Λίγο χώμα το δέντρο κρατάει
και στέκει στο βράχο ολόρθο ψηλά.
Μαζί τη ζωή του κι εκείνο περνάει
με χιόνια, χαλάζια και κρύο βοριά.
Το δέντρο και πάλι κρατάει το χώμα
σαν να ’ναι αδέρφι στις ρίζες, γερά,
πιασμένα σφιχτά και σώμα με σώμα,
για χρόνια και χρόνια στην ίδια αγκαλιά.
Μα αν πάψουν να είναι δοσμένα,
στη αγάπης αυτό τον ωραίο δεσμό,
δίχως άλλο και τα δυο πληγωμένα,
θα βρεθούνε πεσμένα μαζί στο γκρεμό.
Νίκος
Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 13.11.2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου