Ήταν στα πρώτα χρόνια της Νοσηλευτικής μου
διαδρομής, που προσπαθούσα να βρω το βηματισμό μου στο λειτούργημα που, παρά τις πολλές δυσκολίες του, είχα αρχίσει ν' αγαπώ. Ένα πρωί έλαβα την εντολή από την προϊσταμένη να συνεργαστώ και να
βοηθήσω τον Ελβετό οδοντίατρο, τον κύριο Julien Griver στο
οδοντιατρείο του Νοσοκομείου, τον οποίο δεν γνώριζα καν.
«Καθίστε να μας κάνετε παρέα!», μου είπε σε ξενική πάντα προφορά αλλά με ζέση καρδιάς, κάνοντάς με να απορώ και τον ρώτησα χαριτολογώντας:
«Αυτή θα είναι η βοήθειά μου;»,
«Oui! Αυτή! Όταν χρειαστώ κάτι θα σας πω!…».
Μιλούσε αργά και ύστερα από σκέψη, ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσει στη συνομιλία μας, για να με καταλάβει και να τον καταλάβω. Συμβουλευόταν πολύ συχνά το γαλο-ελληνικό λεξικό του, που είχε σε μικρή απόσταση, δίπλα ακριβώς από την επιφάνεια εργασίας του οδοντιατρείου.
Περιμένοντας τις οδηγίες του για την βοήθειά μου, συνέχισε την ομιλία του με τον ασθενή, σκυμμένος πάνω από το πρόσωπό του:
«Ανοίξτε το στόμα σας…».
Όμως, ήξερε ότι έπρεπε του να πει κάτι ακόμα, το οποίο δεν το θυμόταν στα ελληνικά και είπε μια γαλλική λέξη. Με ένα βήμα προς τα δεξιά του, ξεφύλλισε το λεξικό του και αμέσως επιστρέφει στον ασθενή, συμπληρώνοντας μεταφρασμένη στα Ελληνικά την λέξη - προτροπή του:
«…παρακαλώ!»!!!
Αυτή του η υπομονή, αυτή του η ευγένεια, αυτή του η ανθρωπιστική προσέγγιση στον ασθενή, ήταν για εμένα το καλύτερο μάθημα αγάπης για όλη την μετέπειτα την νοσηλευτική μου πορεία, που, όχι μόνο ποτέ δεν ξέχασα, αλλά και πάντα το δίδασκα και σε άλλους συναδέλφους, ιδίως τους νεότερους.
Η πρώτη αυτή γνωριμία μας με τον αδελφικό φίλο, πλέον Julien Griver, ήταν σταθμός για όλα τα επόμενα χρόνια μέχρι σήμερα που σκαρφαλώνουμε στα εβδομήντα, αλλά και για όσα ακόμα θα είμαστε στη ζωή!
Αδελφέ μου, Julien, Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, για την ανιδιοτελή και πολυετή προσφορά σου στη χώρα μας! Νοιώθω την ανάγκη να μοιράζομαι στο διαδίκτυο κάτι από την πρώτη μας γνωριμία!
Πολύ αγαπητέ φίλε Σταύρο Ψιλλάκη, «ισαδελφέ», Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, που με τόση ευαισθησία έσκυψες πάνω στην αγάπη αυτή κι έκανες τη ζωή, την προσφορά και την προσωπικότητα του αδελφού μας Julien ταινία, προς διδασκαλία της ανθρωπότητος! Ο τίτλος του πανάξια βραβευμένου ντοκιμαντέρ σου «σμιλεμένες ψυχές», τα λέει όλα!
«Καθίστε να μας κάνετε παρέα!», μου είπε σε ξενική πάντα προφορά αλλά με ζέση καρδιάς, κάνοντάς με να απορώ και τον ρώτησα χαριτολογώντας:
«Αυτή θα είναι η βοήθειά μου;»,
«Oui! Αυτή! Όταν χρειαστώ κάτι θα σας πω!…».
Μιλούσε αργά και ύστερα από σκέψη, ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσει στη συνομιλία μας, για να με καταλάβει και να τον καταλάβω. Συμβουλευόταν πολύ συχνά το γαλο-ελληνικό λεξικό του, που είχε σε μικρή απόσταση, δίπλα ακριβώς από την επιφάνεια εργασίας του οδοντιατρείου.
Περιμένοντας τις οδηγίες του για την βοήθειά μου, συνέχισε την ομιλία του με τον ασθενή, σκυμμένος πάνω από το πρόσωπό του:
«Ανοίξτε το στόμα σας…».
Όμως, ήξερε ότι έπρεπε του να πει κάτι ακόμα, το οποίο δεν το θυμόταν στα ελληνικά και είπε μια γαλλική λέξη. Με ένα βήμα προς τα δεξιά του, ξεφύλλισε το λεξικό του και αμέσως επιστρέφει στον ασθενή, συμπληρώνοντας μεταφρασμένη στα Ελληνικά την λέξη - προτροπή του:
«…παρακαλώ!»!!!
Αυτή του η υπομονή, αυτή του η ευγένεια, αυτή του η ανθρωπιστική προσέγγιση στον ασθενή, ήταν για εμένα το καλύτερο μάθημα αγάπης για όλη την μετέπειτα την νοσηλευτική μου πορεία, που, όχι μόνο ποτέ δεν ξέχασα, αλλά και πάντα το δίδασκα και σε άλλους συναδέλφους, ιδίως τους νεότερους.
Η πρώτη αυτή γνωριμία μας με τον αδελφικό φίλο, πλέον Julien Griver, ήταν σταθμός για όλα τα επόμενα χρόνια μέχρι σήμερα που σκαρφαλώνουμε στα εβδομήντα, αλλά και για όσα ακόμα θα είμαστε στη ζωή!
Αδελφέ μου, Julien, Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, για την ανιδιοτελή και πολυετή προσφορά σου στη χώρα μας! Νοιώθω την ανάγκη να μοιράζομαι στο διαδίκτυο κάτι από την πρώτη μας γνωριμία!
Πολύ αγαπητέ φίλε Σταύρο Ψιλλάκη, «ισαδελφέ», Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, που με τόση ευαισθησία έσκυψες πάνω στην αγάπη αυτή κι έκανες τη ζωή, την προσφορά και την προσωπικότητα του αδελφού μας Julien ταινία, προς διδασκαλία της ανθρωπότητος! Ο τίτλος του πανάξια βραβευμένου ντοκιμαντέρ σου «σμιλεμένες ψυχές», τα λέει όλα!
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 1.12.2025
https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html
https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου