Νοσταλγίες από το θερισμό (ποίημα)

                Πώς νοσταλγώ να δω ξανά, σπαρμένοι να ν’ οι κάμποι
                και αεράκι να φυσά, στάχυα να κυματίζουν!
                Να ’ναι οι εργάτες γελαστοί και η χαρά να λάμπει,
                με τα χρυσά δρεπάνια τους σκυμμένοι να θερίζουν.
 
                Και γύρω, τα τραγούδια τους να γλυκ'αχολογάνε,
                σε πλάγια και σε ρεματιές, στην πιο καλή στιγμή τους,
                τζιτζίκια να ισοκρατούν, αηδόνια να σιωπάνε
                και στη μεγάλη αυτή γιορτή να ’μαι κι εγώ μαζί τους.
 
                Τώρα αλλάξαν οι καιροί κι οι κάμποι ερημώσαν,
                μείναν αγριοχόρταρα κι αγκάθια να φυτρώνουν.
                Μα πάντα ζουν οι θύμησες κι οι σκέψεις δεν θολώσαν.
                Πότε ξυπνούν και μας πονούν και πότε μας ψηλώνουν.

Εικόνα ανάρτησης: Από το παλιό αναγνωστικό της Β΄ δημοτικού
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 17.11.2023

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html