 |
| Ένα "αχώριστο" ζευγάρι: Πλάτανος και βρύση στο Λειβάρτζι! |
Μού ήρθε κι αναστέναξα, σαν
στάθηκα στη βρύση.
Τα παιδικά, θυμήθηκα, τα χρόνια
που ’χω ζήσει,
παρέα με τα ξάστερα, τα κρύα τα
νερά της
και τις δροσιές του πλάτανου που
έχει συντροφιά της.
Μαζί μου παρασύρθηκε κι αυτή
στις θύμησές της,
στα νιάτα, στη ζωντάνια της, στις χάρες κι όμορφιές της.
Την άκουσα που μίλαγε με μάτια
δακρυσμένα,
για μυστικά που μέσα της έχει
καλά κρυμμένα.
Kαι έλεγε στον πλάτανο που
στέκεται κοντά της,
κι εκείνος με τα γάργαρα ψηλώνει
τα νερά της,
που σύντροφος αχώριστος από τα
πρώτα χρόνια
και την πρωταγκαλιάσανε τα
τρυφερά του κλώνια:
– Ό,τι κι αν μούδωσ’ ζωή, μοιράστηκα με σένα,
πιστέ μου, γεροπλάτανε! Τι χρόνια
περασμένα
ομόρφαιναν τις μέρες μας! Μα τώρα
στα στερνά μας
μαύροι και δίσεκτοι καιροί φανήκανε
μπροστά μας.
Πού είν’ εμάς ο κόσμος μας; Που
είναι οι χαρές μας;
Μονάχοι απομείναμε, χωρίς τις
όμορφιές μας.
Θυμάσαι, τί γινότανε μπρος στην
κορμοστασιά σου,
εδώ, στα κρύα μου νερά και στην
παχιά σκιά σου;
Οι λυγερές τις στάμνες τους που
’ρχόταν να γεμίσουν,
με τί λαχτάρα πρόσμεναν τους
νιους να συναντήσουν!
Πόσες φορές δεν γίναμε και
μάρτυρες στους όρκους,
σε υποσχέσεις κι όνειρα και στους
κρυφούς τους πόθους!
Σαν πόσα τέτοια μυστικά κρατάμε
φυλαγμένα,
καημούς και λύπες και χαρές,
στα σπλάχνα μας κρυμμένα.
Πώς τραγουδούσανε οι νιές,
λεβέντες πώς χορεύαν!
Αγωνιστές της Λευτεριάς απ’ τ’
άτια ξεπεζεύαν,
μ’ ευγνωμοσύνη έσκυβαν εδώ και
ξεδιψούσαν,
τη φύση και τον Ύψιστο με την
ψυχή υμνούσαν.
Σαν λαμπερό χαμόγελο, τότε, το
θρόισμά σου,
με χάρη μού κρυφόγνεφε κι
ένοιωθα τη χαρά σου.
Και τι να πεις που κίναγαν στο σκάρο τα
κοπάδια
και βγαίνανε για τη βοσκή κι
ανέβαιναν στα πλάγια.
Θαρρούσες τα κουδούνια τους πως
μελωδίες βγάζαν,
που συμφωνίες μουσικές, τέλεια
συνταιριάζαν.
Πόσοι δεν ξαποστάσανε εδώ στην
αγκαλιά μου,
πόσοι δεν επαινέψανε τα δροσερά
νερά μου,
ξένοι και φίλοι και γνωστοί και
ντόπιοι και διαβάτες,
του μόχθου άνθρωποι αγνοί, της
ξωμαχιάς εργάτες.
Πόσοι δεν με παινέψαμε πως είμ’
εγώ η «μία»,
«μνημείο» μ’ ονομάσανε, με γράψαν
σε βιβλία!
Κι ύστερα με ξεχάσανε κι εγώ
γερνάω μόνη
και νοιώθω να ’χω στα μαλλιά
βαρύ-βαρύ το χιόνι.
Παρέα, γεροπλάτανε, τον πόνο
μας τον λέμε,
θυμόμαστε τα νιάτα μας και
κάπου κάπου κλαίμε.
– Μαλαματένια βρύση μου, η τέχνη
σου στολίδι!
Τραγούδι το κελάρυσμα στης φύσης το φτιασίδι!
Δώρο Θεού το νάμα σου θα τρέχει κρουσταλλένιο,
όπως και ως τα σήμερα, από ψηλά
δοσμένο.
Και τα πουλιά στους κλώνους μου
ποτέ δεν θα σωπάσουν,
ύμνοι οι μελωδίες τους, τον
Πλάστη θα δοξάζουν.
Τι κι αν οι δρόμοι κλείσανε κι οι στράτες δεν περνάνε
ζώα κι αγρίμια του βουνού μαζί
μας πάντα θα ’ναι.
Αυτές είναι οι χάρες μας, αυτές και οι χαρές μας!
Τα νιάτα μας μάς λείπουνε και όχ' οι ομορφιές μας.
Άκουσαν την κουβέντα τους της
ρεματιάς τ’ αηδόνια
κι αλλάζουν το κελάηδημα, τους λένε με συμπόνια:
–
Τα χρόνια κι αν εφύγανε κι αν καιροί περνάνε,
οι άνθρωποι τις ρίζες τους, εύκολα δεν ξεχνάνε!
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, από παλαιότερη έκδοσή μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου