«Σε δρόμους της Κίνας»

     Δηλώνοντας λάτρης των ταξιδιών και των πολιτισμών, ένοιωσα κάτι σαν βιασύνη, κάτι σαν λαχτάρα να το διαβάσω το συντομότερο το βιβλίο «Σε δρόμους της Κίνας», μόλις το έλαβα σε ηλεκτρονική μορφή και μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από την εκλεκτή, αγαπημένη και ανεκτίμητη φίλη Παναγιώτα. Κι αυτό, γιατί, πέρα από την παιδεία της Παναγιώτας,  γνωρίζω αρκετά καλά και την πένα της, όπως γνωρίζω και την αγάπη της στα ταξίδια και τον πολιτισμό. Θέλω να εξομολογηθώ ότι περίμενα μια μεγάλη ταξιδιωτική αφήγησή της, αφού συχνά γράφει και αναρτά στον προσωπικό της ιστότοπο για μικρότερες εξορμήσεις που την μαγεύουν, με τον τίτλο «Ταξιδιωτικά». Κι εδώ δεν θα παραλείψω να σημειώσω, με δικαιολογημένη υπερηφάνεια, ότι σ’ ένα από τα πρώτα άρθρα της με τον τίτλο «Ταξιδιωτικά», περιγράφει τον ερχομό της στο χωριό μου και τη συνάντησή μας εκεί, σε μια επετειακή εκδήλωση για την Εθνική Παλιγγενεσία! (Διαβάστε εδώ:           http://users.sch.gr/panlampri/Taxid2.html  )

     Στο βιβλίο της αυτό, που αφιερώνει και παρέχει δωρεάν «σ’ όσους κουβαλούν στην ψυχή τους κάτι από το πνεύµα του Οδυσσέα»(!), η αγαπητή Παναγιώτα μοιράζεται μαζί μας τις εμπειρίες της και τα συναισθήματά της από ένα ταξίδι της με το σύντροφό της, τον επίσης πολύ αγαπητό μου Χρήστο, στην Κίνα το 2006, δύο χρόνια πριν την Ολυμπιάδα στο Πεκίνο.

     «Ξεφυλλίζοντας» το βιβλίο της στον υπολογιστή, ένοιωσα από την πρώτη στιγμή, από το ξεκίνημα του ταξιδιού να είμαι κοντά τους. Μα και στη συνέχεια παρέμεινα «κολλημένος» δίπλα τους, αφού η Παναγιώτα είναι αξεπέραστη στην περιγραφή, την αφήγηση και τη γλαφυρότητα. Κι όσο οι σελίδες γύριζαν, όλο και «στριμωχνόμουν» δίπλα τους κάθε στιγμή: στις θέσεις του αεροπλάνου, στα τραπέζια των εστιατορίων και νοιώθοντας κι εγώ στο στόμα μου τις γεύσεις των εδεσμάτων, στους δρόμους και στις βιτρίνες των καταστημάτων των μεγαλουπόλεων και στις ξεναγήσεις στα μουσεία της αχανούς Ασιατικής χώρας, στον περίπατο στο Σινικό τείχος, στην όπερα του Πεκίνου, στο ταξίδι με το πλοίο στον ποταμό Γιανγκ Τσε Γιανγκ, στα αστρονομικά μεγέθη του τεράστιου τεχνητού φράγματος του ίδιου ποταμού, στη θέα από τα ψηλά σημεία, στους κήπους Γιου και στα οικοδομήματα της Σαγκάης… παντού! Και δεν θα κρατήσω μυστικό το ελαφρύ μειδίαμά μου, αγαπητή μου Παναγιώτα, ούτε θα κρύψω και τη δικαιολογημένη ζήλεια στις προσπάθειές σας στο δείπνο σας στην Κινεζική πρωτεύουσα με πάπια Πεκίνου: Θυμήθηκα το δείπνο με την οικογένειά μου σ’ ένα Κινέζικο εστιατόριο, πριν χρόνια στον Πειραιά, και τη δεξιοτεχνία του σεφ στον τεμαχισμό της πάπιας, που τελικά ούτε κι εμείς γλύψαμε τα κοκαλάκια της! Ίδια και η στολή του μ’ αυτή της περιγραφής σου, ίδιες και οι κινήσεις του στον τεμαχισμό, ίδια και τα τραπεζομάντηλα του καταστήματος! Στο τέλος τα παιδιά μας φύλαξαν τα ξυλαράκια για ενθύμιο, αφού προτιμήσαμε κι εμείς το σίγουρο πιρούνι κι αυτά έμειναν καθαρά!

     Εκτός της άριστης περιγραφής, το βιβλίο βρίθει λογοτεχνικού πλούτου, μα όχι μόνο αυτά. Με τη γνωστή της συγγραφική τελειότητα η Παναγιώτα, κάνει και σύντομες, αλλά βαθιές διεισδύσεις στον πολιτισμό, τη θρησκεία και την ιστορία της Κίνας. Και, βέβαια, όχι μόνο του αρχαίου, αλλά και του σύγχρονου πολιτισμού της, που κάποιες φορές «οι φωτισµένες πόλεις µας σκοτεινιάζουν την ψυχή!». 

     Το σπουδαίο αυτό πνευματικό έργο «Σε δρόµους της Κίνας», είναι μία ακόμα περίτρανη απόδειξη ότι η φτασμένη εκπαιδευτικός και συγγραφέας Παναγιώτα Λάμπρη, δεν περιορίζει την εκπαιδευτική της ιδιότητα μόνο στις σχολικές αίθουσες, όπως έχω ξαναγράψει. Λάτρης της πένας και με την ανάγκη της έκφρασης και της επικοινωνίας μόνιμα να την διακατέχει, «αρπάζει» και αξιοποιεί κάθε ευκαιρία και μέσα από τις πάμπολλες εκδόσεις της και την αρθρογραφία της στον έντυπο Τύπο, είναι μια αστείρευτη πηγή παροχής παιδείας. Πολύτιμα εργαλεία για την ίδια, αλλά και για τους αναγνώστες της, έχουν γίνει και ο ηλεκτρονικός Τύπος και η προσωπική της σελίδα στο διαδίκτυο.

     Αγαπητή μου φίλη, Παναγιώτα, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό το πανέμορφο και μοναδικό ταξίδι στον «άλλο μεγάλο πολιτισμό», που σημαίνουν τα ιδεογράμματα των στην Κινεζική γλώσσα (« 希臘 »), εννοώντας εκείνοι τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό!

     Εύχομαι πάντα στη ζωή σου να νοιώθεις αυτό που τόσο ποιητικά γράφεις στην 129 σελίδα του βιβλίου σου:

     «Αλλά να, οι κορφές έχουν άλλη γλύκα, όταν μετά από κόπο τις κατακτάς! Τόσο οι αληθινές των βουνών, όσο και κείνες της ζωής που νιώθεις πως νικητή σε στέφουν!».

Διαβάστε όλο το βιβλίο εδώ:

https://issuu.com/panagiotalampri/docs/___________________________________

Λίγα λόγια για τη Συγγραφέα     

   Η Παναγιώτα Π. Λάμπρη γεννήθηκε στη Ροδαυγή Άρτας. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και υπηρετεί στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Αρθρογραφεί, δημοσιεύει βιβλιοπαρουσιάσεις και μελέτες κι έχει βραβευτεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Το 2006 εξέδωσε τη λαογραφική μελέτη «Ροδαυγή - Το Ρόδο της Αυγής», το 2009 τη συλλογή διηγημάτων «Το χάσικο ψωμί», το 2011 τη μελέτη «Κωνσταντίνος Α. Διαμάντης, ο Ιστορητής», το 2014 την ποιητική συλλογή «Ἐν ὀδύναις», το 2015 τη μελέτη «Η Μνήμη της Γεύσης - Αρχέγονων Ηπειρωτικών Εδεσμάτων Συναγωγή», το 2016, σε δεύτερη έκδοση, το βιβλίο της «Ροδαυγή - Το Ρόδο της Αυγής».

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 10.11.2017