(Μπορείτε να δείτε/διαβάστε το ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ εδώ: http://nikolpapak.blogspot.gr/2017/06/2.html
Επίσκεψη
σε άλλα μοναστήρια
Στη μονή Σταυρονικήτα
 |
Η μονή Σταυρονικήτα |
Θα ήταν αστείο να πίστευε κανείς πως μέσα
σε τρεις-τέσσερις μέρες θα μπορούσε να επισκεφθεί και να προσκυνήσει σε όλα τα
μοναστήρια του Αγίου Όρους. Οι λόγοι είναι πολλοί και διαφορετικοί. Ένας εξ
αυτών οι μεγάλες αποστάσεις. Δεύτερος τα πολλά προσκυνήματα που έχει στο χώρο
του κάθε μοναστήρι. Τρίτος οι καιρικές συνθήκες. Κι αν θεωρηθεί ότι μπορεί αυτά
τα εμπόδια μπορούν αν ξεπεραστούν με τις συγκοινωνιακές γραμμές του Αγίου Όρους,
υπάρχει ένας ακόμα σημαντικός λόγος: Πέρα από τα είκοσι μεγάλα μοναστήρια,
υπάρχουν πάμπολλα ακόμα μικρότερα μοναστικά ιδρύματα και εγκαταστάσεις, που διαιρούνται σε
σκήτες, κελιά, καλύβες, καθίσματα και ησυχαστήρια. Σε μερικά/πολλά από αυτά
πάει μόνο μονοπάτι.
Τα δέντρα σχηματίζουν δροσερή «σήραγγα» για τη μονή
Σταυρονικήτα
Η ώρα προχωρούσε και αφήσαμε στη μέση την ευχάριστη
και πολύ ψυχωφελή κουβέντα μας με τον π. Μάξιμο, για να τη συνεχίσουμε σε επόμενη
επίσκεψή μας στο Άγιο Όρος! Τα διακονήματά του τον καλούσαν. Τότε η τετραμελής
ομάδα μας αποφάσισε να επισκεφτούμε τη μονή Σταυρονικήτα που ήταν σε κοντινή
απόσταση: μιάμιση ώρα κι άλλο τόσο η επιστροφή. Φυσικά, ούτε σκέψη για άλλο
μεταφορικό μέσο πλην των ποδιών μας, γιατί εδώ βρίσκεται το μεγαλείο!
 |
Απαραίτητη η
σήμανση στο μονοπάτι
|
Από τα πρώτα βήματα που κάναμε σαν μπήκαμε
στο γραφικότατο μονοπάτι, νοιώσαμε τη μαγεία του! Οι γεμάτοι φυλλωσιές κλώνοι
των δέντρων διασταυρωνόντουσαν και σχημάτιζαν ένα δροσερό «τούνελ». Τα πουλιά
πέταγαν από κλαρί σε κλαρί και κελαηδούσαν χαρούμενα. Άνοιξη, εποχή
ζευγαρώματος και η φύση δε έχει περιορισμούς στο Άγιο Όρος! Ένα φίδι, που
μάλλον ενοχλήθηκε από το πέρασμά μας, σύρθηκε ν’ απομακρυνθεί, προκαλώντας μας
το σχετικό φόβο. Η σκέψη όμως ότι ο άγιος Παΐσιος τα τάιζε, μάλλον μας τον
έδιωξε.
 |
Οι δεμένες κορδέλες στους κορμούς των δέντρων «λένε»
στον πεζοπόρο
προσκυνητή ότι «πάει καλά»!
|
Η σήμανση του μονοπατιού είναι με τον
παραδοσιακό τρόπο: Μικρές πινακίδες που δείχνουν την κατεύθυνση και σε διάφορα
σημεία στους κορμούς των δέντρων δεμένες κορδέλες, που επιβεβαιώνουν στον
πεζοπόρο προσκυνητή ότι βαδίζει σωστά για το μοναστήρι!
 |
Ένα άλλο τμήμα από το μονοπάτι για τη μονή
Σταυρονικήτα, που κατεβαίνει ως τη θάλασσα
Η κουβέντα με τον μοναχό κάτω από τη μεγάλη εικόνα του αγίου Νικολάου στο αρχονταρίκι, το πλούσιο κέρασμά του με λουκούμια κι άλλα νηστήσιμα γλυκίσματα, τσίπουρο και άφθονο
κρύο νερό στη γυάλινη κανάτα, ήταν πραγματικό «αντιψύχι», όπως λέμε στον τόπο
μας τη μικρή ποσότητα φαγητού που απομακρύνει την πείνα και ανακουφίζει.
(Τ)Αρσανάς κοντά στη μονή Σταυρονικήτα.
Στη μονή Βατοπεδίου
 |
Η είσοδος στη μονή Βατοπεδίου
|
Λίγο μετά την επιστροφή μας στην Ιβήρων,
πήραμε το ταχύπλοο που είχε δρομολόγιο εκείνη την ώρα για τη μονή Βατοπεδίου,
αφού η απόσταση με τα πόδια είναι περισσότερο από έξι ώρες. Είχαμε την ευκαιρία
από το κατάστρωμα του μικρού καραβιού να απολαύσουμε ένα μεγάλο μέρος του
καταπράσινου και πολύ πυκνού δάσους της δυτικής πλευράς της χερσονήσου. Την
τεράστια οικολογική καταστροφή που είχε προκληθεί από την πολύ μεγάλη πυρκαγιά
που εκδηλώθηκε πριν μερικά χρόνια, η φύση την αποκατέστησε μέσα σε μικρό
χρονικό διάστημα.
 |
Πλακόστρωτο που οδηγεί από την προβλήτα στην είσοδο
της Μονής Βατοπεδίου
|
Μπαίνοντας στην πύλη του μεγαλύτερου
μοναστηριού του Αγίου Όρους, ο μοναχός της υποδοχής ειδοποίησε το μοναχό του
καθολικού ότι ήρθαν τέσσερις προσκυνητές και μας κατηύθυνε στο ναό. Μέχρι να
φτάσουμε, η ίδια εικόνα και εδώ, όπως σε όλα τα μοναστήρια: ένα πραγματικός
οργασμός εργασιών και διακονημάτων από τους μοναχούς και τους πολίτες εργάτες.
Στο καθολικό μάς περίμενε ο μοναχός και
μετά από μια σύντομη ξενάγηση, προσκυνήσαμε πολλές πανίερες εικόνες, μεταξύ των
οποίων και την Παναγία την Ἐσφαγμένη. Σύμφωνα με την παράδοση, η ιστορία της
θαυματουργού αυτής εικόνας/τοιχογραφίας του 14ου αιώνα στο νάρθηκα
του παρεκκλησίου του αγίου Δημητρίου έχει ως εξής:
Ένας ιεροδιάκονος της μονής έφθανε στην
τράπεζα πάντα καθυστερημένος, λόγω του διακονήματός του. Κάποτε ο τραπεζάρης αρνήθηκε
να του δώσει φαγητό, λόγω της καθυστερήσεώς του. Ο ιεροδιάκονος επέστρεψε αγανακτισμένος
στο ναό και είπε μπροστά στην εικόνα: «Μέχρι πότε θα σε υπηρετώ και θα κοπιάζω
κι εσύ δεν θα μεριμνάς ούτε για την τροφή μου;». Και παίρνοντας ένα μαχαίρι, κτύπησε
την εικόνα της Παναγίας στο μέρος του προσώπου. Αμέσως τότε άρχισε να τρέχει αίμα
και ο ιεροδιάκονος τυφλώθηκε κι έπεσε κάτω. Έμεινε τυφλός για ορισμένα χρόνια,
κλαίγοντας και παρακαλώντας την Παναγία να τον συγχωρέσει. Μετά παρέλευση ετών, εμφανίστηκε η Παναγία στον ηγούμενο και του ανήγγειλε ότι θα χαρίσει
το φως στον ιεροδιάκονο, αλλά το χέρι που διέπραξε την ιεροσυλία θα τιμωρηθεί.
Πράγματι, μετά το θάνατό του, στην ανακομιδή του λειψάνου του διαπίστωσαν οι
μοναχοί πως αντίθετα με όλο του το σώμα που είχε λιώσει, το δεξί του χέρι
παρέμενε αναλλοίωτο και έτσι φυλάσσεται ως και σήμερα.
Έπειτα προσκυνήσαμε το πανίερο τμήμα της Αγίας
Ζώνης της Θεοτόκου που φυλάσσεται εκεί. Μοναδικά τα συναισθήματα να αξιώνεται
κανείς να ασπάζεται το φοβερό αυτό κειμήλιο! Μεγάλη η στιγμή! Προσωπικά ίσως να νοιώθω κάτι το
ακόμα πιο ξεχωριστό, αφού ο πολιούχος
ναός στο χωριό της μητέρας μου, στο Αγρίδι Καλαβρύτων, είναι αφιερωμένος στην
Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου και στις 31 Αυγούστου πανηγυρίζει.
 |
Τμήμα της Αγίας Ζώνης της Θεοτόκου
|
Λίγο μετά την επιστροφή μας στη μονή
Ιβήρων, πάλι με συγκοινωνιακό μέσο, ο μοναχός που τού είχε ανατεθεί το συγκεκριμένο
διακόνημα, περπατώντας στον αύλειο χώρο χτυπούσε το ξύλινο τάλαντο, καλώντας
μας στις απογευματινές ακολουθίες.
Συνεχίζεται με το ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ.
Ν.Π..
22.6.2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου