Εύθυμες
ιστορίες του χωριού
«Της νύχτας τη
δουλειά τη βλέπει η μέρα και γελάει»!
Δεν είχε ύπνο ο Ανέστης και σηκώθηκε
πρωί-πρωί από το κρεβάτι, σιγά κι αθόρυβα, να μην ξυπνήσει τη γυναίκα του. Έκλεισε
με προσοχή και την πόρτα του υπνοδωματίου, για να μην την ενοχλήσει και το φως της
κουζίνας. Θα ήταν και δυο ώρες νύχτα ακόμα μέχρι να ξημερώσει, και να ’ρθει η
ώρα να πάρει το λεωφορείο να πάει από το χωριό του στην πόλη να τακτοποιήσει
κάτι δουλειές, όπως είχαν κανονίσει από μέρες.
Ήθελε να βάλει μια γουλιά καφέ στο στόμα του
και πήγε στο ντουλάπι να πάρει τα σχετικά να τον φτιάξει, αφού μόνος του τα
κατάφερνε καλά και τον ευχαριστιόταν από τα δικά του χέρια. Βρήκε εύκολα τον
καφέ, βρήκε το μπρίκι και το φλιτζάνι, αλλά ζάχαρη πουθενά. Τον έπινε πάντα
πολύ γλυκό και δεν του πέρασε ούτε σαν σκέψη να τον φτιάξει σκέτο. Μη θέλοντας
να ξυπνήσει τη γυναίκα του σκέφτηκε κάτι άλλο: Να πάει στο σπίτι της αδελφής
του, που οι πόρτες τους με το δικό του ήταν λιγότερο από δυο μέτρα η μία από την
άλλη και ποτέ δεν τις κλείδωναν, μέρα νύχτα. Ήξερε σε ποιό ντουλάπι θα εύρισκε
ζάχαρη, αφού συνέχεια μπαινόβγαινε και το θεωρούσε κι αυτό δικό του σπίτι. Πήρε,
λοιπόν, το φακό που κι αυτουνού η στήλη (μπαταρία) μόλις έδινε λίγο φως και
μπήκε στο σπίτι, με κάθε επιφύλαξη να μην τους ξυπνήσει. Πήγε κατ’ ευθείαν στο ντουλάπι
και βρήκε αμέσως το αλουμινένιο βαζάκι με τη ζάχαρη. Το πήρε και σε λίγα λεπτά
ο καφές του ήταν έτοιμος να τον απολαύσει, με τρεις κουταλιές ζάχαρη, όπως πάντα.
Έκατσε αναπαυτικά στην καρέκλα, κοιτάζοντας και το ρολόι να μη χάσει και την
ώρα για το λεωφορείο. Μα μόλις έφερε το φλιτζάνι στο στόμα του, μούδιασε
ολόκληρο! Έτρεξε στο νεροχύτη και άρχισε να φτύνει και να ξαναφτύνει και μετά
να ξεπλένει το στόμα του με πολύ νερό, για να φύγει η φαρμακίλα!
Από το φτύσε και ξαναφτύσε ξύπνησε η
γυναίκα του και σηκώθηκε να δει τί του συμβαίνει. Μόλις το στόμα του «μαλάκωσε»
λίγο, της διηγήθηκε τί έγινε, για να μην ξυπνήσει την ίδια. Ανοίγει κι εκείνη
το βαζάκι, χαμογελάει και του λέει:
- Τούτο
δεν είναι ζάχαρη, χριστιανέ μου! Ξινό* είναι!
------------------------
* Στις ορεινές περιοχές, που τα λεμόνια ήταν δυσεύρετα, ειδικά σε εποχές που δεν παράγονται,
οι νοικοκυρές χρησιμοποιούσαν ως μέσο όξυνσης για τα φαγητά το «ξινό», που είναι
κιτρικό οξύ σε κόκκους, όπως η ζάχαρη, και διαλύεται εύκολα στο νερό.
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 8.7.2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου