Προσκύνημα στην Ιερά Μονή του Προφήτη Ηλία,

στα Ηλιοβούνια Πρέβεζας

Το «αποκομμένο» από το μοναστήρι καμπαναριό

     Η απόφαση και το πρόγραμμα της εξαμελούς παρέας των διακοπών μας είχε ληφθεί και το προσκύνημα στο ιστορικό μοναστήρι είχε προγραμματιστεί από την προηγούμενη, προπαραμονή του Προφήτη Ηλία, στις 18 Ιουλίου 2019. Μετά το πρωινό μπάνιο και το φαγητό της επόμενης ημέρας στην παραλία της Καστροσυκιάς στην Πρέβεζα, θα επιστρέφαμε στο χωριό για μεσημεριανή ξεκούραση προς «ανάκτηση δυνάμεων» και το απόγευμα, την ώρα του εσπερινού θα ξεκινούσαμε για τον αϊ-Λιά, που σύμφωνα με τις πληροφορίες μας γίνεται κάθε χρόνο μεγάλο πανηγύρι στη γιορτή του.  Ενώ όλα εξελίσσονταν κανονικά και το θαλασσινό μπάνιο ήταν κι αυτό σε εξέλιξη, ο «αντρικός πληθυσμός» της παρέας αποσύρθηκε από τη θάλασσα για το  διπλανό ουζερί και τη σχετική ουζοκατάνυξη. Ήρθαν τα πρώτα ούζα με τους πρώτους μεζέδες και η ευφορία είχε συνεχή ανοδική πορεία! 

     Σε λίγο, που βγήκε και ο «άμαχος πληθυσμός» από τη θάλασσα, περί τις δύο το μεσημέρι, δόθηκε η παραγγελία στο σερβιτόρο για το φαγητό. Ο ήχος στο τηλέφωνο για την άφιξη μηνύματος, πριν τις δύο και μισή και η αμέσως μετά ανάγνωσή του, μας έκανε όλου να μαρμαρώσουμε: «Σφοδρός σεισμός 5.3 ρίχτερ στην Αθήνα»!

     Τη θέση της διάθεσης πήραν ο φόβος και η αγωνία,  που όλο και εντεινόταν, αφού η επικοινωνία με τους συγγενείς μας εκεί ήταν αδύνατη. Με την εμπειρία, όμως, του σεισμού της Πάρνηθας, το 1999, προσπαθούσαμε να καθησυχάσουμε ο ένας τον άλλον, με το σκεπτικό ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα τώρα. Με την αποκατάσταση των δικτύων, τις τηλεφωνικές επικοινωνίες που ακολούθησαν σε μια ώρα, περίπου, και αφού ήταν «όλα καλά», ανακτήθηκε γρήγορα η διάθεση και συνεχίστηκε το φαγοπότι. Συνεχίστηκε, βεβαίως και η ουζοκατάνυξη, από την οποία απείχε μόνο ο «τιμωρημένος» οδηγός για την ασφάλεια του ίδιου και όλης της παρέας.

     Η ωριαία, περίπου, μεσημεριανή κατάκλιση, απορρόφησε την επήρεια του οινοπνεύματος και λίγο μετά τις έξι το απόγευμα, όλοι και με ανακτημένες τις δυνάμεις αναχωρούσαμε από το χωριό για το προγραμματισμένο προσκύνημά μας. Πλησιάζοντας, ο ήλιος είχε αρχίσει να παίρνει το κόκκινο χρώμα του γέρνοντας στη δύση, πίσω από τα βουνά του Ζαλόγγου και η φυσική δροσούλα που έμπαινε από τα παράθυρα του αυτοκινήτου ήταν πολύ απολαυστική. Τα επτά-οκτώ χιλιόμετρα σχετικά ομαλού χωματόδρομου πριν τον προορισμό μας, δεν ταλαιπώρησαν ούτε όχημα ούτε επιβάτες, αναγκαστήκαμε όμως να συνεχίσουμε με κλειστά τα παράθυρα, αποφεύγοντας έτσι την ενοχλητική είσοδο του σύννεφου σκόνης μέσα στο αυτοκίνητο, αφού και πριν και μετά από εμάς, μια ατέλειωτη «φάλαγγα» άλλων αυτοκινήτων προπορευόταν και ακολουθούσε.    

Ανεβαίνοντας…

     Φτάνοντας στο μικρό οροπέδιο που βρίσκεται το ιστορικό μοναστήρι, μαγευτήκαμε από τη θέα που απλωνόταν γύρω του, κυρίως όμως δυτικά του: Σε ψηλότερο ύψος από το σημείο που βρισκόμαστε τα βουνά του Ζαλόγγου, ενώ στα «πόδια» μας η μεγάλη πεδιάδα της Πρέβεζας. Ο Λούρος ποταμός κυλούσε ήσυχα τα νερά του λίγο πριν την εκβολή του στον Αμβρακικό Κόλπο, που αντανακλούσαν κι αυτά το κόκκινο χρώμα του ήλιου. Η Πρέβεζα στο βάθος αριστερά διακρινόταν αμυδρά λόγω της σκόνης της ατμόσφαιρας, ενώ καθόλου η Λευκάδα.

Θέα προς την πεδιάδα της Πρέβεζας…

     Μας εντυπωσίασε πολύ από την πρώτη στιγμή η μεγάλη προσέλευση προσκυνητών, που είχαν καταφτάσει στην τεράστια ομαλή έκταση του οροπεδίου πριν από εμάς κι αυτό το δήλωνε ο ιδιαίτερα μεγάλος αριθμός αυτοκινήτων που ήταν σταθμευμένα. Μόλις αναλογιστήκαμε και την ατέλειωτη φάλαγγα που ακολουθούσε, πιθανολογήσαμε πως δεν θα χωρούσαν ούτε και κάποια χρόνια πριν που όλα αυτά θα ήταν ζώα!  

Το καθολικόν της Μονής

Ακολουθία του εσπερινού...

     Η ακολουθία του εσπερινού ακουγόταν πολύ καθαρά και σε μεγάλη απόσταση με τη βοήθεια του ηχητικού συστήματος, ενώ δεν χάσαμε την ευκαιρία να φωτογραφηθούμε πριν πέσει ο ήλιος κάτω και μπροστά από το πέτρινο καμπαναριό, που βρίσκεται «ξεκομμένο» και σε αρκετή απόσταση από το μοναστήρι και βλέπει στον κάμπο της Πρέβεζας.

     Θαυμάσαμε σε λίγο την αρχιτεκτονική του μοναστηριού, που με το μικρό τείχος που το περιβάλλει και το προστατεύει, θυμίζει μικρογραφία αρχαίας καστρόπολης. Η ακολουθία του εσπερινού εντός καθολικού και η ευλογία της αρτοκλασίας των πιστών στον αύλειο χώρο υπό πλήθους ιερέων και τη χοροστασία του Μητροπολίτου Πρεβέζης κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, μας πλημύρισε με κατάνυξη. Απλός προσκυνητής ανάμεσά μας και ο τοπικός δήμαρχος με άλλους επισήμους και προσωπικότητες της περιοχής. Λίγο μετά τα μικρά κομμάτια άρτου που μας διενεμήθησαν, ήταν μια πραγματική αμβροσία και εύφραναν την αίσθηση της γεύσης όλων μας!

     Σεβαστήκαμε απόλυτα, βεβαίως, την προτροπή για μη λήψη φωτογραφιών από τον εσωτερικό χώρο του καθολικού, με τις σε πολύ καλή κατάσταση σωζόμενες τοιχογραφίες του.  

"Ο ευλογήσας τους πέντε άρτους εν τη ερήμω..."

     Ιδιαίτερα μεγάλη, ευχάριστη και αμοιβαία ήταν η έκπληξή μας, όταν συναντηθήκαμε στον ιερό αυτό χώρο με φίλους συμπροσκυνητές, που είχαμε πολλά χρόνια να βρεθούμε! Ένα συνεχές και μακρόσυρτο τιτίβισμα ακολούθησε μετά τον εσπερινό, θέλοντας να πούμε ο ένας στον άλλον όλα εκείνα που είχαν μεσολαβήσει στη ζωή μας από την τελευταία φορά που είχαμε ανταμώσει, στα περισσότερα από δέκα χρόνια από τότε!

     Αναβαπτισμένοι από τον κατανυκτικό Μεγάλο Εσπερινό του αγαπημένου αγίου του καλοκαιριού και από τα συναισθήματα του ανταμώματος με τους φίλους μας, πήραμε το δρόμο της επιστροφής εν μέσω της μεγάλης «φάλαγγας» των αυτοκινήτων, αλλά με αόρατη τη σκόνη στο σκοτάδι.

  

Επιγραμματική ιστορική αναφορά

     Αν και στη σύντομη έρευνά μας δεν βρήκαμε ακριβή στοιχεία για τη χρονική περίοδο ανέγερσης της Μονής, φαίνεται ότι είχε κτιστεί πριν  ή κατά τα πρώτα χρόνια της τουρκοκρατίας. Παρ’ όλο που είναι στις κορυφές Ηλιοβουνίου, μεταξύ των χωριών Νέας Κερασούντας και Στεφάνης Πρέβεζας, και σε σχετικά χαμηλό υψόμετρο, 600 μ., περίπου, η ακριβής της θέση είναι σε μικρό οροπέδιο, που έτσι δεν είναι ορατή από τη γύρω πεδινή και ορεινή περιοχή, με απώτερο σκοπό τη φυσική της προστασία από ληστές και κάθε είδους εισβολείς. Ο υψηλός μαντρότοιχος περιφερειακά, μικρό τείχος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, της παρέχει μια ακόμα καλή προστασία.  

     Στον ανατολικό τοίχο του καθολικού της μονής υπάρχει κτητορική επιγραφή από την οποία προκύπτει ότι ανακαινίσθηκε το 1620. Σύμφωνα με άλλες γραπτές πηγές, το σημερινό καθολικό κτίσθηκε το 1852-53, ενώ το λιθανάγλυφο τέμπλο ολοκληρώθηκε το 1876.  Λίγο αργότερα, το 1878, τοιχογραφήθηκε το μεγαλύτερο μέρος του εσωτερικού του ναού.

     Γνώρισε πολύ μεγάλη ακμή και συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στην πνευματική και οικονομική ανάπτυξη της περιοχής. Γνώρισε όμως και μεγάλες καταστροφές και επί τουρκοκρατίας και επί Ελληνο-Ιταλικού πολέμου και Γερμανικής κατοχής. 

     Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 θεμελιώθηκε νέο μοναστήρι κοντά στο χωριό Φλάμπουρα, προς τιμήν του Τιμίου Προδρόμου του Προφήτη Ηλία. Το παλαιό μοναστήρι δεν έχει εγκακαταληφθεί. Παραμένει ενεργό, αφού συντηρείται και λειτουργεί σχεδόν κάθε δεύτερη Κυριακή τους θερινούς μήνες μερίμνη της Μητροπόλεως και τη νέας Μονής, ενώ όχι τόσο συχνά τους χειμερινούς. Επίσης εκεί τελούνται και γάμοι και βαπτίσεις.

===========================

Πηγές: Τουριστικό φυλλάδιο της Νομαρχίας Πρέβεζας.

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 22.7.2019

https://nikolpapak.blogspot.com/2017/05/blog-post_22.html