Τηγανίτες: Μια καλή ιδέα για πρωινό, και όχι μόνο!

     Ανέκαθεν οι τηγανίτες (ή τηγανίδες) ήταν ένα πρόχειρο, γρήγορο, λαχταριστό και χορταστικό έδεσμα. Αγνά πάντα τα υλικά: αλεύρι, νερό, αλάτι, σόδα και λάδι για το τηγάνι, κάνουν πολύ εύκολη και γρήγορη την παρασκευή τους. Για ακόμα μεγαλύτερη νοστιμιά, αντί της σόδας χρησιμοποιούσαν προζύμι, που όμως πρέπει να περάσει αρκετό χρονικό διάστημα για να «γίνουν» (να φυσκώσει η παχύρευστη ζύμη, που θυμίζει χυλό). Αμέσως μετά, είναι έτοιμες για το καυτό λάδι στο τηγάνι, με το κουτάλι. Τι απόλαυση και ο ήχος τους τότε που «τσιτσιρίζουν»!

     Σχεδόν πάντα πρωταγωνιστούσε στο πρωινό των παιδιών για το σχολείο, καθώς και όλης της οικογένειας πριν ξεκινήσουν για τις δουλειές τους ο καθένας, αλλά κι ένα τέλειο κολατσιό για κάθε ώρα. Σκέτες ή με ζάχαρη, μέλι, αλλά και το πιο παραδοσιακό γλυκαντικό, το πετιμέζι, συμπλήρωναν/συμπληρώνουν τη νοστιμιά και την απόλαυση. Οι τηγανίδες μπορούν να γίνου ακόμα και το κέρασμα στο μουσαφίρη, ή και το γλυκό της γιορτής! Στα χωριά των Καλαβρύτων, μάλιστα, συμπληρώνουν και το αποκριάτικο τραπέζι. Με αυτές «γιορτάζεται» και... η γέννα της γάτας! Παροιμιώδης η ερώτηση «γέννησε η γάτα σου και έφτιαξες τηγανίδες;»(!), κι αυτό, ίσως, επειδή οι νοικοκυρές τις έφτιαχναν πολύ συχνά.

     Αλλά και σήμερα, όταν για τις νοικοκυρές «παλαιάς κοπής» η παράδοση υπερτερεί της ευκολίας, τα πρωινά του καλοκαιριού η εικόνα είναι απολαυστική σε μια γωνιά της αυλής του σπιτιού και το αποτέλεσμα θεϊκό για όλους, κυρίως όμως για τα εγγόνια, που αυτά τις απολαμβάνουν με όλες τους τις αισθήσεις!  

     Η τέχνη της τηγανίτας ζωντανεύει με τον παραδοσιακότερο τρόπο από τα χρυσά χέρια της γιαγιάς Λαμπρινής, με τα ζυμάρια στα χέρια που θυμίζουν μέλισσα(!) στην αυλή του σπιτιού της στο Γοργόμυλο Πρέβεζας, απ’ όπου και το βίντεο και η φωτογραφία.

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 23.7.2019

( Για σύντομο βιογραφικό σημείωμα πατήστε ΕΔΩ )