Χαμένη γη

Η χαμένη γη

Καλλιεργήσιμες εκτάσεις του παρελθόντος σε βουνά!

(Στο λευκό κύκλο πηγή)

     Οι πρώτες μετακατοχικές γενιές και πολύ περισσότερο οι επόμενες, δεν στερηθήκαμε το ψωμάκι, έστω και «ξερό»*, όπως το στερήθηκε η γενιά των γονιών μας και των παππούδων μας. Κάθε σπίτι είχε τη στοιχειώδη αυτάρκεια, οριακή ίσως και σίγουρα με πάρα πολλές δυσκολίες χωρίς τη σημερινή τεχνολογία, αλλά υπήρχαν ευλογημένα χέρια που καλλιεργούσαν τη γη και οι οικογένειες και οι κοινωνίες «στέκονταν στα πόδια τους». Όπου υπήρχαν λίγα τετραγωνικά χώμα, ακόμα και σε δύσβατες βουνοκορφές(!), το καλλιεργούσαν. Δύσκολο να γίνει αυτό πιστευτό σήμερα! Προϊόντα που δεν ήθελαν ιδιαίτερες φροντίδες, όπως το στάρι, «λίγο από δω, λίγο από κει» αύξανε το εισόδημά τους και γέμιζε το κασόνι του νοικοκυριού. Στην πραγματικότητα, ίσως απλά και να «επιβίωναν», αφού και η γη των ορεινών περιοχών δεν είναι ιδιαίτερα εύφορη, όμως στο ψωμί πάντα ήταν γενναιόδωρη. Δεν έλειπε, όμως, από τους ανθρώπους η αισιοδοξία, δεν υπέφεραν από μελαγχολία και κατάθλιψη, o ψυχολόγος ήταν παντελώς άγνωστη λέξη σε αντίθεση με το σήμερα, και πάντα εύρισκαν τρόπους διαφυγής από την καθημερινότητα.

     Η αστυφιλία, το όνειρο των μεγαλύτερων να ζήσουν τα παιδιά τους καλύτερα από τους ίδιους, με ποιότητα ζωής σε κάποια πόλη, που για ορισμένους (πολλούς) αυτό επιτεύχθηκε και με «προπαγανδιστικά» μέσα, διατάραξε εκείνες τις ισορροπίες και έφερε ανισοκατανομές.

     Άδειασαν τα χωριά, έκλεισαν τα σχολεία και εγκαταλείφτηκαν μεγάλες εκτάσεις καλλιεργήσιμης γης. Αξέχαστο το άγχος των μεγαλύτερων, γονιών και παππούδων, που σε μεγάλη ηλικία συνέχιζαν να καλλιεργούν τα μικρά ή μεγαλύτερα χωράφια τους. Αξέχαστος και ο λόγος που επέμεναν σ’ αυτή τους την «τακτική», παρά τις κατά πολύ περιορισμένες δυνάμεις τους και τη δυνατότητα απόκτησης αγαθών από το εμπόριο. Στις απορίες μας γι’ αυτή τους την επιμονή, απαντούσαν: «Αν γίνει κάτι και “αδειάσουν” οι πολιτείες, τί θα βρείτε εσείς εδώ που θα γυρίσετε, αφού, αν τα χωράφια δεν καλλιεργηθούν, θα γεμίσουν δέντρα, βάτα και αγκάθια;»! Τί να θαυμάσει κανείς εδώ! Την αγάπη τους για τη γη τους; Την διορατικότητά τους; Τις αγωνίες τους για το μέλλον και για τα παιδιά τους;    

Καλλιεργήσιμες μέχρι πρόσφατα εκτάσεις, που σε λίγο θα είναι δάση!

(Εικόνα από το GOOGL EARTH)

     Μαζί με τη γη εγκαταλείφτηκε και η τεχνογνωσία για την καλλιέργειά της και μαζί και οι ανθρώπινες αντοχές, αφού όλοι «καλομάθαμε». Αν εγερθεί το ερώτημα «μα και τι έπρεπε να κάνουμε;», ίσως η απάντηση είναι περισσότερο απλή απ’ ότι φαντάζει: Δεν ακολουθήσαμε μια μέση οδό, αλλά βρεθήκαμε πολύ γρήγορα στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Μεγάλες εκτάσεις από τη γη των προγόνων μας, τη γη που μας μεγάλωσε, που μπορεί να μας ανήκει μεν, αλλά κοντεύει να γίνει δύσβατη, αν δεν έχει γίνει ήδη.

* Δείτε σχετικό άρθρο ΕΔΩ

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος,

https://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html