(Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό «Ήπειρος Άπειρος Χώρα», τεύχος
Μαΐου 2012)
Να ’ξερες πόσο,
Βόσπορε, τη χάρη σου ζηλεύω!
Να ’μουν εγώ στη
θέση σου στην Πόλη που λατρεύω!
Να ’ταν δικά μου τα
νερά, εγώ να τη δροσίζω,
με σιγονανουρίσματα
να τη γλυκοκοιμίζω,
βασίλισσα
πεντάμορφη, διαμαντοστολισμένη,
μονάκριβη και ξακουστή, μα είναι σκλαβωμένη.
Και ταπεινός στο
θρόνο της καθημερνά πλουμίδια
κι ασήμια να της
χάριζα, σμαράγδια και παιχνίδια,
ρουμπίνια και
μαλάματα και μύρα ζηλεμένα
κι όλα τ’ αραβουργήματα της γης
τα φημισμένα.
Να νοιώθω την ανάσα
της, τους χτύπους της καρδιάς της,
τα κρυφαναστενάγματα
και τ’ αναφιλητά της.
Να της γλυκαίνω τον
καημό κι αυτή ν’ αναθαρρεύει,
που πάλι στέμμα θα
φορεί, ξανά θα βασιλεύει.
Tη χάρη δεν θα μου
’κανες, Βόσπορε, και το ξέρω.
Δεν θα ’δινες στη θέση
σου, όσο και να το θέλω.
Ξέρω κι εσύ την
αγαπάς κι αυτό με δυναμώνει
και σένα η αγάπη σου με τη δική μου
ενώνει!
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 28 Μαίου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου