Εύθυμες ιστορίες του χωριού: Ο κλέψας του κλέψαντος-το πάθημα του τσέλιγκα!

     «Χρόνια πολλά, άρχοντα! Να είσαι καλά και να χαίρεσαι τη φαμίλια σου και το βιός σου», ευχήθηκε ο Γληγόρης ο τσέλιγκας στον «άρχοντα» το Θανασό, με το που βγήκαν από την εκκλησία, ανήμερα του αγίου Αθανασίου και του έσφιξε το χέρι.
     «Σ’ ευχαριστώ, ωρέ Γληγόρη: Να είσαι καλά και να χαίρεσαι κι εσύ τη φαμίλια σου», του απάντησε εκείνος και αφού με μια κίνηση του ώμου έφερε στη θέση της τη γιορτινή, βαριά κάπα του, που είχε ανάρριχτα στην πλάτη να τον προστατεύει από το τσουχτερό Γεναριάτικο κρύο, συνέχισε στρίβοντας το μουστάκι:
     «Έλα, ωρέ, το βράδυ με τη νοικοκυρά σου από το κονάκι. Θα έχουμε νταραβέρι. Το καλεί η μέρα, ωρέ!».

     «Θα ’ρθω, ωρέ, Θανασό. Θα ’ρθούμε με την κυρά να σε τιμήσουμε, ωρέ», απάντησε, αποδεχόμενος πρόθυμα την πρόσκληση και του έδωσε την ταμπακέρα να κάνει τσιγάρο.
     Ο Θανασός ήταν ο «άρχοντας», όχι μόνο του χωριού, αλλά όλης της περιοχής. Πολλοί μπορεί και να μην ήξεραν το πραγματικό του επώνυμο, αφού όλοι «άρχοντα» τον αποκαλούσαν κι αυτός καμάρωνε. Είχε το μεγαλύτερο κοπάδι από κάθε άλλο βοσκό και το κονάκι του (το σπίτι του) ήταν ένα πραγματικό αρχοντικό. Εκτός από τα τέσσερα παιδιά του, αγόρια, είχε κι άλλους πότε δύο, πότε τρεις και πότε τέσσερις στη δούλεψή του, που έτσι μπορούσε να φέρνει γύρω όλες τις δουλειές στο κοπάδι και στα χωράφια του. Ο Γληγόρης είχε κι αυτός μεγάλο κοπάδι, αλλά κατά πολύ μικρότερο του Θανασού. Ήταν κι εκείνος τσέλιγκας, αλλά ο Θανασός ήταν αρχιτσέλιγκας. 
     Το βράδυ, στη γιορτή, μεγάλα τεντζερέδια γεμάτα κοψίδια άδειαζαν το ένα μετά το άλλο στο μεγάλο τραπέζι για τους καλεσμένους και οι νταμιτζάνες με το κρασί γέμιζαν και ξαναγέμιζαν από τα τεράστια κρασοβάρελα του κατωγιού. Το τραγούδι και ο χορός δεν άργησαν από το νταούλι και τις πίπιζες που είχαν προσκληθεί, με πρώτο τον εορτάζοντα να ξεδιπλώνει τις λεβέντικες κινήσεις του στο τσάμικο. Όλοι έφυγαν ευχαριστημένοι, με πολλές ευχές και πάλι στον άρχοντα και την οικογένειά του.
     Αφού πέρασαν λίγες μέρες, ρωτάει με πονηρό βλέμμα το Γρηγόρη ο γείτονάς του ο Περικλής, που ποτέ του δεν είχε δείξει τη συμπάθειά του για το Θανασό, όπως και αρκετοί άλλοι, άλλωστε, ούτε και καλή κουβέντα είχε πει ποτέ γι’ αυτόν:
     «Τι κρέας σας τάισε προχτές στη γιορτή του ο φίλος μας ο “άρχοντας;”».
     «Πρατίνα» (προβατίνα) κι αρνιά. Τι θες να πείς;», απάντησε και ρώτησε εκείνος.
     «Ξέρεις καλά τι θέλω να πω…»
   Η πονηρή ματιά του Περικλή και τα ολοφάνερα υπονοούμενά του, έβαλαν σε σκέψεις το Γληγόρη. Αμέσως του στριφογύριζαν στο νου δυο προβατίνες που του έλειπαν τις τελευταίες μέρες και η «αγαπημένη συνήθεια» του «άρχοντα», να μην τρώει ποτέ κρέας από δικά του ζωντανά, παρά μόνο κλεψιμέικα! Το είχε κι αυτό σε καμάρι και πολύ συχνά το παινευότανε! Κι άλλοι έκαναν την ίδια «δουλειά» στο χωριό και στα γύρω χωριά, μα την πρωτιά του Θανασού δεν μπορούσε να την ξεπεράσει κανείς! Με τους χωροφύλακες των αποσπασμάτων τα είχε καλά και ήταν πάντα φίλοι. Ήξεραν κι αυτοί τη δράση του, αλλά ήξερε καλύτερα κι αυτός να φυλάγεται και ποτέ δεν τον είχαν «τσακώσει». Κάποιοι λέγανε ότι μπορεί και να τρώγανε μαζί τα κλεψιμέικα!
     Δεν πέρασαν πολλές μέρες και έφτασε στ’ αυτιά του Γρηγόρη ότι παραμονές του αγίου Αθανασίου ένα «χαϊβάνι» του χωριού είδε τους δυο μεγάλους γιους του Θανασού να μπαίνουν στην αυλόπορτα του σπιτιού τους με μια προβατίνα στον ώμο ο καθένας.  Κοινό μυστικό οι ζωοκλοπές εκείνη την εποχή, «άγραφος νόμος», γι' αυτό και δεν έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Καθένας ήξερε ότι: «Μου έκλεψαν; Θα κλέψω κι εγώ!» Τα υπονοούμενα και το αξέχαστο βλέμμα του Περικλή, όμως, αλλά και η γνωστή σε όλους και στα γύρω χωριά «αδυναμία» του «άρχοντα», μεγαλύτερη από τον καθένα, έκαναν τον Γρηγόρη ν’ αναστενάξει από στενοχώρια και θυμό, ψιθυρίζοντας:
     «Α, τον αγύρτη! Από τις δικές μου προβατίνες με τάισε!» και χαμογέλασε με σαρκασμό, στη σκέψη ότι «όπου να ’ναι θα φάω κι εγώ από τα δικά του!» Και σε λίγο σκέφθηκε καλύτερα: «Φτάνει και τ' αϊ-Γληγορίου! Θα του κάνω το ίδιο χ'νέρ' (χουνέρι)…»!
 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 29.9.2023

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html