ενώ ένας μοναχός φιλοξενούσε στο κελί του κάποιον άγνωστο, την ώρα που έψαλλε το μεγαλυνάριο «την Τιμιωτέραν των Χερουβείμ…», ο φιλοξενούμενος μοναχός του είπε: «Το σωστό είναι να αρχίζει ο ύμνος με τα λόγια “Άξιον εστίν ως αληθώς, μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών.”» και στη συνέχεια έγινε άφαντος. Κατάλαβε ο μοναχός του μοναστηριού τη θαυματουργική παρέμβαση, πρόσθεσε με την έγκριση του πατριάρχη στην αρχή του ύμνου τις λέξεις που του υπέδειξε ο ξένος και η ιερή εικόνα έλαβε την προσωνυμία «Άξιον Εστίν».

Β: Στο κελί του αγίου Παΐσίου

     Φεύγοντας από τις Καρυές, εφοδιαστήκαμε με νερό και ψωμί για το δρόμο και κατηφορίσαμε στο μονοπάτι, με προορισμό τη μονή Κουτλουμουσίου, το κελί του αγίου Παΐσίου και το κατάλυμά μας στη μονή Ιβήρων, μια διαδρομή τριών ωρών, περίπου.  

Μονότοξο γεφύρι στη διαδρομή Καρυές-Μονή Ιβήρων

     Λίγες δεκάδες μόνο μέτρα είχαμε απομακρυνθεί, όταν συναντήσαμε έναν υπερήλικα μοναχό  που πήγαινε προς τη δική μας κατεύθυνση. Εκτός από την ηλικία του είχε και κινητικά προβλήματα και βάδιζε με αρκετή δυσκολία. Σαν να μην έφτανε αυτό, κράταγε στο ένα του χέρι μια πλαστική τσάντα με 2-3 μεγάλες φρατζόλες ψωμί μέσα. Στο άλλο χέρι κράταγε τη μαγκούρα του.

- Ευλογείτε, γέροντα!

- Ο Κύριος, παιδιά μου!

     Βλέποντας έναν υπερήλικα μοναχό μ' αυτές τις δυσκολίες, δεν μένεις μόνο στο «ευλογείτε».

- Γέροντα, να σας βοηθήσουμε; Προς την κατεύθυνσή σας πηγαίνουμε. Πού να σας πάμε εμείς τα ψωμιά;

- Να είστε καλά παιδιά μου και να σας βοηθάει η Παναγία που σας έφερε εδώ! Δεν πειράζει! Είναι κι αυτό μέρος της άσκησής μου, είπε χαμογελώντας, αρνούμενος ευγενικά τη βοήθειά μας, που οπωσδήποτε γι’ αυτόν θα ήταν πολύτιμη.  

     Φτάνοντας στο κελί Παναγούδα του αγίου Παΐσίου, νοιώθεις κάτι το ιδιαίτερα ξεχωριστό! Η φιλοξενία σε περιμένει, είτε είναι, είτε δεν είναι εκεί κάποιος μοναχός: Ένα σκεπασμένο κουτί με λουκούμια στο μονοπάτι, έξω από την περίφραξη του κελιού κι ένα μεταλλικό κύπελλο πάνω σε μια βρύση σε προσκαλούν και σε προκαλούν! Κεραστήκαμε «αυτοδίκαια» και ήπιαμε ευλογημένο νεράκι. Μα η ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη ήταν μόλις αντικρίσαμε τον αύλειο χώρο του κελιού: μερικά/πολλά μικρά κούτσουρα για καθίσματα, που αμέσως καταλάβαμε ότι εκεί δεχόταν τους επισκέπτες και τα πνευματικά του παιδιά του ο άγιος, μίλαγε μαζί τους, τους φιλοξενούσε και τους δίδασκε!

"Αυτοδίκαιο" κέρασμα, έξω από το κελί του αγίου Παΐσίου!

     Μια πρόχειρη πόρτα στο συρματόπλεγμα ήταν κλειδωμένη και η απογοήτευση μάς κυρίευσε που δεν θα μπορούσαμε να προσκυνήσουμε στον καθαγιασμένο αυτό χώρο. Ένα σίδερο και μια μικρή μεταλλική βέργα που ήταν κρεμασμένα δίπλα, καταλάβαμε πως χρησίμευαν για «κουδούνι», να ειδοποιείται ο μοναχός. Το χτύπησα, χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει ότι η ώρα ήταν μιάμιση το μεσημέρι και ίσως αν υπήρχε μοναχός μέσα να ησύχαζε. 

Ένα σίδερο και μια μικρή μεταλλική βέργα, «κουδούνι» του κελιού «Παναγούδα»

     Σχεδόν αμέσως και χωρίς να το περιμένουμε, άνοιξε η πόρτα του κελιού και μια ασκητική μορφή με κατάλευκα γένια, μαύρο σκουφάκι και ανασκουμπωμένο το ράσο ήρθε με πολλή καλοσύνη, μας καλωσόρισε, μας ξεκλείδωσε και μας οδήγησε στον ιερό χώρο. Ένας μικρός ναός μέσα στο κελί σε πλημμύριζε κατάνυξη. Εκεί ο άγιος των ημερών μας τελούσε τις ακολουθίες και τις Θ. Λειτουργίες του. Στο αριστερό  κλίτος του ναΐσκου αυτού και το τριμμένο μαξιλαράκι του επάνω στο στασίδι, που νόμιζες ότι σε λίγο θα έρθει να καθίσει ο γέροντας Παΐσιος!

Χώρος υποδοχής, φιλοξενίας και διδασκαλίας (υπαίθριο αρχονταρίκι) των επισκεπτών του αγίου,

έξω από το κελί του αγίου Παΐσίου

     Από την πρώτη στιγμή με το «αυτοδίκαιο» κέρασμα, αλλά τώρα πολύ περισσότερο ο προσκυνητής νοιώθει ζωντανή την παρουσία του αγίου και μια θεία αγαλλίαση διαπερνά όλο του το είναι!

Το τέμπλο του ναΐσκου του αγίου Παΐσίου, στο κελί του (Παναγούδα)

(Φωτογραφία: http://anavaseis.blogspot.gr/2012/05/blog-post_6703.html )

Ένας δεύτερος χώρος υποδοχής, φιλοξενίας και διδασκαλίας 
του αγίου Παΐσίου, κάτω από τα δέντρα!

     Αναβαπτισμένοι κι από εκεί, συνεχίσαμε το μονοπάτι για τη μονή Ιβήρων.

Γ: Στη μονές Φιλοθέου και Καρακάλου

     Η επόμενη μέρα, Σάββατο, παραμονή της αναχωρήσεώς μας από το Άγιο Όρος, ήταν αφιερωμένη στο προσκύνημα στις μονές, νότια της Ιβήρων και με διαδρομή έξι ωρών, περίπου, με την επιστροφή.

     Ανηφορίσαμε και στη συνέχεια κατηφορίσαμε στο μονοπάτι, υπό την σκιάν του απέραντου καστανοδάσους. Μαγευτική κι εδώ η διαδρομή, όπως όλες, με το δημόσιο χωματόδρομο να διασταυρώνεται/τέμνει σε κάποια σημεία το μονοπάτι που σε καλεί δελεαστικά να το περπατήσεις.

Η τετραμελής ομάδα μας, στο πέρασμα ενός ξυλογέφυρου στη διαδρομή

Καρυές-Μονή Ιβήρων.

Από δεξιά προς τα αριστερά:

Παναγιώτης, Τέλης, (Αριστοτέλης), Αργύρης και η αφεντιά μου

     Στη μονή Φιλοθέου προσκυνήσαμε μεταξύ πολλών ιερών εικόνων, κειμηλίων και ιερών λειψάνων και τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας. Πάντα η «Γλυκοφιλούσα» μου θυμίζει το ομώνυμο διήγημα του Παπαδιαμάντη!

«ΑΓΚΥΡΑ ΕΛΠΙΔΟΣ» η μονή Φιλοθέου!

     Παρόμοια και μάλλον ίδια η παράδοση για την ιερή εικόνα, μ’ αυτήν της Πορταΐτισσας: Για να μην καταστραφεί από τους εικονομάχους, την έριξε στη θάλασσα της Μικράς Ασίας η Βικτωρία, στην οποία ανήκε και, πλέοντας όρθια στα κύματα έφθασε στον (τ)αρσανά της Μονής Φιλοθέου, όπου παρελήφθη με πολλή τιμή από τον ηγούμενο και τους πατέρες της μονής, που είχαν ειδοποιηθεί με αποκάλυψη της Θεοτόκου. Στο σημείο της ακτής όπου την απέθεσαν μόλις τη έβγαλαν από τη θάλασσα, ανέβλυσε άγιασμα. Εκεί κάθε χρόνο την Δευτέρα της Διακαινησίμου γίνεται λιτανεία και αγιασμός.

Πέτρινη βρύση στη διαδρομή Καρυές-Μονή Ιβήρων 
ξεδιψάει τον πεζοπόρο προσκυνητή

     Ήταν μεσημέρι, όταν λίγο αργότερα φτάσαμε στη μονή Καρακάλου.

- Ευλογείτε, γέροντα, χαιρετίσαμε με υπόκλιση το μοναχό που μας υποδέχτηκε.

- Καλώς τους! Από πού ερχόσαστε;

- Από την Ιβήρων, αφού περάσαμε από τη Φιλοθέου.

- Μπράβο!... Και μετά πού θα πάτε;

- Θα επιστρέψουμε στην Ιβήρων.

- Με τα πόδια;

- Ναι.

- Εσείς είστε κουρασμένοι και έχετε δρόμο ακόμα! Περάστε να προσκυνήσετε και μετά να φάτε. Και ειδοποίησε τον τραπεζάρη να ετοιμάσει φαγητό.

     Μετά το προσκύνημα το τραπέζι ήταν έτοιμο! Και τι δεν είχε! Πραγματικά, Αβραμιαία κι εδώ η φιλοξενία!

     Λίγο μετά αναχωρήσαμε με την ευχή τους για τη μονή Ιβήρων, αφού εγκάρδια ευχαριστήσαμε. 

     Συνεχίζεται με το ΠΕΜΠΤΟ ΜΕΡΟΣ (τελευταίο).

                                                                     Ν.Π., 24.6.2017