 |
| Οι εστιάδες ιέρειες στη φύλαξη της ιερής φλόγας (εικόνα από τη Βικιπαίδεια) |
Οι Εστιάδες ήταν παρθένες κόρες στην Αρχαία Ρώμη, ιέρειες της θεάς της οικογένειας, της Εστίας. Σαν καθήκον είχαν τη συντήρηση της ιερής φλόγας στο βωμό της θεάς. Επιπρόσθετα, κατά καιρούς τούς είχαν ανατεθεί κι άλλα ιερά καθήκοντα, όπως, π.χ. η φύλαξη διαθηκών σημαντικών ανθρώπων (Ιουλίου Καίσαρα, Μάρκου Αντώνιου, κλπ). Αν έμεναν χαλαρές στα καθήκοντά τους και η φλόγα έσβηνε, αυτό θα ήταν πολύ μεγάλο κακό, γιατί η θεά θα απέσυρε την προστασία της από την πόλη.
Περί το 1910, ο φιλόλογος, γυμνασιάρχης και λογοτέχνης Ιωάννης Γρυπάρης, από τα ιδρυτικά Μέλη του ιστορικού σωματείου «ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ», δημοσιεύει το ποίημα «Εστιάδες», στο οποίο η υπόθεση είναι το θέμα της σβέσης της φλόγας. Η περίληψή του: Νύχτα. Ολόκληρη η πολιτεία κοιμάται και οι Εστιάδες ασκούσαν χαλαρά τα καθήκοντά τους. Ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι ακούγεται μια σπαρακτική φωνή: «Έσβησε η άσβεστη φωτιά»!
Αλαφιασμένοι οι κάτοικοι της πόλης ξυπνάνε
και τρέχουν τρομοκρατημένοι στο βωμό της Εστίας. Εκεί βρίσκουν τις ιέρειες να
τραβούν τα μαλλιά τους συντετριμμένες και να ικετεύουν γονατιστές τη θεά Εστία
να γίνει θαύμα και να πέσει φωτιά από τον ουρανό γιά να ξανανάψει ο βωμός, πριν
ξημερώσει. Μα κι αν δεν πέσει φωτιά από τον ουρανό να ξανανάψει η φλόγα,
παρακαλούσαν να πέσει επάνω τους, σαν τιμωρία για το παράπτωμά τους!
Το θαύμα, εν τέλει, δεν έγινε!
…Μόνο που στη σύγχρονη Ελλάδα, δεν
πιστεύει κανείς πως θα βρεθούν κάποιοι να ζητήσουν την αυτοτιμωρία τους για την μη φύλαξη της «ιερής φλόγας»!!! Θέλοντας, όμως, να πιστεύουμε ότι ο τίτλος του
θέματος δεν ανήκει στην πλειοψηφία των Ελλήνων, ας δούμε τέσσερις από τις
στροφές του ποιήματος «Εστιάδες» του Ιωάννη Γρυπάρη:
Το
κρίμα τους εστάθηκε μια άβουλη αναμελιά
κι
αραθυμιά, σαν της δικής μας νιότης!
Μα
η Άγια Φωτιά, μια πόσβησε, δεν την ανάβει πια
ανθρώπινο
προσάναμμα ή πυροδότης.
Κι
είναι γραμμένη του χαμού η Πολιτεία. Εκτός
αν,
πριν, ο καινούριος ο ήλιος ανατείλει,
κάμει
το θάμα του ο ουρανός, και στ’ άωρα της νυχτός
μακρόθυμος
τον κεραυνό του κάτω στείλει.
Κι
αν είν' και πέσει απάνω τους, ας πέσει! όπως ζητά
το
δίκιο κι οι Παρθένες το ζητούνε,
που
ιδού τις με τα χέρια τους στα ουράνια σηκωτά
και
την ψυχή στα μάτια τους τον προσκαλούνε.
Τάχα
το θάμα κι έγινε; Πες μου το να σ' το πω,
γνώμη
άβουλη, γνώμη άδικη μιας νιότης
σαν
τη δικιά μας, πόσβησεν έτσι χωρίς σκοπό
κι
ακόμα ζει και ζένεται, με το σκοπό της!
Νίκος
Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 4.10.2023
Νίκος
Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 4.10.2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου