Παγκόσμια ημέρα Αποταμίευσης η 31η Οκτωβρίου, που στα σχολικά μας χρόνια είχε την τιμητική της! Πόσες αναμνήσεις μας φέρνει, στ’ αλήθεια! Σήμερα, σε καιρούς οικονομικά χαλεπούς, η αποταμίευση είναι "είδος πολυτελείας"! Μα αν το καλοσκεφθεί κανείς, εκείνοι οι καιροί ήταν χαλεπότεροι οικονομικά!
Μέρες πριν οι δάσκαλοι
μας βομβάρδιζαν στην έκτη δημοτικού να διαβάσουμε για την αποταμίευση, γιατί θα
γράφαμε έκθεση και οι δύο καλύτερες θα βραβεύονταν! Και η μέρα εκείνη ήρθε το
1969. Θυμάμαι, μεταξύ άλλων, είχα συμπεριλάβει στο γραπτό μου και το μύθο του Αισώπου, το τζίτζικα και το
μέρμηγκα, που τόσες φορές είχα ακούσει από το στόμα του πατεράκου μου!
Στο διάλειμμα, μετά την έκθεση, και στις ερωτήσεις μεταξύ μας «τι έγραψες;», διαπιστώσαμε πως ούτε ένας δεν είχε ξεχάσει τις πασίγνωστες παροιμίες «φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι» και «σταλαματιά σταλαματιά γεμίζ' η στάμνα η πλατειά»!
Λίγες μέρες μετά ο διευθυντής του σχολείου, ο Ελευθέριος Φωτόπουλος, μας ενημέρωσε στην πρωινή συγκέντρωση, ότι η καλύτερη
έκθεση ήταν η δική μου και πως λίγο αργότερα αναμενόταν εκπρόσωπος του Ταχυδρομικού
Ταμιευτηρίου, που λειτουργούσε τότε στο χωριό μας, και θα επέδιδε ο ίδιος τους κουμπαράδες-βραβεία.
Έτσι κι έγινε. Λίγο αργότερα ήρθε ο υπάλληλος
τότε, και αείμνηστος σήμερα, Λάμπης Κακαβάς και μου επέδωσε το μεγαλύτερο κουμπαρά, εν μέσω χειροκροτημάτων όλου του σχολείου και των επαινετικών λόγων των δασκάλων! Τον δεύτερο, το μικρότερο, πήρε η συμμαθήτριά μου, Ελένη Πολυχρονοπούλου που έφυγε πολύ πρόωρα από τη ζωή, με άλλα τόσα χειροκροτήματα κι άλλους τόσους επαίνους.
Η χαρά μου και η υπερηφάνεια μου ήταν
απερίγραπτες, και όχι αδικαιολόγητα. Μα στη μνήμη μου έχει χαραχθεί ανεξίτηλα και το τί τράβηξε εκείνος ο κουμπαράς! Κάθε φορά που ξέμενα από χαρτζιλίκι, μηχανευόμουν
κάθε τρόπο να βγάλω λίγες δραχμές, ή έστω λίγα λεπτά από μέσα, αφού μόνο στο ταχυδρομείο
μπορούσε να ανοιχτεί με το κατάλληλο κλειδί! Τί ψαλίδια, τί μικρές λάμες, τί μαχαίρια
είχαν επιστρατευτεί για το σκοπό αυτό! Και σχεδόν πάντα τα κατάφερνα κι ένα ευτελές χρηματικό ποσό ικανοποιούσε τις μικρές μου ανάγκες για κάποια λιχουδιά από το
μαγαζί του μπάρμπα-Γιάννη του Καζαζάκη, που ήταν στο δρόμο μου στο πήγαινε και
στο έλα από το σχολείο!
 |
| Από τα πολύτιμα προσωπικά μου κειμήλια! |
Με τις συχνές επισκέψεις κάποιων θείων και με τις ενισχύσεις παππούδων και γονέων, ο κουμπαράς γέμισε σχετικά γρήγορα και τέσσερις μήνες
αργότερα πήγαμε μαζί με τον πατέρα στο ταχυδρομείο/ταχυδρομικό ταμιευτήριο. Εκεί
τα μετρήσαμε με τον αείμνηστο Ανδρέα Παπαμικρό, διευθυντή τότε, και μου άνοιξε
τον πρώτο λογαριασμό στο ειδικό βιβλιάριο, με κάπου τετρακόσιες πενήντα δραχμές.
Θυμάμαι πόσο καμάρωνα και για ένα ακόμα λόγο: Κράταγα στα χέρια μου και το
πρώτο δημόσιο έγγραφο, αφού αστυνομική ταυτότητα δεν είχα ακόμη, μη έχοντας
συμπληρώσει την ηλικία των δεκατεσσάρων χρονών!
Εκείνο το βιβλιάριο του ταμιευτηρίου το
κρατάω μαζί με τα άλλα μου οικογενειακά κειμήλια και το καμαρώνω ακόμα και
σήμερα, αφού έχει τόσα που μου θυμίζει!
Για την ιστορία να σημειώσουμε, τέλος, πως ο
εορτασμός αυτός καθιερώθηκε τη συγκεκριμένη ημερομηνία, ως ανάμνηση της ίδρυσης
του Διεθνούς Ινστιτούτου Ταχυδρομικών Ταμιευτηρίων στο Μιλάνο, στις 31
Οκτωβρίου 1924. Στην Ελλάδα η ημέρα αυτή άρχισε να εορτάζεται από το 1936,
οπότε ήλθαν και οι πρώτοι κουμπαράδες, που γρήγορα έγιναν το αγαπημένο σύμβολο
της παιδικής αποταμίευσης.
Οι μεγάλοι κουμπαράδες (πρώτο βραβείο στις καλύτερες
εκθέσεις των μαθητών), είχαν παραλληλεπίπεδο ή οβάλ σχήμα, ενώ οι μικρότεροι
(δεύτερο βραβείο), είχαν σχήμα κυλινδρικό.
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 31.10.2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου