Κόντευαν τ’ «α’-Νικολοβάρβαρα»
και με άγριες διαθέσεις μάς είχε αποχαιρετίσει ο Νοέμβρης και με ακόμα
αγριότερες είχε μπει ο Δεκέμβρης του 1970. Με δυνατή καταιγίδα ξεκινήσαμε εκείνο
το πρωί για το σχολείο και μέχρι να σχολάσουμε δεν πήρε καθόλου ανάσα. Έβρεχε
όλο και πιο δυνατά. Οι δρόμοι και τα
δρομάκια του χωριού τρέχανε ασταμάτητα και τα ρέματα είχανε φουσκώσει τόσο
πολύ, που ακόμα και τα πιο μικρά έπρεπε να το καλοσκεφτείς να τα περάσεις. Ο
δυνατός αέρας έκανε τα δέντρα να προσκυνάνε τη γη και τυχεροί ήσαν μόνο όσοι
είχαν αδιάβροχο, γιατί η ομπρέλα δεν τολμούσε ν’ ανοίξει. Για στεγνά πόδια ούτε
λόγος, αφού «σωτήρια» παπούτσια ήταν μόνο οι γαλότσες, αν κι αυτό ήταν σχετικό,
με τα νερά της ασταμάτητης δυνατής βροχής για μέρες.
Τα διαλειμματα γινόντουσαν μέσα στις
αίθουσες διδασκαλίας, που οι ξυλόσομπες «μπουμπούνιζαν» από την πολλή φωτιά. Το
ποτάμι που περνάει λίγες δεκάδες μέτρα από το σχολείο, έκανε τόσο θόρυβο και πέρα
από το δέος και το φόβο που νοιώθαμε δάσκαλοι και μαθητές, κάποιες φορές δεν
μπορούσαμε ν’ ακούσουμε και ν’ ακουστούμε.
Για μια στιγμή, σε κάποιο διάλειμμα και
κάπου στη μέση της εκπαιδευτικής ημέρας, ακούω τον διευθυντή να λέει σε μία από
τις δύο δασκάλες του σχολείου, κουνώντας το κεφάλι του και σφίγγοντας τα χείλη
του:
«…Και να δεις που προχτές διάβαζα στον
Καζαμία ότι η βαρυχειμωνιά που άρχισε θα συνεχιστεί με την ίδια ένταση μέχρι τα
Χριστούγεννα!... Αλίμονό μας!...».
Καζαμίας! Εκτός από ημερολόγιο ήταν τότε και ο μοναδικός και ο πλέον
απαραίτητος σύμβουλος στο κάθε αγροτόσπιτο για το κάθε τι: Στις γεωργικές
εργασίες, στις προβλέψεις των άστρων(!), σε συνταγές μαγειρικής, σε
εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, σε λογοτεχνικά θέματα, στην πρόγνωση του καιρού και
πολλά ακόμα, μέχρι και ανέκδοτα και ονειροκρίτη. Μία από τις πρώτες προτεραιότητες των γονέων και των παππούδων
ήταν να τον προμηθευτούν πριν τον ερχομό της νέας χρονιάς, έχοντας έτσι
εξασφαλίσει και την απαραίτητη ενημέρωση για τον πρώτο μήνα, το Γενάρη. Και,
φυσικά, τον φύλαγαν σαν ευαγγέλιο! Ραδιόφωνα για την όποια «φρέσκια» ενημέρωση
και την πρόγνωση του καιρού κάθε βράδυ, τα παντοπωλεία/καφενεία του χωριού και
πολύ λίγα σπίτια είχαν, που για να λειτουργήσουν ήθελαν και τις μπαταρίες τους,
αφού το ηλεκτρικό ρεύμα δεν είχε φράσει ακόμα στις εσχατιές των Καλαβρύτων.
Ο καζαμίας «προέβλεπε» ακόμα και
επικείμενα μεγάλα γεγονότα στον πλανήτη, όπως σημαντικές επιστημονικές
ανακαλύψεις, κήρυξη πολέμων, σεισμούς, ναυάγια πλοίων, θανάτους μεγάλων
προσωπικοτήτων και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς! Οι… προβλέψεις αυτές,
μάλιστα, αναφέρονταν σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή, με απόκλιση λίγων ημερών,
ή έστω μιας-δυο εβδομάδων! Στη φράση «το γράφει κι ο Καζαμίας», δεν χωρούσαν
και πολλές αντιρρήσεις!
Κόντευε να τελειώσει και το τελευταίο
μάθημα και ο βόμβος από τη χαμηλόφωνη κουβέντα των γονιών που είχαν αρχίσει να
συγκεντρώνονται στο υπόστεγο του σχολείου για να μας παραλάβουν, έφτανε ως τις
αίθουσες. Μόλις η δασκάλα γύριζε πλάτη, σηκωνόμαστε όρθιοι και τεντωνόμαστε με
το βλέμμα προς τα έξω, για να δούμε ο καθένας αν έχει έρθει κάποιος από τους
γονείς μας! Πού διάθεση για μάθημα μετά! Αντιλαμβανόμενοι και οι δάσκαλοι την
αγωνία γονιών και μαθητών και βλέποντας τη συνεχή επιδείνωση του καιρού, το
κουδούνι για το σχόλασμα χτύπησε νωρίτερα.
Βγαίνοντας έξω, ο καθένας παίρναμε από
τους γονείς μας το διπλό και τριπλό αδιάβροχο, για όσο το δυνατόν καλύτερη
προστασία από τη βροχή, τον αέρα και το κρύο.
Στη μέση, περίπου, της διαδρομής για το
σπίτι, με τον πατέρα που μας παρέλαβε με την αδελφή μου, άνοιξε η πόρτα ενός
σπιτιού που ήταν στο δρόμο μας. Μόλις μας βλέπει η νοικοκυρά, βάζει τις
φωνές:
«Πω! Πω! Εσείς θα πνιγείτε! Ελάτε μέσα!
…Ποιοι είστε;…».
Προφανώς δεν μας γνώρισε, όπως είμαστε
τυλιγμένοι και κουκουλωμένοι μέσα στα αδιάβροχα και οι τρεις, που μόνον τα
μάτια μας είχαν μείνει ακάλυπτα!
Υπακούσαμε με ανακούφιση και πρόθυμα στην προτροπή της. Αφού αφήσαμε τα αδιάβροχα κάτω από το μικρό υπόστεγο, έξω από
την πόρτα, μπήκαμε στο σπίτι και κατευθυνθήκαμε στο τζάκι. Φυσικά τότε μας γνώρισε, έβαλε κι άλλα
ξύλα στη φωτιά και πιάσανε κουβέντα με τον πατέρα για την κακοκαιρία που είχε ενσκήψει.
Σ’ ένα κρεβάτι, δίπλα στο τζάκι, καθόταν
μισοξαπλωμέμνος ο άντρας της, πενηνταπεντάρης-εξηντάρης κι αυτός. Μας καλωσόρισε, σταμάτησε το
διάβασμα σ’ ένα παλιό κιτρινισμένο και φθαρμένο βιβλίο και τσάκισε τη σελίδα για να συνεχίσει αργότερα. Έβγαλε τα χοντρά μαύρα γυαλιά του, τα άφησε πάνω στο κλειστό βιβλίο και συμμετείχε στην
κουβέντα. Σε μια στιγμή τραβάει τον Καζαμία από το περβάζι του παραθύρου, ξαναφόρεσε τα γυαλιά του, τον
ξεφύλλισε, κούνησε το κεφάλι του και είπε:
«Δεν μας τα λέει καλά, τούτος ο Καζαμίας!
Γράφει ότι αρχές Δεκέμβρη ο καιρός θα είναι ανοιξιάτικος και ιδανικός για
γεωργικές εργασίες!».
Η απάντηση από τη γυναίκα του ήταν άμεση,
επικριτική και χωρίς διάθεση αστεϊσμού:
«Ε, καημένε κι εσύ! Δεν ήξερες ν' ανοίξεις τα μάτια σου όταν τον έπαιρνες και να διάλεγες έναν που να τα λέει καλά; Ετούτος ούλο ψέματα λέει...»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου