Το θέατρο της Δευτέρας: Ένα σημαντικό πολιτιστικό γεγονός στο σπίτι στα παιδικά μας χρόνια!

     Μια μεγάλη έκπληξη, μέσα σ’ ένα μικρό κουτί μάς περίμενε με το που γύρισε ο πατέρας από τις ελιές*, παραμονές Χριστουγέννων του 1967. Αφού τακτοποίησε τα πρώτα πράγματά του, η αγωνία μας ξεχείλιζε για το «τι μας έφερε»! Ένα μικρό μπεζ κουτάκι που έβγαλε μέσα από την παλιά βαλίτσα του, στην αρχή νομίσαμε ότι είχε σοκολάτες, αλλά εκεί μέσα κρυβόταν ένα πολύ μεγαλύτερο μυστικό! Μόλις το άνοιξε με προσοχή, η μητέρα δεν μπόρεσε να κρατηθεί και ξεφώνησε με ενθουσιασμό: «Ράδιο»!!! Αφού μείναμε για λίγο εκστατικοί και με τα μάτια ορθάνοιχτα, να δούμε αν πράγματι ήταν αλήθεια, αρχίσαμε το χοροπηδήματα!

     Πραγματικό απόκτημα το ραδιόφωνο για την εποχή, προς το τέλος της δεκαετίας του 1960, και η χαρά μας απερίγραπτη! Λίγα σπίτια το είχαν και τέτοια νέα δεν μπορούσαν να μείνουν κρυφά. Την ίδια κιόλας στιγμή το είχε μάθε όλη η γειτονιά στο χωριό! Πολύ συχνά οι γείτονες και φίλοι μας έρχονταν για ν’ ακούσουν μαζί μας τραγούδια και ειδήσεις.

     Από τις πρώτες μέρες κιόλας «ψάχναμε» για εκπομπές που μας άρεσαν και τις συγκεκριμένες ώρες πραγματικά κρεμόμαστε από το ραδιόφωνο! Από τις πλέον ξεχωριστές εκπομπές και «το θέατρο της Δευτέρας», που τυχαία «ανακάλυψε» η μάνα ένα βράδυ μετά το φαγητό: Ένας ευχάριστος διάλογος στα ερτζιανά μας καθήλωσε και το γέλιο που ακολούθησε ήταν συνεχές και δυνατό. Τελειώνοντας, μάθαμε από την εκφωνήτρια ότι ήταν «το θέατρο της Δευτέρας», στο εθνικό πρόγραμμα.

     Κάθε βράδυ Δευτέρας, λοιπόν, αγκαλιά  με το ραδιόφωνο. Σιγά-σιγά αρχίσαμε να ξεχωρίζουμε και καλλιτέχνες, που στο άκουσμα του ονόματός τους στην αρχή από τον εκφωνητή και με τις λέξεις «λαμβάνουν μέρος οι εξής ηθοποιοί», κρίναμε την ποιότητα του προσαρμοσμένου στο ραδιόφωνο θεατρικού έργου. Πόσες επιπλήξεις, πόσες αυστηρές συστάσεις ο ένας στον άλλον για την απαιτούμενη ησυχία, για να ακούγονται καθαρά οι διάλογοι! Και πόσα καρδιοχτύπια, πόσες αγωνίες για τη συνέχεια και την έκβαση του έργου. Μα και πόσοι εκνευρισμοί και απογοητεύσεις, όταν η ποιότητα της λήψης ήταν κακή, που κι αυτό συνέβαινε αρκετές φορές.

     Το μικρό μας και μοναδικό αυτό «παράθυρο στον κόσμο», όπως έλεγε ο παππούς, λειτουργούσε με μπαταρίες, αφού ο πολιτισμός του ηλεκτρισμού δεν είχε φτάσει ακόμα στα ορεινά και δυσπρόσιτα χωριά μας. Γι’ αυτό και οι προτροπές των μεγαλύτερων ήταν συνεχείς και αυστηρές: «Μην βάνετε το ράδιο χωρίς να έχει κάτι καλό και μην το αφήνετε  ανοιχτό. Θα τελειώσουν οι μπαταρίες μέχρι τη Δευτέρα και δεν έχουμε άλλες ν’ ακούσουμε το θέατρο»! Τι «καταπίεση» δεχόμαστε και μ’ αυτές τις μπαταρίες! Αλλά πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού για την αγορά τους ήταν απαραίτητο ένα μικρό κομπόδεμα, που δύσκολα μπορούσε να εξασφαλιστεί. Πόσο εύκολο είναι, όμως, να δώσεις στα παιδιά να καταλάβουν τις δυσκολίες των μεγάλων!

     Χωρίς υπερβολή, το «θέατρο της Δευτέρας» ήταν ένα σημαντικό πολιτιστικό γεγονός στο σπίτι!  Ήταν το μέσο που μας χάριζε πολύ ευχάριστες στιγμές, μάς διεύρυνε τους ορίζοντες, μάς έβαζε σε σκέψεις, μάς προκαλούσε προβληματισμούς. Μα το πιο σημαντικό, ίσως, ήταν που μας όξυνε τη φαντασία, αφού μόνο με τον ήχο των διαλόγων στα ερτζιανά, προσπαθούσαμε ο καθένας να δημιουργήσουμε τα σκηνικά, αλλά και να βρεθούμε στο χώρο, το χρόνο και τον τόπο που εκτυλισσόταν, ζώντας μαζί με τους ήρωές του το έργο. Όλα αυτά ήταν που του θέατρο της Δευτέρας έκανε τη μεγάλη και ποιοτική διαφορά στην ψυχαγωγία των παιδικών μας χρόνων.  

* Για τις «ελιές» διαβάστε περισσότερα εδώ:

https://nikolpapak.blogspot.com/2017/11/blog-post_20.html

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 20.11.2018

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html