Σε μια επικοινωνία που είχε μαζί μου ο
πολύ αγαπητός φίλος, ομότεχνος και «εξ αγχιστείας» πατριώτης Ελευθέριος
Τσιρώνης -για τους φίλους του Λευτέρης-, μου ανακοίνωσε αυθόρμητα την πρόθεσή του να
μου αποστείλει το «νεογέννητο» πνευματικό του «παιδί», με το όνομα «Το
νυφικό βάφτηκε μαύρο», από τις Πατρινές Εκδόσεις «ΤΟ ΔΟΝΤΙ», 2025. Θεώρησα
την πρόθεσή του μεγάλη τιμή για την ταπεινότητά μου, του εκδήλωσα τη χαρά μου
και του εξέφρασα τις ευχαριστίες μου. Σε λίγες μέρες το δώρο του έφτασε
στα χέρια μου, με ιδιόχειρη αφιέρωση «άπειρης εκτίμησης»!
«Το νυφικό βάφτηκε μαύρο» είναι από τα βιβλία εκείνα, που σαν αρχίσεις να διαβάζεις την πρώτη παράγραφο, δεν τα αφήνεις! Φτάνεις χωρίς σταματημό μέχρι το τέλος! Και όχι μόνο αυτό: Σε όλη τη «διαδρομή», βρίσκεσαι σε εγρήγορση, αγωνία και καρδιοχτύπι, τόσο για την εξέλιξη, όσο και το τέλος, αν θα είναι αίσιο ή μη.
Δύο τα διηγήματα αυτού πνευματικού έργου του φίλου Λευτέρη: Το πρώτο, που δάνεισε και τον τίτλο του στο βιβλίο και το δεύτερο, «Η κυρά-Λένη Καμενίδου».
Στην ακόμα όμορφη εποχή της δεκαετίας του 1970 αναφέρεται το πρώτο διήγημα, με πρωταγωνίστρια την νεαρή Χαριτίνη, που αν και ακέραιου χαρακτήρα με αγνά ανθρώπινα αισθήματα η ίδια, συνάντησε μεγάλο στραπάτσο στη ζωή της από τον αρραβωνιαστικό της, που, ευτυχώς, δεν έγινε άνδρα της. Λύγισε, γονάτισε, αλλά δεν έπεσε η Χαριτίνη από το μαρτύριο που της επιφύλασσε ο Αρίστος, που δραπέτευσε και δεν πήγε ποτέ στη εκκλησία να στεφανωθούν. Σιγά-σιγά ξαναβρήκε μόνη της τον εαυτό της, χωρίς να έχει επηρεαστεί ο αδαμάντινος χαρακτήρας της και διδάσκει με τον τρόπο που πορεύτηκε στη ζωή της.
Στο δεύτερο διήγημα, «Η κυρά-Λένη Καμενίδου», βίωσε με το χειρότερο τρόπο την κτηνωδία της καταστροφής της Σμύρνης, το 1922. Τα «τρία άψυχα κορμάκια των δικών της μωρών, κείτονταν ακέφαλα μπροστά στα πόδια της από την δίκοπη πάλα του τούρκου δήμιου στη Σμύρνη, που πρώτα της είχε πάρει τις τελευταίες χρυσές λίρες που είχε», κι αυτές για στερνό αποκούμπι. Παρά την ανείπωτη αυτή θηριωδία, η κυρά-Λένη κατόρθωσε και ήρθε πρόσφυγας στη Ελλάδα, έφτασε στην Άρτα και έγινε άνθρωπος της προσφοράς σε όλη την υπόλοιπη ζωή της. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, λοιπόν, αυτό που έχει ειπωθεί και λέγεται από μεγάλα στόματα, ότι «οι πόλεμοι στέλνουν πολλούς αγίους στον ουρανό»!
Η πλοκή των διηγημάτων αναφέρεται σε «δύο γυναίκες, δύο πορείες που μπλέκονται με την ιστορία και την παράδοση της Άρτας», όπως διαβάζουμε και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, σε χρόνους και εποχές που ακόμα η αξία «ΑΝΘΡΩΠΟΣ» ήταν υπολογίσιμη και σεβαστή, αν και από καμία εποχή δεν λείπουν οι κάθε είδους ακρότητες και οι θηριωδίες.
Αγαπητέ μου Λευτέρη, σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο ταξίδι στις Αξίες, με τραίνο την περίτεχνη πένα σου!
«Το νυφικό βάφτηκε μαύρο» είναι από τα βιβλία εκείνα, που σαν αρχίσεις να διαβάζεις την πρώτη παράγραφο, δεν τα αφήνεις! Φτάνεις χωρίς σταματημό μέχρι το τέλος! Και όχι μόνο αυτό: Σε όλη τη «διαδρομή», βρίσκεσαι σε εγρήγορση, αγωνία και καρδιοχτύπι, τόσο για την εξέλιξη, όσο και το τέλος, αν θα είναι αίσιο ή μη.
Δύο τα διηγήματα αυτού πνευματικού έργου του φίλου Λευτέρη: Το πρώτο, που δάνεισε και τον τίτλο του στο βιβλίο και το δεύτερο, «Η κυρά-Λένη Καμενίδου».
Στην ακόμα όμορφη εποχή της δεκαετίας του 1970 αναφέρεται το πρώτο διήγημα, με πρωταγωνίστρια την νεαρή Χαριτίνη, που αν και ακέραιου χαρακτήρα με αγνά ανθρώπινα αισθήματα η ίδια, συνάντησε μεγάλο στραπάτσο στη ζωή της από τον αρραβωνιαστικό της, που, ευτυχώς, δεν έγινε άνδρα της. Λύγισε, γονάτισε, αλλά δεν έπεσε η Χαριτίνη από το μαρτύριο που της επιφύλασσε ο Αρίστος, που δραπέτευσε και δεν πήγε ποτέ στη εκκλησία να στεφανωθούν. Σιγά-σιγά ξαναβρήκε μόνη της τον εαυτό της, χωρίς να έχει επηρεαστεί ο αδαμάντινος χαρακτήρας της και διδάσκει με τον τρόπο που πορεύτηκε στη ζωή της.
Στο δεύτερο διήγημα, «Η κυρά-Λένη Καμενίδου», βίωσε με το χειρότερο τρόπο την κτηνωδία της καταστροφής της Σμύρνης, το 1922. Τα «τρία άψυχα κορμάκια των δικών της μωρών, κείτονταν ακέφαλα μπροστά στα πόδια της από την δίκοπη πάλα του τούρκου δήμιου στη Σμύρνη, που πρώτα της είχε πάρει τις τελευταίες χρυσές λίρες που είχε», κι αυτές για στερνό αποκούμπι. Παρά την ανείπωτη αυτή θηριωδία, η κυρά-Λένη κατόρθωσε και ήρθε πρόσφυγας στη Ελλάδα, έφτασε στην Άρτα και έγινε άνθρωπος της προσφοράς σε όλη την υπόλοιπη ζωή της. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, λοιπόν, αυτό που έχει ειπωθεί και λέγεται από μεγάλα στόματα, ότι «οι πόλεμοι στέλνουν πολλούς αγίους στον ουρανό»!
Η πλοκή των διηγημάτων αναφέρεται σε «δύο γυναίκες, δύο πορείες που μπλέκονται με την ιστορία και την παράδοση της Άρτας», όπως διαβάζουμε και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, σε χρόνους και εποχές που ακόμα η αξία «ΑΝΘΡΩΠΟΣ» ήταν υπολογίσιμη και σεβαστή, αν και από καμία εποχή δεν λείπουν οι κάθε είδους ακρότητες και οι θηριωδίες.
Αγαπητέ μου Λευτέρη, σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο ταξίδι στις Αξίες, με τραίνο την περίτεχνη πένα σου!
Με
αμοιβαία τα αισθήματα,
Νίκος
Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 7.5.2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου