Στη χρυσή μας εποχή,
το Θεό περιφρονούμε
και τη γλώσσα μας ξεχνούμε,
δίχως σκέψη κι ενοχή.
Το «εγώ» μας πάει μπροστά,
το «εμείς» το ξέρουν λίγοι.
Η προσποίηση μας πνίγει,
μ’ όλο λόγια φουσκωτά.
Στη χρυσή μας εποχή
μηχανές μας κυβερνούνε
και αυτές μας οδηγούνε,
με την κρίση μας ρηχή.
Για «σημεία των καιρών»,
λένε κάποιοι διαβασμένοι
και το χάος που βαθαίνει
είναι έργο πονηρών.
Στη χρυσή μας εποχή,
η ζωή μας αγχωμένη,
η χαρά ψαλιδισμένη,
περπατάμε σκυθρωποί.
Στους αντίξοους καιρούς
πρέπει να αντισταθούμε
και το βήμα μας να βρούμε,
με παράδοσης δεσμούς.
Νίκος
Χρ. Παπακωνστανόπουλος, 28.5.2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου