Ήταν ένα Μαγιάτικο πρωινό, όταν περνούσα μέσα από τα δρομάκια ενός πολύ μικρού και γραφικού χωριού. Μικρή και η πεδιάδα που ήταν
χτισμένο, φάνταζε όμως πολύ μεγάλη για τις ανάγκες του. Είχε γλυκοχαράξει ο καιρός κι ο
καταγάλανος ουρανός προμηνούσε μια ζεστή ανοιξιάτικη μέρα. Το απόλυτο πράσινο
παντού στο ξανάνιωμα της φύσης, έδινε μια ανείπωτη χάρη και μια αλλιώτικη
αισιοδοξία. Ο τέλειος συντονισμός μεταξύ των χωρικών με μάγεψε κι αφού είχα το
χρόνο, κάθισα λίγο απόμερα να τους θαυμάσω.
Οι πόρτες των φτωχικών χαμόσπιτων των κατοίκων του ήσαν
ορθάνοιχτες κι άκουγες καθαρά από το δρόμο τη διακριτική φασαρία από τις
ετοιμασίες τους για να βγούνε στις δουλειές τους. Γυναικείος στη μεγάλη
πλειοψηφία του ο πληθυσμός του μικρού εκείνου χωριού, που στην πραγματικότητα δεν
έβλεπες άντρα, μα ζήλευες στ’ αλήθεια για το πόσο καλά κράταγε στα χέρια του το
«ασθενές φύλο» την οργάνωση της μικρής κοινωνίας τους!
Πριν καλά-καλά βγει ο ήλιος είχαν ξεχυθεί
κιόλας για το μεροκάματο, χωρίς αγουροξυπνήματα, χουζούρια και χασμουρητά,
χωρίς χασομέρια. Λίγο μετά, οι πρώτες εργάτριες γύριζαν φορτωμένες. Στην πόρτα
των σπιτιών περίμεναν άλλες να τις βοηθήσουν στο ξεφόρτωμα, για να ξαναφύγουν
χωρίς την παραμικρή χρονοτριβή. Ποιος ξέρει μέχρι να βραδιάσει πόσες φορές θα
γινόταν αυτό το «πήγαιν’-έλα» και το «φόρτω-ξεφόρτω»!
Στη δουλειά τους δεν είχαν προϊσταμένους
και διευθυντές, ούτε επόπτες κι αφεντικά. Ήσαν όλες αφοσιωμένες σ’
αυτό που έκαναν και πουθενά αλλού. Δούλευαν συντονισμένα, αρμονικά κι ακούραστα, χωρίς καμιά τους
να βαρυγκωμεί, χωρίς να έχει παράπονα, χωρίς να παραβιάζει στο ελάχιστο το
καθημερινό πρόγραμμα και χωρίς να νοιάζεται καθεμιά μόνο για «τον εαυτούλη» της.
Μα και μέχρι να νυχτώσει καλά, καμιά δεν άκουσα να πει: «είναι ώρα να σχολάσω»!
Δεν τις χώριζαν πολιτικές, κοινωνικές ή άλλες διαφορές και δεν ήξεραν ούτε τι
θα πει πλούσιοι και φτωχοί. Ή όλοι μαζί πλούσιοι, ή όλοι μαζί φτωχοί. Κι όταν
μου ήλθε στο νου η κρίση που έχει μπει στη δική μας ζωή, σκέφθηκα πως αν η
κρίση έφτανε και σ’ εκείνο το μικρό χωριό, καμία και κανένας δεν θα ήταν
περισσότερο δυστυχισμένος από τους άλλους!
Όλος αυτός ο τέλειος συντονισμός είχε σαν αποτέλεσμα
η παραγωγή τους να είναι πολύ μεγάλη και τα προϊόντα τους περιζήτητα. Οι
παραγγελίες έρχονταν πολλές μαζί, όχι μόνο από κοντινές περιοχές, αλλά και από
μακρινές και μεγάλες πόλεις. Οι πελάτες τους έμεναν πάντα ευχαριστημένοι και μόνο
καλά λόγια είχαν να πουν. Πραγματικά, έγλυφαν και τα δάχτυλά τους κάθε φορά που
έτρωγαν, ή έστω δοκίμαζαν, ό,τι έφτιαχναν οι πανάξιες και χρυσοχέρες νοικοκυρές του χωριού εκείνου!
Πόσοι από μας δεν θα τις ζήλευαν! Πόσο
διαφορετική θα ήταν και η δική μας ζωή, αν είχαμε σαν παράδειγμα εκείνη τη πολύ
μικρή, αλλά άριστα οργανωμένη κοινωνία!
Ποιο ήταν το μικρό εκείνο… χωριό; Μερικές
κυψέλες μελίσσια, σε μιαν άκρη της μικρής πεδιάδας του χωριού μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου