Προεκλογικές «διελκυστίνδες»

Διελκυστίνδα ως παιδικό παιχνίδι (εικόνα από το διαδίκτυο)

     Η διελκυστίνδα είναι ένα άθλημα, που πολύ συχνά γινόταν και ομαδικό παιδικό παιχνίδι. Και αναφερόμαστε σε παρελθόντα χρόνο, γιατί με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και με την απασχόληση των παιδιών στο κινητό τηλέφωνο και το τάμπλετ, πολύ σπάνια έως καθόλου βλέπουμε φυσικά ομαδικά παιχνίδια. Στο παιχνίδι, δύο αντίπαλες παιδικές ομάδες τραβούσαν ένα σχοινί από αντίθετη κατεύθυνση και καθεμιά προς το μέρος της, για το ποια θα επικρατήσει. Στον αθλητισμό, η διελκυστίνδα είνα αγώνισμα, που είχε συμπεριληφθεί και στους Ολυμπιακούς αγώνες, από το 1900 ως το 1920 στην Μεσολυμπιάδα, δηλαδή δύο χρόνια μετά την Ολυμπιάδα και δύο χρόνια πριν την επόμενη.
     Όσο κι αν όλοι μιλάμε για «πολιτικό πολιτισμό», είναι ωμή πραγματικότητα πως, όχι μόνο κάθε φορά που έχουμε εκλογές, αλλά πολύ συχνότερα οι πολιτκές κόντρες και οι εντάσεις ανεβαίνουν. Κάθε πολιτική ομάδα τραβάει προς το μέρος της το «σχοινί» και «μαίνεται» ο «πόλεμος χαρακωμάτων» στις αντίπαλες παρατάξεις. Παραμονές εκλογών, βεβαίως, ο «πόλεμος» αυτός εντείνεται. Και μιλάμε για εκλογές σε όλες τους τις εκφάνσεις: Από την «ανώτερη» πολιτική, στις δημοτικές παρατάξεις, στις εκλογές οργανισμών, ακόμα και στις εκλογές μικρών σωματείων. 
     Πολλοί από τους υποψηφίους «ξοδεύουν» μεγάλο μέρος της προεκλογικής τους εκστρατείας, στο να κατηγορούν και να καταγγέλλουν τους αντιπάλους τους, ενώ αφιερώνουν μόνο το έλασσον της δραστηριότητάς τους στην ανάπτυξη και ανάλυση του δικού τους προγράμματος.
     Το ερώτημα, αλλά και η διαπίστωση που προκύπτει εδώ, είναι ότι με την τακτική του «κατηγορώ» αρκετές/πολλές φορές πείθουν και αποκτούν οπαδούς. Το ερώτημα που προκύπτει, όμως, είναι τούτο: Πόσο επικοινωνιακός είναι και πόσο «πουλάει» αυτός ο τρόπος» για την επικράτηση; Γιατί φαίνεται ότι πράγματι «πουλάει» και αφού «πουλάει», σημαίνει και ότι στην «αγορά» αυτό το «προϊόν» ζητείται.
     Εύκολα διαπιστώνει κανείς, ότι η τακτική αυτή βρίσκει εφαρμογή και στην καθημερινή μας ζωή. Συχνά κατηγορούμε κάποιον, υπονοώντας, εμμέσως πλην σαφώς, ότι «εμείς στη θέση του θα χειριζόμαστε τα θέματα καλύτερα απ’ αυτόν». Πρόκειται, δηλαδή, για μια τακτική, που προβάλλει αποκλειστικά και μόνον το «εγώ», σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που θυμίζει το «κάνε με εμένα πρωθυπουργό για είκοσι τέσσερις ώρες και θα δεις πόσα πράγματα θ’ αλλάξω».
     Και με την ευκαιρία της αναφοράς στο «εγώ», μπορείτε να δείτε/διαβάσετε κι ένα σατιρικό ποίημα μου, με τίτλο «εγώ κι οι άλλοι», ΕΔΩ.  

 

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, 28.9.2023

https://nikolpapak.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.html