Ένα ακόμα πολύ σπουδαίο βιβλίο του
μου έστειλε ο συντοπίτης μου και με λαμπρή πορεία στη λογοτεχνία - πολλά και μεγάλα λογοτεχνικά βραβεία, κ. Νίκος
Σακελλαρόπουλος, από το Λεχούρι Καλαβρύτων, με ιδιόχειρη αφιέρωση φιλίας
και εκτίμησης. Τίτλος του, «Ταξιδευτές του ονείρου», και είναι
πραγματικές «σταγόνες ψυχής και χαμόγελου», από τις εκδόσεις ΜΙΧΑΛΗ
ΣΙΔΕΡΗ, Οκτώβριος 2025. Αποτελείται από 235 σελίδες, εκ των οποίων στις πρώτες
168 περιέχονται δέκα εννέα (19) διηγήματα και στις υπόλοιπες 67 δεκατέσσερα
(14) ευθυμογραφήματα.
Το βιβλίο αυτό του συμπατριώτη κ. Νίκου Σακελλαρόπουλου, είναι ένα ακόμα απόκτημα στη βιβλιοθήκη μου και στην ψυχή μου. Η γλώσσα του είναι «στρωτή», κελαρυστή, που καθόλου δεν κουράζει. Το διαβάζεις και είναι το ίδιο σαν ν' ακούς ποιοτική μουσική! Βρίσκεις στις σελίδες του το συναίσθημα και την ανθρώπινη καλοσύνη σε όλο τους το μεγαλείο. Συναντάς τις γυναίκες που δεν γιόρτασαν ποτέ, γιατί πέρα από την «κουλτούρα» του πρόσφατου παρελθόντος, οι ανάγκες επιβίωσης ήταν ο πρωταρχικός και ο μοναδικός της ζωής τους. Βρίσκεις την αληθινή - ανιδιοτελή αγάπη, την αγνότητα των ανθρώπων και την αταλάντευτη προσήλωσή τους στις Αξίες. Συναντάς αυτό που επιβάλλεται καθημερινά ο καθένας μας να κάνουμε: Την αυτοκριτική, που εδώ γίνεται, «μιλώντας» με κάποιο απειροελάχιστο ον στη γη, ένα σκαθάρι, που θα μπορούσες όχι μόνο να μην ασχοληθείς καν μαζί του, αλλά να το πατήσεις με τη μύτη του παπουτσιού σου. Όλα τα κεφάλαιά του, οι σελίδες του, οι παράγραφοί του, ωθούν-«σκουντάνε» τον αναγνώστη να προβληματιστεί, να κινητοποιηθεί προς αυτά που βλέπει να χάνονται και προς αυτά που και ό ίδιος μπορεί να έχει απεμπολήσει. Με ιδιαίτερο θαυμασμό συναντάς και κάτι ακόμα πιο σπάνιο σ’ αυτό το βιβλίο: Τον μεγάλο αριθμό διακρίσεων των διηγημάτων του σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς που έχει συμμετάσχει ο συγγραφέας, εντός και εκτός Ελλάδος!
Για επίλογο αυτής της πολύ σύντομης παρουσίασης, θέλω να σταθώ στον επίλογο του κ. Νίκου, στο τέλος του βιβλίου του, παραθέτοντας αυτούσιους κάποιους προβληματισμούς του για τον άνθρωπο, την ανθρωπότητα, αλλά και για το βιβλίο. Τίτλος του επιλόγου του, στην 222 σελίδα: «Το βιβλίο μπροστά στη νέα τάξη πραγμάτων».
«Ο 20ός αιώνας σημάδεψε την πορεία της ανθρωπότητας[…]. Το σύγχρονο θεωρείται πολύ σύντομα απαρχαιωμένο και εύλογα γεννιέται το ερώτημα: πού βαδίζει καλπάζοντας ο άνθρωπος· στην ευημερία του ή στην καταστροφή· στο μεγαλείο ή στην τραγωδία· Στην αναγέννησή του ή στον αφανισμό του;[…]
Τα τελευταία χρόνια, η Τεχνητή Νοημοσύνη (ΑΙ) έκανε δυναμικά την εμφάνισή της και η εφαρμογή της εξαπλώνεται με ραγδαία ταχύτητα παγκοσμίως[…]. Γράφονται αυτά, γιατί αφορούν σε καταλυτικό βαθμό, όχι απλώς την τύχη του λογοτεχνικού βιβλίου, αλλά και την πορεία του πνεύματος. Ο σημερινός άνθρωπος, όλο και περισσότερο παύει να σκέφτεται, να οραματίζεται, να επιθυμεί[…]. Πορεύεται με απογυμνωμένο τον εσωτερικό του κόσμο, χωρίς ιδανικά, κοινωνικό σκοπό, κριτική σκέψη, πανανθρώπινη αλληλεγγύη[…]. Πολύ σύντομα (με την τεχνητή νοημοσύνη) θα μπορούν να γίνουν λογοτέχνες και οι τελείως άσχετοι ή οι παντελώς αγράμματοι[…]. Αλίμονο αν χαθεί η ελπίδα και η ανθρωπότητα βυθιστεί στην αδράνεια της αδιαφορίας και, το χειρότερο, της απελπισίας.
Τέλος, ας ελπίσουμε πως το βιβλίο – όχι μόνο θα παραμείνει στην παραδοσιακή του μορφή, αλλά θα αναβαθμιστεί ποιοτικά και καλλιτεχνικά, και θα πάρει τη θέση που του αξίζει. Αυτά, βέβαια, δεν γίνονται με ευχολόγια, χρειάζεται αφύπνιση συνειδήσεων και αγωνιστική διάθεση: “Συν Αθηνά και χείρα κίνει”».
Αξιότιμε φίλε Κύριε Νίκο Σακελλαρόπουλε, υποκλίνομαι με πολύ σεβασμό στην προσωπικότητά σου και με μεγάλη ευλάβεια
στις γραφές σου! Σε ευχαριστώ θερμότατα για ένα ακόμα πραγματικά ανεκτίμητο
δώρο σου! Με τη «συνεχή και κοπιώδη λαμπαδηδρομία» στη ζωή σου, φωτίζεις το δρόμο μας και μας δίνεις
τα καλύτερα διδάγματα και τα καλύτερα εφόδια για την δική μας ζωή!
Το βιβλίο αυτό του συμπατριώτη κ. Νίκου Σακελλαρόπουλου, είναι ένα ακόμα απόκτημα στη βιβλιοθήκη μου και στην ψυχή μου. Η γλώσσα του είναι «στρωτή», κελαρυστή, που καθόλου δεν κουράζει. Το διαβάζεις και είναι το ίδιο σαν ν' ακούς ποιοτική μουσική! Βρίσκεις στις σελίδες του το συναίσθημα και την ανθρώπινη καλοσύνη σε όλο τους το μεγαλείο. Συναντάς τις γυναίκες που δεν γιόρτασαν ποτέ, γιατί πέρα από την «κουλτούρα» του πρόσφατου παρελθόντος, οι ανάγκες επιβίωσης ήταν ο πρωταρχικός και ο μοναδικός της ζωής τους. Βρίσκεις την αληθινή - ανιδιοτελή αγάπη, την αγνότητα των ανθρώπων και την αταλάντευτη προσήλωσή τους στις Αξίες. Συναντάς αυτό που επιβάλλεται καθημερινά ο καθένας μας να κάνουμε: Την αυτοκριτική, που εδώ γίνεται, «μιλώντας» με κάποιο απειροελάχιστο ον στη γη, ένα σκαθάρι, που θα μπορούσες όχι μόνο να μην ασχοληθείς καν μαζί του, αλλά να το πατήσεις με τη μύτη του παπουτσιού σου. Όλα τα κεφάλαιά του, οι σελίδες του, οι παράγραφοί του, ωθούν-«σκουντάνε» τον αναγνώστη να προβληματιστεί, να κινητοποιηθεί προς αυτά που βλέπει να χάνονται και προς αυτά που και ό ίδιος μπορεί να έχει απεμπολήσει. Με ιδιαίτερο θαυμασμό συναντάς και κάτι ακόμα πιο σπάνιο σ’ αυτό το βιβλίο: Τον μεγάλο αριθμό διακρίσεων των διηγημάτων του σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς που έχει συμμετάσχει ο συγγραφέας, εντός και εκτός Ελλάδος!
Για επίλογο αυτής της πολύ σύντομης παρουσίασης, θέλω να σταθώ στον επίλογο του κ. Νίκου, στο τέλος του βιβλίου του, παραθέτοντας αυτούσιους κάποιους προβληματισμούς του για τον άνθρωπο, την ανθρωπότητα, αλλά και για το βιβλίο. Τίτλος του επιλόγου του, στην 222 σελίδα: «Το βιβλίο μπροστά στη νέα τάξη πραγμάτων».
«Ο 20ός αιώνας σημάδεψε την πορεία της ανθρωπότητας[…]. Το σύγχρονο θεωρείται πολύ σύντομα απαρχαιωμένο και εύλογα γεννιέται το ερώτημα: πού βαδίζει καλπάζοντας ο άνθρωπος· στην ευημερία του ή στην καταστροφή· στο μεγαλείο ή στην τραγωδία· Στην αναγέννησή του ή στον αφανισμό του;[…]
Τα τελευταία χρόνια, η Τεχνητή Νοημοσύνη (ΑΙ) έκανε δυναμικά την εμφάνισή της και η εφαρμογή της εξαπλώνεται με ραγδαία ταχύτητα παγκοσμίως[…]. Γράφονται αυτά, γιατί αφορούν σε καταλυτικό βαθμό, όχι απλώς την τύχη του λογοτεχνικού βιβλίου, αλλά και την πορεία του πνεύματος. Ο σημερινός άνθρωπος, όλο και περισσότερο παύει να σκέφτεται, να οραματίζεται, να επιθυμεί[…]. Πορεύεται με απογυμνωμένο τον εσωτερικό του κόσμο, χωρίς ιδανικά, κοινωνικό σκοπό, κριτική σκέψη, πανανθρώπινη αλληλεγγύη[…]. Πολύ σύντομα (με την τεχνητή νοημοσύνη) θα μπορούν να γίνουν λογοτέχνες και οι τελείως άσχετοι ή οι παντελώς αγράμματοι[…]. Αλίμονο αν χαθεί η ελπίδα και η ανθρωπότητα βυθιστεί στην αδράνεια της αδιαφορίας και, το χειρότερο, της απελπισίας.
Τέλος, ας ελπίσουμε πως το βιβλίο – όχι μόνο θα παραμείνει στην παραδοσιακή του μορφή, αλλά θα αναβαθμιστεί ποιοτικά και καλλιτεχνικά, και θα πάρει τη θέση που του αξίζει. Αυτά, βέβαια, δεν γίνονται με ευχολόγια, χρειάζεται αφύπνιση συνειδήσεων και αγωνιστική διάθεση: “Συν Αθηνά και χείρα κίνει”».
Νίκος
Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 22.12.2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου