...Από αυτά που μου έλεγε η γιαγιά μου...
«Τα
παραμύθια γράφονται για να κοιμούνται τα παιδιά,αλλά
και για να ξυπνούν οι μεγάλοι»Χανς
Κρίστιαν Άντερσεν
 |
Εικόνα: https://www.kiosterakis.gr/plus/diafora/istories/1259-to-paramythi-pou-den-eixe-telos |
Ήτανε μια φορά ένας πολύ πλούσιος βασιλιάς,
που άλλη δουλειά δεν έκανε μέρα-νύχτα, από το να μετράει τα χρυσά φλουριά του.
Έξω από το παλάτι του πήγαινε καθημερινά ένας κουρελής ζητιάνος και έπαιζε το
βιολί του. Πολλοί από τους περαστικούς τον λυπόντουσαν και του έδιναν ελεημοσύνη.
Κι όταν τα νομίσματα που του πέταγαν στο φθαρμένο καπέλο του έφταναν να περάσει την ημέρα του, ο ζητιάνος
για να τους ευχαριστήσει έπαιζε πιο δυνατά το βιολί του και σηκωνότανε και
χόρευε κιόλας!
Μια μέρα που ο χορός και το τραγούδι του
ζητιάνου ενόχλησαν το βασιλιά, γυρίζει και λέει στη βασίλισσα:
- Δε
μπορώ να καταλάβω, μωρέ βασίλισσα, πού το βρίσκει αυτό το κέφι εκείνος ο
κουρελής ζητιάνος. Να φάει δεν έχει, να ντυθεί δεν έχει, όλο κάτι παλιά και
τρύπια παπούτσια φοράει… Εμείς, με το
χρυσάφι όλου του κόσμου, ούτε διάθεση έχουμε, ούτε να κοιμηθούμε ήσυχα μπορούμε,
ούτε ευχαριστημένοι με τίποτα είμαστε! Εκείνος πού το βρίσκει τόσο κέφι κάθε
μέρα;...
- Χμ! Του απάντησε η βασίλισσα. Θέλεις να
σου τον κάνω εγώ αυτόν τον κουρελή να το χάσει από τη μια στιγμή στην άλλη όλο του το κέφι;
Περίεργος ο βασιλιάς για τί είχε
μηχανευτεί η σατανική βασίλισσα, της απάντησε:
- Ναι, αλλά δεν νομίζω να τα καταφέρεις
και τόσο εύκολα! Αυτός το κέφι το έχει στο αίμα του!
- Καθόλου
δύσκολο, απάντησε εκείνη! Δωσ’ μου ένα πουγκί φλουριά!
Ακόμα πιο περίεργος για την ευκολία και τη
βεβαιότητα της βασίλισσας, της λέει:
-
Να! Πάρε δύο πουγκιά!
-
Φτάνει το ένα, του είπε εκείνη, και το πετάει από το παράθυρο στα πόδια του
ζητιάνου.
Μόλις
εκείνος άκουσε το θόρυβο, σταμάτησε το βιολί του και το πήρε στα χέρια του.
Αφού το άνοιξε και βεβαιώθηκε τί είχε μέσα, παράτησε το βιολί, κοίταξε γύρω του
μήπως τον είδε κανείς κι έφυγε τρέχοντας!
Πέρασε μια βδομάδα, δύο, ένας μήνας,
δεύτερος μήνας, μα τίποτα! Άφαντος ο ζητιάνος! Ικανοποιημένη η βασίλισσα πως
κέρδισε το «στοίχημα», κάθε λίγο και λιγάκι το θύμιζε του άντρα της. Λίγο καιρό
μετά, όμως, ένας αυλικός λέει του βασιλιά:
- Μεγαλειότατε, θέλει να σε δει εκείνος ο
ζητιάνος που ερχότανε έξω από το παλάτι κι έπαιζε το βιολί του!
Περίεργος ο βασιλιάς, ζήτησε να τον
αφήσουν να περάσει αμέσως. Μόλις εκείνος έφτασε στην πόρτα του παλατιού που τον
περίμενε ο γεμάτος απορία βασιλιάς, τού πέταξε το πουγκί με τα φλουριά στα πόδα
και του λέει:
- Πάρε και τα φλουριά σου, πάρε και το
καλό τους μαζί! Με αυτά έχασα την ησυχία μου, έχασα τον ύπνο μου, έχασα κάθε
διάθεση που είχα, γιατί με απασχολούσαν οι σκέψεις τί να τα κάνω και ο φόβος μήπως
μου τα πάρουνε!
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 28.12.2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου