Η Ελληνική
ταινία της Κυριακής
Ήταν κάποιο Σάββατο μεσημέρι του 1976 και
λίγο πριν είχε σχολάσει τελευταία απ’ όλες τις άλλες η τάξη μας, η έκτη,
στο εξατάξιο γυμνάσιο Κλειτορίας της Αχαΐας. Αφού είχαμε φτάσει με κουβέντα,
πειράγματα και αστεία στο κέντρο της κωμόπολης, ένας-ένας ξεχωρίζαμε από τους
υπόλοιπους συμμαθητές, τραβώντας προς το σπίτι μας. Τότε ακούστηκε δυνατά η
φωνή του συμμαθητή μας, του Βλάση:
- Τι
λέτε, ρε; Πάμε «σινεμά» αύριο;
Οι περισσότεροι απορήσαμε! Κοιτάζαμε μία
το Βλάση στα μάτια, μία ο ένας το άλλον, που μάλλον κάναμε την ίδια σκέψη:
Φανταστήκαμε πως θα ερχόταν κάποιο κλιμάκιο του στρατού που θα πρόβαλε ταινία,
όπως συνηθιζόταν τα προηγούμενα χρόνια. Είχε πολύ καιρό να έρθει, όμως, και οι
ξεχωριστές αυτές στιγμές ψυχαγωγίας, μάλλον είχαν ξεχαστεί.
Το
ίδιο περίεργα μάς κοίταζε κι ο Βλάσης, νομίζοντας προφανώς ο ίδιος ότι ξέραμε
για ποιο «σινεμά» μας μίλαγε. Αφού πέρασαν κάμποσα δευτερόλεπτα σιωπής, ο
συμμαθητής μας μάς έλυσε την απορία μέσα από σύντομο διάλογο.
- Στου Ρηγόγιαννη, ρε!
- Στου Ρηγόγιαννη, τι;
- Δεν το έχετε δει; Δεν το ξέρετε;
- Ποιό;
- Ο Θανάσης ο Ρηγόγιαννης στο μαγαζί του με
τα ηλεκτρικά, έχει τηλεόραση…
- Ε, και; Θα είναι ανοιχτός αύριο
Κυριακάτικα;... Κι αν είναι, πόσοι χωράμε μέσα;... Και τί έχει η τηλεόραση;...
- Όχι μέσα, ρε!
- Τότε, πού;
- Την τηλεόραση την έχει και παίζει μέσα, στο
μαγαζί, ακόμα κι όταν αυτό είναι κλειστό. Όμως έχει βγάλει ένα ηχείο έξω που το
έχει συνδέσει με την τηλεόραση και η φωνή ακούγεται στο δρόμο! Κάθε Κυριακή
μεσημέρι έχει Ελληνική ταινία! Θα έρθετε;
Πολύ ευχάριστο αυτό νέο και μετά από ολιγόλεπτες διευκρινίσεις, δώσαμε ραντεβού «απέξω από του Ρηγόγιαννη» την Κυριακή
το μεσημέρι, λίγο μετά τις δύο που άρχιζε το έργο, όπως μας είπε ο Βλάσης που
είχε δει και τις δύο προηγούμενες.
Η Ελληνικές ταινίες στα δύο και μοναδικά τηλεοπτικά
κανάλια τότε, της ΕΡΤ και της ΥΕΝΕΔ, προβάλλονταν στο πρώτο, το Σάββατο το βράδυ και στο δεύτερο την
Κυριακή το μεσημέρι. Οι τηλεοράσεις στα σπίτια ήταν ανύπαρκτες, αλλά και τα
όποια ελάχιστα είχαν τη δυνατότητα να την αποκτήσουν, έπρεπε να προμηθευτούν μαζί
και ισχυρούς ενισχυτές. Και πάλι όμως με πολύ αμφίβολα αποτελέσματα, αφού η
λήψη ήταν σχεδόν αδύνατη ή πολύ προβληματική, έστω και με αυτούς.
Η επόμενη μέρα, η Κυριακή, ήταν βροχερή.
Μετά τον εκκλησιασμό, έτοιμο το πηγαδάκι στον προαύλιο χώρο του αγίου Δημητρίου,
για να επιβεβαιώσουμε το ραντεβού μας στο «σινεμά». Η βροχή που δεν σταμάτησε
όλη μέρα, καθόλου δεν μας πτόησε. Αφού «ξεπετάξαμε» νωρίς τα μαθήματα της Δευτέρας,
έφτασε και η πολυπόθητη ώρα για την «προβολή» της ταινίας. Καμιά δεκαριά άτομα
με ανοιχτές ομπρέλες συγκεντρωθήκαμε στο δρόμο, έξω από το μαγαζί και σε λίγο η
ταινία άρχισε! Το φιλοθεάμον κοινό σιγά-σιγά μεγάλωνε και τα λίγα αυτοκίνητα
που πέρναγαν που και που ακριβώς πίσω μας, είναι αλήθεια ότι μας ενοχλούσαν, γιατί
έπρεπε να μετακινηθούμε να τους αφήσουμε χώρο. Μας ενοχλούσαν ακόμα, γιατί και ο
θόρυβος της μηχανής τους κάλυπτε τον ήχο του ηχείου, που δεν ήταν και πολύ
δυνατός. Έτσι, τα «κοσμητικά επίθετα» εκστομίζονταν ένθεν και ένθεν: και από
την πλευρά μας προς τον οδηγό, και από τον οδηγό προς εμάς, γιατί και αυτόν τον
εμποδίζαμε να περάσει ελεύθερα.
Από την ημέρα εκείνη, το ραντεβού μας στο «παντός
καιρού» και άνευ εισιτηρίου «υπαίθριου σινεμά», ήταν τακτικό τις Κυριακές,
γιατί το πρόγραμμα της ΥΕΝΕΔ είχε καλύτερη λήψη στην περιοχή μας. Δύο, λοιπόν, τα «ευεργετήματα»: Η καλή λήψη του καναλιού και η προσφορά του καταστηματάρχη, που σίγουρα όμως ήταν
και ένας καλός τρόπος διαφήμισης του καταστήματός του.
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 21.11.2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου