Βιβλιοπαρουσίαση: «Το νυφικό βάφτηκε μαύρο» - διηγήματα, του Ελευθέριου Αναστ. Τσιρώνη

     Ένα ακόμα ανεκτίμητο δώρο έλαβα τον περασμένο Απρίλιο από τον πολύτιμο φίλο Λευτέρη Τσιρώνη. Πρόκειται για βιβλίο του «Το νυφικό βάφτηκε μαύρο», από τις εκδόσεις «ΤΟ ΔΟΝΤΙ», με ιδιόχειρη αφιέρωση αγάπης και εκτίμησης στην ταπεινότητά μου. Ξεκίνησα αμέσως να το διαβάζω, αλλά κάποιες άλλες προτεραιότητες που εμφανίστηκαν ξαφνικά, με ανάγκασαν να το αφήσω στη μέση. Το βιβλίο όμως, έχει υπομονή και σε περιμένει! Έτσι, τώρα που εκείνες οι προτεραιότητες  έδωσαν τη σειρά τους στο διάβασμα, άρχισα και πάλι από την αρχή το βιβλίο!
     Το έργο αποτελούν δύο διηγήματα. Το πρώτο, «Το νυφικό βάφτηκε μαύρο», που δάνεισε και τον τίτλο του στο βιβλίο και το δεύτερο, «Η κυρα-Λένη Καμενίδου». Και τα δύο διηγήματα εκτυλίσσονται στην Άρτα, κάτι που μαρτυράει και το εξώφυλλό του, με το ιστορικό κα θρυλικό γεφύρι. Καθόλου τυχαίο αυτό, αφού η Άρτα είναι η αγαπημένη πόλη του συγγραφέα. Αυτό μαρτυρούν και δύο ακόμα βιβλία του από τις ίδιες εκδόσεις, «Το ξύρισμα της Κυριακής» και «Τρίτη Ανάσταση», που και αυτών οι υποθέσεις εκτυλίσσονται στην ίδια πόλη. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, άλλωστε, αφού εκεί έζησε χρόνια της εφηβείας του, ενώ από την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Μικροσπηλιά Άρτας, έχει και τα πρώτα του συγγραφικά ερεθίσματα ο αγαπητός φίλος Λευτέρης.
     Στο πρώτο διήγημα, που είναι και μια ξενάγηση στην παλιά Άρτα, η προδοσία του Αρίστου, ανθρώπου όχι καλής «πάστας», που εμφανίστηκε στην αρχή με μορφή προβάτου στη Χαριτίνη - ένα έντιμο, εργατικό και με καλούς τρόπους ομορφοκόριτσο από τα χωριά των Τζουμέρκων - για να την εγκαταλείψει την ημέρα που είχαν ορίσει το γάμο τους, προκαλώντας της πολύ μεγάλο πλήγμα στη ζωή της. ‘Όμως, κατόρθωσε να ξανασταθεί όρθια με αξιοσύνη, έχοντας ευαγγέλιο την παρακαταθήκη του πατέρα της: «Κανένας δεν πάει χαμένος, κόρη μου, σ’ αυτή τη ζωή, φτάνει να είναι τίμιος και καθαρός σαν το χιόνι. Αρκεί να μην ξεχνάει ποτέ του από πού ξεκίνησε και να μην είναι αχάριστος για τους ανθρώπους που θα βρει στο διάβα του και θα τον βοηθήσουν».
     Το δεύτερο διήγημα, «Η κυρα-Λένη Καμενίδου», περιγράφει τη ζωή της πρωταγωνίστριας Ελένης, ξεκινώντας από τη θηριωδία και τον ξεριζωμό της Σμύρνης το 1922 και τη στιγμή που στην προκυμαία «ο άγριος δήμιος κατέβασε με δύναμη τη δίκοπη πάλα του και αποκεφάλισε σαν να ήταν κούκλες από χαρτί τα τρία αγγελούδια της μπροστά της». Η μοίρα της της έφερε προσφυγοπούλα στον Πειραιά και μετά στη μονή Φανερωμένης της Άρτας, όπου ανέπτυξε μεγάλη ανθρωπιστική δράση, διδάσκοντας παράλληλα με την κάθε διακονία της. Η αξιοσύνη της και η προσήλωση στις Αξίες «Θρησκεία-Πίστη», «Οικογένεια», «Αγάπη» και «Άνθρωπος» μέχρι το τέλος της ζωής της, είναι και τα μηνύματα του διηγήματος.
     Και στα δύο διηγήματα του βιβλίου, η πλοκή είναι αρμονικά δεμένη με την αγωνία και την εγρήγορση για τον αναγνώστη, ενώ παράλληλα ξεδιπλώνονται με χάρη η «στρωτή» γραφή και η λογοτεχνική πληρότητα του συγγραφέα.

     Και είναι κάτι ακόμα, που θεωρώ απαραίτητο να ειπωθεί: Κάθε φορά που διαβάζω ένα βιβλίο του φίλου και «εξ αγχιστείας» πατριώτη Λευτέρη Τσιρώνη, νοιώθω ότι μεγαλώσαμε μαζί, στο ίδιο σπίτι! Και τούτο, γιατί στα βιβλία του μεταφέρει με σεβασμό και νοσταλγία κάθε τι που κουβαλάμε όλοι της γενιάς μας μέσα μας, ειδικά όσοι προερχόμαστε από ορεινές, άγονες, φτωχές και υποβαθμισμένες περιοχές.
     Αγαπητέ μου, Λευτέρη, σ’ ευχαριστώ από καρδιάς!
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 27.11.2025

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html